Krabbertje

Geplaatst 30 december 2018

Ik sorteer reeds verschillende jaren onze afval. Ik geef toe dat de overredingskracht van de echtgenote, de organisaties van Bebat en Fostplus een serieuze ondersteuning heeft geboden.  Heel uitzonderlijk durf ik de hele santenboetiek nog wel eens in “de grijze bak“ van het restafval kappen. Ik heb daar dan uiterlijk de dag daarop, nadat ik deemoedig de corrigerende preek van de echtgenote heb moeten aanhoren, geweldig veel spijt van. Grijze bak, groene bak, blauwe zak, groene zak, onze oprit die niet echt klein is begint toch schrikwekkend vol te staan. Ik begrijp nog steeds niet dat de mensen mijn verzameling afval-recipiënten niet aanzien voor het containerpark dat nauwelijks 800m verder ligt. De gele container voor het oud papier heb ik trouwens geweigerd bij gebrek aan plaats en ook omdat hij gigantisch opzichtig is.

Maar goed nieuws, beste lezer en lezeres, ik heb besloten om mij, met het nieuwe jaar in het vooruitzicht, meer aan te passen aan het groene gedachtegoed. Alle wegwerp scheermateriaal, “ Gillettes Proglides, Gillettes Fusion, Gillettes Mach 3, Gillettes Mach5 en de F35’s  “ samen met de “ Wilkinson’s en wegwerp Bic’s ” heb ik resoluut de vuilnisbak in gekieperd. Uit ecologische overwegingen heb ik mij nu een roestvrijstalen krabbertje aangeschaft. Zo eentje met een echt ouderwets stalen scheermesje.  Een mesje dat je tijdig moet vervangen. Het vergt enige handigheid om het in wax-papier verpakte scheermesje uit het kartonnen doosje te halen, het papiertje eromheen te verwijderen, het steeltje van het krabbertje los te draaien en het mesje tussen de twee openstaande luikjes te plaatsen om vervolgens de boel weer dicht te draaien zonder dat het bloed tegen de badkamerspiegel petst en je de helft van je vingertoppen in de lavabo ziet liggen.

Het gebruik vraagt ook wel iets meer voorzichtigheid. Gelukkig bestaat er nu een bloedstelpende stick zodat je niet meer als fris geschoren man met een aangezicht vol stukjes sigarettenpapier moet rondlopen om het bloed uit de gapende wonden, die je jezelf hebt aangebracht, te stelpen. De echtgenote had bij wijze van voorzorg ook al een familie-pak wond-strips in het apotheekkastje voorzien.

Toch ben ik trots op mijn genomen beslissing, hoewel ik deze al met water, bloed en zweet heb mogen betalen. Iets meer bloed dat wel, maar dat getuigt dan weer van mijn bereidwilligheid en overtuiging om verder te gaan op het groene ecologische pad dat ik voor 2019 heb ingeslagen. Wie had durven vermoeden dat ik voor het verkleinen van mijn ecologische voetafdruk, mijn eigen bloed zou veil hebben.

Tot de volgende……….

Oh ja, natuurlijk ook prettige eindejaarsfeesten van mij en de echtgenote.

 

Kleine Zus

Geplaatst 12 november 2018

Of we haar een paar uurtjes bij ons konden houden? Ze gingen naar de Hans en Grietje musical met het al niet meer zo kleine mannetje en iemand moest op zijn kleine zus letten gedurende die tijd.

Het was ondertussen alweer een tijdje geleden dat we nog een luier ververst hadden. En een luier van een kleine zus vervangen, daarvan had de echtgenote nog nooit mogen genieten. Ik moet deemoedig toegeven dat ik deze kelk, vroeger met de verzorging van mijn dochter, lafhartig aan mij voorbij heb laten gaan. Een uitzonderlijke keer, dat mijn ex-echtgenote er niet was en dat ik er echt niet onderuit kwam, niet te na gesproken.

Volgens de echtgenote was het technisch ietsje ingewikkelder om een kleine zus zuiver te maken. Dat had ze namelijk snel ondervonden nadat kleine zus, gedurende een volle vijf minuten met rood aangelopen gezichtje en tot spleetjes vernauwde oogjes ons schalks aankijkend, haar luier van een egale laag lichtgroene pasta had voorzien. Spinazie was de latere verklaring van de moeder. De kleine zus bleek na het uitpakken, in verhouding tot het eerder verzorgde kleine mannetje, onderaan van meer spleetjes en plooitjes voorzien te zijn. Waardoor de opname en de hechting van de lichtgroene specie sterk bevorderd werd.

Ikzelf heb, om zeker niet in de weg te lopen van deze precaire handelingen, het gebeuren vanop ruime afstand gevolgd. Dicht genoeg om in te grijpen moest het nodig zijn en ver genoeg om er het parfum van vers verteerde spinazie niet bij te hoeven nemen. Even kwam het idee bij me op om de tuinslang in stelling te brengen, maar de blik van de echtgenote toen ik het idee te berde bracht sprak boekdelen. Ondertussen had de echtgenote met verbluffende handigheid de werkzaamheden alsnog tot een goed einde gebracht.

Met enige trots aanschouwden we beiden even later de lachende spruit die een schone luier blijkbaar toch veel aangenamer vond zitten. Luiers verschonen vind ik een kunst, ikzelf heb er echter net iets te weinig talent voor, vind ikzelf.

Tot de volgende……..

 

Dansen

Geplaatst 5 november 2018

Nog 15 minuten restten mij alvorens thuis te komen, toen ik het nieuws op de radio hoorde. Raymond Vincent was overleden. Nu hoor ik u al vragen, wie is er overleden? Raymond Vincent, wie is dat?

Wel ik wist het ook niet om heel eerlijk te zijn. Doch na verdere uitleg van de nieuwslezer moet ik bekennen dat Raymond een belangrijke bijdrage aan mijn prille adolescentie heeft geleverd. Bij uitbreiding ook aan de meeste van mijn lezers hun prille tienerjaren of vroege uitgangsjaren. Raymond was coauteur van het nummer “Daydream” van de befaamde Belgische groep “Wallace Collection” waarin hij ook viool speelde.

Tijdens het radionieuws werd ook als hommage het nummer integraal uitgezonden. Het lijkt gek om te zeggen, beste lezer maar ter stond kwamen mij beelden van de honderden slows die ik tijdens mijn wilde jaren mocht dansen weer voor de geest. Honderden slows waarbij ik tijdens het dansen de tekst zachtjes meezong in echt of in het begin eerder in fonetisch Engels met mijn mond dicht bij het oor van mijn verovering. Wat ook niet altijd geapprecieerd werd door het meisje in kwestie. Misschien dat ik ook niet echt in de juiste toonaard mee-kweelde. Waarop in vele gevallen een tweede dans niet meer nodig bleek. Maar dit terzijde.

Tijdens het kwartiertje rijden tot thuis zag ik in mijn hoofd talrijke momenten uit mijn jeugd waarbij het nummer “Daydream “een rol speelde. En ik veronderstel samen met mij bij vele andere mensen. Wereldwijd werden er dan ook meer dan 2 miljoen exemplaren van verkocht.   En dat voor een Belgisch groepje.

Straks het nummer toch nog even downloaden.

Tot de volgende

Ik Ben Het Beu

Geplaatst 28 oktober 2018

Ik ben het even zat, echt beu. Zo beu als koude pap. Titels in de kranten die beginnen met “Waarom”. Waarop dan gewoonlijk een heel exposé volgt over het waarom we een bepaalde keuze moeten maken of een bepaald inzicht moeten krijgen. “Waarom de Amerikaanse midterms belangrijk zijn”, “Waarom we natter worden van miezer dan van een bui”, Waarom ze Vichai Srivaddhanaprabha op handen dragen in Engeland.” Waarom dit, waarom zus en waarom zo, het kan mij allemaal aan mijn reet roesten, punt.

Nog een schep waarom’s: (website VRT NWS) “Waarom begreep deze man niet waarom zijn vrouw zo slechtgehumeurd was? “ Omdat geen enkele man dit begrijpt lijkt mij hier het logische antwoord. Nog één van dezelfde site: “Waarom de hongersnood in Jemen nog geen officiële hongersnood is?” Het heeft waarschijnlijk iets te maken met het aantal overledenen denk ik dan.  Een laatste van dezelfde pedante site: “Waarom je maar beter geen wilde paddenstoelen plukt in het bos.” Omdat je er dood van zou kunnen gaan als je er niets van kent of zo?

