2015 versie 2.0

Geplaatst 28 december 2015

Tijdens de zomer van 2015 werd ik het slachtoffer van een zeldzame vorm van verkoudheid, zomerverkoudheid volgens mijn vrouw, alwaar ik door het oog van de naald gekropen ben, om dit allemaal nog op te kunnen schrijven. Er scheen na mijn wonderbaarlijke genezing zelfs bij mijn echtgenote enige milde vorm van opluchting zichtbaar te zijn.

In 2015 viel het ook op hoe reporters namen aan het reportages gekoppeld werden zodat ene Tom Van de Weghe “ samen met  “ Sabine Vandeputte “de files en andere ongemakken op de weg op de radio konden aankondigen. En vonden we op de vele zwoele zomeravonden toch een beetje innig geluk bij een liefdevolle bereide maaltijd en een glaasje rosé.

Ook in 2015 werd het meer en meer duidelijk hoe de goedgelovige consument bij zijn ”pietje”  genomen wordt door de verpakking industrie, de auto- en wasmachine constructeurs en de internetproviders, de faceboeken, de twitters en de instagrammen. We werden in 2015 genaaid dat onze oren er van liepen.

In 2015 begon in september het laatste jaar lagere school voor onze kleindochter en vele anderen. Zat uw correspondent even zonder inspiratie, had ik vele interessante gesprekken in kapsalon Wendy en schreef ik een brief aan iemand die ik twintig jaar geleden voor het laatst zag.

Ook in 2015 stemden onze ministers een suikertaks en zochten ze allerlei achterpoortjes om het leven duurder en voor sommige onder ons steeds moeilijker te maken.

We kregen nieuwe K3tjes in 2015 en er waren alweer teveel eikels. Een nieuw groepje randdebielen lukte er nogmaals in een nieuwe slachting te houden in Parijs. Waardoor er nog meer wapens bovengehaald werden om een halt toe te roepen aan deze dwaasheid.

De  opsomming is jammer genoeg  verre van volledig maar ik ben bang dat de duistere kant (Dark side) dan de bovenhand zou kunnen halen.

In 2015 hebben bijna 200 landen dan toch ingezien dat deze wereld net iets te mooi is om zomaar naar de verdommenis  te laten gaan. Zodat het kleine mannetje en de kleindochter misschien toch nog een toekomst kunnen hebben en heel misschien ooit nog een  landschap met  kerk en een kar met paard zullen zien.

Alweer konden we in het kleine Franse huisje op krachten komen om 2016 aan te vatten.

Met dank aan allen en veel sterkte voor 2016 gewenst van mij en mijn echtgenote,

Tot de volgende

2015 versie 1.0

Geplaatst 21 december 2015

De laatste dagen van het jaar slepen zich verder, tegen de wind in, richting 2016. Iedereen maakt zich op voor de eindejaarsfeesten. De barmhartigheid piekt en de acties voor het goede doel schieten als paddenstoelen uit de grond. Ergens heb ik dan toch een heel klein beetje het gevoel dat we hiermee ook onze uitbundige feestvierderij een beetje proberen af te kopen.

In de eerste week van 2015 hebben een aantal klootzakken op laffe wijze een aanlag gepleegd op de redactie van een satirisch magazine en daarmee ook een aanslag op onze vrije meningsuiting.

Verder worden onze Ardennen langzaamaan ingepalmd door onze noorderburen en moeten de tweeverdieners nog een tandje bijsteken om hun gezin recht te houden, meestal ten koste van de tijd die ze met hun kinderen  zouden kunnen doorbrengen. Buiten op de straat komt steeds meer kaki in het zicht  om ongure types geen kans te geven onze maatschappij verder te verzieken.

De hype voor 50 tinten grijs neemt ongekende vormen aan en iedere zichzelf respecterende vrouw moest het boek gelezen hebben of misschien juist niet.

Ook in 2015 heeft Scampi eindelijk daglicht gezien. Scampi werd het kleine rozige mannetje met de muts en groeit ondertussen verder op tot een bedachtzame, alom observerende baby die meestal goedgezind de wereld rondom zich ontdekt. In 2015 kwam de dochter met het nieuws dat ze een Victoriaanse ruïne, met een beetje werk aan, gekocht hadden,  alwaar ze ondertussen na veel restauratiewerken een warm nest van gemaakt hebben.

Nog in 2015 werd de toestand in Syrië alsmaar  erger en kent de wereld blijkbaar maar één antwoord… wapens. Ondertussen probeert de farma- industrie bij ons de nieuwe markt van  het preventieve onderzoek uit te melken en verkocht mijn echtgenote haar fiets, brak de zoon zijn sleutelbeen toen hij van zijn brommer viel in zijn poging een minder geoefende weggebruiker te ontwijken.

Dashi verkeert nog altijd in goede gezondheid al is hij nu 201 jaar dood en vrouwen met een fors achterste kunnen op slimmere kinderen  rekenen. Het facebook medium heeft zijn nut in relatiebemiddeling bewezen na het uitbreken van ene kip in Berlaar. En samen met Winnetou hebben een ontelbaar aantal anderen de tijdelijke met de eeuwige jachtvelden gewisseld.

Gelukkig konden we van deze eerste jaar helft even bijkomen in het huisje van onze expats in Frankrijk.

Prettige Kerstdagen

Groene Wereld

Geplaatst 14 december 2015

Mijn redenering zal waarschijnlijk wel heel kort door de bocht zijn, maar een fragment , in mijn favoriete weekblad dat ik placht te lezen in mijn bad, waarbij ik mij dan terugtrek in een afzondering die een kleine twee uur kan duren, trok mijn aandacht. Ook de elektrische auto is vervuilend en produceert fijn stof dat afkomstig is van de slijtage van de remmen, de banden en het wegdek.

Elke vernieuwing  zal wel botsen met een verregaand extreem standpunt dat tegen elke vorm van vooruitgang ageert. Wij mensen zijn allemaal op een of andere manier behoudsgezind en conservatief. De ene tegen de moderne technologische ontwikkelingen en zogenaamde voortuitgang. De anderen op het meer sociale en artistieke vlak. Maar allemaal staan we wel op de een of de andere manier huiverig tegenover veranderingen  en houden we liever vast aan wat we verworven hebben.

Ik dacht onwillekeurig terug aan de pastorale wereld van Win Sonneveld’s  postkaart waarop een kerk, een kar met paard stond afgebeeld en een zandweg tussen het koren door. Er zal daar ongetwijfeld ook wel wat stof hebben rond gewaaid op de zwoele zomerdagen. Het is natuurlijk heel aantrekkelijk om alles in een romantisch David Hamilton fotoframe te plaatsen, maar keren we onze rug dan niet naar de realiteit en gaan we dan niet het weinig realistische idyllische droomleventje idealiseren en alle vernieuwing in de kiem smoren

In de krant stond dan weer dat de “ wildlife “ rondom Tsjernobyl ongelooflijk floreert. De radioactieve straling blijkt geen invloed te hebben op de gigantische kuddes Wapiti Herten en de roedels wolven die er nu ondertussen samen met ander wild het gebied overvloedig bevolken. Moeten we dan misschien hier en daar een gebied radioactief maken om het dan voor de mensheid onbewoonbaar te kunnen verklaren en zo de natuur te redden. Natuurlijk niet, maar het blijkt stilaan dat de aanwezigheid van de mens een nefastere invloed heeft op de ons omringende natuur dan radioactiviteit.

Misschien moeten we maar eens stoppen om spijkers op laag water te zoeken en beginnen met onze levenswijze stap voor stap te veranderen en elke verbetering hoe klein ook liefdevol te omarmen. Het is volgens mij de enige weg naar het grotere doel.

December

Geplaatst 7 December 2015

Enkele weken al is het rond vijf uur zo goed als donker. De bladeren houden zich nog even krampachtig vast aan de donkere takken tot de eerste echte nachtvorst de toevoer van hun levenssappen doorsnijdt en ze, nu ze de strijd finaal opgeven, langzaam naar beneden dwarrelen om een dikke beschermde laag op de grond te leggen. Bescherming tegen de winterkou die zich opmaakt om het bewind over te nemen. Af en toe worden ze door de steeds driester  wordende herfstwinden opgejaagd om een eindje verderop, in een groepje samen, al dansend zonder enige verdere toekomst,  in de glimmende straat weg te kwijnen.  Regen geselt de vermoeide bomen terwijl de wind hun kruinen driftig door elkaar schud.

Witgele kegels glijden over de natte rijweg wanneer de lichten van de voorbij rijdende auto’s de toekomst proberen te onthullen. Iemand staat met zijn rug naar de wind en de striemende regen gekeerd en probeert zijn nukkige paraplu onder controle te houden.  Luiken en rolluiken worden vroeg neergelaten en maken de straten nog troostelozer net nu we de somberste en donkerste avonden van het jaar over ons heen krijgen.

De hele zomer lang hebben we op de nacht terrein veroverd. Onze dagen en avonden langer gemaakt. De laatste stralen van de avondzon gekoesterd. Maar nu geven we de nacht terug aan de nacht. En het Avondland bereid zich stillaan voor op de korte koude dagen.

We zetten de verwarming terug aan het werk nadat die een hele zomer lang met vakantie was. ’s Avonds kruipen we met een warme kop thee of koffie  bij elkaar nadat we de gure buitenwereld  achter gordijnen hebben weggestopt.

Buiten staat een eenzame figuur  die teruggetrokken in de kraag van zijn jas een  beetje beschutting zoekt in een bushokje  wachtend op de rit naar zijn warme cocon.

CO2

Geplaatst 30 november 2015

In de Krant: volgend voorjaar gaat kledingketen J.B.C. de regenboog jurkjes van K3 op de markt brengen voor volwassenen. Ik houd mijn hart vast. Natuurlijk staat het  iedereen vrij zich te kleden zoals hij of zij het zelf wil.  Iedereen in hetzelfde uniformpje steken zoals in Noord- Korea of destijds bij Mao zou ook maar eentonig zijn. Ik stel me toch wel de vraag of het toch ook niet tot de taak van grote kledingketens zoals JBC zou moeten horen om sommige  mensen tegen zich zelf te beschermen. Ik krijg steeds het beeld voor ogen van een  oma die samen met haar dochter en kleindochter familiefeestjes willen opvrolijken door in een regenboogjurkje gehuld het K3 repertoire te brengen. Zou de hoge concentratie Co2 in onze aardse dampkring langzaam aan zijn tol beginnen eisen en ook ons menselijk denkvermogen aantasten?

Het volstaat om even de krant open te slaan om bijna ogenblikkelijk geconfronteerd te worden met de meest van de pot gerukte artikels. Wat anders te denken van ene Spanjaard, die ongetwijfeld te lang in de zon heeft gezeten en ondertussen grote hoeveelheden Co2 heeft ingeademd, om zo op het idee te komen om wijn een aantal jaar onderwater  in zee  te laten rijpen, om hem dan voor een paar honderd dollar per fles op de markt te brengen. Heel China en een groot aantal Russen staan aan te schuiven om deze flessen te kunnen kopen. Heel toevallig twee landen waar de slechte lucht concentraties hallucinante vormen aannemen.

Terwijl deze week  de staatshoofden op de klimaattop in Parijs zoeken naar een oplossing voor het klimaatprobleem, duikt er buiten op de straat opnieuw  laf gemaskerd extremistisch tuig op, de politie bekogelend met stenen. Zelfs met de kaarsjes, aangestoken door de goegemeente, die de slachtoffers van de laffe Parijse aanlagen hiermee op een serene manier wilden  herdenken. Niet dat deze kaarsjes als gevaarlijk wapentuig geklasseerd worden en daardoor levensbedreigend zouden zijn voor de politie, maar toch,… waarschijnlijk hebben deze oproerkraaiers ook teveel Co2 ingeademd en mede verblind door hun queeste daardoor alle ethiek overboord geworpen.

