Harnas

Geplaatst 18 december 2017

Er even tussen uit, terug een beetje energie zoeken ergens in een totaal andere omgeving. Gewoon even bijtanken. Lang hoeft dat echt niet te duren, een weekendje weg kan al wonderen doen. Zo hebben we vrijdag even de sprong naar onze dochter in het verre Ierland gemaakt. Van vrijdagavond tot zondagmiddag even weg uit België. Steeds opnieuw valt het ons op hoe vriendelijk de mensen zijn op dat groene regeneiland. Binnen de kortste keren sta je geanimeerd te praten met iemand die je twee minuten daarvoor niet eens kende.

Dochter en Schoondochter zijn samen zwanger met een maandje verschil. 2018 lijkt een vernieuwend jaar te zullen worden op velerlei vlakken. De geboortes van twee kleindochters liggen in het verschiet. Ook de dame die onze tafel in het restaurant bediende leek rond dezelfde tijd te moeten bevallen. Er moet iets in de lucht hebben gehangen die voorbije zomermaanden.

Witlof blijkt een dure delicatesse te zijn op het groene eiland. Dus hadden we een kleine voorraad meegenomen zodat ik zaterdag avond onze expat en haar echtgenoot kon trakteren op witlof in hesp gerold met een smeuïge kaassaus in de oven gegratineerd en een schep aardappelpuree. Een doordeweeks gerecht waarvan de zwangere dochter en de aanstaande vader genoten hebben.

Geen gedoe, even twee dagen rust. Misschien moeten we toch een keertje meer het kanaal over wippen. Maar laat ons dan geen middeleeuwse burchten met smalle draaitrappen met honderden treden meer bezoeken. In plaats van normaal uit mijn auto te stappen, rol ik er al twee dagen als een dode rat uit. Zelfs in mijn bed voel ik spieren in mijn bovenbenen die ik daarvoor nooit gevoeld heb.

En ik had dan nog geen harnas aan.

Tot de volgende………….

 

Sneeuw

Geplaatst 12 december 2017

En niemand die iets zegt. Ik vond het ook een beetje raar maar ik wilde er niet als eerste over beginnen. Ik wilde elke vorm van paniek voorkomen, je weet nooit wat er dan gebeurt. Paniek is nooit goed, de meest ongelukken gebeuren in stress situaties.

Het was eigenlijk mijn echtgenote die me erop wees. Gisteren had ze het nog voor zich gehouden. Maar daar was ik uiteindelijk toch niet mee geholpen. Maar daarnet kwam het eruit, in één gulp als het ware. Het klonk niet verwijtend eerder een beetje vragend, smekend bijna, de vraag die ongetwijfeld bij velen van jullie op de lippen brandde: “Er was geen stukje !”. Geen miniatuurtje, noppes, nada, niks. Ik kan nu met allerlei uitvluchten komen waarom er geen was. Hoofdpijn, griepaanval, t’snot, maagkrampen, het vliegend flisijn maar geen van deze kwalen was de oorzaak.

Ik moest onverdroten met de auto de sneeuwstorm trotseren om mij naar het verre Wilrijk te begeven ergens tussen vier en vijf. Misschien iets meer tegen vijven. Ik hoef u dus niet te vertellen dat bij mijn thuiskomst rond zeven, een glaasje whisky als aperitief en daarna een dampend bord spruitjes met bijhorende kotelet met een beentje aan, mijn aandacht voor het schrijven van een stukje helemaal weggevaagd had. Ik heb me daarna op de sofa gelegd en ben in een weldoende slaap vergleden.

Dus daarom was er gisteren geen stukje. Jullie dachten ongetwijfeld al dat ik er geen zin in had of misschien gewoon geen inspiratie maar dat was het dus niet. Dus als het nog eens gebeurt moet je het niet opkroppen zoals mijn vrouw een hele nacht en dag gedaan heeft. Dat is niet gezond.

Vraag het volgende keer gewoon even, OK ?

Tot de volgende………… .

 

De Week Van Herman 11

4 december 2017

Herman zat al naar mij te gesticuleren  toen ik de deur van het etablissement nog moest dicht doen. Ik had voor de gelegenheid en om politiek correct te blijven, mijn groen pak met oranje hemd en daarop een blauwe das aangedaan. Mijn gele sokken en bruine winterschoenen maakten het geheel af. Ik was nog niet bij zijn tafeltje naast de sanseveria’s aangekomen of Herman stak al van wal.

Heb je het gehoord Mijnheer? vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd terwijl ik ging zitten, klaar voor een nieuw Herman verhaal. Onderwijl stak Herman twee vingers in de lucht om twee pintjes te bestellen. Wel mijnheer zei hij: dat van die wekker? Onderzoek heeft uitgewezen dat het heel ongezond is om s’ochtends gewekt te worden door een wekker. Niets van gelezen mijnheer?

Een ander onderzoek zou uitwijzen dat de kindertjes te vroeg op school moeten zijn mijnheer. Als de lessen om tien uur zouden beginnen zouden de kinderen beter presteren zeggen ze. Ik knikte begrijpend. Ook hebben ze gezegd dat het klasgemiddelde niet meer op het rapport mag staan, mijnheer. Sommige kinderen zouden daardoor ontmoedigd geraken. Maar allee,.. ze mogen nu wel allemaal hun eigen moedertaal spreken onder elkaar  tijdens de les.

Toen ik klein was, mijnheer, had mijn vader onze haan in een hok op zijn nachtkastje staan. Om vier uur maakte die heel het huishouden wakker mijnheer. En in de zomer om drie uur. Wij moesten nog helpen om de koeien te melken voor we naar  school mochten gaan. De lessen begonnen om kwart na acht mijnheer. Ik bestelde tussendoor nog een pintje voor Herman die nu echt op dreef leek te komen. Als we onder het klasgemiddelde zaten dan durfden we bijna niet naar huis, mijnheer, want ons vader kon daar niet mee lachen.

Herman dronk zijn pintje leeg en schudde meewarig zijn hoofd. Bij de deur gekomen draaide hij zich om, keek me aan en zei: Wij hadden een West-Vlaming in de klas mijnheer, het heeft begot een half jaar geduurd voor wij hem begrepen en hij ons.

Hij tikte even tegen zijn pet en zei ,

alléé “Sayonara”  hé mijnheer.

Kwestie van zijn talen te oefenen dacht ik bij mezelf

Tot de volgende………?.

 

Spijtig

geplaatst 27 november 2017

Beste leesvrienden, ik moet jullie teleurstellen maar ik heb besloten om deze week geen miniatuurtje te schrijven. Ongetwijfeld schrikken jullie hiervan maar ik heb er geen zin in.

Soms, heel soms gebeurd het wel eens dat een mens er geen zin in heeft en ik ben ook maar een mens. Aandringen heeft geen zin. Mijn hoofd staat er niet naar. Het klinkt misschien arrogant maar het is zo niet bedoeld. Ik heb gewoonweg geen goesting. Ik wil gewoon in mijn luie stoel zitten en een goed boek lezen. Een boek van een echte schrijver.

Het spijt me verschrikkelijk maar daarom moeten jullie vandaag van mij niets verwachten. En ook morgen of overmorgen niet, zelfs naar het einde van de week toe. Wachten heeft geen zin. Ik besef het, het komt hard aan. Je bent het tenslotte gewoon, elke week opnieuw. Maar deze week dus niet. Het had ook anders kunnen lopen maar “het is wat het is.” Of in dit geval “ het is wat het niet is”. Gewoon een keertje niet.

Ik verzeker jullie, het went. Het duurt misschien een paar dagen maar uiteindelijk ben je het zo weer vergeten. Het menselijk brein heeft zo zijn beperkingen.

Dus als je dit leest weet je dat je niets moet verwachten deze week. Een keertje overslaan moet kunnen.

Misschien als ik volgende week weer zin heb schrijf ik een nieuw stukje. Zodat jullie iets zinnigs kunnen lezen. Deze week dus niet.

Tot de volgende………

 

Evenwaardig

Geplaatst 20 november 2017

Ik ga alleen nog om met mensen die evenwaardig zijn, hoorde ik haar zeggen. – Ik wil zeggen mensen die op het zelfde niveau zitten, ging ze onverbloemd verder. De vier vriendinnen hadden blijkbaar afgesproken om samen een stukje taart te gaan eten in de enige tearoom die het plein rijk was. Wat bedoel je met evenwaardig, vroeg haar tafelgenote. Ik  bedoel mensen die vooruit willen in het leven, ik heb er altijd keihard moeten voor werken, zei ze nog. Ik heb me direct als zelfstandige gevestigd toen ik de school verlaten had op mijn twintigste en korte tijd later op een tijdspanne van anderhalf  jaar twee kinderen op de wereld gezet. Dan krijg je het niet cadeau weet je.

Tja, er lopen er nog zo wel een paar op deze wereldbol rond die iets gelijkaardig verwezenlijkt hebben, dacht ik bij mezelf. Dus ze zou ze wel makkelijk kunnen vinden, die evenwaardige mensen. De dames aan haar tafel gaven haar volmondig gelijk, ze waren hun stukje taart aan het eten. Ze had alvast drie gelijkwaardige exemplaren gevonden. De rest van de conversatie heb ik niet echt meer gevolgd. Ze hadden tenslotte allemaal ongeveer hetzelfde leven geleid tot nu toe. Dus behoudens af en toe een boutade te poneren en elkaar daarna gelijk te geven was er niets nieuws te vernemen. Er viel niet veel van elkaar te leren, ze waren tenslotte evenwaardig. Ze hadden het gemaakt.

Spijtig voor die anderen die hun kans niet gegrepen hadden. Of zij die gewoonweg hun kans niet gezien hadden, door gebrek aan inzicht, andere afkomst of gebrek aan steun om te starten. Zij komen dus niet in aanmerking om op de koffie te komen.

Tot de volgende……..

Kerkhofje

13 november 2017

Ergens halfweg tussen Alveringem en Vleteren ligt het ingeslapen landelijk dorpje Hoogstade. Mijn professionele bezigheden brachten mij in de Westhoek alwaar “ den Groote Oorlog “ lelijk huisgehouden had. Onvoorstelbare aantallen jongens en jonge mannen hebben hier  hun leven gelaten in hun strijd tegen “den Duits”. Het moet in die dagen een constante af- en aanvoer geweest zijn , naar het plaatselijke militaire hospitaal, nu het rust en verzorgingstehuis De Clep,  van nieuwe gewonden die toekwamen en het wegbrengen van zij die de strijd definitief verloren hadden.

Recht over de dorpskerk Sint Lambertus voert een smal wegeltje de velden in om een eindje verder op de parking van een kleine militaire begraafplaats uit te komen. Stefan of Stephanus zoals het op de uniforme koperen plaat van zijn grafzerk vermeldt staat, Stephanus Lorson, grootoom van mijn echtgenote, heeft hier rust gevonden. Op tweeëntwintig jarige leeftijd, na jaren van zinloos geweld en kanongebulder ligt hij hier te midden van de West-Vlaamse velden. Gesneuveld amper twee maanden voor het einde van de oorlog.

Ik heb mijn auto even op de parking achtergelaten om een wandeling tussen de sobere graven te maken. Langzaam kuierend over de met rood puinsteen aangelegde paadjes, die door  de eerste november- bladeren  ondergedekt werden , voelde ik een ongelofelijke rust in me opkomen en was de dwaze wereld waar we onze les blijkbaar nog altijd niet lijken geleerd te hebben even heel ver weg.

Ik vertrok een klein uurtje later. Maar na amper honderd meter kreeg ik het signaal op het dashboard van mijn auto van een snel leeglopende achterband. Toen de man van de pechverhelping de band bekeek stak er een grote metalen scherf in mijn band. Het leek wel een schrapnel uit lang vervlogen tijden. Ik heb ze bewaard, ze ligt voor me op mijn bureau.

Misschien was mijn bezoekje te kort voor “nonkel Stef” die daar al die jaren vergeten lag te wezen, wachtend op familie bezoek.

 

Tijdens mijn wandeling kwam ik voorbij volgend grafschrift.

Aan Jan mijn man, We waren slechts 25 maanden gehuwd toen je op 1 augustus werd opgeroepen voor de Groote Oorlog Nooit heb ik je nog terug gezien…. Nooit ben ik je vergeten in al de jaren die nog volgden voor mij…. Je echtgenote Josephine

Na 95 jaar werden zij eindelijk herenigd.

PS :

Ook nu blijken er dwazen te ontwaken, terwijl de anderen verdwaasd toekijken. (Werner Moens)

 

De Week Van Herman 10

Geplaatst 6 november 2017

Ha, mijnheer blij u te zien, begroette Herman mij opgewekt. Ik had mijn geel pak met groen hemd, rode das met oranje strepen, bruine sokken en mijn zwarte schoenen aangedaan. Zoals steeds als ik Herman opzoek doe ik dit uiteraard  om politiek correct te blijven. Ik ging bij hem aan zijn tafeltje bij de sanseveria’s zitten en bestelde een biertje. Herman liet zijn glas bij deze gelegenheid ook terug vullen.