Iedereen heeft een mening zoals iedereen een “gat” heeft, maar dat laat je toch ook niet te pas en te onpas aan iedereen zien. De nieuwe hype wordt nu de discussie over winter- of zomertijd, of waarom we beter kiezen voor de wintertijd. De Europese leiders hebben er jaren over gedaan om een consensus te vinden over het afschaffen van de regel om de klok vooruit te zetten en ze daarna terug te draaien. Dat hebben ze dan toch al voor elkaar. Blijven we in de toekomst op het zomeruur of blijven we op het winteruur?

Ik weet het niet en ik ga ook niet zeggen wat jullie ervan moeten denken. Ik stel voor dat we ieder individu de vrijheid moeten geven om zijn eigen klok te beheren. Elke mens zijn eigen tijdszone. Dat zou pas leven in de brouwerij brengen. Het zou misschien in één klap het fileprobleem, luchtvervuiling en wachtrijen aan de kassa van de supermarkt kunnen oplossen.

 

Tot de volgende…….

Staken

Geplaatst 22 oktober 2018

Natuurlijk heeft u het ook al gezien beste lees vriend of vriendin, de populaire programma’s “Border Security”, waarbij men telkens de grenscontrole op de luchthaven van één of ander land laat zien, Australië, Canada, de VS en nog een paar andere landen.

In de meeste van die programma’s zie je dan hoe een of andere onwetende Aziaat zijn koffers moet opendoen die dan blijken uit te puilen met allerhande voedingswaren. Gedroogde paddenstoelen, wormen, garnalen, vissen en andere onbestemde pasta’s. Bergen pakjes met eten halen ze uit de arme reiziger zijn koffer. Meestal moet alles dan vernietigd worden omdat het een groot gevaar is voor de eigen fauna en flora. Een soort eigen volk eerst.

Hangt er toevallig nog een haartje op je vest van je kat, die je een knuffel gaf bij je vertrek, dan kan je het schudden. Je komt er niet in. Je bent een gevaar voor de volksgezondheid. Eerste vlucht terug naar af.

Op onze Luchthaven beste lezer gaat het er alleen zo aan toe als onze Douane staakt. Onze Douanes staken door hun werk uit te voeren zoals het normaal hoort. Wat op zich al een contradictie is. Wil dit zeggen dat onze grensbewakers hun werk anders niet grondig doen? Ik vermoed van niet, maar het geeft toch stof tot nadenken. Dus onze Douanes deden hun werk en controleerden iedereen die langs hen moest passeren.  Maar dat sloeg tegen. Binnen de twee uur hadden ze voor 5000 euro aan boetes geschreven en moesten ze stoppen omdat er teveel aan verboden goederen in beslag genomen waren. Beste lezer, zoals Bart Peeters, een groot Boechouts redenaar ooit zei, “Hier valt mijn gat van open.” Teveel aan verboden goederen! Ze hadden geen plaats meer om het allemaal weg te bergen. Illegaal vlees, sigaretten, vals geld, wiet, hash, coke, ontvoerde kinderen, mensen zonder papieren, mensen met valse papieren, leeuwen, tijgers, tropisch hardhout, edelweiss plantjes; alles lag vol. Tot zelfs op hun bureaus, in de eetzaal en op de toiletten lagen de wapens, dierenhuiden en de opgestapelde prostituées tussen de flessen gesmokkelde drank.

Twee uur lang hebben de douanes hun werk gedaan zoals het eigenlijk moet en nu hebben ze 9 maand nodig om alles te verwerken. Daarna kunnen ze terug met hun handen op de rug en een vriendelijke glimlach om de mond tegen de muur geleund, de mensen in ons land verwelkomen. Laat het dan de beurt zijn aan die van de bagage handeling. Tijd om hun rode, groene of blauwe jasjes nog eens aan te trekken. Ik stel voor dat zij dan bij wijze van protest ook hun job uitvoeren zoals voorzien. Het zijn toch altijd leuke tijden op onze nationale luchthaven.

 

Tot de volgende…….

De Hoefslag 

Geplaatst 15 oktober 2018

“Manege De Hoefslag”, stond er op het door een auto verminkte bord. Het bord verwees naar een manege gelegen ergens halverwege  Lier en Boechout.

U heeft geluk trouwe miniatuurtjes lezer dat ik, dankzij eerdere ervaringen u kan vertellen wat “de hoefslag” is. Ik wil niet pedant overkomen, maar de hoefslag is het uitgesleten pad rondom de ovale oefenpiste van een manege. Uitgesleten door de hoeven van de paarden die in die piste eindeloos rondjes draaien om beginnende ruiters op te leiden. Voilà, ik ben blij dat u dat nu ook weet. Het kan u nog van pas komen. Als kritische lezer brandt u nu natuurlijk de vraag op de lippen, hoe weet jij dat?

Wel, ergens tijdens mijn adolescente jaren leerde ik een meisje kennen dat aan paardrijden deed. Toen ze me vroeg of ik mee wilde gaan naar de manege zei ik natuurlijk ja. Hoewel ik nooit op een paard had gezeten, behalve op de Brabander van boer Roger tijdens het ploegen, zou  het mijn zaak kunnen dienen. Dit varkentje zou ik snel wel even wassen, dacht ik.  Na een half uurtje rondjes draaien op de hoefslag in de piste vroeg, het in hoofdzaak uit jonge meisjes bestaande paardrijgezelschap, om buiten over de velden te mogen galopperen. Hoewel de manege uitbater snel doorhad dat ik niet over voldoende kennis beschikte om een paard te besturen, liet hij me onder druk van de jonge dames toch meegaan. Ik kreeg voor de veiligheid de oudste ruin uit de stal tussen mijn benen.

En weg waren we,… ik moet zeggen zij vertrokken. Het prachtbeest waar ik op zat had beslist om halt te houden aan de haag juist om de hoek van de manege poort, en begon rustig zijn buik vol te eten. Ik kreeg het beest met geen stokken voorruit. Op en neer schommelen, mijn hielen in zijn ribben planten, vloeken, niets hielp. Ik zag in de blikken van de jonkvrouwen die teruggekomen waren om me te helpen dat ik het imago van Sancho Pancho op zijn ezeltje gekregen had, eerder dan dat van de koene ridder op zijn vurig ros. Een van hen nam het hoofdstel van de ruin vast en trok ons zo mee, samen de velden in, het paard met mij met mijn gekrenkte trots erbovenop. Zo gingen we met een slakkengangetje tot aan het keerpunt.

En daar gebeurde het wonder. Toen de meiden hun rijdieren aanspoorden tot een snelle galop onderging mijn knol een instant gedaanteverandering. Zonder dat ik enig commando gegeven had sprong hij vooruit en had ik alle moeite om mijn lichaam dezelfde versnelling te geven. Na enkele bange ogenblikken lukte het mij om rechtstaand in de beugels met mijn armen om de hals van mijn nieuwgeboren volbloed even snel als mijn rijdier te gaan. Anders val je eraf, dat wist ik!

Om een lang verhaal kort te maken, ik stak al snel alle paard minnende dames voorbij. Het ging allemaal zo snel dat ze de doodsangst, die in mijn ogen te zien moet geweest zijn, niet opmerkten. We waren eerst. Je gelooft het niet trouwe lezer maar mijn Rocinante en ik stonden eerst terug op het manege plein. Al gauw omringd door een nest meiden en bedolven onder massa’s Oooh’s en Aaach’s. Ik voelde toen al een zekere stijfheid opkomen.

Ik ben daar dagenlang geweldig slecht van geweest en had eigenlijk thuishulp nodig om de trap af te komen. Paardrijden bleek niet echt iets voor mij te zijn.

En zo, beste lezer weet ik wat de hoefslag is. En u nu ook.

Tot de volgende…….

Verkiezingen

Geplaatst 8 oktober 2018

De echtgenote liet mij een berichtje lezen dat iemand op de facebook pagina van Nijlen had geplaatst. Een eenvoudig berichtje waarin de betreffende  dame een jongeman wilde bedanken die haar de 10 cent had gegeven die ze tekort kwam aan de broodautomaat.

Zomaar 10 cent, zonder dat ze een contract moest tekenen dat ze die zou terugbetalen met de te verrekenen intresten. Neen, hij gaf ze gewoon zomaar. Hoewel ze kort bij de broodautomaat woonde wilde hij niet dat ze even naar huis ging om de mankerende 10 cent te gaan halen. Geen lening, hij gaf ze haar gewoon.

De vrouw was enorm aangedaan van het onbaatzuchtige gedrag van de jonge man. Iemand die ze van haar noch pluim kende gaf haar zomaar 10 cent. Zonder enige vorm van tegenprestatie. Ze vond het blijkbaar zo uitzonderlijk, dat ze het op Facebook gepost heeft. Tussen alle diervriendelijke foto’s door, gewoon een berichtje dat er ook mensen zijn die lief kunnen zijn voor elkaar. Ook onbaatzuchtig. Misschien moesten de mensen maar meer van dit soort berichtjes schrijven. Over een medemens die zomaar iets voor hen deed. Iets leuks of goed. Het zou misschien een stimulans kunnen worden voor anderen om ook eens hun menselijke kant te tonen.

