Boompje

Geplaatst 19 december 2016

Het is een mooi boompje hé ? zei ze tegen de dame die achter de kassa stond. Het was eerder een  retorische vraag, ze verlangde  niet echt een antwoord van de kassière.

Rustig haalde ze na enig zoekwerk haar portemonnee uit haar handtas en begon één voor één de geldstukken op de toonbank te leggen. Hoeveel was het nu weer, vroeg ze enigszins onzeker. Vijf euro zestig antwoordde de kassierster onverstoorbaar. Na enig graaiwerk, waarbij enkele kleine koperen muntjes iets dichter bij de bril werden gehouden, werden de stukken één voor één op de toonbank  gelegd. Vijf zestig zei ze toen ze het laatste geldstuk neerlegde.

De kassierster nam het kleine namaak dennenboompje, dat onderaan in een jutte zakje stond op en stak het in een plastiek zakje. Het is toch een mooi boompje en ik zal er goed voor zorgen zei ze nog terwijl ze het zakje van de toonbank nam.

Met aan haar ene arm haar handtas en in haar andere hand het zakje met het boompje  schuifelde ze naar de schuifdeur.Buitengekomen stak ze het boompje heel behoedzaam in een van de fietszakken achteraan. Zodat het een mooi boompje bleef. Een beetje wiebelend reed ze met haar fiets over de parking van de bloemen en planten zaak richting thuis met een minuscuul boompje om de zoveelste kerst in haar leven te vieren.

Laat er ook nog iemand langskomen om samen met haar het boompje te bewonderen, dacht ik even bij mezelf……….

Telefoon,

Geplaatst 12 december 2016

Ik herinner me nog heel goed dat ik in het eerste leerjaar ten minste één les telefoon etiquette mocht genieten. Op zes jarige leeftijd werd me geleerd hoe ik de hoorn moest opnemen en zeggen “Hallo met Janssens “ voorop gesteld dat je Janssens heette, anders werd het al direct belachelijk, maar dit geheel ter zijde. De juiste omgangsvorm eiste dat je je familienaam melde. Je wist natuurlijk nooit welk belangrijk persoon er aan het andere eind van de draad kon hangen. Niet dat ik in mijn leven zoveel belangrijke personen ten persoonlijke titel aan de lijn heb gehad. Maar zoals ik reeds zei je kon nooit weten….

Er is een periode geweest dat het heel spontaan overkwam als je de hoorn opnam met “ Hallo met Jef “  of  “ Elske “ of erger nog met je koosnaam of bijnaam indien je er een had. Het kwam zo vlotjes over en men had ondertussen de ervaring dat het koningshuis er niet direct om stond te springen om jou te bellen. De rest van de belangrijke personen notabelen en andere adel, was ondertussen al van zijn sokkel gedonderd en werden door het gewone volk al snel met de voornaam aangesproken.

Ondertussen hebben we allemaal mobiele telefoon en juist nu heeft de jeugd het telefoneren helemaal verleerd. Als ze al opnemen gebeurd dit met een kort “hallo” en daar moet je het dan mee doen. Hun mobieltje wordt slechts heel uitzonderlijk gebruikt om te doen wat het zou moeten doen, namelijk praten met iemand op afstand. Een telefoon gebruikt men nu om smsjes te sturen, te faceboeken, te dropboxen, te whatsAppen te twitteren of te skypen te You-tuben of muziek te beluisteren, zelfs om op Pokémon jacht te gaan. Voor alles en nog wat behalve om gewoon even met elkaar praten. Je kan je de pleuris  bellen, niemand neemt zijn telefoon nog op. In het allerbeste geval heeft alleen de voicemail nog tijd voor jou.

Ik denk dat het al gebeurd moet zijn dat een jeugdig iemand heel erg geschrokken zijn mobieltje uit zijn handen heeft laten vallen omdat hij onverwacht de stem van zijn moeder of iemand anders uit zijn toestel hoorde komen.

Het is wel schrikken denk ik………

De Week Van Herman 4,

Geplaatst 5 december 2016

Ik herkende Herman bijna niet toen ik naar zijn tafeltje bij de Sanseveria’s liep. Ik had om politiek correct te blijven mijn rode pak met groen hemd en blauwe sokken aangedaan. Op mijn hoofd mijn geel oranje pet met bruine pompon, om de gure winterkoude die buiten heerste te weerstaan.

Herman had zowaar een nog kleurrijker pak aan maar zat met een triest geel geverfd gezicht voor zich uit te staren. Toen ik hem vroeg wat er was keek hij me met rood omrande ogen aan en zei : Ach mijnheer, het is niet leuk meer, nu de volwassenen zich beginnen te moeien met het mooiste kinderfeest. Ik moest vanmorgen in de school van mijn kleindochter de goede Sint gaan helpen tijdens zijn bezoek. Ook ik wilde een beetje politiek correct zijn en daarom besloot ik gele piet te zijn. Het resultaat was, mijnheer, dat niemand van die klein mannen geloofde dat ik een echte gele piet was. Ze dachten dat ik een Chinese piet was zoals er frietchinezen zijn hé.  Het is allemaal de schuld van die politiek correcte mensen dat de kinderen niet meer weten wat waar is en wat niet. Waarom laten we de kindjes niet zelf beslissen welke piet ze willen zien op hun kinderfeest.