Heeft u het ook gehoord stak hij vinnig van wal, ze komen misschien terug in 2018. Ik keek hem vragend aan. Wel, zei hij, mijnheer De Uil, Truus de Mier en mevrouw ooievaar. U weet  wel “ De Fabeltjeskrant “. Ik heb er nog samen met mijn kinderen naar gekeken, zei hij. U niet? Ik was er net iets te oud voor maar ik had in de jaren zestig de vilten uil ook wel eens op het scherm zijn verhaaltjes horen vertellen.

Wel ze probeerden vijftig jaar geleden op die manier de kindertjes een spiegel voor te houden over de toenmalige maatschappij. Over naarstig werken zoals “de gebroeders Bever”. De achterklap van “ Kato de Ooievaar” de gangster praktijken van “Harry Lepelaar” en andere… .  heeft u  er nooit naar gekeken, mijnheer? Sommige personages deden wel een belletje rinkelen maar een duidelijk beeld had ik er niet echt van. Herman bestelde nog een biertje en met het glas in zijn knoestige hand ging hij verder.

Ik ben benieuwd zei hij, hoe ze de maatschappij nu een spiegel gaan voorhouden. Misschien een Brulaap met pruik als bijvoorbeeld,  mijnheer Trump. Een bruine beer als Poetin. Een kudde schapen als vluchtelingen, met hier en daar een zwart schaap ertussen als IS terrorist.  Ik ben benieuwd hoe ze de kleine zelfstandige die altijd loopt te klagen, gaan uitbeelden of de rentenierende aandeelhouder. Welk dier dat ze de arme dakloze die zijn eten moet bijeen bedelen zullen laten spelen.  Hij dronk zijn pint uit zette zijn geruite pet op en ging naar de deur.

Bij de deur gekomen keek hij even om en zei: Ik ben vooral benieuwd hoe ze onze afgunstige, “ ieder voor zich en God voor ons allen ” maatschappij gaan weergeven. Ik ga toch wel kijken mijnheer,…. u ook ?

Ik knikte en zag door het raam hoe Herman met zijn fiets de straat uit reed. Mijnheer de Uil had een rol voor hem kunnen zijn.

Tot de volgende

 

Rubens

geplaatst 30 oktober 2017

Het gebeurt bijna nooit,…..het gebeurt bijna nooit dat je vrienden terug ontmoet die je bijna vijftien jaar niet meer gezien hebt. Mensen waarmee je tijdens verschillende korte periodes intens omgang mee hebt gehad en die in jou leven een blijvende impressie gemaakt hebben.

Rubens, wij noemden hem Rubens. Een warrige haardos met onderaan zijn kin een artistieke sik. Hij schildert, schrijft teksten en had iets met de universiteit. Maar wij noemden hem Rubens; een van de markante figuren op de camping in het warme zuiden, alwaar ik sedert bijna dertig jaar mijn vakantie doorbreng.

Rubens was met zijn vrouw  in de buurt. Zij moest wegens professionele redenen in Leuven zijn. Hij wilde, alvorens zijn  Midden- Nederlandse stek te vervoegen, even binnen wippen bij zijn Antwerpse vrienden. Gebak en thee waren geen probleem. De tijd was te kort om alle verloren jaren terug  te halen. Wat voorbij is kan je alleen nog maar koesteren. Terughalen kan niet meer. Maar warme herinneringen en anekdotes kan je nog wel delen met elkaar en die golfden dan ook onophoudelijk over en weer over de theetafel.

Rubens wilde op tijd terug naar het noorden vertrekken, het was nog een hele rit om thuis te raken.  We hebben alvorens afscheid te nemen nog snel even een foto genomen. Ik met hem, wij met z’n drieën.

Hij stuurde me nog een berichtje dat hij dit met zijn camping vrienden ging delen,

Rubens, het deed mij goed jou terug te zien en ben enorm blij  te horen dat alles goed gaat met jullie daar in het noorden.

Tot de volgende,……

 

 

Barbier

geplaatst 23 oktober 2017

 

Een paar maanden geleden nam ik het besluit om mijn baard te laten groeien. Jaren aan een stuk had ik een soortement stoppelbaard. Een drie dagen baard noemt men het. Er bestaan zelfs aangepaste trimmers voor het onderhoud van een drie dagen baard. Hem helemaal afscheren botste op een veto van mijn echtgenote. Het zou ook gewoon het einde van onze huwelijkse staat betekenen voor haar. Ik verdenk haar ervan dat ze het nog eerder zou kunnen verdragen dat ik vreemdging dan dat ik mijn baard afdeed. Misschien omdat ze weet dat ik haar toch alles vertel. Omdat Ik niet zo ver wilde gaan om bij beide mogelijkheden echt de proef op de som te nemen, heb ik dus besloten mijn baard te laten groeien.

Een baard vergt onderhoud, dat had ik al snel begrepen en wilde ik er niet uitzien als een tuinkabouter met verwilderd struikgewas op mijn kin, moest ik op zoek naar hulp. Mijn oudste zoon raadde mij een bezoek bij de barbier aan. Je ziet ze tegenwoordig meer en meer in het straatbeeld. Een afspraak maken ging alleen via de website en twee weken later stapte ik de kleine zaak binnen. Een spiegelwand welke onmisbaar is voor mensen die met haar bezig zijn, met daarvoor twee oude zwart lederen kappersstoelen met in de armsteun een asbakje uit de tijd dat mannen nog rookten bij de kapper. Twee stoere mannen met baarden zaten, met een biertje in de hand, elk hun beurt af te wachten met op de achtergrond  muziek van Pink Floyd. Geen boekjes met kapsels te vinden. De grond was bedekt met veelkleurige plukken haar die wezen op een drukke werkdag.

Na het wassen van mijn spaarzaam aanwezige hoofdharen mocht ik plaats nemen in één van de vintage kappersstoelen. Met snelle bewegingen op de tonen van David Bowie’s “Ziggy Stardust” werden mijn hoofdharen gefatsoeneerd. Waarna de stoel vlotjes achterover gekanteld werd en mijn baard met een kleine vinnige tondeuse strak in vorm werd gegoten. Een ouderwetse scheerbeurt met zeep en zelfgemaakt schuim en een jaren zestig scheermesje, werd gevolgd door het zorgvuldig afkoelen van mijn glad geschoren huid.  Ik werd nog uitvoerig bepoederd en met balsem verzorgd. Fris geknipt en geschoren verliet ik met een opgekrikt mannelijk gevoel het pand op de tonen van Bowie’s “Major Tom”.

Ik mis toch nog wel een beetje Wendy’s hoofdmassage bij het wassen van mijn haar. Ik durfde het bij de barbier niet echt vragen, er zat teveel volk.

 

Tot de volgende……………

 

Voortuintje

geplaatst 16 oktober 2017

Het ligt er allemaal onberispelijk bij, de voortuin van het huis aan de overkant van de straat. Ik kijk er naar als ik aan mijn bureau zit om mijn stukjes te schrijven.

Geen sprietje gras, geen plukje onkruid te bekennen in die hele voortuin. Er staat niets wat er zonder de toestemming van de bewoners niet zou mogen staan. De reeds bejaarde bewoonster is twee volle dagen per week bezig met onkruid te wieden, de tuin te schoffelen en alle mos of onkruid dat tussen de voegen van de met klinkers aangelegde oprit zou durven de kop opsteken, te verwijderen. Om dan haar man met de kruiwagen naar het container park te sturen, aan het eind van de straat, om zich daar van de onfortuinlijke wildgroeiers te ontdoen. Hier wordt geen insubordinatie geduld zoals mijn echtgenote het met een moeilijk woord zou zeggen. De natuur wordt hier met strakke hand in toom gehouden. De tuin en de oprijlaan liggen er dus het hele jaar door smetteloos bij.

In onze voortuin durven de wildere grassoorten en aanverwanten wel eens een poging doen om hun oorspronkelijke territorium te heroveren. Stiekem, in het begin houden ze zich klein, maar geef ze een paar warme dagen en een beetje regen  en ze steken parmantig hun hoofd boven de meer getolereerde gewassen. Meestal draait het dan uit op een echte machtsstrijd. Zal het onkruid eerst verdorren of ben ik verdomd om zoals mijn bejaarde overbuurvrouw zelf orde op zaken te stellen? Gewoonlijk sta ik aan de kant van de verliezers.

Gelukkig heeft de overbuurvrouw niet direct inkijk op mijn voortuin; die wordt door een haagje van de gemeentelijke plantsoendienst aan haar zicht onttrokken. Ik denk dat ze anders in staat zou zijn om haar strenge groen beleid ook aan deze zijde van de straat te komen toepassen.

Of misschien hoopte ik dat wel stiekem

Tot de volgende

 

De Week Van Herman 9

Geplaatst 9 oktober 2017

Het was alweer even geleden dat ik Herman nog eens gesproken had. De laatste keer dat ik zijn stamkroeg bezocht was hij er niet. Ik had voor de gelegenheid mijn gele pak met daaronder mijn rode hemd en blauwe das met witte ster, groene sokken en oranje sneakers aangedaan. En om verder politiek correct te blijven had ik voor de afwerking een bruine pet op mijn hoofd gezet.

Ik vond Herman aan zijn tafeltje bij het raam met de sanseveria’s. Hij had een verband rond zijn hoofd. Ah… mijnheer, zei hij met klagelijke stem, dat is ook alweer een tijdje geleden hé. Ik moet hem bezorgd aangekeken hebben. Ach ja zei hij het is allemaal ons Gerda haar schuld hé. Mijn vragende blik bleef onveranderlijk. Ge weet toch, ging hij verder, dat ons Gerda Catalaanse roots heeft? Dat was eerder een  retorische vraag en hij vervolgde zijn betoog. Ons Gerda heet eigenlijk  langs grootmoeders kant Gerda di Mora y Aragon, haar grootvader die van Duitse afkomst was had meegevochten in de Spaanse Burgeroorlog in zesendertig en had daar een verre achternicht van ene Fabiola leren kennen. En op een eenzame nacht in een half kapotgeschoten hooischuur hebben zij,… Afijn u begrijpt het wel hé mijnheer. Zij hebben daar bij wijze van spreken ons Gerda haar moeder in elkaar gestoken (sic) hé.

Wel mijnheer, daarom hadden de Catalanen ons Gerda gevraagd om als buitenlandse waarnemer toe te zien op het eerlijke verloop van het referendum. Wij dachten ok,…. dan breien we een paar dagen aan onze vakantie aan om ginder de boel mee in het oog te houden.  Wij stonden nog niet goed aan het plaatselijke schooltje of ik kreeg daar al een toek op mijn hoofd van een matrak van iemand van de Spaanse Guardia Civil, en toen ging het licht uit. Naar het schijnt heeft ons Gerda mij dan zelf naar het hospitaal gedragen. Het heeft begot twee dagen geduurd voor ik haar weer herkende, mijnheer.

Ons Gerda is nu op vraag van Minister Michel terug gegaan om ze daar een beetje te kalmeren. Het zal nodig zijn mijnheer, ‘t is allemaal geen tweede Spaanse burgeroorlog waard, hé mijnheer? Ik knikte begripvol en bestelde twee pintjes.

Daarna heb ik Herman meegenomen om bij mij een Catalaanse Escudellla te komen eten begeleid door een mooie Gaintus Tinto van 2005. Het zo werd het toch nog een mooie avond.

Tot de volgende……..

 

 

Het Bankje II

Geplaatst 2 oktober 2017

Ik dacht er even aan om te stoppen en hen te vragen of alles in orde was. Twee oude mannetjes op een bankje recht tegenover de ingang van het rust- en verzorgtehuis, vanwaar ze even daarvoor vertrokken waren om een luchtje te scheppen na het middageten.

Twee mannetjes op een bank, slaperig geworden door de laatste nazomerwarmte die in de lucht hing; het was zelfs ietwat drukkend onweerachtig. Waarschijnlijk was voor vandaag alles reeds gezegd en waren ze langzaam in hun middagslaapje gegleden zonder het van elkaar te beseffen. Op het eerste zicht zaten ze niet echt comfortabel, maar dat deerde hen blijkbaar niet. Allebei weggedoezeld in hun eigen droomwereld.

Rondom hen ging het dagelijkse komen en gaan gewoon verder. Gejaagde mensen die snel een kort bezoekje kwamen brengen aan de mensen die de gejaagdheid reeds lang achter zich hadden gelaten. Oudjes die rustig voortkabbelen op het ritme dat het – om het met een moderne term te zeggen – woon- en zorgcentrum hen oplegde. Het eentonige ritme dat zich dag na dag, week na week herhaalt tot de laatste dag. Maaltijden die een week op voorhand dienden aangekruist te worden op het menublad. Maaltijden die elke dag stipt op hetzelfde uur de kamer binnengebracht worden door de verzorgster. Om dan  verder de dagen voorbij te laten glijden achter de met orchideeën getooide ramen.