Hopelijk volgen dan ook alle politici die je in bijna alle voortuintjes ziet staan. En stoppen ze met elkaar de loef af te steken om zoveel mogelijk stemmen te halen. Het lijkt erop dat op sommige plaatsen bijna elke bewoner een selfie op posterformaat in zijn voortuin heeft staan. Terwijl de modale burger door de plakkaten de mens erachter niet meer ziet staan.

Ik houd mijn hart nu al vast voor de alweer ongelofelijke veranderingen die er ons na deze verkiezingszondag alweer te wachten staan.

Tot de volgende….?

 

Aznavour

Geplaatst 1 oktober 2018

Een mens durft het bijna niet te zeggen in het openbaar, uit angst om op hoongelach onthaald te worden. 30 jaar geleden zou ik er ook niet met te koop gelopen hebben, maar ik ben fan van het Franse Chanson.

Gewoon Fan, voilà nu weet ge het en ja u mag lachen, in stilte wel te verstaan. Dat ik het niet hoor. Ik vind het gewoonweg zalig om weg te dromen op de teksten van Franse Chansons met binnen handbereik een goed glas wijn, knus gedekt onder de deken van een zachte zomeravond. Ik ontdek steeds weer nieuwe kleine pareltjes in de teksten van Piaf, Brel, Montant en nog een aantal andere grootheden die het chanson, tussen het Angelsaksische geweld dat van over het kanaal kwam, staande hebben gehouden.

Vandaag hoorde ik op de radio het bericht van het heengaan van Charles Aznavour. Alweer een monument dat verdwijnt. Ik ga hier niet al zijn verwezenlijkingen beginnen opsommen. Dat zullen de kranten en de nieuwszenders wel uitgebreid doen. En daar is niets mis mee. Aznavour was niettegenstaande zijn kleine gestalte en gebroken stem een groot mens in zijn muziek en zijn daden. Hij ijverde ervoor om de Armeense Genocide onder de aandacht te brengen. En heeft meer dan wie ook het chanson naar buiten gebracht.

“ Hier encore j’avais 20 ans “, “La Bohème”, “la Mama » en ‘’ She ‘’ u moet ze eens beluisteren beste lezer. Doet u mij een plezier, schenk uzelf een goed glas wijn uit vanavond, en laat u wegvoeren door de doorleefde stem van Charles.

Hij vindt hierboven ongetwijfeld vele vrienden terug.

Tot de volgende ………

 

De Week Van Herman

Donkere Dagen

Geplaatst 24 september 2018

 

Toen Herman mij belde met het bericht dat hij mij dringend wilde spreken, aarzelde ik geen moment. Het was nog nooit gebeurd dat Herman mij naar zijn stamkroeg sommeerde. Zoals steeds had ik om politiek correct te blijven mijn bruin pak met rood hemd, gele das met oranje strepen, blauwe sokken en mijn zwarte schoenen aangedaan.

Herman zat al aan zijn tafeltje bij het raam met de sanseveria’s. “Goed mijnheer dat u zo snel gekomen bent.” Zei hij me terwijl ik me aan zijn tafeltje neerzette. Ik bestelde twee koffies. Geen bier want het bleek over serieuze zaken te gaan dit keer. “Het land gaat om zeep mijnheer” fluisterde Herman me op samenzweerderige wijze toe. Ik keek hem vragend aan, wijl ik in mijn koffie roerde.

“Terwijl iedereen naar die mannen van Schild en Vrienden kijkt, mijnheer, blijk dat de linkse oppositie geïnfiltreerd is in onze kerncentrales.” Ik moet hem verwonderd aangekeken hebben want Herman ging onverschrokken verder. “Jaja, mijnheer.” Zei hij triomfantelijk. “Terwijl de regering maar zit te zeveren over het op termijn sluiten van de kerncentrales is de oppositie al bezig met de boel van binnenuit plat te leggen, mijnheer. “We hebben 7 kerncentrales en juist nu, voor het begin van de winter, gaan er 6 platliggen. Van timing gesproken, mijnheer. Eén enkele blijft nog draaien. Een meesterlijke zet hé!” Hij keek me doordringend aan.

“Stel dat dit lukt, mijnheer en dat we op deze manier die donkere dagen toch zonder kleerscheuren doorkomen, dan hebben die sjarels van de regering geen poot meer om op te staan hé mijnheer. Dan hebben de Groene en de Sossen bewezen dat we zonder kernenergie kunnen. En dan kan in 2020 alles dicht, punt aan de lijn.Herman nam me bij de arm en vroeg: “Mijnheer wil je daar in één van uw stukjes eens over schrijven. Misschien dat we de mensen tijdig de ogen kunnen openen, voordat het licht uitgaat.”

Herman dronk zijn koffie uit en ging naar de deur. Toen hij de deur opendeed draaide hij zich naar mij en zei: “Ze hebben ook al gevraagd dat ik mijn elektrisch autootje in november niet zou opladen, maar hoe moet ik dan zondags met ons Gerda naar de “Zwarte Markt “in Tessenderloo mijnheer?”  Hij schudde meewarig het hoofd en stapte buiten.

Ik bestelde toch maar een pintje en begon over Herman zijn complottheorie na te denken. Misschien ga ik er toch maar een stukje over schrijven dacht ik zo…

 

Tot de volgende…………

 

Het Zal Je Kind Maar Wezen

Geplaatst 17 september 2018

Vanmiddag op de radio: Doelmannetjes van kindervoetbalploegen zou men willen verplichten een helm te dragen. Het is volgens doorgewinterde specialisten gevaarlijk om een bal tegen het hoofd te krijgen of met het hoofd tegen de doelpaal te vallen. De kans dat ze bij het om hoogspringen de deklat zullen raken lijkt mij dan weer eerder miniem.

Ik stel er mij toch enkele vragen bij. Allereerst denk ik dat die doorgewinterde specialisten in hun jeugdjaren niet echt op de straat of op een achteraf pleintje met een groep jongens tegen een bal gestampt hebben. Ik zie ze meer als een bende bibberende muurbloempjes met een dik brilletje op hun snuit aan de kant zitten, bang om een bal tegen het hoofdje te krijgen. Als ze al langs de kant zaten. Misschien zaten ze eerder op hun kamertje naar “Lady en de Vagebond” of de “Sound of Music” te kijken. Waar op zich niks mis met is mocht u dat al denken.

Laat me even verder weg mijmeren over de voetballertjes. In navolging van de dappere of laat ons dan stellen onbezonnen durfallen die op rolschaatsen of erger op Inliners  gaan staan, zou ik de voetbalspelertjes allemaal in een American Football harnas hijsen. Volledig voorzien van helm, kniebeschermers, elleboogbeschermers, Motorcross laarzen en een mondstuk om hun tandjes te beschermen. Mooi is het niet maar wel veilig.

Ik voorzie terug een bloeiende toekomst voor de smid die metalen harnassen op kindermaat kan smeden. In fluo-geel gespoten en met oranje zwaailicht bovenop de helm, voorzien van reflectoren op rug, borst en billen. Speciaal voor onze kindjes die willen sporten, fietsen, in bomen klimmen, op kamp gaan met de jeugdbeweging of tikkertje spelen op de speelplaats. Kortom gewoon kind zijn zonder dat overbezorgde ouders roet in het eten kunnen strooien met de boodschap dat het allemaal zo vreselijk gevaarlijk is. En welke gruwelijke kwetsuren men er allemaal zou kunnen aan over houden.

Nu verwacht u beste lezer dat ik een pleidooi ga houden over dat het vroeger allemaal beter was. Maar dat ga ik lekker niet doen wegens afgezaagd. Toch begrijp ik nog altijd niet goed waarom er van onze generatie en die van de generatie daarvoor nog zoveel exemplaren rondlopen en dit in redelijke staat. Hoewel die ook wel aan het minderen zijn. Misschien moet ik toch wat meer in mijn luie zetel blijven zitten. Dat lijkt me voorlopig, bij gebrek aan een harnas, ook veel veiliger.

 

Tot de volgende………

 

Hut 

Geplaatst 10 september 2018

 “Zeg niet hut, maar huis.” Antropologe Bambi Ceuppens, ja lezer u leest het goed. Ik meen mij te herinneren dat ik ooit in licht benevelde toestand de zucht van een net gemiste oorveeg langs mijn neus voelde passeren toen ik “Hey Bambi” zei tegen een plaatselijke schoonheid. Maar dit geheel terzijde. Bambi dus gaf meer duiding in een artikel over politiek correct taalgebruik in de krant van dinsdag laatstleden.