Ik knikte begripvol. Ja ging Herman verder, binnenkort mogen we de open haard  ook niet meer aansteken, teveel fijn stof zeggen ze. We konden het dan al eens gezellig maken tijdens deze donkere dagen en samen rond de haard plaats nemen om verhaaltjes te vertellen, maar neen…het zal niet meer mogen. En we mogen ook niet meer dan 10 glazen alcohol per week drinken, de neusspray wordt duurder en in sommige Brusselse cafés gaan ze danstaks vragen als je de  beentjes eens wil uitslaan. Binnenkort gaan ze nog zeggen hoe groot het kerststalletje mag zijn en welke kleur van bollen we in de kerstboom mogen hangen. En dat de drie koningen uit het oosten kwamen zal ook niet meer kunnen zeker, het was toen al niet helemaal duidelijk wat die allemaal in hun rugzak hadden.

Als ge het mij vraagt t ’zal een triestige december maand worden, mijnheer, met al dat betuttelen. Herman trok zijn veelkleurige muts met grote pluim scheef over zijn oor en ging gelaten naar de deur.

A-propos Mijnheer, zei hij terwijl hij zich omdraaide. De schimmel van de Sint mag toch nog wit zijn hé of gaan die zwarte en bruine paarden ook nog protesteren……

Noodknop,

Geplaatst 28 November

Soms droom ik van een knop, zo’n grote rode ronde knop die je wel eens in bedrijven ziet op gevaarlijke machines. Een noodknop om alles ogenblikkelijk stil te zetten en zo gevaarlijke situaties te vermijden en ongelukken te voorkomen.

Is het met het ouder worden of komt het door mijn kinderen en bij uitbreiding,   de kleinkinderen,  die op deze aardbol rondlopen, maar ik zoek steeds vaker die rode knop, gewoon om er een mep op te geven. Een kordate slag om zo de ratrace even te stoppen. Steeds vaker denk ik terug aan een spreuk van de jaren zestig: “ Stop de wereld, ik wil eraf ”. Om de waanzin even halt toe te roepen en met zijn allen even stil te staan bij de vraag: Wat gebeurt er allemaal rondom ons? Eén van de nadelen van een smartphone, tablet, PC en laptop  is dat je ongelofelijk snel geconfronteerd wordt met nieuwsfeiten. En nieuws reist snel en door de elektronica zelfs nog sneller.

De fout ligt bij mezelf, daar ben ik mij terdege van bewust. Maar het eerste wat ik s’ochtends doe, na het wakker worden, is de kranten uitpluizen, online via mijn slimme telefoon, om daarna overspoeld te worden door de meest onheilspellende berichten die s ’avonds tot overmaat van ramp door de verschillende journaals op alle mogelijke zenders bevestigd worden. Ik moet toegeven dat het een verslaving is geworden en dat het beeld dat ik van de wereld dan overhoud tamelijk negatief is. Het toekomstbeeld voor onze kleinkinderen ziet er volgens mij op dit moment redelijk somber uit en dan bedoel ik niet het alom terugkerende credo over de opwarming van de aarde. Angstwekkender is de manier waarop de verschillende grootmachten hun spierballen laten rollen. Ik dacht dat we dat allemaal al gehad hadden en dat we het na de periode van de “Koude Oorlog” achter ons gelaten hadden en er wijzer uit geworden waren.  Maar blijkbaar zijn er krachten aan het werk die wij niet echt kennen en die aan de touwtjes trekken uitsluitend voor hun eigen gewin.

Het zou zomaar moeten kunnen, iemand die op die grote  rode noodknop slaat en “stop” roept, zodat we allemaal weer even de tijd krijgen om rond ons heen te kijken zodat we er ons van  bewust worden wat er allemaal rondom ons gebeurt, met het oog op het geluk van onze kleinkinderen.

Tja,….zomaar een bedenking van een ouder wordende man ……..op zoek naar “de  grote rode knop”……

De Week Van Herman 3,

Geplaatst 21 november

Herman keek verheugd op toen ik het etablissement betrad. Ik had met in acht name van de gebeurtenissen van de laatste weken mijn blauwe pak met rood hemd en witte das aangetrokken in de hoop zowel de Britten als de Amerikanen een hart onder de riem te steken. Ik liep naar de tafel aan het raam met de sanseveria’s toe en schudde Herman de hand.