De mannetjes op de bank hadden volgens mij geen hulp nodig. Het leek me een vredige plaats om zalig in te dommelen. Al moest het voor de eeuwigheid zijn……..

Tot de volgende

 

Monokini

Geplaatst 25 september 2017

We waren allemaal wel een beetje benieuwd eind jaren zestig toen de eerste dappere dames aan onze Noordzeestranden in monokini verschenen.

Op vele appartementen op de zeedijk zie je ze nog voor het raam staan, de telescopen, om naar de voorbijvarende schepen te kijken of naar de nachtelijke sterrenhemel. Ongetwijfeld heeft  er wel iemand bij mooi weer het strand voor zich onder de loep genomen om zijn kennis uit te breiden over de tentoongestelde vrouwenborsten op de goudgele vlakte onder zijn appartementsraam. Toen hadden we met ons allen een volgende stap gezet in onze verlichte cultuur,  behoudens een paar rechtszaken omdat de ene of  de andere puritein zich in het kruis getast voelde (sic), volgde het overgrote deel van de normaal denkende  mensheid deze evolutie en algauw kraaide geen haan meer naar een ontblote vrouwenborst meer of minder in zijn of haar gezichtsveld. Het samen douchen in voetbal-, rugby- en andere -sportclubs was de normaalste zaak van de wereld. De minirok, hotpants en doorkijk bloes werden op enkele uitzonderingen na door iedereen aanvaard.

Nu worden er vrouwen op hun werk aangesproken over hun kledingstijl en meisjes op straat nageroepen als ze iets te frivool gekleed gaan. Komt  het ook door de sociale media, de Instagrams, snapshots of what’s appen die het mogelijk maken om via onze slimme telefoons alles openbaar te maken? Het viel me verleden zomer op dat de  monokini nagenoeg van het strand verdwenen is en jongeren  nu in zwembroek of badpak na de sportwedstrijd onder de douche staan. Het lijkt erop dat de mensheid terug preutser aan het worden is. Misschien omdat nog niet alle culturen onze vrijheden geaccepteerd hebben dat de reclame wereld zijn campagnes voorzichtig aanpast. Zijn we op dit vlak bezig met een processie van Echternach en zetten we op het gebied van seksuele vrijheden en  gelijkheid tussen man en vrouw opnieuw een aantal stappen terug?

Tot de volgende

 

Een UI

Geplaatst 18 september 2017

Een ui, vertelde ik haar, een ui op je nachtkastje. Mijn dochter uit het verre Ierland kampte met een verkoudheid. De beelden tijdens de Whats App gesprekken die ik op regelmatige basis met mijn dochter voer, spraken voor zichzelf. Om de twee zinnen een niesbui, proppen papieren zakdoekjes, waterige ogen en een rood omrande neus wezen op het ergste.

Een doorgesneden ui op het nachtkastje plaatsen, had ik haar verteld. Laat het nou een samenloop van omstandigheden zijn maar haar moeder had dit ook reeds gezegd, tijdens één van hun telefoon gesprekken. Doch de echtgenoot van de dochter zag dit niet echt zitten. De hele slaapkamer zou naar rauwe ui ruiken.

Hoewel ik de schoonzoon echt wel kan pruimen vond ik dat hij in dit geval wel een beetje hardvochtig was. Mijn dochter die ver van huis op onbegrip stuitte van haar overigens voortreffelijke man, kon zich geen doorgesneden ui op haar nachtkastje permitteren om zo van een comfortabele nachtrust te genieten tijdens de – naar mannelijke normen – afschuwelijke ziekte waaraan ze leed. Nu ja, op het gebied van snotvallingen hebben wij ongetwijfeld nog wel iets te leren van de Kelten uit het verre groene regeneiland.

De Ierse oplossing door het drinken van een warme whiskey – let op de schrijfwijze – met een schijf citroen met vijf kruidnagels doorboord en met toevoeging van een scheut warm water en een schep suiker had ze ook nog niet toegepast.  Toegegeven ik had reeds dagen eerder  bij de eerste kriebels die ik in mijn neus voelde een poging gedaan om dit virus op deze artisanale manier te verzuipen. Ik ben zeker in dit geval een fervent voorstander van op overlevering gebaseerde remedies. Het virus en ik waren waarschijnlijk samen al zingend ten onder gegaan, al nam het enige dagen in beslag. Kwestie van karakter.

Misschien,….. dat de reuk van een doorgesneden ui dan toch nog net iets beter is.

Tot de volgende

 

Franse Films

Geplaatst 11 september 2017

Door de Franstalig – Zwitserse afkomst van mijn vader was ik als adolescent begeesterd door Franse films. Sterren zoals  Patrick Dewaere, Alain Delon, Belmondo, Michel Piccoli en Philippe Noiret eisten mijn onverdeelde aandacht op als ze op de televisie verschenen. Destijds in zwart-wit uitvoering uiteraard.  Ik zat telkens met spanning te kijken naar de     “films noires “    met sterren als Gabin en Jeanne Moreau of met plezier naar de fratsen van Louis De Funes, ene Fernandel, Bourvil of les Charlots.

Tijdens een van de oeverloze gesprekken die ik met mijn echtgenote regelmatig heb over culturele onderwerpen, zonder dat ik aan opschepperij, dikdoenerij of zwetserij wil doen, moest ik deemoedig toegeven dat ik als jonge knaap regelmatig  in grenzeloze verliefdheid viel voor sommige vrouwelijke Franse sterren. Bardot was niet direct mijn type. Maar van echte vrouwen met ballen zoals, Annie Girardot, Jacqueline Bisset en niet te vergeten Catherine Deneuve, de onovertroffen koele onbereikbare schoonheid, heb ik als jonge snaak vaak nachten wakker gelegen.

Verleden week heb ik vernomen dat Mireille Darc het tijdige voor het eeuwige heeft ingeruild. Dezelfde Mireille die mij tijdens mijn prille tiener jaren in talloze natte of minder natte dromen verschenen is. Dezelfde Mireille waarvan ik in het geheim een half blote  foto had, die gemaakt was tijdens de opnames van de film “ Jeff ” in 1969. Mireille stond met ontblote rug naar de camera gekeerd, met haar aangezicht naar haar tegenspeler Alain Delon, haar zwarte jurk bleef nog net op haar welgevormde heupen hangen. Ik wilde dat ik Delon was.

Maar ik was toen een man van twaalf en internet of video cassettes bestonden nog niet. Volwassenen raakten toen nog opgewonden door Super 8  filmpjes uit de Scandinavische landen, waar ze taalkundig meer dan waarschijnlijk geen bal van verstonden, maar er wel zagen,…… ballen dan. Taal was bij dit soort filmpjes blijkbaar minder belangrijk.  Ik, op mijn jonge leeftijd, moest het stellen met  een oude zwart-wit foto met omgekrulde randen die ik in het roze rode licht van mijn nachtlampje probeerde te bestuderen.

Tot de volgende

 

Zomerslaap

Geplaatst 4 september 2017

Verleden vrijdag ontwaakten ze uit hun zomerslaap. Samen met de eerste ochtendnevel kwamen ze terug tevoorschijn, nu de warmste zomerdagen achter ons liggen.

Alleen of in kleine groepjes, te voet of met de fiets. Sommige onder hen een beetje onwennig maar toch; ze zijn er terug, de schoolgaande jeugd. En samen met hen zijn ook de in fluo-oranje jassen gestoken, gemachtigde opzichters en opzichtsters aan de meest gebruikte of drukkere kruispunten terug verschenen. De files waren al een aantal dagen geleidelijk aan terug vorm aan het nemen en stilaan in lengte aan het toenemen. De gejaagdheid van de mensen begon dag na dag meer zichtbaar te worden.

Het had wel iets, die voorbije twee maanden. Hoe onze wereld toch een beetje indommelde en iets relaxter voort kabbelde. Alsof de warmte van de zon ons toch een beetje rust wilde bezorgen, ons snelle leven iets of wat wilde afremmen. Ons zelfs een beetje het gevoel gaf dat we niet met zovelen waren. Geen overvolle lijnbussen, trams of treinen. Minder auto’s in de straten. Minder klanten in de winkels. Ik vond het wel iets hebben.

Ik behoor niet tot het soort mensen dat dan absoluut even tijdelijk naar overvolle stranden wil emigreren of in drukke hotels wil verblijven. Of over drukke winkelstraten wil flaneren.

Hier en daar is er  ook wel eens iemand die ons vertelt dat hij of zij blij is dat alles terug normaal is geworden. Blij dat het leven terug opveert en voort dendert zoals het die tien andere maanden van het jaar doet. Blijkbaar hebben ze de dagelijkse drukte nodig en is die drukte als het ware hun normale biotoop geworden.

Ik heb genoten  van de rustige stilte die toen over ons was neergedaald.

Tot de volgende

 

Glas IJs

Geplaatst 28 augustus 2017

Af en toe begeef ik mij op glad ijs, tegen beter weten in. Hoewel mijn ouderdom dit niet echt meer toelaat, een gevolg van mijn onsportieve leefstijl. Maar hier heb ik met dat glad ijs een andere betekenis voor ogen.  Er moet mij iets van de lever. Beter nog, ik zit met een vraag die ikzelf, waarschijnlijk omdat ikzelf  betrokken partij ben , niet opgelost krijg.

Reeds jaren worstel ik met hetzelfde probleem: op verschillende tijdstippen tijdens de loop van het jaar word ik ermee geconfronteerd.  Helemaal in den beginne, toen ik nog jonger was, onervaren en zelfs een beetje naïef, wist ik er geen raad mee en liet ik het gewoon over me heen komen. Ik voelde me in die periode telkens een beetje schuldig maar ik was niet getraumatiseerd en medische bijstand of slachtofferhulp  was dan ook niet direct nodig.

Met de jaren bleef het probleem zich herhalen. Daarenboven viel het me ook steeds meer op. Google en anderen brachten mij geen soelaas. Tot ik ondervond, in gesprekken met soortgenoten, dat ik niet alleen stond met mijn problemen. Anderen met wie ik erover sprak worstelden met ongeveer dezelfde vraag. Ongeacht hun leeftijd, gesteld dat ze de kinderjaren ontgroeid waren.

Ik durf te stellen dat veel van mijn lotgenoten nog steeds zoekende zijn, net zoals ik. Radeloos surfend op het internet, neuzend in gespecialiseerde lectuur, het aandachtig bestuderen van  universitaire studies, het doorworstelen van doctoraten; nergens vinden we een afdoend antwoord. Ik heb een moment gedacht dat de stand van de maan enige invloed had op de problematiek, hoewel hier natuurkundig wel iets voor te zeggen valt, maar ook dit is niet echt wetenschappelijk bewezen.

Het kan natuurlijk erg macho overkomen, maar steeds vaker  zoek ik een antwoord op de vraag waarom, afgaande op mijn ervaringen, op bepaalde dagen tijdens het jaar, zowat alle vrouwen tegelijk onhandelbaar lijken te zijn.

Heb clementie dames, het zal ongetwijfeld wel mijn perceptie zijn of aan het mannelijk ras liggen waartoe ik behoor. Maar als ik met jullie hulp dames, een antwoord op mijn probleem kan vinden, ben ik een stap dichter bij mijn gelukzaligheid.

En met mij ongetwijfeld een hele resem andere mannen,…….. als ze heel eerlijk zijn…

Tot de volgende

 

Hoe Gaat Het Ermee

geplaatst 21 augustus 2017

Hoe gaat het ermee? Was het eerste dat ik hem vroeg, toen ik hem na een periode van bijna twee jaar terug zag.  Ach ja, antwoordde hij, redelijk. Ik heb een rugoperatie ondergaan om een vernauwing in een zenuwkanaal te laten  verwijderen. Maar nu is het goed. Ik voel toch ook wel dat mijn heupprothese aan het verslijten is. Ik knikte begripvol en strekte mijn pijnlijke rug na de lange autorit naar het zuiden.

Ja, we worden er niet jonger op zei hij met een betekenisvolle blik toen hij mijn strekoefeningen aanschouwde. Ik heb last van onderhuidse bolletjes in mijn handpalm zei hij verder nog. Ik kon niet anders dan dit te beamen nadat hij zijn handpalm op tien centimeter onder mijn neus had gehouden. Ja antwoordde ik, ik heb last van de pezen die bovenop mijn duimen lopen wat mij soms hevige pijnscheuten oplevert als ik een bepaalde beweging maak.

Dat gevoel kende hij, dat had hij namelijk ook. Het kon erg pijn doen, zei hij, als wilde hij mij daarmee een hart onder de riem steken en zo op één of andere manier ook zijn medeleven betuigen. Tja, ging hij verder, om nog even terug op die  heup van hem te komen, een nieuwe operatie zit er misschien wel aan te komen. Maar ondertussen staat de wetenschap al een heel eind verder, zei hij erbij, om zichzelf als het ware wat moed in te spreken.