Zij stelde voor om niet blank maar wit te zeggen, geen Hottentot maar Khoisan, niet slaaf maar, houd u vast, als koopwaar verhandelde mensen. Andere aanpassingen waren niet Jungle maar tropisch regenwoud, niet Tamtam maar spleettrommel (whats in a name). Ook mogen we niet meer stammen zeggen maar etnische groepen, niet meer Pygmee maar Aka, Baka, Mbuti of Twa en derde wereld wordt Rwanda of Senegal (ze zullen daar geweldig blij mee zijn ginder..).  U gelooft het niet beste lezer maar dit stond zwart op wit gedrukt in de krant. Excuseert u mij vooral voor de zojuist gebruikte terminologie.

Ik stelde mij het begin van een spannend jeugdboek als volgt voor: Diep in de Jungle kwam de hoofdman van de Hottentotten uit zijn hut. Hij beval zijn slaaf om op de tamtam te kloppen om zo de Pygmee stammen samen te roepen. De blanke pater kwam op bezoek en alles moest in gereedheid gebracht worden.

Dit wordt dus:

Diep in het tropisch regenwoud kwam de afgevaardigd bestuurder van de Khoisan uit zijn huis. Hij verzocht zijn als koopwaar verhandelde medemens om de spleettrommel ( mijn god, ik raak er maar niet aan gewend…) te beroeren om zo de etnische volkeren van de Aka, Baka, Mbuti en Twa op de hoogte te brengen van de witte zendeling van God die op de koffie kwam…….

Ik zal het moeten gewoon worden maar mij lijkt het begin van dit boek maar half zo spannend. Boeken zoals; “De Hut Van Oom Tom” en “12 jaren slaaf ” worden zo algauw enkele tientallen pagina’s dikker. “12 jaar als koopwaar verhandelde mens”, het wordt ook snel enkele vierkante meter bioscoopaffiche meer in het straatbeeld.

En dan nog dit, beste lezer, Hottentottenhuttentenstoonstelling was mijn lievelingswoord bij het scrabbelen. 50 punten zomaar, zonder bonus vakjes. Dat wordt dus in de toekomst “khoisanhuizenbeurs”, toch alweer 10 punten minder. En zo blijkt nog maar eens dat niet elke vernieuwing een verbetering is.

Tot de volgende…….

 

De Week Van Herman 14

Geplaatst 3 september 2018

Lingerie

Nu de zomer op zijn laatste dagen loopt vond ik het tijd om Herman nog eens een bezoek te brengen. Ik had mijn lichtblauwe zomerpak aan met daaronder een rood hemd met gele das, groene sokken en bruine schoenen om politiek correct te blijven. Nieuwsgierig stapte ik de kroeg binnen.

“Dag mijnheer”, begroette Herman me toen ik me naar goede gewoonte aan zijn tafeltje bij het raam met de sanseveria’s installeerde. “Heb je het gevolgd, die historie van Theo Francken?” Ik keek hem vragend aan terwijl ik twee pinten bestelde. “Van die lingerie voor mannen mijnheer?” Ik knikte; je kon het gewoon niet gemist hebben, de heisa die rond een op zich onbenullige tweet, spontaan ontstaat in deze tijden.

“Wel ik heb ook zo’n setje gekocht, mijnheer. Je kan pas een oordeel vellen over iets tot je het zelf geprobeerd hebt dacht ik zo. Dus ik online mijn bestelling geplaatst voor zo’n satijnen ondergoed. Het was geen succes mijnheer. Het gladde slipje kroop tijdens het in de tuin werken op plaatsen waar ik het liever niet had zitten. En de bandjes van het bovenstukje zakten regelmatig over mijn schouders zodat ik verschillende keren als een volleerde Ierse stepdanser met mijn armen stijf naast mijn lijf geklemd in de tuin stond rond te huppelen, terwijl ik met mijn ene hand mijn ongewilde BIR terug uit mijn reet probeerde te plukken.”

“Het is mijn ding niet mijnheer. Ons Gerda had dat ook al direct gezien. Geef mij dan maar mijn onderbroeken van Avion die zitten dan toch een stuk comfortabeler. Ik heb nog aan ons Gerda gevraagd of zij  iets met mijn zijden setje kon aanvangen, maar als ge de boezem van ons Gerda vergelijkt met de maten van mijn zijden bovenstukje, zag je direct dat er geen match was.”

“Volgens mij is dat soort ondergoed toch niet voor iedereen weggelegd mijnheer. Ik denk dat ons soort mannen beter af is met een degelijke slip waarin je al eens een remspoor kan achterlaten, die er met de kookwas moet uitgehaald worden. Ons Gerda was al bang dat ze dat met het fragile ondergoed middels een handwasje op 30° moest verwijderen. Ze had mij al verwittigd dat ik mijn was dan maar zelf moest doen.”

Herman stond recht, trok met een weinig subtiel gebaar zijn onderbroek van tussen zijn billen en stapte naar de deur. Ik was toch niet helemaal overtuigd van zijn keuze. Misschien dat hij het setje eenmaal gekocht, toch verder moest afdragen van zijn Gerda. Niet alle nieuwigheden zijn verbeteringen dacht ik bij mezelf.

Tot de volgende……….

 

Kam

Geplaatst 7 augustus 2018

Ja ik ben gedoopt, ik heb mijn eerste communie gedaan en een beetje later mijn plechtige communie. Dat laatste scheen samen met mijn vormsel één van de belangrijkste riten van de katholieke kerk te zijn. In mijn jeugdjaren en zelfs op latere leeftijd heb ik meermaals, deels uit verveling maar ook een beetje uit interesse, ’s avonds in mijn bed het oude en het nieuwe testament gelezen en herlezen. Deze bekentenis ga ik van mijn echtgenote nog dikwijls onder mijn neus geschoven krijgen vrees ik; maar toch… ergens in mijn jeugdjaren trok het priesterschap mij wel aan. Meisjes-glimlachjes, benen, borsten, lippen, billen, buiken en lichaamswarmte hebben daar echter radicaal een eind aan gemaakt.

Verschillende opeenvolgende gebeurtenissen in mijn leven hebben ertoe geleid dat ik op de dool geraakte en kritisch werd voor alles wat met geloof of godsdienst te maken had. Van agnosticus evolueerde ik naar atheïst. Mijn excuses aan allen die nu in mij een afvallige zien. Iemand die aan de rand van het hellegat vertoeft en die in hun ogen een vogel voor de kat is, zonder enige hoop op redding.

Maar… al een tijdje geloof ik dat er ergens een klein ambetant manneke zit dat met de brave burger zijn kloten speelt. Wekenlang werden we geteisterd door helse temperaturen en staalblauwe luchten. Wolkeloze nachten die amper enige afkoeling boden. Tot verleden week. Een aantal dagen reeds stonden de kranten vol over de aankomende maansverduistering. Een bloedmaan zouden we kunnen zien. Het internet, sociale media, filmpjes, wetenschappelijke artikels, allen bereidden ze ons voor op het niet te missen spektakel. Ik was er klaar voor. Glaasje rosé, relax-zetel, ventilator op mij gericht om het draaglijk te houden. Alle kunstmatige verlichting uit en “The Dark Side Of The Moon” van Pink Floyd op de achtergrond. Het kon niet verkeerd gaan.

En……dan…, er was geen maan te zien. Geen bloedmaan. Wolken die waren er. Dat kleine ambetante manneke dacht – ik zal ze eens ferm bij hun pietje hebben. Dat kleine ambetante manneke zorgde ervoor dat het overgrote deel van België géén bloedmaan van de eeuw kon zien. Weken aan een stuk geen wolkje aan de lucht en uitgerekend nu geen ster aan het firmament, laat staan een maan. Ik ben er zeker van dat dat kleine ambetante manneke over de grond lag te rollen van het lachen.

De dag daarop trokken de echtgenote en ik blijgezind naar de visgroothandel. We hadden onze zinnen gezet op een “Spaghetti Vongole” die avond. Tot iemand vlak voor onze neus de laatste zak venusschelpen uit de koeltoog nam. Terwijl wij het halve Kempische territorium afdweilden in onze zoektocht naar schelpjes, kwam het kleine ambetante manneke waarschijnlijk niet meer bij van het lachen.

Thuisgekomen installeerde ik mijn elektrisch kookplaatje op het terras, een geïmproviseerde buitenkeuken. Mijn spaghetti was juist aan de kook toen het lichtjes begon te regenen. Tegen dat ik mijn elektrische installatie terug had afgebroken was het alweer gestopt met regenen. Weken geen regen gezien. Als ik dat kleine ambetante manneke ooit tegenkom stamp ik tegen zijn kl…..