Ik heb u gemist mijnheer, waart ge misschien niet goed ? Ge zou van minder verschieten hé, ging hij onverstoorbaar verder. Alléé de presidenten van Amerika worden er niet beter op maar de First Lady’s…… amai ze beginnen steeds meer op Playboy meisjes te lijken. Het wordt wel een probleem hé mijnheer want Madame Trump wil met het zoontje niet mee verhuizen naar het Witte Huis. Donald zal er alleen moeten gaan slapen in dat grote bed. Maar alléé,… misschien steekt  er nog wel  één of andere Monica Lewinski met een kistje Cubaanse sigaren achter een gordijn om zijn eenzaamheid te helpen verdrijven.

Oh ja de Filip Dewinter en Anke Vandermeersch hebben ook de boter gefret hé mijnheer. Ze hebben blijkbaar op vakantie in Griekenland met de verkeerde vrienden een Ouzo gaan drinken en een moussaka gaan eten op een terraske. En dat breekt hun nu zuur op. Wel dat heb ik ook altijd mijnheer als ik naar de Griek ben geweest, het zuur, ge kunt het u niet voorstellen.

Zeg mijnheer, nu blijkt dat meer dan honderdduizend Britten vinden dat de Queen zelf de kosten van de reparaties aan haar paleis moet betalen. Juist nu alle materialen uit Europa duurder aan het worden zijn met het slappe pond ten gevolge van de Brexit. Misschien moet ze toch maar buitenlandse gastarbeiders aannemen om de klusjes op te knappen. Bulgaren schijnen nogal goedkoop te zijn.

Herman dronk zijn glas leeg, knipoogde eens naar mij en ging naar de deur…

Vergeten Verdriet,

Geplaatst 31 oktober 2016

Met een sjaal om haar grijze haren ging ze ondersteund door haar dochter de begraafplaats op. In haar handen droeg ze de obligatoire pot witte chrysanten die dezer dagen in elke planten- en bloemenzaak, grootwarenhuis, Aldi of Lidl te koop zijn.

Onder een grijze troosteloze hemel liepen ze over het met rood steengruis bedekte pad om ergens helemaal achteraan halt te houden aan een door de dochter opgepoetste grafzerk. Gisteren was ze daarvoor langs geweest met een emmertje, handschuurborsteltje en een fles bleekwater om de groene aanslag van de grof gezaagde arduin te verwijderen.

Even stonden ze samen ingetogen naar het graf te kijken. Na een tijdje begon ze doelloos rond te kijken. In haar geest probeerde ze de omgeving te plaatsen. Ze begreep niet wat ze hier kwam doen. Ze staarde ongeïnteresseerd naar de haar onbekende man op het geëmailleerde  gedenkplaatje dat met koperen schroefjes op de grijze steen bevestigd was. Het was leeg in haar hoofd, bijna 50 jaar huwelijk waren uitgewist.

Ze ging iets dichter bij haar dochter staan en trok met een korte snok aan diens jas, “gaan we nu?” hoorde ik haar zeggen. Zachtjes probeerde de jonge vrouw het verleden terug in het heden te krijgen, maar een toekomst  was er niet meer. Met uitzondering van de vragende blik in haar moeders vermoeide ogen kwam er geen reactie.

Samen gingen ze langzaam naar de uitgang. De jongere vrouw  met een hoofd vol warme herinneringen aan de man die eens haar vader was met aan haar arm de vrouw, die eens zijn geliefde was, gedwee volgend. Op weg naar een warme kop koffie en haar knusse kamer, in haar steeds kleiner wordend wereldje.

Sorry Jan,

Geplaatst 24 oktober 2016

Neen, dit jaar geen stukje over Jan. Ik wacht nog steeds op een antwoord op mijn laatste brief, hoewel ik wel weet  dat dit  niet echt realistisch is.  Maar ik had er toch een beetje op gehoopt. En ja, het is steeds die hoop op enig teken van………… die als een rode draad door ons leven loopt. Dagelijks worden we er wel op één of andere manier op gewezen, ook al is het soms maar met  een half woord.

Er zijn  momenten dat we er met elkaar over praten, niet altijd, maar het gebeurd. En als we erover praten kunnen we er bijna niet over ophouden en soms, heel soms,…. Of…… eigenlijk wel altijd,  komen er tranen. Tranen voor het gemis, een gemis dat nooit verdwijnt, nooit meer echt zal verdwijnen.

En dikwijls gebeurd er dan iets onverwachts. De zon die opeens door de wolken priemt, een vogeltje dat op de rugleuning van één van de tuinstoelen plaatsneemt, het liedje op de radio uit een film, zijn film, onze film waar we toen samen, met hem, met een krop in de keel naar gekeken hebben. Bijna altijd gebeurd er iets en beiden merken we het dan bijna gelijktijdig op, en op dat moment kijken we even naar elkaar er dan verschijnt meestal terug een glimlach op ons gezicht.

Dan wordt de herinnering terug een beetje dragelijk, een heel klein beetje minder pijnlijk. En putten we er terug een emmertje moed uit, zodat we weer een tijd verder kunnen met wat vers getankte levensvreugde.