Ik wens de regeringsleiders veel moed en succes toe in hun zoektocht naar een oplossing voor de opwarming  van de aarde. het alternatief is dat, als we al niet verzuipen,  we onder invloed van Co2 op onze hersenen, met een fles in de hand, achter elkaar aan, de polonaise dansend, in een veelkleurig regenboog jurkje,  “ heya  mama “ zingend, op de straat gaan rondlopen.

Ik zal het waarschijnlijk niet meer meemaken, maar het kan nog een dolle boel worden.

Teveel

Geplaatst 23 november 2015

Het stond laatst In de krant “ opnieuw uitzonderlijk veel eikels dit jaar ”.

Het was me al wel opgevallen. Alhoewel het besef in feite langzaam is binnen geslopen. Verleden jaar waren er ook al heel veel, je kon er bijna niet naast kijken. Overal doken ze op, de ene  na de andere. Soms een aantal samen. Ik heb er toen ook al veel gezien.

Maar dit jaar blijkt het onverminderd voort te gaan, er zijn er nu zelfs uitzonderlijk veel zoals de kranten vermelden.  En   zoals ik reeds zei het begint nu wel meer en meer op te vallen. ik sta steeds blijgezind o p en na mijn reeds eerder beschreven omzwerving langs toilet en douche ga ik meestal al fluitend of zingend de trap af naar de keuken. Ik neem trouw mijn medicatie tegen allerlei ouderdomskwaaltjes zoals bloeddruk en cholesterol en bereid mijn boterhammetje.

Dan ga ik de krant uit de brievenbus halen en sla ze open, ondertussen mijn boterhammetje etend. En dan,.. dan springen ze je in het oog: allemaal eikels de ene al een grotere eikel dan de andere. Het blijkt dus niet alleen bij ons te zijn maar het is volgens mij ook een wereldwijd fenomeen. Een teveel aan eikels.

Ook ’s avonds tijdens het journaal rolden ze de woonkamer in, de ene eikel na de andere. Soms zelfvoldaan glimmend , soms  een beetje dof, vaag, zichzelf een beetje in de schaduw ophoudend, sommige nog groen, andere doorwinterd, maar toch onmiskenbaar, eikels. Meestal vergaat het zingen of het fluiten mij dan ook bij het zien van zoveel eikels.

Is het misschien met ouder worden of ben ik dan toch de misantroop die mijn echtgenote zegt dat ik ben. Of is het het voortschrijdend inzicht, ik weet het echt niet.

Tijdens mijn jonge jaren bij de jeugdbeweging was mijn totem “ eekhoorn ”. Misschien dat ik daarom zoveel eikels zie.

Triootje

Geplaatst 9 november 2015

Je kan er niet naast dezer dagen. Waar je ook kijkt, in kranten, het journaal op alle zenders, de faceboeken en twitters  kom je K3 tegen, zowel in de nieuwe als in de iets meer belegen versie. Iedereen heeft wel een voorkeur voor deze of gene. En wekenlang heeft half Vlaanderen blijkbaar niets belangrijker te doen gehad dan naar het kiezen van 3 nieuwe kinderidolen te kijken.

De anders zo druk bezette bevolking kon dan blijkbaar toch  even de knop omdraaien om avonden lang aan het scherm gekluisterd te zitten, kijkend of de juiste blonde, zwarte en rosse geselecteerd werden om de oudere generatie zangeressen op te volgen.  Het iets oudere trio begon een wel beetje van zijn geloofwaardigheid te verliezen om als veertigers nog in een kort veelkleurig jurkje kinderliedjes te staan zingen met bijhorende danspasjes. Het begon ook wel een beetje af te stralen op een aantal moeders of jonge oma’s die het moeilijk hadden met hun leeftijd  en daarom op iets meer obese K3tjes wilden lijken om de kinderen of kleinkinderen te plezieren.

De burgemeester van de gemeente Kontich had zelfs het plan opgevat om het nieuwe K3 meisje dat in zijn liefelijke gemeente woont “ere burger” te maken. Misschien kunnen we terzelfder tijd Piet Piraat en Alberto de kapper “Minister Van Staat” maken en de hond Samson in onze nationale vlag laten borduren.

Ik wil me niet uitlaten over het verstandelijk vermogen dat er nodig is om deze verkiezing te blijven volgen. Ook pleit ik er niet voor om dit non event niet uit te zenden of te becommentariëren, ieder zijn smaak. Maar we zijn er nog niet van af. De volgende weken zullen we nog om de oren geslagen worden met de afscheidstournee van de oude versie en de promotietournee van de rookies. De geld machine moet blijven draaien en de werkgelegenheid voor de omkadering ervan moet verzekerd worden.

Maar ik heb er  nu toch wel even mee gehad. Nog even en ik word vluchteling in een gammel bootje op weg naar een of ander K3 loos land.

Kerkhof

Geplaatst 2 november 2015

Verleden week maandag ochtend, half acht, was ze al in de weer. Uit een grote zilvergrijze aanhangwagen had ze een aantal stellages geladen en die had ze keurig naast de ingang van het kleine kempische kerkhof in elkaar gezet. Toen ik voorbij reed was ze druk met het uitladen van grote potten chrysanten in alle mogelijke kleuren. Misschien iets meer witte, die verkopen toch altijd een beetje beter. Ik schat dat ze nog een halfuurtje werk had en dan zou ze klaar zijn voor de eerste kerkhofganger  kwam opdagen.

Heel de week lang was ze elke dag opnieuw present  rond hetzelfde uur, om de mensen bij te staan in hun zoektocht naar een gepaste pot. Tja,… het is november, tijd om onze doden te herdenken, Allerheiligen en Allerzielen. Zo nu en dan zag je iemand de godsakker binnen gaan beladen met emmer, schuurborstel of spade en hark, om snel nu het weer nog uitstekend was de tombe van de dierbare afgestorvene  onderhanden te nemen. Mooi gepoetst en van   een aan het budget aangepaste bos bloemen voorzien. Meestal chrysanten want die kunnen beter tegen het ongetwijfeld op til zijnde herfstweer.

Zondag lag de anders eerder grijze troosteloze begraafplaats er feestelijk uitgedost bij. En misschien had  de familie dan even tijd gemaakt om  bij elkaar op de koffie te gaan en een beetje warmte te zoeken bij mekaar. Weet je, in Mexico gaat de hele familie in kleurige kleding gestoken gezellig picknicken op het graf van de overleden dierbaren. Ze vertellen elkaar leuke herinneringen over de naar het hiernamaals vertrokkene en eten en drinken met de hele familie op zijn gezondheid. Er worden zelfs Mariachi-bands ingehuurd om de sfeer erin te houden.

Dat lijkt me ook wel iets te hebben. Natuurlijk moet het weer dan een beetje meezitten.

Suikertaks

Geplaatst 26 oktober 2015

Onze regering moest nog een paar centen vinden om de rekening te doen kloppen. Dus riep men alle hens aan dek. Alle ministers moesten bij de premier komen en hem vertellen hoe en waar ze dachten centjes te kunnen vinden. Een voor één kregen ze de kans zich te onderscheiden in hun vaderlandsliefde en mee te werken aan het doen kloppen van het budget.

Als eerste kwam de minister van mobiliteit. Hij had een dapper maar oerdegelijk plan uitgewerkt. “Als we de prijs van de diesel eens optrekken” zei hij “de mensen blijven toch rondkarren dus de inkomsten zijn verzekerd.” En… als bonus kunnen we het een groene ingreep noemen, de diesel staat dank zij Volkswagen toch al in een slecht daglicht. De mensen gaan niet morren en wij zijn de groenen een stapje voor.

De Premier vond dit zo een goed plan dat hij de minister een lintje opgespelde voor zijn inzet en voorbeeldig gedrag.

Daarna kwam de minister van consumenten zaken. Hij zakte voor de vorm even door zijn rechter knie voor het troontje van de Premier en ontvouwde aarzelend zijn snode plan. – Ik stel voor – zei hij voorzichtig – om de accijnzen op tabak omhoog te trekken. De mensen paffen zich toch te pletter, zelfs de jeugd begint terug meer te roken. Volgens mij succes gegarandeerd op korte, middellange en lange termijn. De Premier kirde van plezier en klapte in zijn handjes. De minister voelde zich gesterkt in zijn opzet. – En!… vervolgde hij zijn betoog we  verhogen ook de taksen op alcohol,  ik bedoel wijn en sterke drank- zei hij, nu iets minder zelfzeker.

De premier vond dit dan ook iets minder leuk, hij bouwde ook wel eens graag een feestje met een fles goede wijn van één van zijn voorgangers, of een glaasje Whisky, maar dit kon hij ambtshalve niet laten blijken.

Een lintje kon er voor deze minister niet echt af en deze vertrok met een beteuterd gezicht huiswaarts.

Als laatste kwam de minister van volksgezondheid haar plan voorstellen. – ik stel een suikertaks voor zei ze resoluut. – bedoeld u op de klontjes- vroeg de Premier want hij nam toch nooit suiker in zijn  koffie. –Neen, zei de minister, ik bedoel op de frisdrank. De jeugd drinkt veel te veel suikerhoudende dranken en dat is niet alleen slecht voor hun tandjes, ze worden er ook dik van, vervolgde de redelijk gezette dame nog.

-We staan in Europa aan de kop van het frisdranken verbruik dus dat brengt geld in het laadje. De Premier liet zich een beetje inpakken door haar vrouwelijke charmes en gaf haar ook een lint. Een lintje zou je niet direct zijn opgevallen.

De Minister van volksgezondheid huppelde goedgezind buiten.

Net toen ze de deur achter zich had dichtgedaan viel de Premier toch nog een vraag te binnen.

Tja… dacht hij, ik zal in mijn Whisky maar Cola Zero gieten daar zit toch  geen suiker in. En hij liet zich met een milde glimlach van zijn troontje zakken om de pers te woord te staan.

En zo bezorgde een volslanke suikertante ons de suikertaks.

Brief aan Jan

Geplaatst 19 oktober 2015

Dag Jan,… het is een hele tijd geleden, maar er bestond niet echt de behoefte om jou te schrijven. Maar laatst sprak  je moeder er mij   over. Zij vertelde me dat ze een tijdje geleden eens iets had gelezen  over iemand die een brief had geschreven aan een overleden familielid. En dat het zo mooi was. En vanmorgen dacht ik bij mezelf waarom niet. De postbode kan hem jou niet bezorgen, reden: adres onbekend, maar de wereld is veranderd,…Jan.

Ja, de wereld is veranderd, Jan. De postbode hoeft zoveel brieven niet meer rond te dragen. Alles gebeurt nu via e-mail.  Ik meen dan ook te mogen hopen dat deze brief toch langs de een of de andere weg bij jou toekomt. Misschien,  als hij ergens een lekkende  Wireless  verbinding tegenkomt waardoor hij zomaar de ruimte in kan schieten.

Ja  de wereld is veranderd, Jan. Televisie toestellen zijn groot en ultra plat. Sommige niet dikker dan twee Jommekes albums, wees gerust die bestaan  nog altijd. Ook de gsm’s zijn ultra dun en klein, je kan er zelfs foto’s op bekijken of filmpjes en als je wil kan je elkaar ook zien als je met elkaar belt.  “Star trek” is bijna realiteit geworden,  buiten het    “ op beamen “ dan. Daar heeft Scotty nog een beetje werk aan. Ook de auto’s zien er anders uit tegenwoordig. Vol met elektronische snufjes en eigenaardigheidjes. Er zijn er zelfs die alleen rijden.  En we vliegen ook overal voor een appel en een ei naartoe. Soms is het zelfs goedkoper dan de trein naar Antwerpen te nemen.

De wereld is veranderd Jan, de familie is ook een stukje uitgebreid. Je hebt er een neefje bijgekregen,…Jan.  Je broer is vader geworden! Stel je voor! En een stiefnichtje loopt er nu ook al een jaartje of elf bij ons rond. Dochter van je stiefbroer. Ja de wereld verandert, Jan. Maar misschien wist jij dit allemaal al en heb je het zelf al kunnen zien.