Maar ja ik ben atheïst. Dus…, hij zal wel niet bestaan. Of toch…….mijn vrouw noemt hem nu KAM.

Tot de volgende……

PS de realiteit kan lichtjes afwijkend zijn van de afbeelding

 

Tipi

Geplaatst 30 juli 2018

Langs een hele omweg kwam ik enige tijd geleden in het bezit van een foto van een piepjonge ik, waarop ik trots poseer voor mijn zelfgemaakte indianentent of tipi.

In mijn kinderjaren heb ik tijdens de zomervakanties prachtige maanden beleefd bij mijn grootouders die in mijn ogen een immense tuin hadden. Achter die tuin lag een uitgestrekte boomgaard behorende aan Louis Pijp, een bekende “Vremdenaar” in Boechout en grote omgeving. Dat was mijn speelterrein, mijn wereld. In die jaren van onschuld had ik tijdens mijn spel verschillende alter-ego’s. Eerst was er “Old Shatterhand”, de held wiens avonturen door Karl May in menig spannend jeugdboek neergepend werden. Tijdens diezelfde periode liep ik ook als Shane door deze landelijke omgeving. Shane, figuur uit de gelijknamige film, gespeeld door “Alan Ladd”. Een film die een geweldig diepe indruk op mij had nagelaten.

Toen ik iets ouder werd en in jeugdboeken al eens geconfronteerd werd met het onrecht dat de originele bewoners van Trump-land werd en en nog steeds wordt aangedaan, besloot ik indiaan te worden. Met “Winnetou” als mijn grote voorbeeld, sloot ik mij bij de Apachen van Vremde aan. Een arme tak, van de welstellende Apache stammen die hun uitgestrekte jachtgebieden in het zuiden van Texas hadden nabij de Mexicaanse grens. Met bonenstaken uit de tuin van mijn grootvader en een aantal jutte doeken waarvan de specifieke jutte-reuk zich toen voorgoed in mijn memorie heeft geplant, bouwde ik mijn eigen tipi. Dit was normaal bij de “Vremdese Apachen”, die beschouwd werden als de Roma onder de Apachen. De enige versiering die een aandachtige kijker kan waarnemen zijn een paar armzalige kippenpluimen die aan mijn tipi bevestigd waren. Een teken van status bij de kastelozen onder de Apachen. De kiekens van mijn grootvader zijn wel een hele tijd niet meer in mijn buurt durven komen. Zij stonden nog lager dan ik in de pikorde, dus pech… Trots poseer ik voor mijn tent, zonder er blijk van te geven hoe hard mijn indianenleven wel was.

Een tijdje later heb ik mijn tent verkocht. Ik was ondertussen in mijn Ivanhoe tijdperk beland. Ivanhoe werd in die jaren meesterlijk vertolkt door de jonge Roger Moore. Ik hoor in mijn hoofd nog steeds de stem van het jongetje dat “Ivanhoe” riep aan het begin van elke aflevering. Met het weinige geld dat mijn armzalige tipi had opgebracht kocht ik mij een ridderkasteel maar dat was uiteindelijk ook maar “Camelot” (sic)

Uiteindelijk ben ik daarna als Thierry La Fronde, in het Nederlands taalgebied gekend als Thierry De Slingeraar, terug in het bos terecht gekomen. Ik bedoel als volksheld op Robin-hoedse wijze en uiteraard niet als slingeraap in de bomen, moesten sommige van jullie dit, tijdens deze warme dagen, reeds voor ogen gehad hebben.

Tot de volgende………………………

 

Duimen

Geplaatst 25 juni 2018

Reeds enkele weken word ik erdoor geplaagd, pijnlijke duimen. Zoals elke pseudo hypochonder heb ik aan de hand van de symptomen en met de hulp van Google opgezocht wat ik zou kunnen mankeren.

Het blijkt met hetgene dat ik met mijn beperkte medische kennis, samen met de onuitputbare bron van wetenschap die het internet aanbied, kon terug vinden, over de ” QUERVAIN TENDINITIS ” te gaan. Ter informatie dit heeft niets met duiven te maken. Merk het subtiele verschil in schrijfwijze op tussen “Quervain” en “Quievrain” de vergissing zou snel gemaakt zijn en voor je het weet zit je bij de veterinaire of dierenarts in de wachtzaal in de hoop een behandeling te krijgen. Gelukkig had ik dat op tijd ingezien.

Een aantal weken reeds loop ik met een soortement eigen uitgevonden steunverband rond één of beide polsen gewikkeld om op één of andere manier de spanning op de pezen die over mijn duim lopen op te vangen. Het helpt een beetje maar echt kracht zetten op één van mijn duimen bleef een pijnlijke zaak. Gisteren besliste de echtgenote om een einde te maken aan mijn getalm. Een doktersbezoek mocht niet meer uitgesteld worden. Punt aan de lijn.

Toen ik vanmorgen opstond was de pijn in mijn duimen nagenoeg verdwenen. Een beetje zoals je met tandpijn een afspraak bij de tandarts maakt. Het was jammerlijk te laat. De echtgenote belde mij om te zeggen dat ik volgende maandag om 9 uur bij de dokter verwacht word.

Ik hoop dat ze zich niet vergist heeft en dat ik niet tussen de honden en de katten terecht kom.

Tot de volgende

 

Voetbal

Geplaatst 18 juni 2018

Eens om de zoveel tijd duiken ze weer op in het straatbeeld. De met Belgische vlaggetjes getooide auto’s. De in driekleur afgedekte buitenspiegels. De op de achterruitwisser gemonteerde duivelsstaarten en de op de motorkap bevestigde vlaggen. Kortom de voetbalgekte.

Bijna nooit zie ik iemand met een Belgische vlag aan een stok bevestigt op zijn fiets gemonteerd. Of met een duivelsstaart aan zijn bagagedrager. Ook zie je zelden een voetganger met een vlag in zwart, geel en rood rondlopen of het moest in redelijk  beschonken toestand zijn, juist voor of meestal na de wedstrijd. Blijkbaar zijn vooral de automobilisten vatbaar voor de collectieve verstandsverbijstering die het wereldkampioenschap voetbal veroorzaakt. Het wordt, en ik spreek op mijn leeftijd toch met enige ervaring, alleen maar erger naarmate ons Belgisch elftal verder raakt in dit tornooi.

Er is geen TV zender meer waarop geen groene grasmat met daarop 23 figuurtjes die achter een bal huppelen te vinden. Grote schermen sieren of ontsieren menig plein of weide, steevast met bijhorende biertent. Hoe verder de match evolueert, hoe meer lawaai en hoe leger de vaten. Of we nu winnen of verliezen. Het maakt allemaal niet zoveel uit. Geef het volk brood en spelen zoals een beroemde Romeinse keizer het ooit verkondigde.

Er is op al die tijd niet echt veel veranderd. We komen overeen als er een wereldbeker voetbal is. Maar daarnaast slaan we elkaar even naarstig de kop in. Soms slagen we elkaar al zingend de kop in tijdens het voetbal. Of kort daarna.

Ik ga nu stoppen want de match begint.

Tot de volgende

 

G7

Geplaatst 11 juni 2018

Er zijn foto’s die de wereldgeschiedenis op een treffende manier weergeven. Een beeld dat meer zegt dan duizend woorden. Een beeld dat op het netvlies, van een heel groot percentage mensen dat op deze aardkluit rondloopt, blijft kleven.

Er was in 1963 de befaamde foto van de boeddhistische monnik die zichzelf in brand stak als protest tegen de onderdrukking van het boeddhisme door de toenmalige Vietnamese overheid. In het begin van de zeventiger jaren was er de foto van het “Napalm meisje” die de wereld nog maar eens confronteerde met de gruwel van de oorlog.

Toen ik op het internet ging zoeken naar de foto’s die als “World Press foto “  van het jaar verkozen waren, moest ik hoewel mijn verwachtingen niet erg hoog gespannen waren, tot mijn ontsteltenis vaststellen dat gedurende al die voorbije jaren de winnende foto telkens de gevolgen en de gruwelen van één of andere  oorlog toonde. Of op zijn minst de gruwelen die de mensen elkaar aandoen. Zelfs de moordende natuur met zijn vulkaan uitbarstingen en tsunami’s komt nauwelijks aan bod.

Maar er is hoop. Dit jaar is de kans groot dat de foto, van een zelfingenomen arrogante klootzak, die als een klein kind met zijn armpjes over elkaar koppig zit te luisteren naar zijn collega wereldleiders, het zal halen.