Dus Jan ,………dit jaar geen  stukje over jou, sorry……….  .

i.m. Kristian Germanus

Begroeting

Geplaatst 17 oktober 2016

Een frisse najaarsbries kwam samen met haar mee binnen toen ze de deur van het aanbouwterras opende. Ze nam met een gracieuze beweging de twee luxueuze boetiek zakken mee die ze had neergezet om de deur open te maken. Met haar voet sloot ze de deur achter zich en stevende recht op een tafeltje af waaraan een jonge vrouw een koffie zat te drinken en een boek te lezen.

Hoe is het ermee en heb je lang moeten wachten?  Vroeg de net binnengekomen dame in één zin. Neen, antwoordde de vrouw met het boek, en met mij gaat het goed. Hoe is het met jou ? terwijl ze haar boek sloot en het  op de tafel deponeerde.

De dame met de luxe boetiek zakken, zuchtte diep, deed haar jas uit, zette zich neer en stak ondertussen van wal met te vertellen wat er de laatste weken allemaal gebeurd was. Hoe druk het wel was op het werk, de perikelen met man en kinderen, de doorstane ziektes en kwalen, de toestand  van haar en zijn ouders en wat haar vandaag allemaal overkomen was tijdens het shoppen. Het kwam er allemaal in één ononderbroken monoloog  uit gegutst.

Onder  het nuttigen van een koffie liet ze nog snel zonder te stoppen met praten haar recente aankopen zien. Zette daarna wijl ze rechtsstond haar koffiekop aan de mond om deze met één teug te ledigen en vertelde dat ze nu dringend moest vertrekken, de kleinste moest op balletklas. Ze deed haar jas terug aan, graaide haar boetiek zakken mee, gaf de jonge vrouw met boek  een vluchtige kus op de kaak en zeilde de zaak terug buiten. De jonge vrouw bleef een beetje verweest achter. Ze had er geen woord tussen gekregen.

Je hebt vertellers en luisteraars. Maar er zijn er meer van de ene soort dan van de andere.

Spreken is verkondigen wat je al weet, door te luisteren kun je leren wat je nog niet wist.                  ( Daila Lama)

De Week Van Herman 2

Geplaatst 10 oktober 2016

“Het is me wat met al die dialecten hè mijnheer ” zei Herman in gedachten verzonken, terwijl hij zijn pint langzaam tussen zijn vingers liet ronddraaien. Ik had voor de gelegenheid mijn bruine pak met geel hemd en groene das aangedaan met oranje sokken en mijn blauwe schoenen, kwestie van politiek correct te blijven. Herman staarde door het raam met de sanseveria’s en ging verder met zijn betoog.

Die van Meskens krijgt naar haar voeten omdat ze “ Schoon Vloms “ spreekt in plaats van ABN op TV. En dan te bedenken dat we weken naar “ Bevergem “ hebben moeten kijken, mijnheer, waar niemand niks van verstond behalve een handvol West Vlamingen, gesteld dat die al TV hadden.

“Nu blijkt ook, Mijnheer”, ging hij onverstoord verder, nu blijkt dat de kabeljauwen een voortplantingsprobleem hebben omdat ze elkaar niet verstaan. ‘Tis wat hé mijnheer, de kabeljauwen van het zuiden komen nu meer naar het noorden door de opwarming van de zeeën. En die van het noorden begrijpen het kabeljauws van die van het zuiden niet, dus….. geen seks. Ik wist niet dat vissen zoveel uitleg moesten geven aan elkaar als ze wilden paren. Ons Gerda had zoveel woorden niet nodig, Mijnheer ; er werd bij ons niet teveel geklapt op die momenten.

Herman schudde zijn hoofd en dronk van zijn pint. Mijnheer, zei hij  Jozef  De Kesel,  ge weet wel de Aartsbisschop van Mechelen,  is ook verschoten hé mijnheer. Juist terug van  een weekendje  Monaco voor de jaarlijkse bijeenkomst van de voorzitters van de bisschoppenconferenties van Europa; dat zal ook wel niet in een “ Pension Garni ” geweest zijn hé mijnheer. Waarom doen ze zo een dingen niet bij de Trappisten in Westmalle of in één of ander klooster. Daar staan volgens mij lege bedjes genoeg. Maar soit, hij stond nog maar juist terug met zijn twee voeten op de grond in Zaventem en hij zat al direct terug in de wolken, toen ze hem vertelden dat hij Kardinaal werd. En die schelm van een Paus had hem niets gezegd; van een carrière sprong gesproken.

Herman zette zijn klak op zijn karakterkop, dronk zijn glas leeg, knipoogde als teken van groet en liep naar de deur.

Het leven zit raar in elkaar bedacht ik toen ik hem buiten op zijn fiets zag wegrijden……..

Hoogtestage

Geplaatst 3 oktober 2016

Een boxspring, de reclame folders staan er bol van. Zonder boxspring geen gezonde nachtrust meer.