De wereld is veranderd Jan, en wij,…wij zijn na jou vertrek ook  veranderd Jan, je moeder, je vader, je broer, je stiefbroers en stiefzus, ikzelf,  we zijn allemaal veranderd, Jan, niets is er voor ons nog hetzelfde.

Verdomme!…. De wereld verandert Jan,..  maar jij niet.  Jij blijft eeuwig zestien. En in mijn gedachten zal jij ook  nooit meer veranderen.  En dat doet pijn, maar het  moet dan maar zo. Daar kunnen wij niets meer aan veranderen

Jantje,.. ja Jantje want zo noemde we je toch. Waarschijnlijk schrijf ik je nog wel eens, als ik nog eens  t ’één of ander kwijt moet en ik met jou te schrijven toch een beetje troost vind.

Ps. Ik begrijp het wel als het voor jou wat moeilijk ligt  om te antwoorden. Het zou ook wel een beetje raar zijn. Niemand zou het geloven.

Doe je nog  wel even de groeten aan de anderen daar bij jou.

Je stiefvader.

i.m. Kristian Germanus

Kapsalon Wendy 3

Geplaatst 12 oktober 2015

Met een diepe zucht legde ze haar mobieltje neer. Ik hoorde hem net toen ik binnenkwam. Het duurde even voor ze me een plaats aanwees aan één van de fraai gevormde wit porseleinen kommen om mijn immer schaarser wordende haren te wassen. Wat een zucht, gebruikte ik als opener van ons gesprek. Ik wist op dat moment niet welke moeilijke tijden mijn kapster Wendy moest doorworstelen.

Ken je Victoria juwelen?  Vroeg ze me. De eerlijkheid gebood me om te zeggen dat er niet direct een juweel  ging rinkelen bij mij. Maar Ik kreeg echter  snel een spoedcursus Victoria voorgeschoteld en algauw kon ik enig inlevingsvermogen tonen in de nieuwe homeparty hype die zich door het land verspreide.

Na de Tupperware, Upperware, Mamzels en Love Ware party’s was er nu de Victoria juwelen homeparty. Kapster Wendy had bij een goede kennis al een mooie bestelling geplaatst nog voor haar party had plaatsgevonden. Maar nu was er een kink in de kabel gekomen. De goede kennis had tegen Wendy’s  kar gereden. Maar gelukkig was er  toevallig ook nog een iets betere kennis die ook een bling bling party zou houden.

Ze had juist een moeilijke knoop doorgehakt. Dit deed je niet ondoordacht. Toch, de roze gouden juwelen moesten er komen. Ze  stonden haar misschien niet maar ze waren wel helemaal in. Dus werd de bestelling van de ene vriendin naar de andere doorgeschoven. En zo kwam alles toch nog goed voor Victoria.

En heb ik kunnen genieten van een iets langere hoofdmassage tijdens mijn Victoria initiatie.

Volksverlakkerij

Geplaatst 5 oktober 2015

Duitsland davert op zijn grondvesten. Het imago van betrouwbare partner die met de gekende Duitse Gründlichkeit auto’s bouwde heeft een zware knauw gekregen. Blijkt dat ze even een loopje hadden genomen met de emissiewaarden. Ze hadden er zelfs een chip voor ontwikkeld die kon vaststellen of het voertuig op de testbank van het labo  stond of dat het zich op de weg bevond. Zo iets moet natuurlijk aan de grote klok worden gehangen en het kan niet anders of hun concurrenten wagenbouwers zijn in hetzelfde bedje ziek. En hebben zij evenzeer de boel en de consument belazerd.

Ook de GSM fabrikanten gaan niet vrijuit. Testaankoop heeft ontdekt dat de opgegeven geheugencapaciteit niet overeenkomt met de werkelijke beschikbare ruimte. Verschillende Gigabytes gaan zo verloren en wordt de goedgelovige koopgrage klant met een kluitje in het riet gestuurd. Televisiefabrikant Samsung loopt dan weer tegen de lamp omdat zijn toestellen meer stroom zouden verbruiken dan vermeld.

Het blijkt enorm moeilijk te zijn om eerlijk door het leven te gaan. We worden als een kudde schapen om de tuin geleid (sic) door overmaatse verpakkingen die slechts  voor twee derde gevuld blijken te zijn. Batterijen die sneller leeglopen dan beloofd, kleren die krimpen als ze niet mogen krimpen. Belastingen die uit het niets tevoorschijn komen voor zaken waarvoor vroeger geen belastingen moesten betaald worden. Subsidies die verdwijnen voor zaken waarvoor je vroeger subsidies kon krijgen. Kortom we worden zo lang we leven oren aangenaaid.

De broer van mijn grootvader heeft het laatste deel van zijn leven opgeofferd om brieven te schrijven naar allerlei kranten en tijdschriften in zijn strijd om het ondergewicht van een huishoudbrood dat één kilo moest wegen, maar daar natuurlijk zelden in slaagde, aan te kaarten.

Maar ja, hij was een oude knorrepot.

Ik denk dat ik dus nu maar stop.

Met groet

 

 

Het lege blad

Geplaatst 28 september 2015

Het moest er eens van komen. Een leeg blad. En mijn wekelijkse column die zou moeten verschijnen. Gedachten die alle kanten uit dwalen. Geen touw aan vast te knopen. De eerste stap is de moeilijkste wordt gezegd. Elke dag brengt weer wat anders. Maar het kan niet alle dagen kermis zijn.

Nu, Keulen en Aken zijn niet op één dag gebouwd en Rome en Parijs ook niet. Maar de aanhouder wint. En waar het hart vol van is , loopt de mond van over. Tijd brengt raad. En voetje voor voetje kom ik er misschien wel. Want willen is kunnen. En wie niet waagt wie niet wint.

Ik weet het, waar een wil is een weg. Maar net nu ik denk  dat ik het onder de knie heb, zie ik door de bomen het bos niet meer. Daar hoef ik mijn hoofd niet voor in het zand te steken. Dan mag ik nog kunnen  praten als Brugman. Het blijft huilen met de pet op. Nu afsluiten is het zelfde als voor het zingen de kerk uitgaan. Tevreden zijn met die ene vogel in de hand en niet streven naar die tien in de lucht. Maar dan zou ik jullie blij maken met een dooie mus.

Ik moet er met de volle 100% tegenaan blijven gaan. Het ijzer smeden terwijl het heet is. Maar je kan geen ijzer breken met je blote handen. Het blijft vechten tegen de bierkaai. Een gevecht tegen de windmolens, een Tantaluskwelling of juister een Sisyfusarbeid.

En hoewel ik mijn borst ervoor natgemaakt heb, mijn benen ingesmeerd en alles uit de kast gehaald heb, zou ik er misschien  toch maar beter het bijltje bij neerleggen. Stoppen met aan de weg te timmeren. Met lede ogen moet ik toezien dat het zo niet verder kan. Het vat is leeg,  de kous is af, de maat vol.

Tot volgende week,

Maandag

Geplaatst 21 september 2015

Iets te laat komt hij binnen. Na een beleefde groet aan de reeds aanwezige collega’s, ploft hij dan neer aan zijn bureau. Verder zegt hij geen woord. Lange stiltes worden afgewisseld door het geratel van zijn klavier waarop snelle vingers  enkele mailtjes, die gedurende het weekend binnenliepen, beantwoorden.

In gedachten verzonken. Over een, door zijn favoriete elftal, verloren voetbalwedstrijd. Zijn geliefde club die ten onder ging in de wekelijkse competitie tegen een mindere tegenstander. Rond tien uur staat hij recht om in de keuken  een  kippensoepje te maken. Terwijl hij langzaam aan zijn mok slurpt werpt hij een afwezige blik over de velden, achter het raam.

Gelaten zet hij zich terug neer en herneemt zijn werk. Terug het getik op zijn klavier. Af en toe werpt hij een blik over zijn scherm heen op de tegenoverliggende  muur, waaraan een grote poster bevestigd is waarop een twintigtal sporters in de kleuren paars en wit staan, met daaronder vermeld : RSCA Anderlecht.

Klokslag twaalf vouwt hij zijn krant open, neemt zijn in aluminiumfolie verpakte boterhammetjes en hult zich stilzwijgend in een sportuitslagenstudie voor het eerst komende uur.

Stipt om één uur stort hij zich terug met dezelfde stille toewijding op zijn taak, onderbroken door een kleine koffiepauze rond half vier. Om vijf uur sluit hij zwijgend zijn PC af en na een korte  beleefde groet stapt hij de deur uit.

Volgende week wint RSCA Anderlecht. Je zal het wel zien! Dan viert hij feest. Dan is het helemaal anders op maandag.

Dan komt hij iets te laat binnen. En na de beleefde groet aan de reeds aanwezige collegae, ploft hij dan neer aan zijn bureau. Verder zegt hij geen woord,

en vecht hij met zijn kater.

De Aardappel

Geplaatst 14 september 2015

In Thailand eten ze ook geen aardappelen poneerde ze en daar had ze, voor zover mijn globale culinaire kennis over de wereldkeuken reikt, misschien wel gelijk in. Ik ken de Thaise keuken enkel van de sporadische bezoeken aan de restaurants die dit label plachten te voeren.

De hetze die er  dezer dagen rondwaart met betrekking tot  de glutenvrije recepten de lactose-intolerantie en de aardappel discriminatie  begint op zijn minst bedenkelijke vormen  aan te nemen. Na de ADHD -aandacht te kort-hyperactiviteitstoornis-  waarvan men nu met voortschrijdend inzicht begint in te zien(sic) dat de archaïsche methodes in sommige gevallen wel enig soelaas  bieden, zitten we nu met de glutenhype en is “ de patat “ ook één van de boosdoeners.

Maar goed, in de Thaise keuken zullen aardappelen zeker een rariteit zijn. In onze contreien  is het dankzij de  uit het Italiaanse Genua afkomstige Cristoforo Colombo, beter bekend onder de naam Christoffel Columbus, dat we in de zestiende eeuw de aardappel en de tomaat hebben leren kennen.

Sedert vierhonderd jaar hebben “wij”, het Kaukasisch ras, onder elkaar rond gevogeld  met de aardappel als hoofd bestanddeel,  in onze voedsel keten wel te verstaan. Ook is onze gemiddelde constitutie erop ingesteld. Heelder bevolkingsgroepen hebben er hun bestaan aan te danken; sommigen  zijn zelfs na mislukte aardappeloogsten gevlucht naar betere oorden, getuige daarvan zijn er in de Ierse geschiedenis legio terug te vinden.

Natuurlijk zullen er nakomelingen zijn die de aardappel slecht verteren, waarvoor alle begrip, en hebben we de aardappel niet nodig in onze keuken. Net zoals de oosterse ingrediënten: gember, sojasaus, sojamelk, pikante pepers, citroen gras en koriander en in de Chinese en Vietnamese keuken gegeerde hond niet tot onze traditionele gerechten behoren.

We worden om de oren gemept met allerlei studies. En het is trendy om deze te pas en te onpas aan te halen. Het is volgens mij beter al deze meningen met enige scepsis te benaderen en zelf zijn weg te zoeken in de doolhof van het leven.

Geef mij maar zelf bereid stoofvlees met handgesneden frietjes en een redelijke kwak vers gemaakte mayonaise.

Druk, druk , druk

Geplaatst 7 september 2015

Hoe gaat het ermee…  vroeg ik hem. Druk druk druk, was het geijkte antwoord dat ik kreeg . Het valt me de laatste tijd steeds meer op dat iedereen het druk druk druk heeft. Dat geeft je natuurlijk ook wel een zekere status van belangrijkheid. Ik vond voor mezelf dat ik  met  de weinige tijd die ik heb, toch even de tijd moest zoeken  om “hierover” na te denken. En die heb ik dus ook gevonden. Maar ik had niet echt veel tijd. Dus kan er aan mijn analyse hier en daar wel iets schorten. Doch,… als ik nog eens even tijd vind schaaf ik dat nog wel bij.