Geen oorlogsbeelden meer, ook geen natuurfenomenen, alleen maar een foto van de leider van de nieuwe wereld die denkt dat de nulmeridiaan tussen zijn twee ongetwijfeld stevige billen doorloopt.

Ik kan alleen maar hopen dat hij spoedig een schop onder die billen krijgt.

Tot de volgende

 

Zomer

Geplaatst 4 juni 2018

Ze vindt ze niet mooi. Bijna afzichtelijk zelfs. Maar ik ben erdoor gecharmeerd. Het doet me aan het zuiden denken. Omdat we dit jaar door omstandigheden er niet in slagen onze zomervakantie in het zuiden van Frankrijk door te brengen vond ik dat ze hielpen om dit gemis iets of wat te verzachten.

Ik vond ze in de plaatselijke Doe het Zelf zaak of beter nog mijn echtgenote had ze gevonden. Ze stond ermee naar mij te zwaaien terwijl ik tussen de rayons door aan het laveren was, op zoek naar… Maar zij had ze dus eerst gevonden. Een stang met opgerolde veelkleurige plastic linten om aan de deur te bevestigen, in de hoop de opdringerige vliegende insecten van bedenkelijk allooi, alsnog de toegang tot onze woning te bemoeilijken.

U kent ze ongetwijfeld nog uit uw kindertijd, de gele, groene, zwarte, rode, paarse, witte en blauwe plastic linten die vroeger menig deurgat sierden. En waar je gegarandeerd in verwikkeld raakte als je iets breekbaar vast had. Of als je met iets vloeibaars je weg naar buiten of naar binnen probeerde te banen.

Ik ben nu de trotse eigenaar van zo een stel linten. Sierlijk bewegen ze in de wind voor de schuifdeur die toegang geeft tot mijn terras. De aanwezige oleander, lavendel en thym maken samen met de rozemarijn, laurier en salie het Frankrijk gevoel compleet.

Als ik bij valavond met een glas rosé en “Le Sud” van Nino Ferrer op de achtergrond  wegdroom voel ik me toch een beetje in het zuiden. Dank zij de veelkleurige trofee aan mijn schuifdeur.

Mijn echtgenote vindt het maar “niks”.

Tot de volgende

 

FOODIE

Geplaatst 25 mei 2018

Elke avond als ik van mijn werk thuiskom drinken wij een aperitiefje, soms twee of heel uitzonderlijk drie. Een moment om met de echtgenote, die zich tijdens de week ontfermt over de bereiding van het avondmaal, even bij te praten over de voorbije dag. Als de echtgenote de maaltijd bereidt, wordt er gekeken naar het gebruik van vetstoffen en staat er elke dag iets anders op het menu. Afwisseling noemen ze dat. Om verder af te wisselen  wordt de keuken tijdens het weekend mijn territorium. Rood vlees, Bourgondische klompen boter, smeuïge aardappelpuree’s en ingedikte sausen, dat alles overgoten met een goed glas wijn maken deel uit mijn kookstijl.

Soms heb ik wel het goede voornemen om onze bourgondische levensstijl een  beetje aan te passen. Maar als ik dan Sandra Bekkari, Steffi Vertriest ( Whats in a name ) en andere Pascale Naessenses bezig zie dan krijg ik steeds een onbedaarlijk hongergevoel en heb ik goesting om voor hen mee te koken en hen uit te nodigen voor een fatsoenlijke maaltijd.

Ik voel niet de behoefte om over gezond of ongezond te redetwisten. Het feit blijft dat de gemiddelde leeftijd van de Belg de laatste decennia gestegen is zonder dat die mensen ook maar één lepel  quinoa , tofu, Goiji bessen of zeewier hebben gegeten. Ze gebruikten wel zoveel mogelijk  verse ingrediënten  en probeerden voor afwisseling te zorgen in hun dieet. Zij hadden over het algemeen geen bijkomende vitamine preparaten nodig om zich goed te voelen.

Natuurlijk is dit een veralgemening maar ik stel me toch de vraag of al die spichtige wichten ook die gezegende leeftijd zullen bereiken. Ik hoop het voor hen.

Tot de volgende

Barbier II

Geplaatst 22 mei 2018

Ik vermoedde het ergste toen ik online een afspraak wilde ingeven. De zaak van mijn barbier in Ranst was van naam en tevens ook van eigenaar veranderd. De italiaanse collega die de zaak in Ranst bemande had het filiaal overgenomen.

Niet getreurd, de webside verwees mij collegiaal door en na enig rondsurfen vond ik al snel terug hoe je een reservatie bij de nieuwe Ranstse “ barbiere “ kon maken. Het gewas op mijn kin had een onderhoudsbeurt nodig en blijgezind zag ik mij al languit achterover liggen in de mancave met jaren ’60 muziek, een seefbiertje in de hand en een gezellige babbel met het  wachtende mansvolk. Posters van mannen met baarden aan de muur en een echte koersfiets met vaste pion nonchalant in beugels aan de muur hangend, naast de waskommen, maakten het de “ place to be ”.

Italianen, weet je…… Goeie ouwe Raymond zong er al over. Het natuurhouten decor was nu strak wit geschilderd, de deuren en andere accessoires in het grijs. Geen posters meer van baardige mannen, de koersfiets vervangen door een kinder go-cart met Alfa Romeo logo en het safebier aangevuld met Italiaans gerstenat. Mooie hagelwitte handdoeken en grijs-wit gestreepte kappersschorten die perfect bij het interieur pasten vervolledigden het beeld. Er kwam ook nog een expresso apparaat verzekerde hij mij.

Ik vertrok na een kleine drie kwartier uitgezwaaid door de dreunende bassen van de nadrukkelijk aanwezige techno muziek. Geen Pink Floyd of Bowie meer. Die hadden het pand al verlaten. Het mannetje was nog dezelfde vakman. Maar “het”  was er niet meer.

In Berlaar gaat er ook een Barbier open heb ik vernomen. Misschien volgende keer daar eens proberen. Of het moest verdomd goede expresso zijn daar in Ranst en als hij dan ook nog muziek  van Zucchero Fornaciari, Paolo Conte, Lifiba of Negrita wil spelen………….

Tot de volgende

 

Barre Tijden

Geplaatst 30 april 2018

We zaten al een tijdje in het oog van de storm. Tweeduizend achttien had ons tot op dit moment nog niet gebracht wat we gehoopt hadden. Het ontij van de tweede helft van tweeduizend zeventien raasde  gewoon verder door ons leven. De eerste stuurman, mijn echtgenote, probeerde  al maanden lang het schip  met de neus in de wind op koers te houden.

De aandrijving haperde, de motor liet het afweten en ik trachtte met Duck tape, Tec7, Loc Tite, speeksel en ijzerdraad de boel aan elkaar te houden. Samen  zouden we er wel komen. Van de wal af kregen we  moedgevende berichten, berichten die ons hielpen een tijdelijke haven te vinden waar we ons gehavende schip terug konden op kalefateren, berichten die ons de tijd gaven om eventueel nieuwe zeilen en masten te instaleren om de ons resterende tocht des levens verder aan te vatten.

Tot voor kort beukten er  golven over de boeg die  ons  overspoelden, ze bliezen ons gewoon weg  van het roer, maar we hielden beiden om beurten krampachtig het stuurwiel in handen. Soms gebeurde het wel dat we even wegdriften van de gehoopte koers. En dan vochten we er samen tegen. Soms botsten we tegen elkaar om  als eerste de juiste koers terug aan te vatten. Maar dat botsen duurde niet lang. We hadden er de tijd niet voor.  Dat is dan liefde denk ik zo. Samen gewoon de stormen van het leven overwinnen en  weten dat er naast wij twee, kinderen en   vrienden zijn die ons uit het water zouden halen als we toch schipbreuk zouden lijden.

Nu, in het zicht van de haven blijkt de schade grotendeels alleen maar materieel te zijn. Niks onherstelbaars. We zijn weer iets dichter naar elkaar toe gegroeid en beseffen dat we omringd zijn door ongelofelijke kinderen en enkele echte vrienden.

We zijn beide mentaal afgepeigerd, maar het bericht dat ergens op de kade tussen de familie en vrienden ons nieuw geboren derde kleinkind “ Eléonore” in de armen van haar trotse moeder mee op ons staat te wachten, maakt het er alleen maar mooier op.

Tot de ………. .

Haar

Geplaatst 6 maart 2018

In vroegere columns schreef ik meermaals over de weelderige haardos die ik vroeger had. Om alle misverstanden te vermijden bedoel Ik wel degelijk, hoofdhaar. Toen ik kind zijnde, naar de coiffeur gestuurd werd had de arme man minstens een half uur nodig om mijn haardos uit te dunnen met een speciale schaar die bestond uit een lemmet aan één zijde en een metalen kammetje aan de andere.