Ik herinner mij tijden waarop we tijdens onze vroegere ontmoetingen  over feestjes , vrouwen, voetbal  en andere verwezenlijkingen spraken. Over zowat alles en nog wat, maar niet over onze kwaaltjes en pijntjes want die hadden we toen nog niet. Of toch wel maar we besteedden er toen geen aandacht aan.

Maar ja, eens de zestig voorbij…..weet je……..

Tot de volgende………….

 

Méchoui

Geplaatst 15 augustus 2017

Het vuur  had de augustuszon wakker gemaakt. De reuk van brandend hout en  het bijhorende geknetter deden me ontwaken uit een diepe weldoende slaap waartoe het laatste glas wijn van de avond ervoor zeker had bijgedragen. Door het dakraam zag ik de purperblauwe hemel zijn laatste gevecht leveren tegen de langzaam feller worden oranjegele schijf die zich  koppig een weg naar het zenit baande. Daaronder de man die het vuur, waarover het varkentje zou geroosterd  worden, aan het oppoken was.

Het was feest in het piepkleine landelijke dorpje met amper een dertigtal inwoners. Feest voor 15 augustus “ Sainte Marie” oftewel de heilige maagd. En het was reeds vele jaren de gewoonte om een Méchoui te organiseren. Méchoui, een lam of een varken aan het spit voor de ganse dorpsgemeenschap was een gebruik afkomstig uit Algerije en Marokko de naam was van het Arabische woord “chawa” voor grillen. Maar soit, dit was schoolmeesterachtig of pedant genoeg.

Het aperitief was voorzien rond twaalf uur.  Eén van de weinige afspraken waarvoor de meeste Fransen zich stipt op tijd present weten te melden. Al snel sneuvelden de eerste flessen witte wijn, al dan niet, verbeterd met “cassis” of “ pèche”. Het mannelijk gezelschap besloot de moedige vrijwilliger te vervoegen die, zich hevig transpirerend, naast een gloeiende hoop houtskool over het traag ronddraaiende speenvarken ontfermde. Af en toe ging hij met een uit de kluiten gewassen verfborstel, gedrenkt in een zelfgemaakte marinade over het langzaam aan bruinende karkas. Zelf keken we er naar met groeiend hongergevoel en een glas frisse witte wijn in de hand.  De hele constructie werd draaiende gehouden door een zelf uitgedachte aandrijving bestaande uit een fietswiel en een oude wasmachine motor. Het geheel zou op het lokale uitvinderssalon op zijn minst een eervolle vermelding in de wacht kunnen slepen.

De meegebrachte tuintafels waren reeds in de prille ochtend tot één lange feestdis opgesteld op een  plaats in de tuin, naast  de haag om een beetje beschermd te zijn tegen de op momenten toch vrij schalkse  wind.

Frankrijk, geen regen , af en toe zon,  een dertigtal mensen, lange tafels, frans getater, oude Belgische vrienden en nieuwe Franse , een lekkere maaltijd, rijkelijk overgoten met goede wijn.

Meer moest dit niet zijn………….

 

Een Liedje

Geplaatst 7 augustus 2017

Soms is een liedje genoeg om je te helpen relativeren. Iedereen zit wel eens in een dip. En dan bedoel ik een serieuze dip, niet zo iets als een verstuikte vinger. Neen, ik spreek over echte problemen die allesbepalende consequenties hebben. Niets blijkt nog te gaan zoals het hoort. Je had de toekomst anders in gedachten. Zonniger, bruisender, levendiger, lichter, maar zo is het niet, in tegendeel alles blijkt tegen te zitten, iedereen werkt je tegen.

Een paar maanden geleden nog was er geen vuiltje aan de lucht. Een azuurblauwe lucht zonder één wolkje; of ja zulke pluizige uitgewaaierde hoge wolken die je zomers wel eens kan zien boven de wuivende graanhalmen op het veld.

En plots in een oogwenk, een vingerknip, bij een donderslag wordt  alles donker, somber. Van de blauwe lucht geen spoor meer. Alleen nog dreigende donderkoppen. Donker grijs paarse regenwolken die door de bijna zwarte lucht jagen en die striemende regenvlagen laten neerstorten,  die het redelijk onbezorgde bestaan dat je tot dan had voorgoed lijken weg te spoelen. Je toekomst vakkundig verzuipen. Die de eens zo trots rechtopstaande graanhalmen ongemeen harteloos neersabelen.

Slapeloze nachten, waarbij alle rampscenario’s door je hoofd spoken. Je ligt te draaien, te woelen, te zweten in een draaikolk van gedachten die je allemaal naar datzelfde donkere gat sleuren. Je eetlust gaat eraan, je verliest een paar kilo, wat op zich niet slecht is moest het in andere omstandigheden zijn. Je kan over niets anders meer praten en je voelt een woede in je opkomen die je bij jezelf nog niet eerder ontdekt had.

En op een onbewaakt ogenblik wordt je dan meegenomen door een liedje op de radio. In mijn geval :

“ As time goes by “

You must remember this
A kiss is still a kiss
A sigh is still (just) a sigh
The fundamental things apply
As time goes by

And when two lovers woo
They still say: I love you
On that you can rely
No matter what the future brings
As time goes by

En het doet je terug opveren na die gekregen uppercut.

De zorgen zijn daarmee niet echt weg, maar misschien is het een eerste stap naar iets meer zon…..

Tot de volgende……..

 

Vakantie

Geplaatst 31 juli 2017

Ver weg klinkende Franse hits uit het einde van de jaren zestig.  Claude François, Johnny Halliday, Hervé Villard.  “Une belle histoire” van Michel Fugain dat al bijna een halve eeuw meegaat  en “ Le Sud” van Nino Ferrer maken het frankrijkgevoel voor menig toerist volledig. Verder uitdovend in de nacht doet ene Christophe nog een laatste poging om zijn “Aline” alsnog te vinden.

Half elf, bijna pikdonker, door rosé of witte wijn doordrongen stemmen klinken zacht en soms  naar één of andere pointe toe weer luider in de  nacht. Een spontaan opborrelende vrouwenlach verderop en een kleine flesgroene eenzame sprinkhaan houden  me gezelschap. Aangetrokken door het flikkerende licht van de citronellakaarsjes op de tafel, komen enkele nachtelijke insecten ongecoördineerd voor mijn scherm dansen.

Elf uur, pikdonker, twintig graden Celsius, een nieuwe zwoele nacht. Langzaam vervagen de geluiden.  De menselijke activiteit deemstert weg om plaats te maken voor de nachtelijke natuur. Kikkers, wanhopig op zoek naar een partner, laten hun stemmen weerklinken in de kleine rivier die achter mij doorloopt. Zij nemen het werk over van de ontelbare krekels die zich tijdens de voorbije dag van dezelfde taak kweten.  Miljarden sterren werpen hun spaarzame licht over het terrein; een te laat opgebleven kind wordt te slapen gelegd. En zoals het kind zich in zijn bed nestelt, zo nestelt de stilte zich in  de nacht.

Ik ga ook maar naar bed …….

Vakantie in Frankrijk, rustige rust op een vredige camping ergens ver weg in het zuiden……

Tot de volgende

 

CONN3CT

Geplaatst 28 juni 2017

“Gedrukte boeken uit de zestiende eeuw hadden een immense impact op mens en maatschappij, net als Twitter, Facebook, Instagram en andere sociale media vandaag.”

Zo luid de tekst op de Folder van “ CONN3CT” “Impact van Drukpers en Sociale media”, van de expo die plaatsvindt tot 17 september in de Erfgoedbibliotheek op het Conscience Plein in Antwerpen. Toen ik nu ruim drie jaar geleden op deze blog mijn eerste miniatuurtjes liet verschijnen, beschouwde ik dit als zijnde het dichtst  dat ik ooit bij een eigen boek zou kunnen komen. Na het eerste jaar kreeg ik uit verschillende hoeken de opmerking – waarom laat je ze niet in een boek verschijnen – sterker nog , waarom schrijf je geen boek?

Nu, na mijn bezoek aan de tentoonstelling van oude geschriften met daartussen de digitale interactieve consoles, blijft de vraag in mijn hoofd rondspoken of een eigen boek uitgeven of in het beste geval laten uitgeven nog wel van deze tijd is. Net nu de boekdrukkunst voor iedereen toegankelijk is geworden – iedereen kan dezer dagen  een boek in eigen beheer laten drukken en verspreiden –  zijn de laagdrempelige sociale media aan een niet te stuiten opmars bezig. Waar men vroeger pamfletten liet drukken om opinies te verspreiden hebben we nu zelfs een Amerikaanse president die het niet kan laten zijn overpeinzingen via Twitter de wereld in te sturen.  Als we vroeger honderden, zo niet duizenden vellen papier nodig hadden om een doelgroep te bereiken, volstaat nu één druk op de knop van een draagbare telefoon om binnen de minuut miljoenen mensen te bereiken. Ideeën die ongefilterd zonder enig nadenken zomaar het zwerk ingestuurd worden. Ideeën die net als de pamfletten van Luther toen, opstanden en revoltes zouden kunnen veroorzaken. Maar dan op veel grotere schaal.

Moeten we ons dan nog wel bezighouden met het drukken en uitgeven van boeken? Is het niet vervat in conservatief denken om ideeën, opinies, fictie of non-fictie nog op papier uit te printen en in te binden. Is het met onze ecologische voetafdruk nog in overeenstemming te brengen om nieuw of zelfs recyclage papier te gebruiken om te bedrukken. Laten we het dan nog niet hebben over het bewaren in bibliotheken en het conserveren  van al die boeken. Ik hoef waarschijnlijk niet te zeggen dat dit niet van toepassing is voor de handgeschreven manuscripten uit het verleden. Maar wel voor de meeste uitgaven die sinds het midden van de twintigste eeuw machinaal gedrukt werden door onze moderne machines.

Zijn de digitale voordelen niet eindeloos om ideeën te verspreiden of om boeken te laten verschijnen,  eventueel tegen betaling om de copy te kunnen lezen. E-boeken zijn al enkele jaren ingeburgerd in vele lagen van de bevolking. Het wereld wijde web is tevens een onbeperkte opslagruimte om al deze wijsheden te bewaren en later gemakkelijk terug te kunnen raadplegen. Blog’s, een eigen website, het schrijven van een eigen E-Book, gast-bloggen, zelfs You-tube , Facebook en Googl+ zijn mogelijke platformen om geschriften te verspreiden. Geschriften die tegelijkertijd voor de eeuwigheid bewaard zullen blijven. Voor eeuwig bewaard, laat dat nu in dit geval het enorm voordeel zijn van het wereld wijde web.

Ja, ik moet toegeven een boek vasthouden, eraan ruiken en het koesteren ligt mij ook na aan het hart, als zoon van de uitbater van een boeken- en krantenwinkel. Maar hoelang kunnen we dit van emoties doordrongen argument nog blijven gebruiken?

 

Wij mogen niet klagen

Geplaatst 20 juni 2017

Wij mogen niet klagen. Hoewel klagen doen we toch. Als we al niet klagen over hoe druk we het wel hebben dan klagen we over het weer. Of het is te warm, te koud , te nat of te droog, klagen is des mensen.

Het spijt me enorm, maar als ik heel eerlijk ben moet ik toegeven dat de warme periode die we doormaken ook mijn inspiratie lijkt droog te leggen. Werd ik de voorbije weken nog bijna euforisch van de hoeveelheid voorgekauwde onderwerpen die dank zij de media mijn richting uitgewaaid kwamen, dan moet ik nu vaststellen dat met de aanhoudende droogte ook mijn literaire ingevingen lijken op te drogen. Te verdampen als het ware. Genoeg drinken raad men de ouderen aan in deze barre tijden. Een gulden regel die mij al jaren na aan het hart ligt en die ik daarom, zonder enige bijkomende inspanning van mijn kant, dan ook moeiteloos volg.

Misschien moet ik tijdens de zomer periode een sabbatical  inlassen, in plaats van achter mijn bureau met twee ventilatoren op mij gericht een wekelijks stukje in elkaar te wrochten. Zou het kunnen dat als ik die vrijgekomen tijd op een lommerrijk terrasje zou doorbrengen er dan terug enige verhalen, gebeurtenissen, anekdotes in mijn geest zouden binnensijpelen. Om zich daar in het zachte weefsel van mijn brein te nestelen als  een pas bevruchte eicel in de baarmoederwand. Zodat ze daar langzaam kunnen uitgroeien tot volwaardige columns die ik dan één voor één kan los laten om een eigen leven te gaan leiden in de geesten van mijn trouwe lezers.

Misschien dat ik dan toch maar een terrasje ga opzoeken……..