Ik herinner mij het exacte jaar niet meer waarin we samen onze sponde gingen kiezen, maar het was een normale slaapkamer met een bed, nachtkastjes een  kleerkast en een  commode, alles in dezelfde stijl. Mat zwart met hoogglanzende accenten,  een beetje Art-Deco stijl zoals mijn dochter uit het verre Ierland het geheel omschreef.  Na al die jaren had de fabrikant het ding allang opgegeven, volgens hem waren we op zijn minst al sinds de helft van onze relatie over de houdbaarheidsdatum van onze matras en van het totale slaapvehikel heen.

Tijdens mijn eerste huwelijk met de jeugdliefde van mijn leven hadden wij als huwlijkssponde een geërfde beddenbak van mijn grootouders. Een twijfelaar van één meter veertig  breed met een verenbak die de pre-conceptiale oefeningen voor de verwekking van  mijn vader, zijn oudere zuster en broer heldhaftig doorstaan had. Daarbovenop een kapokken  matras waar de huidschilfers van mijn voorouders ongetwijfeld mee hebben bijgedragen tot de vorming en conceptie van mijn kinderen.

Nu ben ik samen met mijn echtgenote de trotse eigenaar van een boxspring. Tien jaar garantie krijg je erbij,  een beperkt risico omdat de kans klein is dat mensen van onze leeftijd de bepleistering nog van het plafond zullen neuken, “ wishfull thinking ” noemen ze dat. De eerste nacht ben ik angstvallig in het midden van ons nieuwe bed blijven liggen, ik heb namelijk hoogtevrees. Onze  nieuwe aanwinst lijkt immers in mijn perceptie minstens twee meter twintig van de grond verwijderd. Telkens ik iets van mijn nachtkastje nodig heb, heb  ik de onbedaarlijke neiging mij te verzekeren met een  set musketons en meters nylon klimkoord.

De eerste nacht was  geen onverdeeld succes, door de nieuwe matras en  het gebrek aan zuurstof op deze hoogte was ik de eerste ochtend op een vreselijk vroeg uur wakker. Vele topsporters geven fortuinen uit om op hoogtestage te kunnen gaan. Ik doe die stage vanuit mijn nieuwe bed.

Heb je goed geslapen vroeg mijn zoon me. Niet echt antwoordde ik, maar misschien loop ik binnen een paar maand wel een halve marathon.

Het zou zo maar kunnen…….

 

De Week Van Herman

 Geplaatst 26 september 2016

Het was alweer een tijdje geleden dat ik nog een namiddag met Herman aan zijn tafeltje bij de sanseveria’s aan het raam had doorgebracht. Bedwelmd door  het aangename nazomerweer  had ik mijn blauwe van brede gele strepen voorziene bermuda aangetrokken en daarboven een veelkleurig, met bloemen motief bedrukt Hawaïhemd; dit alles gecombineerd met groene sandalen en rode sokken aan mijn voeten, alles kwestie van een beetje politiek correct te blijven.

Amai,…. Mijnheer, op uw ’s zomers verwelkomde Herman mij al puffend. “Wel”,  ging hij in één ruk verder, “wat vindt ge ervan? “.  Ik keek hem afwachtend aan. “Awel” begon hij “De sossen gaan nu voorstellen om de stemplicht in te voeren vanaf zestien jaar, stel u voor !  Gaan ze “ne Pokémon” verstoppen in de stemlokalen om zo hun jonge kiezertjes te verschalken? Allee mijnheer, binnenkort gaan ze nog voorstellen om te mogen gaan kiezen vanaf de moment dat ge in het éérste studiejaar zit. Hoe wanhopig kunde zijn ?”

En in Gent mijnheer, gaan ze mistery huurders laten bellen om te kijken of er discriminatie is op de huurmarkt. Nu, zonder racistisch te willen overkomen mijnheer, maar de kans dat Mohamed nu nog gaat bellen met een accent, lijkt mij eerder  klein,  waarbij ik niet beweer dat het niet kan hé mijnheer. Maar op de duur gelooft niemand, niemand niet meer hé. “Hoe wanhopig politiek correct kunde toch zijn hé.”

En den Bart, mijnheer die heeft ook al een paar slapeloze nachten achter de rug, voor den ene gaat hij niet rap genoeg en voor den andere te rap. Ik denk dat hij nachtmerries heeft van die Italiaan  met zijn strikje. Ga er maar aanstaan hé mijnheer met deze temperaturen.

Hij leunde zelfverzekerd even achteruit en dronk  zijn pint leeg. Terwijl hij rechtsstond zei hij:  Brad Pitt heeft ook zorgen hé mijnheer; zijn wijf wil scheiden. Dat belooft nog een  ” Pittige “ zaak te worden hé. Het is te hopen dat ze dat mooi, in het Frans “ Jolie ”, kunnen oplossen!  zei hij met een vette knipoog. Ocharme hun zes kindjes, hé  mijnheer. Life sucks toch hé.

Herman zette zijn van vier knopen voorziene bolletjes zakdoek op zijn hoofd, veegde met zijn wijsvinger enkele zweetdruppels van zijn voorhoofd, knikte even en ging naar de deur.