Nu vele jaren later blijft er van die enthousiaste begroeiing niet veel meer over. Je kan het een beetje vergelijken met de beelden, voor en na, die je soms ziet over de restanten  van een bos  na een brand. Hier en daar een spichtig alleenstaand zwartgeblakerd boompje. In mijn geval een dun grijs haartje. Mijn huidige kapper vroeg me wat ermee aan te vangen. Afscheren is echter uit den boze. Ik zei hem om er voorzichtig met zijn tondeuse op een stand van drie millimeter over te gaan. En niet te snel. Hij moest er met de tandjes van zijn toestel eens eentje uittrekken in plaats van door te knippen.

Ik vertelde mijn barbier dat ik er meer en meer aan gehecht geraak. En het wordt alleen maar erger. Hoe minder ik er heb, hoe meer respect ik heb voor zij die overblijven en de strijd om te overleven onverminderd voortzetten. Een paar dappere overgebleven soldaten omringd door de vijand. Wie kent er niet de film van enkele tientallen Engelse soldaten die volledig omringd door honderden zo niet duizenden Zoeloes strijdend ten onder gingen. Of de beelden van die vroege pioniers die in het verre westen, vanachter hun in een kring opgetrokken huifwagens, hun hebben en houden verdedigden tegen één of andere colèrige indianenstam, omdat ze toevallig over hun gazon gereden waren.

Neen, ze blijven staan. Elke ochtend wijl ik in de spiegel kijk spreek ik hen één voor één toe en prijs hen voor hun heldhaftigheid.

Tot de volgende

E.H.B.O.

Geplaatst 26 februari 2018

De kleindochter is op sneeuwklassen. Reeds vele jaren organiseert elke zichzelf respecterende school “ Sneeuwklassen”. In mijn tijd moesten we het stellen met een dag op de Kalmthoutse Heide of in het beste geval een daguitstap naar Bokrijk. Uiteraard met educatieve achtergrond.

Maar goed, vrijdagavond stapte de kleindochter gepakt en gezakt op de bus richting het Italiaanse Lavarone, om er zaterdagochtend toe te komen. De eerste lessen volgden al snel en uit de WhatsApp berichtjes af te leiden, ook voorspoedig. Het skiën lijkt haar aangeboren en naar wat we hoorden begonnen we stilaan te overwegen om onze tickets richting Peking voor de volgende winterspelen te bestellen. Als je dat lang genoeg op voorhand  doet vallen de prijzen meestal wel mee, heb ik van horen zeggen.

Maar de zoon kreeg opeens een berichtje  uit het ondergesneeuwde Lavarone;  Ik zit bij de “EHBO” en dan niets meer. Het gevolg was  dat de zoon onmiddellijk  internetgewijs aan het nakijken sloeg hoe hij zo snel mogelijk een vlucht naar Italië te pakken kon krijgen, om aldaar zijn dochter in tijden van nood bij te staan. Alle dromen voor Peking verdwenen als sneeuw voor de zon. De spandoeken die we alvast aan het maken waren werden terug opgerold en de online bestellingen voor warme winterkleding terug afgezegd.

Tot het verlossende bericht kwam dat ze op haar hotelkamer haar vinger had opengehaald aan een blad papier. Het bloede een beetje en er moest een pleister op. En daarvoor ga je naar de EHBO post. Ik heb zo de indruk dat beide ouders ongelooflijk gelukkig zullen zijn als ze hun dochter terug in hun armen mogen sluiten. Een week is toch lang.

Ik hoop ook voor hen dat mijn kleindochter op 18 niet met het bericht komt dat ze een wereldreis wil maken.

Tot de volgende

Medisch Onderzoek

Geplaatst 13 februari 2018

Het nieuws van de laatste dagen bracht me ongewild terug naar mijn jeugdjaren, de periode tussen het eerste leerjaar en de zesde klas. Als ik me het goed herinner moesten we er, telkens we in een onpaar leerjaar zaten, naartoe. Met de eerste klas, de derde klas en het vijfde leerjaar: “ Het medisch onderzoek ”

Daar stonden we dan, een rijtje spichtige bleke ventjes – het was nog het levertraan tijdperk – met knokige gewrichten in veel te groot ondergoed gekleed aan te schuiven om bij de dokter te komen. Een hele rij schuchter kijkende jongetjes in alle schakeringen van spierwit tot vaalgrijs gekleed. Ik was tijdens die piepjonge jaren niet echt een held en de hele avond en nacht ervoor flitsten er door mijn hoofd schrikwekkende beelden van dokters die geestdriftig met injectienaalden rondzwierden. Meer dan eens droomde ik van een dokter die met een soort ronde afwasborstel rondliep om bij iedereen het hoofd achterover te duwen en vervolgens met de borstel door de geopende mond het keelgat grondig uit te schuren. In mijn herinnering was dit een verhaal dat mijn grootvader ooit in zijn jonge jaren overkomen zou zijn.

Hoe bang ik ook was, altijd ging ik met een overdreven stoutmoedigheid zover mogelijk vooraan staan, om er sneller vanaf te zijn. En meermaals zag ik in de ogen van mijn toenmalige negenjarige klasgenootjes de bewondering voor mijn dapperheid die er helemaal niet was. Het onderzoek zelf bleek uiteindelijk allemaal zo een vaart niet te lopen. Even op een roestvrijstalen handrem nijpen om de kracht in je handen te meten, gewogen en gemeten worden, in een machine blazen om je longinhoud te bepalen, in een potje plassen. Dan bij de dokter zelf, die eerst even met zijn stethoscoop naar je hart en ademhaling luisterde voordat hij de voorkant van je onderbroekje naar beneden trok en vroeg om op je hand te blazen terwijl hij ondertussen rond je scrotum lag te wriemelen met zijn koude vingers. Dan mocht je je terug gaan aankleden en was je er weer vanaf voor twee jaar.

Ze gaan het allemaal eens terug bekijken, naar ik las, maar nu met meer aandacht voor de mentale gezondheid van de kinderen. Gelukkig dacht ik zo, dat ze dààr in mijn tijd niet mee bezig waren.

Tot de volgende

Te Vroeg

Geplaatst 7 februari 2018

In de inleiding van mijn blog staat “in deze korte berichtjes lees je mijn overpeinzingen en mijn commentaren op gebeurtenissen of zaken die mij raken, geraakt hebben of opgevallen zijn.” Overmand door dieptreurige gevoelens rest mij dan ook niet anders dan te schrijven over  de winden die komende van over de Angelsaksische en Keltische eilanden ongelofelijk slecht nieuws in onze richting geblazen hebben.

Midweek werd ik gebeld door mijn Ierse schoonzoon, hetgeen op zich al geen alledaags feit is. De laatste keer dat hij me belde was om de hand van mijn dochter te vragen. Zijn oproep vanmiddag liet dan ook het ergste vermoeden. En na een kort gesprek stortte mijn wereld in, en een paar seconden later ook die van de echtgenote. Na vijf maanden blijkt de toekomstige kleindochter “Evelyn” het voor bekeken te houden. De wereld die haar buiten de warme baarmoeder stond te wachten, was niet die wereld waarop zij had gehoopt. Ze had de beslissing al genomen, zonder eerst met haar moeder te overleggen. Misschien dacht Evelyn dat ze er niet klaar voor was.

Het is hard voor ons allemaal en hoe klein Evelyn ook was, ik respecteer haar beslissing en als ze het niet zag zitten begon ze er beter ook niet aan, zeker als je zo klein bent, vijf maanden. Het is voor volwassen al zo moeilijk. De wereld is hard als je buitenkomt. De meeste mensen rondom jou zijn roofdieren die ieder voor zich met een verborgen agenda jouw leven trachten in te palmen. En toch,…. het is niet de schuld van de boze buitenwereld, het is ook niet de schuld van haar plichtbewuste moeder die zich alle geneugtes des levens heeft ontzegd in het belang van. Ik ben er bijna zeker van  dat het Evelyn haar eigen beslissing was,….. Maar wij zijn er allemaal wel kapot van.

Meer kan ik er nu niet over zeggen.

Tot de volgende………..

 

De Week Van Herman 13

Geplaatst 29 januari 2018

Herman zat al aan zijn tafeltje bij het raam met de sanseveria’s toen ik de gelagzaal van zijn stamkroeg betrad. Ik had voor de gelegenheid en om politiek correct te blijven, mijn oranje pak met geel hemd en daarop een blauwe das aangedaan met daaronder mijn rode sokken en bruine schoenen. Op mijn hoofd had ik een groen jagershoedje.