Tot de volgende

Dunne Bomen

Geplaatst 12 juni 2017

Dunne bomen zijn minder dodelijk langs de kant van de rijweg dan dikke bomen. Dit is recent gebleken uit uitgebreid onderzoek dat deze verbazingwekkende conclusie vooraf ging.

Je zal jezelf als ouder maar krom gewerkt hebben om je kinderen verder te laten studeren, om ze met zoveel mogelijk universitaire titels het harde leven in te sturen, met uitstekende vooruitzichten op een goede baan. En dan heb je eindelijk zo’n “Einstein”. En die komt je dan op een dag vertellen dat hij na diepgaand onderzoek heeft ontdekt dat de dunne bomen langs de kant van de weg minder dodelijk zijn dan de dikke bomen. Dan wordt je als trotse ouder toch gewoonweg even van je sokken geblazen.

Een beetje ouder neemt zijn kind dan onder de arm en snelt ermee in vliegende vaart naar de minister van verkeer om hem trots mee te delen dat jouw kind een belangrijke mededeling voor hem heeft die zijn carrière kan redden. Fier als een pauw kijk je erop toe als jouw genie aan de minister uitlegt, met een uitgebreide PowerPoint presentatie voorzien van een gedetailleerde reeks grafieken, dat dunne bomen veiliger zijn dan dikke bomen langs de kant van de weg. Je groeit nog tien centimeter als je het verbaasde gezicht van de minister ziet. Verbaasd over zoveel vernuft dat uit het brein van jouw kind komt. De kans is groot dat je kind een vaste benoeming in de wacht sleept op het kabinet van verkeer. Het is immers lang geleden dat er medewerkers van dat niveau gewerkt hebben, gezien de staat van onze wegen.

Je nodigt tegen zeven uur al je vrienden en kennissen uit om op het journaal van een blinkende minister te vernemen dat dunne bomen veiliger zijn dan dikke bomen omdat de dikke bomen een dikkere stam hebben. Ten gevolge van een ministerieel besluit zullen er in de toekomst alleen nog traag groeiende dunne bomen langs de weg geplant worden. De dikke die er nu staan mogen nog wel blijven staan, daar moet je dan maar niet tegen rijden. Als je dan toch absoluut tegen een boom wil rijden moet je dus een dunne uitkiezen. En dit allemaal dank zij jouw hoog intelligent kind. Dat van jou heeft mogen verder studeren.

Men zegt dat er een enorm tekort is aan loodgieters, bezetters, schrijnwerkers, metaalbewerkers  en waarschijnlijk dus binnen kort ook aan bomenplanters.

Iemand opperde nu dat er aan dikke bomen wel meer hout zou zijn dan aan dunne bomen. Dit moet echter nog onderzocht worden.

Met groet…………

 

Hondje

Geplaatst 6 juni 2017

Ik dacht er goed aan te doen om die zaterdag ochtend gewoon te blijven liggen tot mijn echtgenote mij riep om te zeggen dat de ontbijttafel gedekt stond. Welgezind stormde ik de trap af om haar opgewekt te begroeten met een overvloedig aantal kussen. Haar met dankbare ogen aankijkend, schrokte ik mijn ontbijt binnen en slurpte mijn koffie binnen waardoor de koffie uit mijn mondhoeken op de tafel drupte.

Toen ik haar voorbij liep naar de openstaande tuindeur gaf ik haar nog vlug enkele kussen op haar wang en haastte me de tuin in om tegen de eerste boom die ik tegenkwam te urineren. Na de vier hoeken van mijn tuin zorgvuldig verkend te hebben en hier en daar occasioneel een paar druppels urine verspreid te hebben, zocht ik een rustig hoekje op om driemaal rond mijn as te draaien en vervolgens mijn grote boodschap te doen.

In lichte looppas liep ik onze woning terug binnen om me vervolgens op de sofa te nestelen om langzaam in een verkwikkende slaap weg te glijden. Af en toe werd ik wakker om vervolgens even door het huis te dwalen om daarna in één of andere zetel terug in te dommelen. Toen mijn echtgenote rond zeven uur riep dat het avondeten klaarstond heb ik haar alweer overvloedig op de kaken gekust. Mijn eten binnen geschrokt,  nog even in de tuin gaan pissen en daarna recht de trap opgelopen om me in mijn bed te nestelen en in een diepe slaap te vallen.

Mijn echtgenote kon er die zaterdag niet echt om lachen. En ik die dacht van haar een plezier te doen. Kan er iemand mij vertellen waarom de meeste vrouwen die ik ken na hun echtscheiding zo snel  een hond of hondje in huis gehaald hebben ?

 

Kapsalon Wendy V

Geplaatst 29 mei 2017

Eigenlijk was zij de link geworden. De enig overblijvende connectie met de straat waar ik vroeger woonde. Het straatje telde een vijftal huizen langs de ene kant en een vijftal huisjes langs de andere kant. Als je langs de kant van het dorp het straatje indraaide was er eerst        “ Frituur Het Dorp”, daarna keek je op de speelplaats van het dorpsschooltje. Recht daarover lag “ Kapsalon Wendy”.

Twintig jaar lang heeft  Wendy van het wassen en knippen van de plaatselijke vrouwen en mannenkapsels  haar  levensdoel gemaakt. In de zomermaanden kon je horen hoe de plaatselijke nieuwtjes over overlijdens, huwelijken, echtscheidingen, geboortes en occasionele  liefdesaffaires door de openstaande deur zomaar de straat opwaaiden. Wendy zag wie er de straat in en uit reed, twintig jaar lang. Ze heeft in die tijdspanne drie frituuruitbaters, collega’s commerçanten zien komen en gaan. Van communiehoofdjes tot huwelijkskapsels geknipt en gemodelleerd. Het waren telkens drukke dagen.

Tot mijn vrouw vorige week na haar bezoek aan Wendy thuiskwam met de boodschap: Wendy stopt ermee. Ik moet even opgekeken hebben van mijn schrijftafel. Tja, Wendy had een mooi aanbod gekregen om in loondienst iets met pruiken voor erg zieke mensen te gaan doen. Een nobel doel, pruiken met echt mensenhaar voor mensen zonder haar. Ze had er een gespecialiseerde opleiding voor gevolgd. Het was als kleine zelfstandige ook niet altijd gemakkelijk en tenslotte kwam het dan ook goed  voor haar pensioen later.

Het afscheid van haar klanten viel haar wel zwaarder dan ze verwacht had. Tja, wat wil je als je jaren lief en leed met elkaar deelt.

Het straatje zal zeker tijdens de warmere lente- en zomerdagen nooit meer hetzelfde zijn zonder de vertrouwde stem vanuit “ Kapsalon Wendy”.

Ziek Vogeltje

Geplaatst 22 mei 2017

Een ziek vogeltje. De man die Portugal verleden week de overwinning op het Eurovisie Songfestival bezorgde was niet alleen erg ziek maar hij had er zijn performance ook op gebaseerd. Ik ga hier niet uitweiden over het gebrachte nummer. Ieder zijn meug. Maar wel over de vooraf door de media uitgesmeerde kleffe wollige mededelingen over de precaire gezondheid van de jongeman. Het was alsof de jury zich moest haasten om nog tijdig de punten te kunnen toekennen alvorens de artist het tijdelijke met het eeuwige zou verwisselen.

Ook de Nederlandse deelneming werd uitvoerig in de media ondersteund omwille van het liedje geschreven voor hun zieke moeder, die bovendien blijkt te beschikken over een speciale bloedgroep. De dame uit Macedonië moest dan weer beroep doen op een psychologe tijdens haar voorbereiding op het liedjesfestival. Ik verwacht dat deze liedjes maskerade in de nabije toekomst zal gesponsord worden door de ziekteverzekering omwille van het promotionele karakter.

Onze gevoelige snaar wordt steeds opnieuw, met het oog op commercieel gewin, op een sluwe manier bespeeld. Zijn we allemaal niet te soft aan het worden ? Getuige daarvan onze omgang met kinderen en kleinkinderen. We worden overstelpt met foto’s van fiere, bezorgde of overijverige grootouders die de media overladen met foto’s. Waarbij ik mijn echtgenote en mezelf niet volledig vrijpleit.  Moeten we misschien niet, zoals Ali B, de bekende Nederlandse Rapper en Komiek,   niet terug iets harder worden voor onszelf ? Als zijn zoontje tijdens het voetballen getackeld wordt  krijgt hij van Ali 5 minuten om terug recht krabbelen en verder te spelen. Pas na vijf volle minuten loopt Ali naar zijn zoon om te kijken wat er scheelt.  En als hij dan zijn been gebroken heeft, vroeg de journalist bezorgd. Dat zie ik dan na vijf minuten ook antwoordde Ali. Het is misschien extreem, maar ik begrijp hem wel.

Toen ik klein was  kreeg ik geregeld te horen  : als je valt krijg je er nog een tik bij, toen ik weer eens wild aan het ravotten was.

Ik ben dikwijls gevallen, die tik heb ik nooit echt gekregen.

Ik bedoel maar……

De Slijpschijf

Geplaatst 15 mei 2017

Altijd hoorde je het wel, op alle plaatsen waar ik de laatste twintig jaar vertoefde, was het regelmatig te  horen. Meestal als ik, een modale medemens, tijdens de eerste warme dagen van het voorjaar en  tijdens de zwoele zomerdagen, in alle rust van mijn tuin wil genieten.  Telkens ik na vijf uur s ‘avonds of tijdens het weekend, denk om in de tuin naar het gefluit der vogelen en het gezoem der bijen te kunnen luisteren, is er wel een of andere onverlaat die op dat moment meent zijn cirkelzaag of slijpschijf in gang te moeten trekken.

Het was er steeds, maar nu is het menens. Ik ben gezegend met een buurman die de hele dag lang in zijn overall rondloopt met het imago van “Roger doet het beter”. Zo één die een hekel heeft aan professionele vakmensen – het zijn toch allemaal bedriegers en klunzen – en daarbovenop de slijpschijf als zijn persoonlijk fallussymbool beschouwt. Hoewel hij reeds negen jaar zelf zijn nieuwe woonst aan het optrekken is, staat hij nog niet veel verder dan de ruwbouw. Het meeste van zijn tijd brengt hij door met het opmetselen van muurtjes om er daarna vakkundig de slijpschijf in te zetten.

De slijpschijf is een multifunctioneel gereedschap dat op alle materialen gebruikt kan worden met als enig  bijkomend doel je buren op de zenuwen te werken. Onze buurman heeft daar zijn graduaat in behaald. Stenen muurtjes inslijpen, het chassis van zijn aanhangwagen bijslijpen, verkeerd gegoten betonnen balken in stukjes slijpen ( voor gevorderden) het houd niet op.

Ik verdenk hem ervan s ’nachts te liggen dromen van slijpschijven in alle maten en gewichten, om dan  meestal  in het midden van de nacht verschrikt wakker te schieten en vervolgens  eenzaam,  radeloos met rood omrande ogen door  het keukenraam de donkere nacht in te  turen, onder het drinken van sloten zwarte koffie, wachtend op het eerste ochtend gloren.

En ervoor te zorgen dat  we op zaterdag ochtend tijdig wakker worden op de zangerige tonen van zijn onafscheidelijke vriend, de slijpschijf……..

De Week Van Herman 8

Geplaatst 8 mei 2017

Gekleed in mijn rode kostuum met blauw hemd en gele das, met aan mijn voeten oranje sokken en mijn zondagse paar bruine schoenen, om politiek correct te blijven tijdens de 1 mei week, trok ik naar Herman. Ik vond hem aan zijn tafeltje bij het raam met de sanseveria’s.

Ha Mijnheer, nog steeds 1 mei aan het vieren ? Vroeg hij me met een knipoog. Ik glimlachte zwakjes. Ik zette mij neer aan zijn tafeltje en bestelde 2 pintjes. Wat denk ge ervan mijnheer? Vroeg Herman mij met doordringende blik. Ik keek hem vragend aan. Awel, ging hij verder, het gekrakeel over Weedol, Round-Up en andere onkruidverdelgers. Begrijpt u het nog, de boeren mogen het verder blijven gebruiken tussen de gewassen die zij voor ons op de markt brengen om op te eten. Maar ons Gerda kan op haar knieën rond kruipen om de oprit proper te houden. Ik zeg u hé mijnheer, giftig is giftig en dan is dat voor iedereen. Ons Gerda wilde al naar het Europees hof in Straatsburg stappen hé, wegens discriminatie zei ze.