Onze grootouders werkten zo ongeveer tien uur per dag. De verplaatsing naar het werk niet mee gerekend. Akkoord, er waren minder files maar met de fiets was het algauw een half uurtje fietsen. En meestal hadden ze thuis ook nog een aanzienlijk aantal mondjes te voeden. Dus, na het werk was het niet echt relaxen, maar moest er in de eigen  moestuin gewerkt worden,  om op het platteland althans,  de hongerige mondjes te voeden. In de steden waren er de volkstuintjes of allerhande bijbaantjes om het gezin recht te houden. Natuurlijk was er ook bittere armoede. Daar bestaan genoeg getuigenissen van.

Nu hebben we allemaal een drukke agenda: werk, kinderen, huishouden, maar ook sport clubs, activiteiten van de kinderen, kleinkinderen, hobby’s, hobby’s van de kinderen en hobby’s van de kleinkinderen. We gooien alles op één hoop. Het is allemaal druk druk druk.

We maken geen onderscheid meer tussen echt werken en vrije tijd. Vrije tijd is omgaan met vrienden,  kinderen en kleinkinderen, hobby’s en sporten. Dat alles zou onder de noemer genieten moeten vallen. Misschien vergeten wij wel om te genieten en  konden onze grootouders dat onderscheid wel maken Als je aan hen vroeg, hoe gaat het? Namen ze meestal wel even de tijd om een praatje te slaan en uitgebreid antwoord te geven. En werd je niet altijd op een druk druk druk ontvangen.

Ik moet nu dringend stoppen, tja…..ik heb ook nog zo veel te doen.

Rugzak

Geplaatst 31 augustus 2015

Ze had een nieuwe rugzak bij. Ietwat nonchalant had ze hem op een van de terrasstoelen neer gezet om er, met enigszins trotse blik, naast plaats te nemen. De rugzak bleek na een kort inleidend gesprek de nieuwe boekentas te zijn voor het nieuwe schooljaar. Een mooie met bloemetjesprint voorziene, helemaal aan het zesde leerjaar aangepaste, rugzak. Want ze ging dit jaar naar het zesde leerjaar.

Nieuwe sneakers hoorden er ook bij, ik moet toegeven ik heb het woord even moeten opzoeken, verder dan sport schoenen of basketters kwamen wij vroeger niet. Sneakers dus, felgroene met een beetje rood aan de zijkant. Maatje veertig had ze ondertussen al. En daarmee mag je naar het zesde leerjaar. Die van het zesde leerjaar zijn wel de grootste van de speelplaats kregen we ook nog even te horen.

De voorbije week en zeker het voorbije weekend was voor vele ouders de deadline om hun kroost alsnog in het nieuw te steken. Sommige volledig uitgerust met nieuwe garderobe en boekentas met bijhorende pennenzak. De hype van de K3 print, het prinsessen  roze en voor de jongens de lachende Cars figuurtjes blijkt toch stilaan uit het straatbeeld  te verdwijnen.

Zeker als je al naar het zesde jaar lager onderwijs bent doorgestoten. Nog één dag en de eerste schooldag is een feit. Wenende kleuters aan de hand van mama of papa,  tegenwoordig ook beide ouders, eventueel met bijhorende hond. Trotse zesjarigen op weg naar het eerste leerjaar. En die van het zesde jaar: alsof ze het allemaal al gezien hebben.

Volgend schooljaar zijn zij terug de jongsten op de speelplaats van de eerste graad middelbaar.

En wat is tenslotte een jaartje?

Verpakkingen

Geplaatst  24 augustus 2015

Ik ben een carnivoor. Ik beken,…ik  lust graag een stukje of beter nog een flink  stuk vlees. Ik begrijp vegetariërs, maar iemand moet al die koeien, die de atmosfeer met hun scheten bezoedelen, opeten.  Eerlijk gezegd ik kan het niet bijhouden, iedereen met een stukje grond wil een kalfje een geitje of andere grazers die de ganse dag de lucht vol CO² gassen knallen dat het niet mooi meer is.

Dus,.. ik heb ze allemaal op mijn bord zien liggen. Rund, varken, geit en lam. En deze laatste niet alleen met Pasen. Op alle mogelijke manieren. Gestoofd, gebakken of langzaam op lage temperatuur gegaard, wat met mijn ouder wordend gebit makkelijker weg te zetten was. Ik beschouw dit met enige trots dan ook als mijn bijdrage om de opwarming van de aarde tegen te gaan.

Hetgeen mij echter de laatste tijd meer en meer  tegen de borst stoot, is dat de distributie ketens of grootwarenhuizen het steeds moeilijker maken om mij van mij taak te kwijten. Kortom het vlees wordt ons opgedrongen. Verpakkingen met 3 worsten als je maar alleen of met twee bent om deze op te eten. Verpakkingen van drie kleine steaks, vijf merguez worstjes, een onpaar aantal blinde vinken op een piepschuim schoteltje met cellofaanfilm omwikkeld, het is allemaal niet deelbaar door twee. Terwijl wij maar met twee zijn. Dus drie worstjes is er één teveel of net één te weinig Maar je moet eens zoeken naar een schoteltje met twee worstjes. Veel geluk ermee!

Zou het een bewuste strategie zijn die de detail handel hier wil creëren ?

Als het zo verder gaat kan ik binnenkort geen vlees meer zien!

Geluk

Geplaatst 17 augustus 2015

Een heel dunne horizontaal geschilderde streep fragile roze met daarboven grijsblauwe, als door een landschapsschilder met grove schilderskwast, naar boven uitgewaaierde vegen, die de achterliggende doorschijnend roosblauwe hemel als een gemarmerde koepel boven ons uitspant. Eén van de zwoele draagbare avonden begin augustus.

Een eenvoudige salade met enkele kruidig gebakken scampi’s en een glaasje rozé uit de geliefde Provence  erbij en verder, zoals mijn echtgenote altijd zegt, het voorwerp van mijn liefde, aan mijn zijde, kortom genieten, punt. Rustig langzaam alle indrukken op me af laten komen en absorberen, langzaam laten inwerken. De rozé , de met liefde bereide salade, het langzaam donker wordende uitspansel boven ons. Zachtjes meedrijvend op de rustige deining van geluk.

Het lijkt nu  nog een beetje vakantie, alhoewel de tredmolen zich langzaam weer op gang begint te trekken. De gejaagdheid van de dagelijkse sleur zich schuchter maar verkennend aan de einder aandient, om zich  weldra met volle kracht als een onstuitbare tsunami over ons heen te storten, ons meesleurend in de genadeloze ratrace die de maatschappij van ons verlangt.

Een eenvoudige liefdevol bereide salade met scampi’s en een glaasje rozé uit de Provence. Mijn echtgenote aan mijn zijde. Dat beeld en vooral die rust wil ik vasthouden!

Dit wordt één van de herinneringen die mij er in de onontkoombare donkere winterdagen ongetwijfeld op de een of de andere manier zullen doorheen helpen.

Meer heb ik niet nodig.

Toeval

Geplaatst 10 augustus 2015

Ben ik de enige bij wie het opvalt ? Bij de verschillende media en daarmee bedoel ik de hele santenboetiek van magazines, kranten, radio en televisie,  maken ze er volgens mij een erezaak van om de familienaam van de “ reporter ter plaatse ” te linken aan de specifieke gebeurtenis.

Zo speelde men er heel spitsvondig op in om reporter “ Steven Decraene “ ( whats in a name) naar Alphen-aan-den-Rijn te sturen, alwaar twee torenkranen op een woonwijk terecht kwamen. “ Michael Van Drogenbroek ” mocht dan weer opdraven om de financiële situatie van de Grieken uit de doeken te komen doen, bij wie, volgens nieuwsanker Annelies Van Herck, het water aan de lippen staat. De Nederlandse luchtvaartdeskundige die de gevonden onderdelen onderzoekt van vlucht MH370, die als een baksteen uit de lucht zou gevallen zijn, heet Benno ……. Juist,…. “ Baksteen ”

Ik stel voor dat we verslaggeefster “Liesbeth Indeherberge ” verslag laten brengen over de Jazz kroegentocht in Zichen-Zussen-Bolder.      “ Koen Braeckman ” kan dan voor de radio een stukje brengen over de eerstvolgende griepepidemie. De overstromingen in Italië lijken  mij voor  “Hedwig Zeedijk” het geschikte onderwerp en voor het verslag van de jaarlijkse wijding bij de Sint Hubertus vereniging kan     “ Michiel Vos ” wel een schichtige rol spelen. Voor de eerstvolgende spoorwegstaking zie ik  “ Mark Morren “ volledig zitten, alsook “ Tom Van de Weghe “ samen met  “ Sabine Vandeputte “ voor de files en andere ongemakken op de weg.

Ik bedenkt net dat, gezien hun aanleg voor rare familienamen, de Nederlandse collega’s van onze reporters onnoemelijk meer mogelijkheden zullen hebben op een gepaste reportage.

Zomervalling

Geplaatst 3 augustus 2015

Zo noemt ze het, een zomer verkoudheid maar dan in het Vlaams. Een aantal dagen nu al wordt ik gekweld door een virusaanval op mijn ademhalingsstelsel. Een kleine onachtzaamheid met de airco in de wagen tijdens de voorbije dagen met tropische temperaturen zou er volgens haar de oorzaak van zijn.

Door het vele hoesten voel ik nu spieren in mijn buik waarvan ik het bestaan niet kende en die door anderen ook nooit als spieren herkend werden. Het is voor mij toch het afdoende bewijs dat een Sixpack kan samensmelten tot een vat en toch nog steeds spier mag genoemd worden. Getuige daarvan het ongemak bij het hoesten.

Ook mijn neus maakt het me moeilijk. Als ik door mijn neus wil ademen zit hij onherroepelijk potdicht, adem ik door mijn mond dan beslist mijn neus om alle kanalen open te zetten en helemaal leeg te lopen om de luchtwegen vrij te maken. Regelmatig een goede niesbui erbij en alles in mijn omgeving dreigt stilaan onder een laagje kleverige substantie te komen dat als enig voordeel heeft dat het met dit weer overvloedig aanwezige stof erin blijft vastkleven.

Twee en een halve kilo ben ik reeds verloren tijdens deze kwelling. Ik sleep me naar lucht happend verder tijdens deze hittegolf. Ik doe een poging om nog een minimum van de aan mij toebedeelde taken uit te voeren en trek me voor de rest afgepeigerd terug in mijn cocon, sluit mijn ogen een wacht gelaten op betere tijden.

De echtgenote zegt mij altijd op zo’n momenten dat mannen altijd denken dat ze een ongeneeslijke zieke onder de lenden hebben.

Maar heel misschien zou ze dit ditmaal wel eens gelijk kunnen hebben, denk ik dan.

 

 

Huisje

Geplaatst 29 juni 2015

Groot is het niet, althans niet in vergelijking met de royale tuin eromheen. Via de voordeur kom je recht de keuken binnen. En langs  de achterdeur sta je zo in de gezellige woonkamer. Een hoge schoorsteenpartij domineert  de twee vertrekken. In het woonvertrek staat een stevige houtkachel zachtjes te branden want het wordt     s ’avonds nog een beetje fris in het  voorjaar.

Bovenaan de trap op het verdiep staat een uit de kluiten gewassen heerlijk tweepersoons bed op de, voor het  huisje, grote overloop. Langs een lage deur  kom je in de slaapkamer van de eigenaars met daarachter een nog in te richten dressing. Ja… er was links en rechts nog een beetje werk aan maar ze zien het wel zitten, onze vrienden in het zoete Frankrijk.