Het zijn moeilijke tijden tijdens (sic) deze laatste warme septemberdagen …..

Zomaar een bankje

Geplaatst 19 september 2016

Bijna was ik er voorbij, maar iets had er mijn blik naartoe getrokken. Stilletjes weggedoken in de schaduw van een uit de kluiten gewassen eik had ik het nog juist opgemerkt in het voorbij rijden.

Opgeslorpt door het verkeer of met onze gedachten bij onze dagelijkse beslommeringen vliegen we allemaal wel eens voorbij een onopgemerkt rustpunt. Maar nu viel mijn blik pal op het belommerde bankje. Een boom met een bankje ernaast en iets verderop een groen vuilbakje vastgemaakt aan een scheefgezakte houten paal. De bladeren strooiden het zonnelicht met korte flikkeringen over de ruwe zit van het grijsgroen verweerde meubeltje.

Ervoor een paar lusteloos, luierende, kauwende koeien, te moe om een poot te verzetten, sommige liggend in het lommer. Ze  krijgen  af en toe een zenuwscheut in het oor, staart of buik om de vliegen te verjagen. De kaken langzaam malend terwijl ze met moeite de ogen open kunnen houden in de drukkende middaghitte.

Onder de loden middagzon  strekt zich achter de koeien het weids glooiende landschap van het departement van de Ourthe uit, weide- gronden afgewisseld met uitgestrekte bossen die de gejaagdheid van het dagelijkse leven zonder verpinken ondergaan, net als de koeien die loom de dag laten verglijden.

Een rustpuntje in de Ardennen

De Trapjes

Geplaatst 12 september 2016

We spreken af aan de “ trapjes “. Als je de straat inkijkt zal je me wel zien aankomen. Met die trapjes bedoelde hij de welbekende trapjes om de dijk op te gaan in de ” Weststraat” in Blankenberge.

Na dit korte telefoontje gingen ze beiden naar de trapjes. In zijn hoofd speelde toch de vraag of ze er wel zou staan. En gehaast, nieuwsgierig, stapte hij door de  straat recht op zijn doel af. Zij zag hem van ver aankomen en zwaaide van op de dijk naar hem terwijl hij zich een weg baande door kuierende septembertoeristen. Het was nog best druk aan zee dankzij die geweldige laatste zomerdagen. Blij zwaaide hij terug.

Met zekere tred ging hij “ de trapjes “ op en boven gekomen gaven ze elkaar een kus. Ze waren beide reeds lang hun onschuld verloren maar in hun hoofd, heel vaak, nog steeds achttien. Ook nu lachten ze naar elkaar nadat zij een opmerking over een jong koppel maakte. Hand in hand liepen ze over de dijk op zoek naar een gezellig terras.

Een lichte lunch met een aperitiefje, stukje vis en een glaasje Chablis in combinatie met zicht op zee, zon en rust. Beide genoten ze van een momentje aan zee. En terwijl schepen en  scheepjes kris kras door elkaar het blauwgrijze sop doorkliefden en een containerschip langzaam aan de horizon vervaagde liep  de zomerse lunch langzaam naar zijn eind.

Hand in hand gingen we terug naar de auto met in ons hoofd alweer een gelukzalig gevoel van net geen achttien meer te zijn

Met dank aan mijn echtgenote met wie ik echt van dit gestolen momentje genoten heb……

België Ontwaakt

Geplaatst 5 september 2016

Met mijn oprechte excuses aan de mensen die een politieke boodschap in de titel van dit stukje meenden te herkennen, maar dit heeft helemaal niets met enig ideologisch gedachtegoed te maken. De boog moet niet altijd gespannen staan dacht ik zo bij mezelf.

Iets meer dan twee  maand geleden begonnen meer en meer auto’s volgepakt met bagage, joelende kinderen op de achterbank en een naarmate de reisweg vorderde een opgenaaide vader of moeder achter het stuur, het vaderland te verlaten. Op zoek naar andere oorden, beter weer, ver weg van alle stress. Na weken van kwakkelweer, wat eigenlijk wel het echte Belgische zomerweer is, een vlucht naar de zon. Naarmate de wegen in onze zonnigere buurlanden zich meer en meer vulden met auto’s werd het hier bij ons rustiger. De wegen hier lagen er in de ochtend stil en verlaten bij alleen af en toe een dappere eenzame die zich naar zijn werk begaf niet te na gesproken.

België ontwaakt nu langzaam uit zijn zomerslaap. De wegen vullen zich elke dag een beetje meer met verkeer dat steeds zenuwachtiger en gehaaster zijn doel tijdig probeert te bereiken. Nog enkele dagen en alles draait weer zoals vanouds op volle toeren en staan we allemaal terug aan te schuiven in de file, in ons eigen land. De ochtendradio kan dan weer dagelijks na het ochtendnieuws zijn lange lijst met files afdreunen en dit s ’avonds omgekeerd terug herhalen.