Ah ja, iets anders mijnheer, in Kontich hebben ze tijdens verbouwingswerken in het gemeentehuis een kokertje gevonden met daarin een perkament. Iedereen razend benieuwd natuurlijk. Hoe zou je zelf zijn hé mijnheer? Ze wilden er al de heemkundige kring bijhalen en de Nationale dienst voor opgravingen. Ziet ge het al gebeuren mijnheer? Heel de cinema? Nu blijkt dat ze dat rolletje er tijdens de vorige verbouwingen in de jaren tachtig zelf ingemetseld hadden en ze waren dat toch vergeten zeker. Herman zat te schudden van het lachen. Dat was dan nieuws in de krant hé mijnheer. Een perkamenten rolletje van de jaren tachtig. De tranen stonden nu in Herman’s ogen van het lachen. Ons Gerda haar schriftjes  van het eerste leerjaar zijn meer waard. Hé Mijnheer.

Ik ga nu maar eens kijken mijnheer want vandaag 6 mei is volgens de kranten en de radio de dag van het naakt tuinieren. Ik hoop nu maar dat ons Gerda niet aan de oprit begonnen is …

Herman zette zijn klak op zijn karakterkop, knipoogde nog even en verliet de gelagzaal.

Echte Lijven

geplaatst 1 mei 2017

Het was allemaal goed bedoeld door Bianca Debaets (CD&V) en Amazone vzw, de campagne “Echte Lijven”. Het werd wel eens tijd dat er iemand tegen de stroom in ging om de anorexia modellen, de gefotoshopte super vrouwen zonder rimpels en voorzien van een strak corpus te ontmaskeren. Natuurlijk zal er hier en daar nog wel iemand rondlopen die er op haar vijftigste uitziet als een prille twintiger maar die staan dan eerder in het Guinness Books of records dan in de Libelle. De vrouwen van boven de vijftig  die ik ken en die er absoluut willen voorkomen als een meisje van vijfentwintig  zouden eerder tegen zichzelf moeten beschermd worden.

Ik vind het bewonderenswaardig dat Bianca, zelf een flukse veertiger en zelf niet echt voorzien van een maatje vierendertig zoals de modewereld ons voorschotelt,  het overgrote deel van haar zusters een hart onder de riem wil steken met deze campagne. Het blijft bedrog om lichamen zo te bewerken dat ze  met alles mooi symmetrisch, onaangetast door de zwaartekracht, omhuld in een rimpelloze pukkelvrije perzikhuid  als echt worden ervaren. Allen samen onder dezelfde noemer het “ Echte Lijf “. Samen uit, samen thuis. Geen verschillen meer, allen voor hetzelfde vrije gevoel : “ mijn lijf is OK ! “

Alle vrouwen achter hetzelfde vaandel. Niks politiek, gewoon zelfbewust, zelfzeker, geen gezeik, het “ ik voel me goed in mijn vel “ gevoel. Weg met de depressies, weg met die prozac, opzij verlegenheid, neus in de wind en hier ben “Ik “. Ik vond het van een ongelofelijke schoonheid. In mijn verbeelding zag ik Jeanne d’Arc, Marianne, Germaine Greer en Emmeline Pankhurst, Marie Popelin en Simone de Beauvoir met zes naast elkaar op de eerste rij, elk van hen de vlag met daarop “ het Venus “ symbool met daarachter een eindeloze stoet vrouwen in alle maten en gewichten, marcherend van de Noordkaap tot in de hiel van Italië en van Vladivostok tot “Cabo Vincente “ , weg met betutteling!

Tot ik diezelfde ochtend op de radio een vrouw hoorde zeggen dat de mageren ook echte lijven hebben en dat ze vond dat de campagne tegen “magere vrouwen” gericht was.

En toen viel mijn droom aan stukken, zij had het volgens mij niet echt begrepen……………..

Vrouwen……………………….

Mierennest

Geplaatst 24 april 2017

Vanachter mijn koffie met bijhorende croissant had ik een perfecte kijk op een doorsnede van de menselijke bevolking. Geen betere plaats dan onze nationale luchthaven om het komen en gaan, het reilen en zeilen, le vas et le viens van mensen uit alle uithoeken van de wereld waar te nemen.

Een hele dag kan ik dit wel volhouden, stuntelende mensen, gejaagde mensen, in vakantiestemming verkerende mensen, drukdoende zakenmensen gadeslaan onder het nuttigen van af en toe een kopje koffie, een glaasje water of  iets sterkers. Waarna mijn aandacht automatisch terug getrokken wordt naar bruine mensen, gele mensen , bijna zwarte mensen ,bleke mensen, witte mensen allemaal kriskras door elkaar lopend elk met zijn eigen besognes, begraven in zijn eigen wereld.

Mensen op stijgende of dalende roltrappen, in dalende en opgaande liften. Mensen die elkaar kruisen zonder oogcontact te maken, in elkaar kruisende gangen die kriskras in alle richtingen vertrekken. Naar instapplaatsen vanwaar vliegende stalen vogels naar alle windhoeken van de wereld  uitzwermen.

Onwillekeurig moet ik dan denken  aan zo één van die mierennesten tussen twee glazen platen.  Waarbij het  constante over en weer geloop van, op het eerste zicht zonder doel, rond hotsende individuen die elkaar bovendien volledig lijken te negeren, te observeren is. Op het eerste zicht chaos, maar met één doel, overleven en er samen iets van maken.

En is het nou net niet dat wat de natuur ons allemaal gegeven heeft, de drang om te overleven en er iets van te maken? Allemaal kleine miertjes op één wereldbol……..

Fabeltjesland of toch niet…….

Geplaatst 18 april 2017

Berendoder uit Rusland en Snorremans in Turkije hadden een probleempje met Europeaantje. S’Trump in de verre nieuwe wereld  over de oceaan vond Europeaantje ook wel een beetje lastig. Samen smeden ze het geniepige plannetje om Europeaantje een lesje te leren.

Snorremans wilde graag de marionet van Berendoder zijn en luisterde gewillig naar alles wat Berendoder hem in het oor fluisterde. Berendoder moest echter stilletjes van achter de schermen opereren omdat verschillende Europeaantjes zijn gas kochten. Dat waren natuurlijk centjes die hij best kon gebruiken. Berendoder vond in Snorremans het perfecte leeghoofd dat op meetings de meest absurde uitspraken deed waarmee hij Europeaantje op tijd en stond schoffeerde; echter alleen nadat hij ervoor gezorgd had dat zij die niet akkoord waren met zijn wartaal opgesloten waren.

S’Trump zag vanop afstand toe hoe zijn facebook-vriendjes de zaak voor hem klaarden. Af en toe zorgde hij ervoor dat hij tijdig de één of de andere absurde maatregel afkondigde waardoor de aandacht van Europeaantje even afgeleid werd zodat duistere figuurtjes tijdens de verkiezingen in de verschillende landen van Europeaantje hun werk konden doen. Het bijzonderste was dat Europeaantje heel erg verzwakt uit de strijd zou komen zodat S’Trump zijn grenzen verder kon afsluiten, de milieuproblemen verder kon ontkennen en ervoor kon zorgen dat hij zijn bodemschatten verder kon commercialiseren. Wildeman uit het lage land, Jeanne D’arc junior uit het rijk der Franken, den Valkenier uit Vlaanderen en Breedsmoel Froggy uit Brittenland  waren de huurlingen die zich voor Berendoder zijn kar lieten spannen.

Dat kwam Berendoder goed uit want hij had een plan. Hij wilde graag zijn voortuintjes die hij kwijtgespeeld was tijdens het bewind van zijn grappige dronken voorganger terug annexeren en Snorremans was een ideale marionet om de boel een beetje op te stoken.

De Europeaantjes moesten hier en daar een nieuw stamhoofd kiezen en het kwam de snode vrienden goed uit als Europeaantje een beetje ziekjes zou worden, desintegreren als het ware. Froggy had zijn slag in Brittenland al thuisgehaald. Maar toen het de beurt was aan Wildeman sloeg het een beetje tegen. De lage landertjes deden niet mee aan zulke rare spelletjes. Snorremans vond dit niet leuk want hij wilde zijn Snorrenland naar de tijd van voor Oppersnor Papa Atta terug brengen en had daarvoor de steun van de zwarte snorren nodig die bij Europeaantje woonden.

S’Trump en Berendoder kijken nagelbijtend  toe hoe het verhaaltje zich verder ontwikkeld,…….

Maar….,dat is een verhaaltje voor morgen, dan  vertel ik verder…………..

Wel te rusten………… lieve kijkbuis kindertjes………

Zomers Barbecuetje

geplaatst 10 april 2017

Met het mooie lenteweer en het eerste barbecuetje van het seizoen kwam ook de herinnering terug aan het laatste grillfestijn van vorig jaar. Af en toe overkomt het me, meestal tijdens of kort na de vakantieperiode, niet dikwijls dat zou mijn kredietwaardigheid te zeer ondermijnen voor zover deze al niet naar de haaien is, maar af en toe lijkt er om de een of de andere reden geen rem op te staan.

Gelukkig gebeurt het bijna uitsluitend in bijzijn van intimi of wordt het erdoor getriggerd maar een paar keer per jaar ga ik door tot het gaatje. En toen  was het zover. Een spaarzame zomeravond, korte regenbui ergens rond acht., daarna droog. Aangenaam gezelschap, lekker eten en wijn. Vooral veel wijn, iets teveel wijn.

De volgende dag word ik dan steevast met de neus op de feiten gedrukt en sleep ik mij door de dag. Eetlust lijkt totaal verdwenen, elk geluid boven het normale niveau van   het ruisen van het gras gestreeld door een   zomerse ochtendbries is er teveel aan. En mijn maag probeert samen met mijn lever het teveel aan ingenomen gegist druivensap op een iets of wat fatsoenlijke manier te elimineren. Op geen enkele andere dag drink ik zoveel water als de dag na zo’n escapade en eet ik uitsluitend wat fruit met het gevoel dat ik alsnog gezond bezig ben en dat ik de eventuele aangebrachte lichamelijke schade hiermee kan teniet doen.

Het was een  ongelooflijke fijne zaterdagavond, hoewel ik er mij op zondag niet alle kleine details meer van bleek te herinneren . Gelukkig kon mijn echtgenote hier en daar een verloren moment terug in beeld brengen, hoewel het slechts een onscherpe vage herinnering bleef. Maar het gezelschap was clement, ze kenden mij van toen ik op de wereld kwam.

In broederschap heb ik toen met mijn oudere neef ons gezamenlijk verleden herdacht,

Het waren toch mooie momenten destijds……….,

veronderstel ik.

De tand

geplaatst 3 april 2017

Ze had hem gekocht op een veiling. Een grote witte walrustand. Helemaal bewerkt, geëtst door een oude zeeman, ergens in de negentiende eeuw. Een mooie ets van een driemaster die met zijn majestueuze boeg de woeste golven van de noordelijke ijzige zeeën doorklieft. Op de achtergrond kan je de gure kusten van Spitsbergen  ontwaren. Zeemonsters uit fantasia-land  en natuurlijk enkele uit de kluiten gewassen walrussen en walvissen  die de afgebeelde schepen bedreigen.

In je gedachten zie je het haast voor je , een oude zeeman die in het donkere vooronder van een driemaster bij schaars kaarslicht of met een  petroleumlamp, een reusachtige walrustand zit te bewerken. Waarschijnlijk heeft hij een stenen pijp in de mond en een glas rum bij de hand. Het walvisvlees in een dikke laag ijs weg gestouwd in het scheepsruim. “ WHALER ” “CHARLES.W.MORGAN ” staat er verder nog op de tand geëtst met een gestileerd scheepstouw rond de naam van het schip.

Jarenlang was deze tand een pronkstuk op het dressoir en later op een antiek  tafeltje  in de woonkamer. Het was een blikvanger en de meeste bezoekers waren erg geïnteresseerd in het reliek van de oude zeevaarder. Hij werd langs alle kanten bekeken, gewogen en gekeurd. Tot we een aantal jaren geleden bij een bezoek aan een kennis exact dezelfde tand zagen liggen met dezelfde walvisvaarder die met trotse boeg dezelfde woeste zeeën bevoer. Natuurlijk zijn er veel walrussen gesneuveld en waarschijnlijk hadden vele eenzame zeelieden het bewerken van walrustanden als hobby. Dat zie je duidelijk als je “Walrustand” intikt op je internet browser.

Onze kleindochter vond hem prachtig en nu prijkt hij bij haar thuis. Waar ze hem kan bekijken en betasten om dan misschien weg  te dromen van een andere wereld.

Een wereld vol avontuur.

De Week Van Herman 7

Geplaatst 27 maart 2017

Ik besloot de fiets te nemen om onder een heerlijk lentezonnetje naar Herman te rijden. Ik had mijn rode zomershort, met blauw hemd aan getrokken om de bon chique bon genre van Knokke en omgeving even te plezieren. Om politiek correct te blijven had ik mijn groene sokken en gele sneakers aangedaan,  afgewerkt met een oranje zomerpet en een bruine sjaaltje om de hals. Herman zat aan zijn tafeltje bij de sanseveria’s en wenkte me toen ik zijn stamcafé binnenstapte. Lenteweertje hé mijnheer zei hij terwijl hij twee vingers opstak naar de vrouw achter de tap om twee pintjes te bestellen.