Hij is ook een beetje gaan tuinieren, als hij thuis is. Want hij is bijna de hele week weg voor zijn werk en dan moet zij de doening onderhouden. Zelfs met een zitmaaier is het een hele klus om het immense gazon te onderhouden.   Een moestuin is er ook bijgekomen,  met gezonde verse groenten en ook een beetje omdat het voordelig is. In een kleine serre staan zelf gekweekte tomaten. Die smaken een stuk beter dan die waterige troep uit de winkel. En verder is er natuurlijk ook een zwembad om af te koelen na de gedane arbeid.

Drie dagen lang hebben we tijd met elkaar doorgebracht. Op tijd een aperitiefje, een lekkere maaltijd met  een lekker  wijntje. Af en toe  een beetje veel aperitief en ook een beetje veel wijn. Veel gelachen bij  lange en gezellige gesprekken.

Toch even het “ thuis komen ” in Frankrijk gevoel beleefd en de batterijen terug  opgeladen.

Tot de volgende…….. en bedankt.

Jeugdheld

Geplaatst 22 juni 2015

Winnetou is dood! Het gebeurde enkele weken geleden, maar toch trof dit bericht  me zoals een kogel uit een colt, recht in de borst. Winnetou,.. de Apache hoofdman die een groot stuk van mijn jeugd bepaalde. Heel in het begin van mijn kinderjaren was  ik een  cowboy. Maar al snel  na de eerste films van Winnetou en Old Shaterhand, werd ik indiaan.

Samen met mijn neefjes speelde ik Winnetou en Old Shaterhand. Ik liep rond met pijl en boog en we bouwden met de bonenstaken en jutte doeken van mijn grootvader een  indianen tent. We hadden een enorm respect voor de indianen. Allemaal dank zij Winnetou, de Apache hoofdman.

Ergens was Winnetou al gestorven in de film “Winnetou und Old Shatterhand im Tal der Toten” Tja… het was een Duitse filmreeks die liep in de toenmalige dorpsbioscopen. Maar in mijn geest en die van mijn neven leefde hij voort. De krijger die dikwijls zijn leven waagde en meestal  door naar  een compromis te zoeken zijn stam door de moeilijke tijden van de vroege  19^de eeuw loodste.

Met het overlijden van de Franse acteur  Pierre Brice is tevens mijn Apache held verdwenen. Samen hebben we heroïsche gevechten geleverd. Niet alleen in de film maar ook in mijn dromen. Hopelijk  galoppeert  hij nu op zijn zwarte hengst gezeten, met zijn zilverbuks in de hand, voor altijd over de eeuwige jachtvelden. Jagend op immense kuddes bizons om zijn volk te voeden.

Naarmate ik ouder werd droomde ik wel iets meer over de zuster van Winnetou,  Nsho-tshi  gespeeld door Marie Versini. Zij liet het leven op een onbaatzuchtige  manier  in de film “Apache Gold” puur uit liefde voor Old Shaterhand.

Wekenlang,..  heb ik daarvan afgezien.

ps

Marie Versini leeft nog, woont in Parijs en is 75 lentes jong (het aantal manen weet ik niet)

De Kip

Geplaatst 15 juni 2015

Enige tijd geleden was er bijzonder nieuws op het Facebook gebeuren. Bij een vriendin was één van de kippen uitgebroken en had een heel stuk van de ontluikende moestuin als voedselbank beschouwd. Gelukkig was het sociale medium geduldig en geeft het mensen de kans hun frustraties  te ventileren.

Manlief had nochtans beloofd  een hok te maken voor het kakelgedierte. Maar ja,….. hij had  nog geen tijd gehad om het af te werken. En de kip… de kip  die wist niet beter, haar trof zeker geen schuld, maar dit had kunnen voorkomen worden. Gelukkig kon de vriendin dit delen met haar cybercontacten. Ze kon rekenen op de meest uiteenlopende  vormen van begrip, gaande van het empatisch vermogen van de meeste contacten tot het recept van kip met….. , allerhande lekkere voorjaarsgroenten. Maar ja… die zaten dus al in de kip.

Ze kreeg massa’s steun vertelde mijn  echtgenote me. Zelf had ze ook begrip getoond voor de balorige kip en ook voor de vriendin die na enige berichten over en weer met gelijkgestemde zielen bereid was om over haar hart te strijken en manlief die avond het normale hartelijke ontvangst te geven dat hij gewoon was.

Een geluk dat Facebook op die manier kan bijdragen tot de huiselijke vrede. Ik herinner me nog de tijden vóór Facebook. Dan liep het niet altijd allemaal zo vlot.

Ik heb in mijn wildere jaren ooit iemand gekend die na een dispuut juist zijn kampeerwagen wilde binnengaan op het moment dat zijn vrouw “ toevallig ” de nachtemmer buiten kieperde, maar dat was voor dat  Facebook er was.

En zo hebben de sociale media toch nog hun bestaansrecht.

Slimmere kinderen

Geplaatst 8 juni 2015

Het hek is van de dam! Een universiteit in het Amerikaanse Pittsburg publiceerde, na langdurig onderzoek, hun bevinding dat “vrouwen met een voluptueus achterwerk slimmere kinderen zouden baren.” Alweer moest ik hierbij mijn even mijn wenkbrauwen optrekken, hetgeen mij echter wel vaker overkomt, de laatste tijd.

Het vet in de billen van de dames zou een hoog gehalte aan docosahexaeenzuur (DHA) bevatten en dat zou er op zijn beurt voor zorgen dat de hersenen van de bijhorende baby’s beter worden ontwikkeld. Je moeder zal maar een maatje 38 hebben denk ik dan. Dan sta je er mooi op. Net geen bijzonder onderwijs!

Verder onderzoek toonde aan dat het vetgehalte in de moedermelk van dames met volle dijen wel degelijk hoger is dan bij de dames in light versie. Het blijkt dat deze vrouwen de goede vetten op hun billen opsparen en via de moedermelk aan hun baby geven. Dus geen paniek, dames die borstvoeding geven raken volgens  het onderzoek deze opgestapelde vetten zo makkelijk kwijt. De invloed van deze moedermelk op volwassen mannen werd niet onderzocht. Al ken ik er wel een paar die er baat bij zouden kunnen hebben.

Ik laat het in het midden of de bekende hamburgerketens  aan sponsoring van het onderzoek  gedaan hebben.  Ik zie in elk geval wel een verband wel tussen een Amerikaanse studie en dikke billen.

Het stemt wel tot nadenken dat onze zwarte Afrikaanse mannelijke medemens dus ergens een punt heeft als hij valt voor vrouwen met een fors achterste.

Mummie

Geplaatst 1 juni 2015

Volgens een aantal wetenschappers is een recent gevonden 200 jaar oude gemummificeerde  Mongoolse monnik niet dood maar “ in een zeer diepe staat van meditatie” die “ Tukdam “genoemd wordt. Tukdam zou slechts één fase verwijderd zijn van de staat van een levende Boeddha.

Als je de afbeelding van de 200 jaar oude mummie van de genaamde  bekijkt  dan kijk  ik er echt niet naar uit om de in de laatste fase verkerende “ levende “  Boeddha  ergens in het midden van de nacht tegen te komen. Ik denk ook niet dat onze monnik Giel die op 15 jarige leeftijd naar een Boeddhistisch klooster in Indië vertrok, dit als zijn opperste geluk ziet.

Aan de foto te zien hebben volgens mij, de collega monniken van het Mongoolse klooster het vertikt om Dashi, hun mediterende medebroeder,  al 200 jaar aan een stuk wakker te maken om te komen eten. Het is algemeen geweten dat de Boeddhistische monniken hun kostje zelf moeten bijeen bedelen. Dus een mondje minder om te delen was misschien wel meegenomen.

Misschien lag Dashi niet zo goed in de groep.  Mogelijke uitspraken als Dashi is niet erg spraakzaam de laatste tijd, Dashi is alleen maar met zichzelf bezig, Dashi is misschien slecht gezind want hij antwoord niet, zullen er waarschijnlijk toe bijgedragen hebben dat men hem niet graag aan de dis zag verschijnen.

De dus nog levende Dashi zit al 200 jaar in lotus houding  te mediteren. Hetgeen op zijn leeftijd een puike prestatie is. Ikzelf kom na 15 min kleermakerszit met moeite overeind en loop dan nog minstens één uur met stijve knieën rond.

Dokter Barry Kerzin, lijfarts van de Dalai Lama zegt het voorrecht te hebben, zorg te dragen voor nog een aantal monniken die in Tukdam staat verkeren. Hetgeen wil zeggen : zorgen dat de poetsvrouw om de twee weken het stof even weghaalt van zijn mediterende collega’s.

En zo heeft elke godsdienst zijn eigenaardigheden.

Fiets

Geplaatst 25 mei 2015

Wil je de banden van mijn fiets eens op pompen, vroeg ze me. Even dacht ik dat ze haar fiets terug van stal ging halen om, met het mooie zomerweer in aantocht, in het dorp boodschappen te doen. Maar  neen, er kwam iemand naar de fiets kijken om hem over te nemen.

Het was een erg goede fiets, geen elektrische maar een oerdegelijke stevige fiets met aluminium frame een paar tientallen versnellingen en een mandje, want dat wilde ze destijds, een mandje aan haar stuur om boodschappen in te leggen. Maar nu moest de fiets weg.

Sinds ze een aantal jaren geleden eens gevallen was met haar fiets en er een drietal gekneusde ribben en zes weken pijn en ongemak aan had overgehouden,  was de fut er een beetje uit om het stalen ros opnieuw te bestijgen. Het dient gezegd dat de constructie van het frame het op- en afstappen niet gemakkelijk maakte. Zeker voor iemand met een beetje leeftijd. Ook de vijfenzeventig versnellingen hoefden niet echt meer voor haar.

Dus kwam er iemand naar de fiets kijken. Een prille twintiger kwam samen met haar moeder het rijwiel bekijken. De banden werden stevig opgepompt en met het stof netjes verwijderd stond hij mooi te blinken in het zonnetje. Het meisje vond hem direct leuk. En na een kort proefritje in fladderend zomerjurkje en haren los in de wind, veranderde de fiets van eigenaar. Ik denk dat hij gelukkig zal worden.

Heel eventjes was ik toch een beetje jaloers op die oude fiets.

Motor

Geplaatst 18 mei 2015

Hallo paps! Dag zoon, hoe is het ermee. – ik moet iets vertellen….  .- Ja  zoon ? –  ik heb een ongelukje gehad. Met de motor.

Een jaartje geleden besliste mijn oudste zoon om zijn auto te verkopen en een motor te kopen. Hij zou er een zaak aan doen. Ik heb nog alle mogelijke argumenten aangehaald, zijn gezin, vrouw,  dochter  alles heb ik naar voor geschoven om hem van gedacht te doen veranderen.  Maar hij was rijinstructeur en wist wat de eventuele gevaren van de weg waren en was bijgevolg uiterst voorzichtig.

Maar het onvermijdelijke moest dan toch gebeuren. Niet hij, de voorzichtige, maar één van die onvoorzichtigen die zich ook met een voertuig in het verkeer begeven, deed een fout maneuver.  – Ik heb geluk gehad, zei hij verder nog aan de telefoon.  Sleutelbeen gebroken en een gebarsten rib. En verder wat schaafwonden. En erg geschrokken was hij ook. Het kan snel gebeurd zijn.

Zes weken later scheen   alles al vergeten te zijn en had hij een andere motor gekocht. Want een tweedehands wagen is riskant. Je koopt de miserie van een ander. Voor een tweedehands motor ligt dit blijkbaar anders .

Ouders blijven toch altijd een beetje ongerust over hun kinderen, of ze nu tien jaar zijn en op kamp gaan met de jeugdbeweging  of ze zijn er vijfendertig en met een motor rijden. Zeker als je van heel nabij gezien hebt  wat het met een mens doet als de politie komt melden dat er een ongeluk gebeurd is. Het kan inderdaad allemaal snel gebeurd zijn.

Je haren  zouden  er wel grijs van worden.