De scholen zijn terug vol gelopen, met habitués en  schuwe nieuwelingen; gehaaste moeders droppen als vanouds hun kroost aan de schoolpoorten om daarna snel naar hun werk te rijden. Bedrijven draaien terug op volle toeren en de dagen worden opnieuw korter.

“Ik ben blij dat alles terug normaal loopt” hoorde ik onlangs iemand zeggen.

Ik weet het nog zo niet……..

Hittegolf

Geplaatst 29 augustus 2016

Gelukkig is er de airco, hoewel door de ene verguist want je zou er ziek van worden, toch ook door de andere geprezen voor zijn verkoelende kwaliteiten. Laat het nu zo zijn dat er bij ons op kantoor mensen zitten die beide strekkingen vertegenwoordigen.

Normaal is de verdeling drie mannen voor, één man en niet onbelangrijk één vrouw tegen. Dank zij de galanterie van de drie mannen die pro airco zijn zitten we dus in een democratische patstelling. Verleden week steeg de temperatuur in onze kantoorruimte gestaag naar een 28° Celsius. Het zweet stond op de meeste van de  drie mannen hun voorhoofd en het eenvoudig typen van een mail droeg al bij tot de ontwikkeling van okselvijvers bij enkelen van hen.

Maar we bleven galant, want de enige vrouw in ons gezelschap voelde zich blijkbaar als een vis in het weliswaar tropische water. Naarmate de temperatuur verder steeg veranderde de vierde manspersoon geleidelijk van kamp zodat we in een vier tegen één situatie terecht kwamen. Al snel bleek dat het idee dat wij aanvankelijk koesterden om als mannelijke meerderheid de airco aan te zetten, ijdele hoop was. In de praktijk blijkt dat het aantal mannen dat één vrouw waard is, recht evenredig is met de stijging van de omgevingstemperatuur. Ongetwijfeld zal er nog wel één of andere afstuderende universitair een thesis hierover  schrijven of op zijn minst  een studie aan wijden.

Er wordt ons verteld dat mannen vroeger veel gedienstiger waren tegenover een vrouw. Ze hielden al eens een deur open of schoven een stoel onder mevrouw haar achterste, legden hun mantel over een plas en droegen al eens de koffers van de dame op reis. Uiteindelijk allemaal kortstondige en daarmee te verwaarlozen inspanningen. Dezer dagen zitten  mannen, op verschillende plaatsen gedurende acht uur of langer, te zweten en te puffen omdat mevrouw de airco niet op wil. De gentleman blijkt dan toch nog niet helemaal verdwenen.

Voorkomend toch………..

Big Brother

Geplaatst 22 augustus 2016

Amerika,…. of beter verdomme! Amerika! zei ik tegen de echtgenote. Ogenblikkelijk kwam ze haar blik werpen op het oplichtende scherm van mijn laptop in de verder donkere woonkamer, alwaar de TV zo ongeveer het enige andere flikkerende lichtpunt was.

Met enige trots toonde ik haar het icoontje van de Amerikaanse vlag die in de statistieken van mijn blog “ Miniatuurtjes “ verschenen was. Iemand in de “ States ” las mijn kroniek. In een flits zag ik een internationale carrière groeien uit mijn wekelijkse schrijverijen. Amerika, by God “ if you make it there, You’ll make it everywhere ” zong  wijlen Frank Sinatra reeds in de zestiger Jaren. De grote Eddy Wally was mij voorgegaan op het pad waar vele anderen gestruikeld waren. Filmproducenten, grote schrijvers en formidabele acteurs hadden hun tanden al stukgebeten op de nieuwe wereld.

En kijk, naar mij kwamen ze zelf toe. Wat een kans, wat een eer om in de galerij der hele groten opgenomen te worden. Een groots afscheidsfeest zou het voor al mijn vrienden worden of gewoon, vergevingsgezind als ik dan zou zijn, voor al diegenen die wilden komen. Het sportpaleis gevuld, en dit mogelijks  één of meerdere keren en ik crowdsurfend over de massa. ik zag het zo voor me L.A. “here I come”

Tot mijn vrouw opmerkte dat Amerika alleen mijn artikeltjes meelas die handelden over de laffe terroristische aanslagen en dat als ik daarover bepaalde termen gebruikte, de Mossad, NSA, CIA en de oude KGB, MI6 en de SäPo over mijn schrijfsels gebogen zaten om ze te bestuderen.

Hierbij  wil hen gewoon even melden dat ik geen kwaad in de zin heb en dat hun aandacht mij zelfs een veilig gevoel geeft. Men kan niet voorzichtig genoeg zijn. Ik wil hun ook even beleefd verzoeken mijn berichtjes te liken als ze er even tijd kunnen voor vrijmaken en als ze, ze leuk vinden. Ze mogen ook altijd crowdfunden om er mee voor te zorgen dat ik zo mijn eerste bestseller kan uitgeven.

Alvast de groeten ginder……”and keep on the good work”

PS: Google Translate still sucks!