Heb je het gelezen mijnheer? Dat van die twee meisjes die in een legging gekleed niet op het vliegtuig mochten? Niet slim van die Amerikanen hé mijnheer. Ik vind dat het reglement zo moest zijn dat je alleen in een legging met strakke T shirt op de vlieger zou mogen. Probeer dan maar eens een wapen mee binnen te smokkelen.  “Is this a gun in your pocket or are you happy to see me ”, zou Mae West destijds gezegd hebben. Het zou wel veel sneller gaan aan de security check, je gewone kledij in de koffer en inchecken  in legging met een strakke T shirt. Het zou ook leuker zijn om security agent te zijn hé mijnheer zei hij met een vette knipoog. Het leven kan toch zo eenvoudig en mooi zijn mijnheer.

Trump wilde nog wat onkosten komen ontvangen bij Merkel mijnheer. Hij had een factuur van 345 miljard bij mijnheer, maar hij kon niet weergeven op een briefje van 500 uit Merkel haar sacoche. Het zijn nogal bedragen  hé? En onze Michel maar geld zoeken voor 12-12. De mensen schieten niet meer in gang mijnheer als  anderen honger lijden. Misschien kunnen we hier toch nog iets van de Hollanders leren.

Herman dronk zijn pint verder leeg zette zijn klak op een stapte naar buiten. Ik dacht even een legging te zien toen hij op zijn fiets stapte.

Het kan de lentezon geweest zijn die in mijn ogen scheen. Volgende keer toch even vragen….

Vroeger

Geplaatst 20 maart 2017

Vroeger…. Oei, mensen die over vroeger beginnen zijn oud aan het  worden zegt men dikwijls. Maar ja, op een bepaalde leeftijd gekomen heeft een mens meer vroeger achter zich liggen dan later voor hem. Goed, vroeger dus, was er elke avond na het achtuurjournaal ene A. Pien die zijn weerpraatje kwam houden.

Armand , want daar staat die A punt voor, vertelde de mensen over het weer dat er voor de volgende twee, maximum drie dagen uit de weerkaarten te distilleren viel. Drie dagen was toen ongeveer het maximum en de heer A. Pien waagde zich dan ook niet aan profetieën op langere termijn. Gewapend met twee lippenstiften, een zwarte en een witte tekende hij op kartonnen kaarten de hoge en lage druk gebieden, er zorg voor dragend dat hij door toevoeging van een klein streepje hier en daar aan de H en de L  een 3D effect verkreeg. De uitleg over de straalstroom was ver over de landsgrenzen gekend en dat was het dan zo een beetje.

Het weerbericht nu, gebruikt termen die ik via Google moest leren begrijpen zoals het “langjarige gemiddelde”. Voor mij is een jaar ongeveer ieder jaar even lang, zelfs gemiddeld even lang. Behalve als het een schrikkeljaar is, dan is het jaar over het algemeen iets langer. Misschien bedoelen ze het gemiddelde van de schrikkeljaren. Ik weet het niet.

De lente schijnt ook niet meer zeker te zijn van zijn stuk. Ik leerde op school dat de lente op 21 maart begint, de zomer op 21 juli, de herfst 21 september en de winter 21 december. Verleden weekend leerde ik dat de lente nu de neiging vertoond om iets eerder te beginnen. Het moet ergens tussen verleden vrijdag of zaterdag gebeurd zijn. Plots was hij daar, de astrologische lente en niemand had hem zien komen. Boe!!!! Das even schrikken zeg.

Nog een paar jaar en de lente begint ergens halverwege januari

Er zijn geen zekerheden meer in het leven vertelde een oude wijze man me laatst.

Met groet, en een prettig lente gevoel……….

BIJ DE TANDARTS

 Geplaatst 13 maart 2017

Maak je een nieuwe afspraak als het zes maand geleden is?  Vroeg ik enige tijd geleden aan mijn echtgenote. Ze ging die ochtend langs bij haar vriendin, de vrouw van de tandarts bij ons in het dorp. Doe ik! Antwoordde ze me nog aan de telefoon. Op mijn leeftijd kost, dankzij de tussenkomst van het ziekenfonds, een tandartsbezoek bijna niets. In elk geval deed ik er op mijn leeftijd een zaak aan mijn gebit regelmatig te laten nakijken alvorens het helemaal op een oud kerkhof uit een of andere Tim Burton film begon te lijken.

Er bleken slechts vier maanden tussen de nieuwe afspraak en mijn vorig bezoek gelegen te zijn. Een meevaller dacht ik, ik die uiterst gevoelige tanden heb in de onderkaak. Ik zou zonder enige verdoving het verwijderen van de kalkaanslag kunnen ondergaan. Mijn vriend de tandarts was nog in gesprek met een bevallige jonge dame zoals ik door het raam van zijn praktijk kon zien. Ik had er dan ook alle begrip voor dat ik even moest wachten. Zijn zoals steeds joviale ontvangst was hartverwarmend. Ik mocht mijn bril aan hem toevertrouwen alvorens ik in de comfortabele tandartsstoel plaatsnam. Hij hing een soortement alleszuiger aan mijn mondhoek en toog  onverdroten aan het werk om de kalkaanslag op mijn tanden te verwijderen.

Ondertussen kreeg ik ongeveer honderd vragen afgevuurd over mijn gezondheid, de laatste nieuwsberichten en het etentje dat we samen gingen houden. Ik probeerde tussendoor krampachtig mijn ademhaling onder controle te krijgen en zocht onderwijl allerlei manieren om zonder mijn lippen te bewegen de tandarts toch van enig antwoord te dienen. Telkens ik dacht  enkele seconden de tijd te hebben om een antwoord te geven, werd vakkundig alle speeksel weggezogen zodat mijn tong ergens vacuüm gezogen tegen mijn gehemelte kleefde en ik de vrijgekomen tijdsspanne nodig had om genoeg speeksel te verzamelen om te kunnen slikken. Net alvorens hij de aanval op het tandplak hervatte.

Ik heb de helft van zijn vragen niet echt kunnen beantwoorden maar ik schrijf hem eerstdaags wel een briefje…………..

DE WEEK VAN HERMAN 6

Geplaatst 6 maart 2017

Dagen zonder……………………

Mijn oudste had me hun knalgele van zwarte velgen voorziene nieuwe wagen, waarmee ze de streek onveilig maken, uitgeleend om me naar Herman te begeven. Om politiek correct te blijven had ik mijn blauwe pak met rode schoenen en groene das aangetrokken. Mijn gele hemd was in de wasserij, daarom de geleende wagen die alle partij politieke vooroordelen moest helpen  onderdrukken.

Zoals steeds vond ik Herman aan zijn tafeltje aan het raam bij de sanseveria’s. Ah mijnheer, zei hij toen ik me bij hem neerzette. Pintje? De Tournée Minérale is toch voorbij hé mijnheer. Allee… snap je dat nu, ging hij verder, eerst een maand geen alcohol en nu veertig dagen zonder vlees. Waarom doen ze dat niet in dezelfde periode dan hadden ze verleden maand nog een glas wijn kunnen drinken bij hun saignant gebakken steak. Er is niet echt over nagedacht,…. hé mijnheer.

Weet je wat ik denk mijnheer? Vroeg hij me.  Mijn verwonderde blik deed hem verder gaan met zijn betoog. Elk jaar zakt er wel een naai- atelier in Bangladesh of één van die landen in elkaar. Kindertjes worden gebruikt om sportschoenen in elkaar te vijzen, dieren worden geslacht om schoenen en handtassen van te maken. Andere dieren worden gebruikt om pelsmantels van te maken. En dat is niet alles hé mijnheer. Herman nam een slok van zijn pint. Synthetisch kledingmateriaal wordt gemaakt van petroleumderivaten hé mijnheer allemaal redelijk vervuilende toestanden, mijnheer. De negertjes die vroeger  katoen plukten  om onze T-shirts te maken en ons de blues brachten, die zwarte medemens is ook vervangen door machines die op diesel draaien en fijn stof in de atmosfeer blazen in de plaats van gospels, hé mijnheer.

Mijnheer………., zei Herman gedecideerd? Ik doe een oproep om dertig dagen geen kleding meer te dragen. Ik start ermee in juli,

Doe je mee…………..?

Ik knikte…

S’TRUMP-LAND

Geplaatst 27 februari 2017

 

“ Grote Smurf ” die door zijn Franstalige collega’s Grand S’Trump genoemd werd, was woedend. Volgens hem vertelden de kranten in S’Trump land alleen maar leugens en achterklap. Daarom weigerde hij verder enige communicatie met de media die zijn kortzichtige leugens niet klakkeloos wilden publiceren en ging ook niet naar hun feestje. Ze zouden hem toch maar uitlachen.

Grand S’Trump was er vast van overtuigd dat hij de waarheid in pacht had. Hij wist quasi zeker dat alles wat er verkeerd liep in S’trump-land, de schuld was van anderen. Het geheime plan van Grand S’Trump was dat, als je alle anderen kon buitensluiten uit S’Trump-land er een hele vredevolle en gezellige samenleving  kon ontstaan van alle blauwe  S’Trump  mensjes met vrouw en kindjes,  in hun eigen pittoreske rood-wit gestipte zwam. Grand S’Trump was echter blind voor het feit dat er in S’Trump-land al meer kindjes en jonge mensen waren aan flarden geschoten met M 16’s of ander vrij verkrijgbaar wapentuig, door blauwe S’Trump debielen, dan dat er in S’Trump-land blauwe medeburgertjes stierven door mensen die in S’Trump-land wilden komen wonen.

Grand S’Trump was vol van zichzelf en van zijn ideeën  en wilde dan ook  niet dat  the Guardian, the New York Times, Politico, CNN, BuzzFeed, the BBC, the Daily Mail die fantastische ideeën zouden becommentariëren. Daarom dat hij ze van zijn persconferentie uitsloot. Omdat Grand S’ Trump een panische angst heeft dat de kritische journalisten zijn beperkte intelligentie doorhebben en dat ze die aan het licht zullen brengen en dat maakt hem alleen maar zenuwachtig.

Ik ben echt benieuwd door wie mijn blog andermaal zal nagekeken worden. Daarom nog een even lading beladen namen en woorden: Kalasjnikov, bom, Merkel, Hollande…. NSA, CIA, BOB, Trump, Van Saksen Coburg (for what’s in a name) , Trident, UK, Ukraine, Krim, IS, Terrorist  en anderen.

Ik lach hier niet mee, maar zolang ze in Amerika, een land waar wij destijds vanuit Europa zowat alles naartoe stuurden wat we hier liever kwijt dan rijk waren, een clown als president kiezen heb ik het er moeilijk mee om deze mensen serieus te nemen.

Vanuit Belgium capital of Brussels of was het andersom……………………

BRIEF AAN MIJN ECHTGENOTE

Geplaatst 20 februari 2018

Mijn liefste, ik neem de pen ter hand om u kond te doen van mijn goede aankomst in het Avondland, met name het Zwarte Woud , alwaar ik voor beroepsbezigheden weggeroepen ben van de huiselijken haard.

Ik kan u met de hand op het hart melden, liefste, dat ik ver weg van mijn heimat, mijn fantastische bed reeds vanaf de eerste dag gemist heb, en u ook een beetje. Den Duits slaapt nog steeds in bedden onder een donsdeken, gevuld met gevogelte pluimen, waardoor ik de hele nacht last had van een geprikkeld reukorgaan en dito ademhaling. Ook de hoofdkussens aldaar zijn gevuld met dezelfde substantie, dewelke totaal geen weerstand biedt aan de druk van een vermoeid mensenhoofd.

Op alle mogelijke manieren heb ik getracht om mijn hoofdkussen van thuis te imiteren. Den eerste nacht was dan ook ronduit een verschrikking. Ik had de dikke winterjas, die ik voorzien had tegen het barre winterse klimaat dat de contreien aldaar teistert, opgerold om enig volume te geven aan den Duitse pluimen zak. Met mijn hoofdkussen en een tweede aanwezig exemplaar vakkundig in vier gevouwen daarbovenop, probeerde ik de hele nacht met mijn hoofd deze wankele constructie in evenwicht te houden om zo de weldadige slaap te vinden. Ik had echter geen rekening gehouden met de vernietigende werking op mijn nachtrust, van een torenklok aldaar aanwezig in het  plaatselijk pittoreske kerkje. Ik heb me tijdens die eerste nacht dan ook ongelooflijk boos gemaakt op de beeldenstormers van destijds en hen de hele nacht uur na uur, verweten dat ze dit kerkje, tijdens de turbulente tijden die toen heersten, niet in as hebben gelegd. De ochtend bracht mij naast een top ochtendhumeur dan ook een pijnlijke rug en een stijve hals.