Ziekenzorg

Geplaatst 11 mei 2015

Met de deurknop nog  in haar hand keek ze de zaak rond. Even bleef haar blik rusten op een eenzame jongeman die dromerig naar de kraag van zijn biertje staarde. Ze sloot de deur die ze tot nu toe op een spleetje had gehouden  en stevende recht op zijn tafeltje af.

Dag jongen zei ze  en gaf hem een zoen op zijn wang. Hoe gaat het met haar ? Deze vraag kon  alles betekenen. Maar het verdere gesprek maakte me duidelijk dat het over de grootmoeder van zijn levensgezellin  ging. Het ging dus niet al te best, dat was het minste dat je kon zeggen.

Ze was net terug in het woon- en zorg centrum zoals dit tegenwoordig genoemd wordt. Maar helemaal goed was ze niet. In het ziekenhuis  wilden ze haar niet langer houden. Ze had immers een papiertje laten opstellen dat ze geen ongemakkelijk makende onderzoeken meer wilde ondergaan. En ja, dan ben je natuurlijk  geen bron van inkomsten meer voor de hospitaalindustrie. Hun dure machines moeten gebruikt worden en geld opbrengen.

Zijn jullie haar al gaan bezoeken, vroeg ze nog. Neen want in de sub-comateuze toestand waarin ze in het hospitaal verkeerde had het geen zin had haar moeder gezegd.

En een bezoekje aan haar,…  in het zorgcentrum…., -wel het is háár grootmoeder weet je…… .

T’ja dan ben je ook weer uitgepraat.

Melancholie

Geplaatst 4 mei 2015

Heel vaak brengen de autoritten, die ik voor mijn werk doe, me in de buurt van plaatsen waar ik mijn jeugd doorbracht. Of het nu de enkele vakanties waren die ik bij mijn meter in Limburg door spartelde of de ontelbare schoolvakanties die ik in het niemandsland tussen Boechout en Vremde bij mijn “Bomma “ genoot.

In mijn gedachten dwaal ik, zoals velen doen, heel af en toe eens  terug  naar die tijd. Een tijd waarbij de wereld zoveel stiller, gemoedelijker en rustiger leek.  Hoe de vakanties eindeloos lang en de zomers altijd zonnig waren. En er altijd wel iemand in de buurt was om mee te spelen en we samen onbezonnen de weidse wereld mochten ontdekken die ons omringde. Want er bestonden toen nog  geen “ stoute mensen” die je meenemen konden.

Een paar keer in mijn leven kreeg ik de niet te stoppen drang om een aantal van die plaatsen terug op te zoeken. In een poging om het beeld dat zich in mijn hersens genesteld had terug te vinden. Te checken of mijn geheugen zich niet vergist had. Nostalgisch verlangend naar die warmte en geborgenheid van toen.

Tot ik voor beide volledig verbouwde woningen stond, en niet meer de huizen herkende  waarin ik mijn vakanties doorbracht. De toch iets kleinere tuin terugzag dan deze die ik in mijn gedachten koesterde. De volgebouwde straten en compleet nieuwe wijken die gebouwd werden waar vroeger boer Roger nog met zijn paard ploegde. Het paard waar we met onze kleine beentjes in uiterste spreidstand bovenop mochten zitten, tot we krampen kregen van de brede trekpaardenrug. Boeren doen ze er niet meer. Er wonen er misschien nog wel maar die hebben dan weer niets met het beroep te maken.

Met het beeld in mijn hersenen is niets mis. De realiteit doorstaat de toets met mijn geheugen niet meer. Dat is al.

Het Jonge Grut

Geplaatst 27 april 2015

In de nevelige ochtendkoude vlokken ze samen op de hoek van de straat. De met bloemen versierde oma fiets  tussen de knokige knietjes en de handen terug getrokken in de mouwen nonchalant op het stuur, staan ze hun verhaal te doen. Het zelfde verhaal dat waarschijnlijk de vorige avond reeds aan de telefoon begon.

Een twintigtal minuutjes  duurt de samenkomst, waarbij de laatste nieuwtjes over wat jonge meisjes aanbelangt uitgewisseld worden, om daarna fris en monter verder naar  school te fietsen. Haren los in de wind, elkaar giechelend nog een paar dingen toe  roepend.

Een beetje voorovergebogen, met slome tred alsof de “weltschmerz” geheel op hun schouders rust, slepen ze zich met  zes de hele breedte van het voetpad innemend, richting school. Enkelen met  een sigaret achteloos in de mondhoek of in de hand, nog net geen man en te ongemakkelijk om nog jongentje te zijn.

Met zes tegelijk draaien ze hun hoofd om de iets oudere tiener na te kijken die op een lawaaierige brommer voorbij knettert. Even komt er leven in hun vermoeide houding en beginnen ze onder elkaar op te bieden over het vervoermiddel dat ze binnen één of twee jaar willen gebruiken om naar school te gaan. Als…. het mag van thuis. Om daarna met slome stoere tred verder te gaan.

Ooit ontmoeten ze elkaar met liefdevol onbegrip voor elkander. Want hun leven was tot nu toe zo helemaal verschillend. Maar waarschijnlijk zal ze wel mee achterop zijn bromfiets stappen.

Misschien dan,…. als haar ouders het niet zien.

Bij de dokter

geplaatst 20 april 2015

Ik stam nog uit de tijd dat een doktersbezoek  het laatste redmiddel was. Je moest al bijna in vergevorderde staat van ontbinding verkeren vooraleer de dokter er aan te pas kwam. Velen van de generatie voor mij hebben hun leven lang geen  geneesheer gezien, laat staan nodig gehad. Het was een tijd waarin de medische wetenschap gebruikt werd om je terug op te lappen zodat je zo snel mogelijk je dagelijkse bezigheden kon hervatten.

Ik heb sterk de indruk dat de medische wereld zijn terrein van zorgverstrekker verlegd heeft naar het preventieve onderzoek. En dat is goed. Maar de slinger is misschien naar de andere kant uitgeslagen. Het is natuurlijk iets  winstgevender om op deze manier de medische wetenschap te beoefenen, bedacht ik net. Dezer dagen worden er hele bevolkingsgroepen met  allerhande  testen om de oren geslagen.

Jaarlijks verwacht  mijn dokter mij voor een bloedafname met bijbehorend onderzoek. Ik geef toe,  de dagen daarvoor pas ik mijn levensstijl een beetje aan om zeker te zijn dat ze mij tevreden kan melden dat alles nog binnen de perken blijft, zodat we  als goede vrienden uit elkaar kunnen gaan.

Eén keer  vroeg ze me  of ik geen jaarlijkse griep vaccinatie hoefde. Met mijn leeftijd  kwam ik ervoor in aanmerking en het was gratis! Ik heb me nog nooit zo oud en ziekjes gevoeld als toen ze dat voorstelde. Ik heb haar ook gezegd dit nooit meer te vragen. Ze heeft nog een zwakke poging gedaan om me aan mijn prostaat te laten twijfelen, maar ook daar heb ik me overheen gezet.

Vanochtend stak er een brief in de bus  om mijn stoelgang gratis te laten onderzoeken op darmkanker. Maar die heb ik ongeopend in de vuilnisbak laten verdwijnen.

Ze moesten zich maar eens vergissen bij het versturen van de uitslag.

Het zou zo maar kunnen .

Foto

Geplaatst 17 april 2015

Mijn vrouw overviel me deze week met een foto van een kleuter die met zijn armpjes omhoog voor een fotograaf staat. Een foto die genomen werd in 2012 in Syrië waarbij de angstige kleuter de telelens van het fototoestel voor een geweerloop aanzag.

Deze foto blijft op ons netvlies gebrand en we zijn er beiden niet goed van. Misschien hebben onze ouderlijke en  grootouderlijke gevoelens voor  onze kinderen en kleinkinderen ons gevoeliger gemaakt voor dergelijke situaties. Toch is de gedachte dat dit dagelijks gebeurt in allerlei conflict gebieden over de hele wereld, al dan niet met een fototoestel of met echte wapens, in wezen ondragelijk.

Over de eeuwen heen zijn er miljoenen onschuldige kinderen het slachtoffer geworden van de oorlogszucht van de volwassenen. Een massa kinderen hebben een levenslang trauma opgelopen als gevolg van dolgedraaide nietsontziende vechtlustigen.  Strijders die voor een zogenaamd hoger doel, waarbij men altijd macht bedoelt, totaal verblind de toekomst van hun land, maar vooral hun jeugd zwaar hypothekeren.

Wat erger is, wij zijn er aan gewoon geraakt. Dagelijks horen we of zien we beelden in de krant of  het journaal uit oorlogsgebieden. Om daarna gewoon ons gewone gangetje te gaan. En ons verder druk maken over onze persoonlijke problemen.

Heel af en toe worden we bij de keel gegrepen. Dit gebeurde toen we deze foto zagen. De mengeling van verbeten dapperheid, maar toch ook een  zekere doodsangst die op het gezichtje af te lezen valt, is overweldigend.

Het volstaat even in de ogen van de kleuter  te kijken om te beseffen welke gruwel deze kijkers al gezien hebben.

Beelden die wij straks al vergeten zijn. Maar dit kind waarschijnlijk nooit !

Paaslam

Geplaatst 6 april 2015

Die zondag ochtend klonken de normaal galmende geluiden van de klokken zeer gedempt. Het klonk meer alsof er een deken tussen de klok en haar klepel stak. De mensen in het dorp  stonden met hun hoofd in de nek naar de lucht te staren maar konden niets verdachts  opmerken.

De kinderen werden ook niet wakker, wat ze vorige jaren wel deden, toen de klokken na veertig dagen bij hun terugkeer  van zich lieten horen. Maar dit jaar niet. Het gedempte kloumf, kloumf  van de overvliegende bronzen kerktorenhangers was te zwak om de kleinsten terug  te halen uit dromenland.

Verschillende mensen gingen hun gramschap halen bij de plaatselijke pastoor of dominee. Maar de arme man kon hen ook niet verder helpen. Hier en daar belde iemand zelfs naar de Bisschop maar die was die ochtend niet uit  bed te krijgen. En de Paus, leek hen voor dit probleem  een beetje te hoog gegrepen, om aldaar hun beklag te doen.

De plaatselijke beenhouwer schrok zich te pletter toen hij die ochtend zijn winkel  binnen kwam. Heel zijn toonbank bleek  vol chocolade eieren  te liggen, in alle kleuren en formaten. Nergens was nog een stukje vlees te bespeuren. Ook het met deze paasdagen zo gegeerde lamsvlees was nergens te vinden.

Ondertussen lagen in de tuinen overal verspreid bont en blauw geklepelde “lam” geslagen lammetjes bevend te wachten om door de kinderen gevonden te worden.

Hadden die stomme klokken zich toch vergist zeker! Ze hadden verkeerdelijk de beenhouwer zijn lading meegenomen .

 

 

Kapsalon Wendy 2

Geplaatst 30 maart 2015

Verloren gelegd tussen de “ Dag Allemaals” en de “ Libelles” van deze tijd, vond ik tijdens mijn zes wekelijks bezoek aan Kapsalon Wendy, mijn kapsalon Wendy, een populair wetenschappelijk  tijdschrift  met volgende artikeltitels:  “ veel pollen verwacht in 2015”, “ Dikke buiken verhogen het risico op Alzheimer “ , “ Koffie kan kanker veroorzaken “ en “ gewekte genen  kunnen bijdragen tot Alzheimer, A.L.S. en  Parkinson.”

Laat me even beginnen met “Pollen verwacht”.  Bedoeld men hier hetzelfde   als : iemand verwachten, die had gezegd dat hij  misschien, als hij even  tijd vond om langs te komen, zou langskomen. Of is dit hetzelfde zoals mijn verwachting om deze week de lotto te winnen. Ik ben al regelmatig in dat soort verwachtingen teleurgesteld.

Het verhoogde risico bij de dikke buiken. Hoe groot is het initiële risico bij mensen zonder horecagezwel? Is dat 10 % en bij verhoogd risico is dat  dan 11% of 90%? Ik ben er wel zeker van dat je je de risicovolle oorzaak niet meer zult herinneren als je dan toch Alzheimer hebt.