Ik schrok even toen ik Herman zag zitten gekleed in een oranje overall met een geel petje op zijn hoofd. Ah, mijnheer zei hij, bent u er ook al op voorbereid? Ik keek hem vragend aan. Awel,…. ging Herman verder, je weet toch dat we nu ook zeker kunnen zijn dat er een wolf in ons land rondloopt hé? Ik knikte bevestigend. Wel ging hij verder, één wolf op een oppervlakte van meer dan dertigduizend vierkante kilometer. Je maakt meer kans om de lotto te winnen dan om de wolf tegen te komen mijnheer. Ik knikte ten teken dat ik zijn redenering nog altijd volgde.

Wel mijnheer, en toch zijn er kranten die schrijven wat je moet doen als je de wolf tegenkomt. Eerste reactie mijnheer moet zijn : naar natuurpunt bellen, om ze te vertellen dat je een wolf ziet, en als de wolf dàt ziet krijgt hij bang en gaat hij lopen. En als hij dat niet doet dan ga je beter zelf lopen hé mijnheer. Als je er één tegenkomt, moet je langzaam afstand nemen terwijl je belt , eventueel je stem verheffen en drukke gebaren maken als het dier te dichtbij komt. Een geruststellend gevoel geven al die krantenartikelen toch niet hé mijnheer. Er zijn nu ook een aantal zotten die zeggen dat ze de wolf willen neerschieten als ze hem zien. Daarom deze oranje overall mijnheer. Als die wolf naast mij aan het licht staat te wachten om over te steken of gewoon naast mij over de Meir loopt om de solden te gaan bekijken, dan is de kans kleiner dat ze op mij of op ons Gerda gaan schieten hé mijnheer ? Daarbij, u heeft toch ook uw  oranje pak aan.

Herman dronk zijn pint leeg, liep naar de deur en stapte zelfverzekerd op zijn fiets.

Als de jagers hem dan al niet opmerkten was hij toch goed zichtbaar in het verkeer.

Tot de volgende………

Op Het Nippertje

Geplaatst 22 januari 2018

Ongetwijfeld heeft mijn echtgenote door haar onbedwingbare drang naar nieuwsgaring ervoor gezorgd, dat we lijfelijk althans, 2018 in redelijk goede gezondheid kunnen aanvangen.

Haar honger naar het verorberen van alles wat, in enigszins leesbare lettervorm gedrukt staat, van het strakke “ Arial ” over “ Freestyle Script ” tot het meest kunstzinnige Gotische lettertype toe, niets ontsnapt aan haar aandacht. Hoewel ik ze er soms van verdenk ook de uitslagen van de provinciale duivenwedstrijden in de dagelijkse krant  na te pluizen, gebeurt dit alles meestal web-gewijs.  Surfen op het web is voor het internet gedrag van mijn eega een te beperkte term, wegens te dicht bij de kust. Bij haar is het meer de lange omvaart, de ontdekkingsreis, het verder uitdeinen van het heelal der kennis. “To boldly go where no man has gone before” (cfr. Star Trek)  ik wil hiermee zeker niet zeggen dat ze alwetend is maar heel vaak gebeurt het dat ze me op snelheid pakt en me dan zegt;  “ik heb dat ergens gelezen.”

In een vorig leven had ik een sticker op de brievenbus met daarop: Geen Reclame a.u.b. Toen ik vele jaren geleden mijn relatie met mijn echtgenote startte heb ik heel even het gebruik van die sticker geopperd, in de hoop onze papierhoop iets te verkleinen. Ik besefte al snel dat ik hier wijselijk beter nooit meer mocht op  alluderen. Er staan ook lettertjes op weet je.

Maar, nu vertelde ze me dat de hapjes die ze voorzien had voor oudejaarsavond, teruggeroepen waren door de Duitse warenhuis keten.  Ze zouden namelijk de ” listeria bacterie ” kunnen bevatten, gevaarlijk voor zwangere vrouwen en oudere mensen en uitgerekend tot die laatste categorie beginnen wij stilaan te horen. Gelukkig had ze dat    “ ook ” ergens gelezen en had ze wijselijk besloten de verdachte lekkernijen alsnog terug binnen te brengen en te ruilen voor een gezondere variant.

En zo konden we 2018 toch nog gezond in  zetten

Tot de volgende,……. Dat moet nu wel lukken

 

Dagen Zonder

Geplaatst 15 januari 2018

Ik denk dat het nu reeds vier of vijf jaar is dat ik na Driekoningen gedurende veertig dagen geen druppel alcohol aanraak.  Vòòr de hype van “ dagen zonder ”  ofte “ Tournée minérale “ uitbrak en lang voor “dagen zonder vlees” en andere aanverwanten. Niet dat ik mezelf als een trendsetter beschouw, mijn echtgenote zou het bescheuren moest ik dit durven zeggen, maar toch, ik was ze toch allemaal voor.

Nou, allemaal is misschien een beetje overdreven. Er zal links of rechts nog wel een of andere gelijkgestemde ziel rondlopen die op zijn manier, misschien op een ander moment, verzaakt aan de verleiding van de drank. Een tijdje zonder de milde roes van net één half glaasje teveel zonder daarvoor voor pampus in de sofa of bedstee te liggen.

Reeds vijf jaar of samengeteld tweehonderd dagen alcoholvrij. Het zou wetenschappelijk bewezen zijn dat men gedurende die periode van een betere nachtrust zou genieten, dat de bloeddruk zou optimaliseren en dat de leverfuncties terug op volle toeren gaan functioneren.   Ik betwist dit allemaal niet. En als ik eerlijk toegeef zit er wel iets van waarheid in.

In elk geval baadt het niet dan schaadt het niet, denk ik dan bij mezelf. En zelf heb ik ook het gevoel dat ik fitter en energieker door het leven stap. Maar deze gedachtegang  kan evengoed gewoon tussen mijn twee oren zitten.

Ik vind het nu wel een beetje spijtig dat mijn echtgenote juist nu meedoet aan de hype van 30 dagen zonder klagen. Net nu had ik graag eens een flinke kater  gehad, waarbij zij mij dan héél liefdevol en begripvol zou verzorgen.

Maar dan zonder klagen………..

Tot de volgende

 

De Week Van Herman 12

Geplaatst 8 januari 2018

Naar aanleiding van het nieuwe jaar besloot ik om mijn rode kostuum aan te trekken met bijhorend blauwe hemd, groene das,  gele sokken en bruine schoenen, met op mijn hoofd mijn oranje met “ Merinos wol ” gebreide muts, dit alles om zoals steeds politiek correct over te komen als ik Herman ga bezoeken.

Herman zat zoals alle andere keren dat ik hem bezocht aan zijn tafeltje bij het raam met de sanseveria’s. Ha, mijnheer een voorspoedig en gezond 2018 voor u en uw vrouw, zei hij me, alvorens ik zelf iets kon zeggen. De beleefdheid vereiste dan ook dat ik zijn wensen retourneerde. Wat ik welgemeend deed.

Heb je het gelezen vroeg Herman terwijl hij twee vingers opstak in de richting van de tap. Ik keek hem zoals wel meer gebeurt vragend aan. Awel,…. zei hij. Dat de zeebodem aan het zakken is. Hij keek me doordringend aan. Het zou allemaal komen, ging hij verder, doordat het zeewater stijgt als gevolg van de polen die aan het wegsmelten zijn. Vreemd hé? Maar omdat er meer druk van het water in de zee is, zakt de bodem. Straf hé?

Weet je mijnheer,  juist nu hebben ze beslist om de Hedwige polder definitief onder water te zetten. Volgens mij is dat gewoon kwestie van even te wachten hé Mijnheer. Zij moeten juist niks doen denk ik dan zo. En die grap van Brussel zeehaven blijkt ook te kloppen hé mijnheer. Opnieuw keek ik hem vragend aan. Awe,l je weet toch dat Brussel een zeehaven heeft, “ Bruxelles Port De Mer ” wel,… de grond is daar al een paar jaar aan het zakken hé mijnheer. Nu weer in Diegem, daar hadden de treinen last om te rijden. Allemaal het gevolg van een grondverzakking. Dat is daar allemaal zeebodem hé mijnheer!

Weet je mijnheer, en hij leunde samenzweerderig in mijn richting. Weet je, ik kan het nog altijd niet geloven dat dit allemaal het gevolg is van de scheten die mijn koeien destijds gelaten hebben. Wat denk jij?

Herman stond recht, zette zijn pet op zijn hoofd, tikte even tegen de klep en vertrok.

Het begon lichtjes te sneeuwen toen ik hem op zijn fiets de straat uit zag laveren.

Tot de volgende