De tweede nacht heb ik de helft van de aanwezige handdoeken uit mijn aanhorende badkamer gehaald en deze in mijn hoofdkussen gepropt. Ik moet ook toegeven dat ik mijn heil heb gezocht in het nuttigen van enkele glazen wijn die blijkbaar een weldadige invloed op mijn nachtrust hebben gehad. Volledig omringd door twee donsdekens, twee hoofdkussens en mijn opgerolde winterjas ben ik als een blok ingeslapen.

Ik heb het vermaledijde klokje niet meer gehoord…..

Uw liefhebbende echtgenoot

Echte Valentijn

Geplaatst 13 februari 2017

Hij keek even rond alvorens hij zijn blik liet vallen op een tafeltje naast de imitatie rustieke open haard.  Trok de vest van zijn namaak Boss kostuum even recht, ging met zijn hand door zijn geblondeerde kuif en trok de deur achter zich dicht. Hij ging met vastberaden stap af  op de man die wijnflessen aan het bijvullen was in de schabben van de fake houten wijnvaten achter de surrogaat toonbank uit de tijd toen toonbanken nog op die manier gemaakt werden.

Kan het nog voor twee personen rond acht uur?   Vroeg hij, met een snelle blik op zijn kopie Breitling,  aan de man achter de toonbank, terwijl hij op het ersatz oude tafeltje aan de haard wees. De man noteerde de afspraak in zijn van imitatie lederen kaft voorziene reserveringsboek. Opgelucht trok de jongeman de deur van het nieuwgebouwde namaak langgevelhoevetje dicht en stapte in zijn pseudo sportwagen. Hij had nog net tijd om even langs zijn zonnestudio te gaan.

Haar blik gleed over de spiegel terwijl ze de haar extentions bewonderde die haar kapster die ochtend had aangebracht. Ze duwde de vorig jaar ingebrachte borstimplantaten iets hoger in haar D cup zodat alles mooi op zijn plaats zat. Ging met haar tong over haar hagelwitte gebleachte tanden en keek of er geen spikkeltjes of etensresten op te zien waren. Na nog even een snelle blik op haar netjes gelakte van glittertjes voorziene gelnagels geworpen te hebben deed ze haar stiletto’s aan en drapeerde ze haar nep nerts over haar schouders.

Helemaal klaar voor een romantisch Valentijns diner om elkaar hun oprechte liefde te verklaren………..

Echte Liefde …………

Rock And Roll Never Dies

Geplaatst 6 februari 2017

Een studie wees uit dat : Te donker geroosterde toost, te bruin gebakken frietjes, rood vlees, steak, hamburgers en worsten  in het zelfde rijtje thuis horen als sigaretten   en alcohol en bijgevolg allemaal kanker verwekkend.

Ik word er zo moe van. Alle geneugtes van het bourgondische leven leiden recht naar het op termijn toch onvermijdelijke einde. Als we al dan niet door onze voedingsgewoonten naar ons graf toe rennen dan is het wel door het alcohol gebruik, de kleding die we dragen, de douche gels waar we ons mee wassen,  de Flip Flops die we dragen en is het niet daardoor dan is  het onze omgeving die ons door het aanwezige fijn stof de keel toeknijpt. We ontsnappen er niet aan.

We worden stilaan allemaal te oud om nog verder te leven. We durven zelfs bijna niet meer leven. Met zijn allen zijn we te bezorgd geworden,  te angstig. Alle uitdagingen gaan we uit de weg, “ te gevaarlijk”. En zo zijn we goed op weg om heel oud te worden. Waarna we dan eenzaam de laatste tien jaar van ons leven al dan niet dement maar toch uitzichtloos in een woon- en zorgcentrum slijten. Dan kunnen we allemaal vanuit ons kamertje door het raam naar de voor ons vreemde buitenwereld staren. Waar iedereen in witte pakken met beademingsmasker rondloopt en alle contact met de medemens vermijdt.

Behorende tot de generatie van rock & roll, de flower power en “ all you need is love” zal ik me nooit kunnen verzoenen met alle verzurende, beperkende en betuttelende reglementen. Dan sterf Ik nog liever jong;  Janis Joplin,  Jimmy Hendrickx,  Jim Croce, Amy Winehouse  en vele anderen achterna. Maar ik zal met volle teugen genoten hebben van alles wat dit leven te bieden heeft. Ik weiger toe te geven aan de over- reglementering en betutteling waar alle reactionairen van vroeger nu opeens wel mee bezig zijn. Daarmee hun verleden verloochenend hetzelfde doen als de generaties voor hun en alles proberen te sturen via regeltjes en wetjes..

Rock and Roll never dies. Ik wel, daar twijfel ik zelfs niet aan , maar niet alvorens ik alles uit dit leven gehaald zal hebben.

Men zegge het voort……………………..;

De Week Van Herman 5

Geplaatst 30 januari 2017

Het was een tijd geleden dat ik Herman nog bezocht. Ik vond dat het tijd werd dat ik mijn bruine pak met groen hemd, rood-oranje gestreepte das en blauwe schoenen met groene sokken aandeed en mijn goede vriend een bezoekje bracht.

Beste wensen mijnheer, zei Herman me, toen ik aan zijn tafeltje bij de sanseveria’s plaats nam. Het kon nog net deze laatste maandag van januari om de jaarlijkse afgezaagde clichés te bezigen en elkaar een gezond en gelukkig leven te wensen.

Nu we de plichtplegingen achter de rug hadden vroeg Herman me: Heb je het gelezen mijnheer, over de resultaten van de jaarlijkse vogel-telling. Het resultaat was niet schitterend hé ? Ze hebben nooit zo weinig vogels geteld als nu. Ik knikte bevestigend. Ik had het ook in de krant gelezen. Volgens mij, zei Herman komt het door Trump en konsoorten. De meeste trekvogels durven niet meer hé mijnheer. Ze zijn bang dat ze niet meer welkom zijn of erger nog dat ze gewoon het land niet meer binnen mogen en degene die hier nog zijn durven zich niet meer laten zien, bang dat ze eruit gezet worden. En daarom valt heel de vogelmigratie stil mijnheer.

Herman keek dromerig voor zich uit. Het ziet er niet goed uit mijnheer, ging hij verder. Zelfs de bomen zijn ze al aan het discrimineren. Alle Amerikaanse eiken in het park op de Kruiskensberg moesten  vervangen worden door inlandse eiken wegens zonevreemd. En die Amerikaanse eiken woonden hier al zo lang, die waren bij wijze van spreken al ingeburgerd.

Ik begrijp het allemaal niet zo goed meer mijnheer. In Hasselt, hoor ik nu net, hebben ze een baby-robot ingeschreven in het bevolkingsregister. Dat kan blijkbaar wel, maar een mens in nood opvangen ligt blijkbaar veel moeilijker.

Herman stond recht, zette zijn klak op zijn hoofd, tikte ze even aan met twee vingers en ging naar de deur. Met de deurkruk in de hand draaide hij zich nog even naar mij toe en zei:

Al goed dat we er nog mogen over praten hé mijnheer. Hij tikte zijn klak nog eens aan en trok de deur achter zich dicht………………

Angelus

Geplaatst 16 januari 2017

Ik moet eerlijk toegeven dat ik het wel een beetje mis, hoewel ik helemaal niet meer gelovig ben. Het gaf een landelijk gevoel aan de plaats waar ik tot twee jaar geleden woonde. Hoewel de landelijkheid er op de dertien jaar dat ik daar vertoefde met rasse schreden achteruit was gegaan. Niet alleen doordat alle open ruimte steeds meer werd ingepalmd door appartementen van drie hoog en andere afzichtelijke villa constructies. Maar ook omdat het geluid van haan, ezel en koe, eigen aan agrarisch gebied, steeds minder verdragen werd.

Ik mis het Angelus, ik bedoel hiermee niet het schilderwerk van Jean-François Millet dat in het Musée d’Orsay in Parijs hangt en ook in zowat elke Vlaamse fermette in keuken of woonkamer of, zoals ik heb kunnen zien, op het toilet. Ik mis het kleppen van het Angelus uit de kerktoren van de kleine parochie met de lange naam “Onze Lieve Vrouw Ten Hemel Opgenomen”. Als je de naam van de parochie uitsprak was je er al voorbij zei men echtgenote me keer op keer.

Elke dag opnieuw klepte de klok drie maal drie keer. Telkens om zeven uur, om twaalf uur en om zes uur. Gewoon kleppen en geen ge-bimbam of gebeier zoals voor een huwelijk of een begrafenis. Neen gewoon negen korte klanken. Ik mis het wel een beetje. Op vrije dagen rustig in het zonnetje in de tuin, gaf het soms toch een contemplatief gevoel, een kleine rustpauze.

Al gauw hadden mijn echtgenote en ik het kleppen van het klokje om zes uur ’s avonds de naam aperitivius gegeven in plaats van Angelus. Misschien omdat het net iets beter bij ons paste. En omdat het aperitief ook wel iets van een moment van bezinning kan hebben.

In elk geval, leuker dan in de kerk te zitten dacht ik zo bij mezelf…….

Moen(s)tuin

Geplaatst 9 januari 2017

In ’73 verhuisden we van de voorstad terug naar het platteland. Een groot stuk van mijn kinderjaren en beginnende tienerjaren had ik toen doorgebracht  in de boeken- en kranten winkel van mijn ouders. Het leesvirus heb ik daar  van mijn vader  meegekregen. Buiten spelen kon je er niet. Er was alleen een koertje van vier vierkante meter met dezelfde oppervlakte aan zichtbare lucht drie verdiepen hoger.

Maar zoals ik reeds vermelde keerden we in ’73  terug naar het dorp waar mijn wieg had gestaan en waar ik tot mijn zes jaar als plattelandsjongen leefde. We gingen er wonen in een huis net buiten het dorp met een bijhorende  enorme tuin. Om de eindjes aan elkaar te knopen en het gezinsbudget een beetje te ontzien mocht ik algauw mijn vader helpen om van die tuin een overmaatse moestuin te maken. Een gaarde waarmee elk keuterboertje uit de vorige eeuw zich een grootgrondbezitter zou kunnen wanen.

Verschillende jaren, tot ik het ouderlijk huis verliet, spitte ik samen met mijn vader de tuin om met de spade, van eind februari zodra de vorst,  ik bedoel de koude, niet de koning, het toeliet. Tot half april was dit onze voornaamste bezigheid. Wel te verstaan was dit voor mij geen vrijwilligerswerk. Mijn uitgaansleven tijdens mijn tienerjaren werd sterk bepaald door het aantal gepresteerde vierkante meter in  de tuin de week ervoor.

De afgelopen vijf jaar hebben we in een huis zonder echte tuin doorgebracht.  Na onze verhuis, zie eerdere schrijfsels, hebben we nu terug een ruime tuin. Ik neem me voor om na de zonnewende, met het nieuwe voorjaar in zicht, mijn verroeste spade en hark en vooral mezelf terug in conditie te brengen om tijdig te kunnen beginnen aan de aanleg van mijn eigen moestuin.  Het wordt wellicht een meerjarenplan, immers,  de weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens, maar erwtjes van eigen kweek  recht uit de peul zijn echt wel  onweerstaanbaar.

Vooral deze uit mijn toekomstig Moe(n)stuintje.

Sneeuw

Geplaatst 2 januari 2017

Warm ingeduffeld met een door moeder gebreide sjaal rond de hals en een uit dezelfde wol gemaakte muts op het hoofd trokken we als kind door de sneeuw naar school. De ouderen onder ons probeerden moedig hun fiets onder controle te houden, de iets jongeren gingen in groepjes te voet of met de het openbaar vervoer.

Op de speelplaats vlogen al vroeg in de ochtend de eerste sneeuwballen over en weer en werden er baantjes aangelegd van aangestampte, tot ijs verworden sneeuw waarop zover mogelijk gegleden werd.  Al gauw waren de gebreide wanten en de lederen schoenen doorweekt van het sneeuwwater. De schoolbel klonk gedempt door het sneeuwtapijt, net op tijd om echt kou lijden te voorkomen en ons de gelegenheid te geven te bekomen in het verwarmde klaslokaal.

Rode druipneuzen , koude vingers en blozende kaken waren normaal tijdens die dagen en in het ergste geval zat er eentje in de klas die zijn pols had verzwikt of z’n arm gebroken had tijdens de roekeloze winterspelletjes op de speelplaats. Wanten bleven kletsnat en witte kringen van het sneeuwwater tekenden zich af op onze schoenen. En hier en daar zat er in één van de  klassen ééntje  met een pijnlijk jeukend winter oor.

Het mag allemaal niet meer, de heroïsche sneeuwbal gevechten, de gedurfde glijpartijen en de scheefgezakte sneeuwmannen op de speelplaats. Het is allemaal te gevaarlijk geworden voor de overbezorgde ouders.

Ik denk dat het daarom is dat de sneeuw tegenwoordig liever wegblijft.

Het ligt niet aan de opwarming van de aarde.