Over het artikel van de koffie en de titel  “ kan veroorzaken.” Het is dus niet zeker, het kan. Moeten we bij elke kop koffie gaan denken  “het” is gebeurd? Neen! Misschien nog niet!  Maar het zou zo maar kunnen. Dan beter een goed glas wijn!

Dan waren er nog de “Wakker gemaakte genen.” En ik die dacht dat ik volledig wakker was. Maar neen, daarin schijn ik mij dus degelijk  te vergissen. Er moeten misschien nog een paar genen gewekt worden. Maar dat laat ik dus beter zo als ik hoor welke malheuren er  mij kunnen overkomen.

Ik verwacht binnenkort een studie die zegt dat het kan dat we heel waarschijnlijk niet alles wat in de boekjes staat moeten geloven.

Omdat het dan heel misschien zou kunnen dat we dan veel kans hebben om een verhoogd risico te lopen op de mogelijkheid een heel klein beetje hypochonder te worden.

 

Godot

Geplaatst 23 maart 2015

Achteraan in een hoek van het verwarmde overdekte terras zat ze te lezen. Een dik omvangrijk boek, een roman. Niet zo één van die dunne e-reader-tjes,  maar een echt boek.  Ze roerde in haar koffie en af en toe keek ze hoopvol naar de deur.

De mensen rondom haar hadden het  ongelofelijk druk met zichzelf te zijn. Er was nagenoeg  niemand die op haar lette.

Ze bestelde nog een koffie en keek heel even verwachtingsvol  naar de deur. Ze was alweer in haar boek verdiept toen de kelner de gevraagde kop koffie op haar tafeltje zette. Hij probeerde nog een opmerking te maken over het toch wel erg winderige weer, dewelke zij met een minzame glimlach beantwoordde.

Het was een komen en gaan in  de zaak. En de meeste klanten bevonden zich  in opperbeste stemming.

Toen ze weer opkeek van haar boek en ze met een gelaten blik in de richting van de  deur staarde, zag ik dat haar ogen lichtjes rood omrand waren. Even dacht ik nog dat het door een passage uit haar boek kwam. Toen de ober haar derde koffie bij haar zette, zat ze, nog steeds, met een dromerige blik naar de deur te kijken,  het boek met gekruiste armen tegen haar boezem gedrukt.

De meeste bezoekers hadden de zaak al verlaten. Gezellig keuvelend waren ze langs haar gelopen zonder haar op te merken.

Het was laat toen ze vertrok. Alleen, haar schaduw volgde haar op de natte kasseien, bezaaid met sterren van de uitbundig weerkaatsende etalageverlichting.

Ondertussen vulde “wasted days and wasted nights” van ene Freddy Fender  onzichtbaar vanuit de  achtergrond,  als een nachtelijke  nevel, langzaam haar lege plaats.

Werner

23/03/2015

 

Verjaren

Geplaatst 16 maart 2015

Ik heb het nooit erg gevonden om jarig te zijn. Natuurlijk zijn er de lichamelijke ongemakken die met elk jaartje meer, een beetje meer geprononceerd aan de oppervlakte komen.

Een van de eerste zaken die moeilijker worden, is lang in bed  blijven liggen. In mijn wildere jaren gebeurde het meermaals dat ik tot ver na het middagmaal in de sponde vertoefde. Met de tijd lijken mijn   stramme spieren samen met mijn darmen en mijn  blaas de bepalende factor te zijn  om eruit te kruipen.

Eruit kruipen: vroeger ging dit in één vloeiende en vlotte beweging. Nu raadt men aan even op de rand van het bed te blijven zitten. En vervolgens rustig recht te komen. Het gaat ook moeilijk anders. Er kraakt regelmatig iets aan mijn bed of zijn het dan toch mijn knoken?

De weg naar de badkamer lijkt iets langer geworden, maar een douche doet wonderen. Het afdrogen vraagt ook nog zekere strategische aanpassingen tegenover vroeger, maar met even steun te zoeken lukt het vrij aardig. Het tandenpoetsen lukt zelfs zonder bril nog goed! Het kammen van de haren die vroeger weelderig waren, iets minder.

Ik ondervind wel dat met ouder worden mijn armen korter geworden zijn. Dit is me opgevallen bij het aantrekken van mijn sokken. Maar met een iets grotere maat van jeansbroek en een iets ruimer hemd aan, voel ik me meteen weer….18! En klaar om er in te zweven, want vliegen heeft nu een te grote ecologische voetafdruk gekregen.

En zo ben ik helemaal klaar om binnen 12 à  13 uur, moe maar voldaan na de dagtaak, voor de televisie bij het journaal of met een “interessant” boek in mijn schoot terug in te dommelen.

Werner

3/03/2015

 

Confronterend

Geplaatst 9 maart 2015

 

Af en toe wordt ik geconfronteerd met uitspraken van jongere mensen. Uitspraken die mij, nu ik wat ouder geworden ben, soms onbezonnen, soms naïef of soms zelfs bijna arrogant lijken. Meer en meer komen er van die momenten dat ik denk – verdomme,  verkondigde  ik dat ook zo toen ik ongeveer even oud was?

Begrijp me niet verkeerd, veelal vertellen jonge mensen zinnige dingen. Misschien beter onderlegd dan wij destijds. Ze zijn ook beter geïnformeerd en hebben via de nieuwe media een makkelijkere toegang tot allerhande informatie dan wij hadden op hun leeftijd. Daardoor staan ze misschien wel verder dan wij toen.

Maar af en toe komt er zo een uitspraak waarvan ik denk, ja…ja… . De kunst is  dan om  niet direct te reageren. De drang is echter groot om vanuit mijn standpunt het gelijk naar mijn kant proberen te halen. Om  proberen te overtuigen met elementen die mij heel doordacht en realistisch lijken, maar uiteindelijk niet op kunnen tegen het te bewonderen jeugdige enthousiasme.

Toch laat ik me soms meeslepen in een discussie. En tracht ik met de moed der wanhoop tegen de stroom in te gaan. Tegen beter weten in. En doe ik uitspraken waarvan ik binnen een aantal jaar zal denken ja…ja… . Waarvan ik dan pas zal inzien dat ze misschien, alhoewel goedbedoeld, liefdevol, toch te doordacht, misschien een beetje te betuttelend, overbezorgd of zelfs betweterig overkwamen. Ik doe  telkens mijn best om die reacties in toom te houden.

Tot de dochter vanuit het regenachtige Guinessland net telefoneerde met de boodschap “Papa we gaan een huis kopen! Maar er is nog wel een beetje werk aan………”

Werner 20/02/2015

 

En toen was hij er   2

Geplaatst 26 februari 2015

 

Mams! Waar kan ik postzegels kopen ? het postkantoor is gesloten en ik heb al half Antwerpen afgezocht. Vertelde de zoon aan de telefoon. Bonnie vertelde hem dat hij eens  moest gaan kijken bij de krantenwinkel of de supermarkt. God! Moest hij dat er ook nog allemaal bijnemen! En hij moest ook de kaartjes nog gaan ophalen bij de drukker. En het was al donderdag en vrijdag mocht het kleine rozige mannetje met de muts al met zijn mama naar huis.

De presentatie van de suikerbonen op een heuse driemaster was sprookjesachtig. En bleek bijgevolg  niet in de auto te passen. Zelfs met de zeilen gestreken bleven de masten te hoog. Er moest dus nog dringend een bestelwagen gezocht worden om de doopsuiker zonder   averij op tijd op de kamer van het kleine rozige mannetje met de muts te krijgen.

De  kersverse mama had een bewogen nacht achter de rug. Het  blijkt nu dat het kleine rozige mannetje met de muts de klok niet kan lezen. Bijgevolg was hij na een  welverdiende rust plots in het midden van de nacht klaar wakker en voelde zich erg hongerig. Een combinatie die bij pasgeboren baby’s een van hun slechtste eigenschappen  naar boven brengt : … huilen!!!

En iedereen wou  absoluut ter plaatse of via de telefoon zijn gelukwensen uitbrengen. Met bloemen, cadeautjes en andere nuttige dingen die straks allemaal mee naar huis moeten gesleept worden.

Maar het kleine rozige mannetje met de muts sliep een welverdiende slaap want hij moest straks weer op,…met de nachtshift.

Het is een zware taak het kersverse ouderschap.

 

Werner

26/02/2015

 

En toen was hij er   1

Geplaatst 26 februari 2015

Bonnie Nijlen belde mij op het werk met de vraag om dadelijk naar huis te komen en naar de materniteit te rijden. De redelijk gebiedende ondertoon in haar stem smoorde alle argumentatie in de kiem om dit niet direct te doen. Toen ik thuiskwam stond de glunderende Bonnie al gelaarsd en gepakt vertrekkensklaar op de oprit te wachten.

Tien jaar na de geboorte van ons eerste kleinkind heeft ook Scampi eindelijk een gezichtje en een naam gekregen. Een rozig mannetje met een wit mutsje op zijn kruin. Vuistje stevig tegen de mond gedrukt, uitgeput van de strijd, slapend op mama’s lichaam. Zichtbaar genietend van haar warmte en rustgevende hartslag. In onze haast kwamen we bijna vóór het rozige mannetje met de witte muts op de materniteit toe.

Bonnie had het kamernummer gekregen van de trotse kersverse vader. De verrassing was dan ook groot voor de ons onbekende ouders, die juist de geboorte van hun kindje aan het vieren waren, toen we de bewuste kamer binnenstapten.  Alvorens we ook daar een glas champagne zouden toegestopt krijgen deden we stilletjes, onder het uiten van onze oprechte excuses, de kamerdeur in het buitengaan achter ons terug dicht.

Het samen met de mama ingepakte rozige mannetje met de witte muts bevond zich nog in de verloskamer. Korte tijd later konden we in statige processie naar de definitieve kamer verhuizen. Waar het rozige mannetje met de witte muts verder trachtte te slapen, te midden van de trotse grootouders die met een glas champagne in de hand  de loftrompet bliezen over hoe mooi en hoe flink hij en zijn  mamma wel waren.

De dag daarna titelde onze ochtendkrant “ Pas geboren kindje gevonden in de Antwerpse vondelingenschuif“

Ons rozige mannetje met de witte muts heeft alvast een warmere start gehad.

 

Werner

24/02/2015

 

Aftakeling

geplaatst 23 februari 2015

Woeste zeeën heb je getrotseerd. Vechtend met het onstuimige water, zoekend naar de juiste wind. De golven beukend op je sterke body. Verschillende keren heb je het kanaal overgestoken. Soms bij nacht en ook  bij ontij.

Stoere verhalen werden over jou verteld. Over net op tijd gaan schuilen in de haven, bijna gekapseisd of vastgelopen op een onzichtbare zandbank. Of hoe mooi je was in je jonge jaren, gemaakt voor de zee, uit één stuk gehouwen.         Zo worden ze niet meer gemaakt, meneer!

De zeven wereldzeeën heb je nooit getemd. Daar was je net iets te licht voor. Maar het Kanaal, het IJsselmeer, het Markermeer en de eilanden in de Waddenzee, hadden voor jou geen geheimen meer. Je kende de stromingen als jouw broekzak.

Glorietijden heb je gekend. En als je in de jachthaven aankwam maakten ze plaats voor jou. Zodat je in hun midden lag. En ze s’avonds bij jou warmte en gezelligheid konden vinden. Met een lekker maal en goede wijn.

Op een dag vond men je opeens te oud. Je mocht met hen niet meer mee. Je werd niet meer opgesmukt zoals vroeger. In tegendeel, de aftakeling begon zonder dat deze  gestopt kon worden.

Vanmorgen zag ik je langs de autoweg, helemaal verkommerd en weggeteerd.

Met een  bordje “ te koop “  nonchalant op jou eens zo stoere voorsteven getimmerd.

 

Werner  23/02/2015

 

50 tinten en 50 jaar verder

Geplaatst 16/02/2015

Jaren hebben we ervoor gevochten! hoorde ik haar geagiteerd zeggen. Jaren hebben  we gestreden voor gelijke rechten. Paula Semer was een van onze voorbeelden! ik knikte instemmend terwijl ik de kop koffie, waarvan ik  juist gedronken had, neerzette. Hoe dikwijls hebben we niet gemanifesteerd, onze bh’s verbrand!

En,… tja ik begrijp het niet meer, zei ze. Ik begrijp de vrouwen van nu niet meer, mijnheer. Een bestseller! ging ze gedreven verder. Een  bestseller! En nu ook een film… . Ze schudde vol onbegrip haar hoofd. Ik keek haar  verwachtingsvol aan.  Voor geld en seks, vervolgde ze, gooien ze alles overboord. Alles waarvoor wij jarenlang gestreden hebben.

Allez,.. stel je voor! Zij moet zijn slaafje zijn in ruil voor een beetje luxe en eens goed klaarkomen. Is dat wat de vrouwen van nu verlangen mijnheer?  Vroeger gebeurde dat. Dan gebeurde het meer dan eens dat de mannen hun vrouw sloegen en ze eens goed namen toen ze straalbezopen uit de kroeg kwamen. Dat willen ze toch niet terug?

Ik ben te oud om nog op de barricades te staan, mijnheer. Mijn tijd is voorbij. Moest ik jonger zijn dan ging ik aan de ingang van de zaal staan, met pamfletten! Maar je word er zo moedeloos van als je steeds opnieuw moet beginnen.

Even staarde ze voor zich uit terwijl ze van haar porto nipte. Ik begrijp de vrouwen van tegenwoordig niet meer, zei ze nog,  maar het was meer  tegen zichzelf dan tegen mij.

Ik begrijp ze ook niet altijd,… vrouwen. Dus knikte ik maar instemmend.

Werner

09/02/2015

 

Cyber Tante

Geplaatst 09/02/2015

Ik ben sponsor van de medische wetenschap vertelde ze me. Op haar leeftijd bracht je veel geld naar de dokter. Nu moest  de dokter de door haar genomen medicatie nakijken. Op de duur nam je zoveel verschillende pilletjes voor allerlei kwaaltjes, dat je af en toe eens orde op zaken moest laten stellen.

Dan was er ook nog de tandarts. Een van haar tanden was beschadigd na een duik van de keldertrap. Met ouder worden wordt je wel bang om te vallen, zei ze. Je zou voor minder.. Maar ze had nog haar eigen tanden, en nu moest ze ermee naar de tandarts. Ik zei nog dat op dat vlak een gebit wel makkelijker is, je hoeft het gewoon maar af te geven en na herstelling terug op te halen.

Ja, dat kon ze wel doen met haar hoorapparaat. Gewoon binnenbrengen voor nazicht en later terug ophalen. En dan moest ze ook nog gaan voor haar geheugen, ook daar moest ze zelf nog bij zijn. Misschien zou het in de toekomst zo worden dat je gewoon de winkel binnenstapt en de keuze zou hebben tussen een inplantbare geheugencassette van één of meerdere terabytes of zelfs een veelvoud ervan.

Bij nader inzien zou het misschien toch niet zo interessant zijn. Hoe meer geld je ter beschikking had hoe slimmer je zou kunnen zijn. De minderbedeelden zouden dan via de ziekteverzekering  een standaard geheugen krijgen.

Anderzijds zou het wel helpen om ervoor te zorgen dat de machtigen der aarde altijd de benodigde intelligentie hebben om deze aardbol te bestieren.

En toch,…zij had levenservaring, en die kan je nergens kopen!

Werner 7/10/2014

 

Soldaat

Geplaatst 02/02.2015

Tot in de jaren tachtig zag je ze regelmatig. Alleen of in groepjes, vooral in de Antwerpse uitgangsbuurten. Soms iets luidruchtiger en meer uitgelaten dan de modale weekend stapper. Toegegeven, mijn herinnering romantiseert het beeld misschien een beetje. Maar je zag ze vaak in het straatbeeld. Soldaten in uniform op weg naar huis, matrozen in het uitgangsleven.

Het was een normaal gegeven om gewapende militairen op wacht te zien aan het koninklijk paleis, de kerncentrales en op enkele andere plaatsen. Het leger was algemeen aanvaard in het dagelijks leven. Iedere familie had wel iemand die in dienst was of in dienst geweest was.

Stelselmatig is de aanwezigheid van militairen uit ons straatbeeld verdwenen. Afschaffing van de dienstplicht. Eenmaking van politie en rijkswacht en een algemeen vredelievender klimaat, hebben ertoe bijgedragen dat de  veertigers en jongeren  van nu niet meer vertrouwd zijn met het beeld van militairen in de straat.

Zijn de reacties die op de huidige ondersteuning van de politie, door het leger, voor sommige bewakingsopdrachten geuit worden niet een beetje overdreven? Het lijkt er wel op dat sommige mensen een militaire staatsgreep verwachten, een coup zoals in de voorbije eeuw in Chili of Argentinië of nog iets verder terug in de tijd, Spanje.

Zou het kunnen dat de joodse gemeenschap in Antwerpen veel minder problemen heeft met de aanwezigheid van para’s dan de modebewuste op de Meir winkelende dagjes toerist  die een enkele maal zijn beschermende cocon verlaat voor een dagje Antwerpen?

Werner

02/02/2015

 

Boterhammetjes

Geplaatst 26/01/2015

Haastig stuurde ze haar Landrover Estate het voetpad op. Een halve meter van het door de schoolopzichter bewaakte oversteekpunt. In één vloeiende beweging sloeg ze haar Burberry sjaal om haar ranke hals terwijl ze met haar andere hand een schriel jongetje van de achterbank plukte.

Krampachtig hield het jongetje een plastic doosje in zijn nog vrije rechterhand en probeerde, heen en weer zwaaiend aan de arm van de gejaagde Burberry dame, zijn beentjes ongeveer gelijktijdig op de grond te laten neerkomen.

Amper hadden zijn mooi gepoetste schoentjes de straat geraakt of de Burberry dame schoot in een hogere versnelling het zebrapad op met de bedoeling de straat over te steken. Door de plotse acceleratie vloog het lunchpakketje van de kleine knaap de lucht in en spatte open bij het neerkomen waarbij twee gesmeerde boterhammetjes en een banaan op de rijweg belanden. Ik zag vanachter het raam van mijn auto hoe ze een geluidloze kreet slaakte en  met een snelle beweging de twee sneetjes brood en de banaan bijeen graaide en terug in het doosje stopte.

Snel gaf ze de hand van het jongetje aan de opzichter en liep terug naar de imposante jeep die met draaiende motor op haar stond te wachten.

In het voorbij rijden zag ik nog hoe het jongentje met betraande oogjes naar zijn brooddoosje keek terwijl hij met zijn andere hand zonder op te kijken naar de weg sprintende wagen zwaaide.

Tja, iemand moet carrière maken om de Landrover betalen.

Werner

02/01/2015

 

Ardennen

Geplaatst 19 januari 2015

“La maschin poer la cafféej est casséej, monsjieu “,  zei ze me toen ik een cappuccino bestelde. Ah, u spreekt Nederlands zei ik haar. Hoe weet u dat? Vroeg ze me. Ik vond het op de een of de andere manier verstandiger om hier niet verder op in te gaan.

Koffie ging ook niet want die kwam uit dezelfde machine. Maar geen nood om de hoek hadden ze nog een tweede “ saak” en die had een koffiemachine die het wel deed.

Bij het buitenkomen werd ik met een uitbundige “ HI “ begroet door een potige blondine in legerbroek met de bijbehorende lederen riem met spijkers in. En ja,… hun koffie -machine deed het nog.

Enkele stappen verder, in het verder pittoreske Ardens dorpje stapte ik de toegewezen “ saak “ binnen. Bonsjour Monsjieur,  zei de barman. Waarop ik hem vroeg of hij van origine toevallig niet Nederlandstalig was. Hij vroeg me ook hoe ik dat wist.

Even later kwam diezelfde leger blondine met de armen vol boodschappen met veel bravoure binnen gezwaaid. Na een voor ieder verstaanbare Nederlandstalige uitleg aan de barman verdween ze weer.

Ik hoop echt dat bij de volgende Europabeker voetbal de pittoreske Ardeense  gevels niet oranje geverfd worden.

 

Werner 29/09/2014

 

 Extremisme

Geplaatst 12 januari 2015

Van in het begin had ik mij voorgenomen om mijn miniatuurtjes zo luchtig mogelijk te houden en om zeker geen zwaarbeladen politieke onderwerpen aan te snijden.

Het zou echter van een ondraaglijke lichtheid getuigen moest ik geen rekening houden met de afschuwelijke en weerzinwekkende gebeurtenissen in Frankrijk tijdens de eerste week van wat een voorspoedig Nieuwjaar had moeten worden.

De laffe moorden die in commandostijl werden uitgevoerd op een aantal pennenridders overstijgen alle politieke en religieuze strekkingen. Moorden die onder de dekmantel van een religie worden uitgevoerd door mensen die waanzinnig en gestoord rondlopen met als enig doel  op een misdadige  manier door het leven te gaan en onze verlichte samenleving te terroriseren.

Humor is van alle tijden en werd honderden jaren geleden  door de heersers van toen soms ook op een gewelddadige manier afgestraft. Honderden jaren geleden, wij zijn geëvolueerd en de overgrote meerderheid van de wereldbevolking is geëvolueerd. Er blijft alleen een relatief kleine groep achterlijken over die, als het niet onder de vlag van het geloof is, wel een andere reden zal vinden om te plunderen, te moorden en verdeeldheid te zaaien.

Laat de pen altijd machtiger blijven dan eender welk wapen.

 

i.m. de redactie van Charlie Hebdo en de andere onschuldige  slachtoffers

Werner 10/01/2015

 

Verhuis Deel 2

Geplaatst 5 januari 2015

 

Nadat, met de onbetaalbare hulp van de kinderen, de nieuwe woning helemaal gepoetst, geschilderd en volgestouwd werd met onze spulletjes en spullen, begint er langzaam licht te schijnen aan het eind van de tunnel.

Mijn vrouw, die zich deze dagen vooral bezig houdt met het uitladen van dozen en het inladen van kasten. Het terug uitladen van kasten en opnieuw  inladen in andere kasten. En het zoeken naar iets dat op dat moment erg nodig blijkt te zijn, maar waarvan geen van ons beiden weet waar men het tijdens de verhuis heeft neergezet en tussen dat alles door het opmaken van “  To Do “ lijstjes.

Ik mag in alle bescheidenheid zeggen dat ik met hamer, schroevendraaier en zelfs boormachine aardig uit de voeten kan. Toch kan ik mij niet van de indruk ontdoen dat er een vorm van complot tegen de “het” goed menende hobby klusser bestaat.

Boven op de tafel staande, met het hoofd schuin op de schouders, wegens plafond te laag,  probeerde ik een nieuwe verlichting op te hangen in de woonkamer.  Zonder verder te technisch te worden stond ik, zelfs na het lezen van de montage voorschriften  –  wat voor de doorsnee man en bij uitbreiding dus ook voor mij uitzonderlijk is –  puffend, zwetend in een ongemakkelijke houding, met zes handen te kort, op de tafel terwijl de echtgenote een ander stuk dat onlosmakelijk door twee dunne kabeltjes met het bovenstuk verbonden was, net boven haar comfort punt ophield en ik met één hand een vijsje, spanrondelletje en moertje op hun plaats trachtte te krijgen met behulp van een fijn schroevendraaiertje.

Ik ben ervan overtuigd dat de overgrote meerderheid van de ontwerpers en  designers na het bekijken van hun creatie in een deuk liggen bij de gedachte :

“ Benieuwd hoe ze dit in elkaar gaan zetten zonder krachttermen te gebruiken “