Maandag Ochtend

Geplaatst 8 augustus 2016

Ik sta altijd blij gezind op. Elke nieuwe dag is voor mij een nieuw avontuur en ik moet me inhouden om niet al zingend naast mijn bed te staan en mede daardoor de echtgenote wakker te maken. Vanochtend was het niet anders, tot ik met mijn kleine teen tegen de hoek van het nachtkastje  stootte…., je kent het gevoel wel. Het gevolg is een pijnscheut tot achteraan je knie die tezelfdertijd je maag laat samentrekken en allerlei godslasteringen in je hersenpan laat opflikkeren.

Met mijn tanden op elkaar geklemd, om zo de kreet die op de immense pijnscheut zou volgen, te onderdrukken huppelde ik op mijn ene been verder tot aan het toilet. Ik trok de deur achter me dicht, ging even op het deksel zitten met mijn pijnlijke voet in mijn hand en begon mijn eerste niet echt onderhoudende gesprek met de schepper hierboven, in het donker met de deur dicht om ook op deze manier mijn echtgenote niet voortijdig te wekken. Toen de pijn met de hulp van enkele wel geplaatste krachttermen iets begon af te nemen, duwde ik op de schakelaar die er in normale omstandigheden moet voor zorgen dat er licht aangaat in het toilet. Deze keer dus niet; dan maar zonder licht. De tekst van “oh what a beautifull morning” die zich in neonlicht bij het opstaan in mijn geest had geopenbaard  begon toch lichtjes te vervagen.

In de badkamer gekomen rolde het dopje van de tandpasta  tot tweemaal toe van de wastafel, verder bleek dat de boiler het niet deed, wat ik natuurlijk te laat opmerkte waardoor ik onder een spartaans koude douche kwam te staan. Bovendien bleek dat het doucheschuim op was . Het aankleden verliep op een pijnlijke ervaring na, toen ik mijn sok aan mijn gevoelige voet trachtte aan te doen, redelijk. In de keuken gekomen zag ik dat we – en ik neem hiervoor ook de schuld op mij, ik had het ook kunnen voorzien zou mijn vrouw  zeggen –  geen brood meer in huis hadden. OK…… zonder ontbijt dan maar. Toch nog snel even de krant uit de brievenbus halen. Maar ja….. die was er deze ochtend ook niet.

Toen ik op het werk kwam moeten mijn collega’s aan mijn gezicht gezien hebben dat er iets was. Ik hoorde er zelfs één zeggen;  Oei ochtendhumeurtje.

Er zijn van die dagen dat je volgens mij beter je bed niet uitkomt.

En de week begint pas.

Zo maar een bedenking

Geplaatst 1 augustus 2016

Het valt mij op als je met oudere mensen praat dat er regelmatig verwezen wordt naar vroeger en dat het vroeger zoveel beter was. Ik geef toe dat we in moeilijke en verwarde tijden leven en dat het niet gemakkelijk is om met een positieve ingesteldheid naar de toekomst te kijken. Ook het gemak waarmee de meest gratuite berichten op de verschillende media geplaatst worden, die dan  meestal zonder dat ze op waarheid geverifieerd worden,  impulsieve en emotionele reacties losweken, die op hun beurt zonder enig verder nadenken geuit worden, draagt alleen maar bij tot een verdere polarisering van de samenleving.

Ik ben er echter van overtuigd dat het vroeger helemaal niet zoveel beter was en dat de mensen het toen moeilijker hadden om te overleven. Het is eigen aan de mensheid om alleen de goede dingen uit vroegere tijden te onthouden. Dit valt zeker op als je met iemand spreekt die zijn legerdienst nog gedaan heeft; hij zal meestal de leuke anekdotes onthouden hebben en vertellen, de moeilijke momenten lijkt hij te verdringen naar de achtergrond. Het leven vroeger bestond evenzeer uit oorlogen, waarvan de meeste dan  ook nog bij ons werden uitgevochten, maar die mede dank zij Europese regeringsleiders en het proberen één maken van Europa verleden tijd zijn.

Wij hebben in het verleden ook aanslagen gekend van o.a. “ CCC “, “ Bende Van Nijvel ”, “ IRA “, “ ETA”, “ RAF” en anderen. Gekken zoals Dutroux, Michel Fourniret, Charles Manson, de Vampier van Muizen, de slachter van Bergen etc.……, hebben onze samenleving ook geterroriseerd. Nemen we in een verder verleden daarbij nog de partnermishandeling door mannen die hun loon in de kroeg gingen opdrinken en bij thuiskomst hun vrouw en kinderen molesteerden, honger lieten lijden en wiens kinderen op zeer jonge leeftijd mee uit werken moesten en dikwijls hun eigen leven moesten riskeren. Werkdagen van 10 uur en meer zes dagen per week, slechte huisvesting, geen betaald verlof en slechte medische voorzieningen, zijn slechts enkele zaken die de mensen in een niet eens zo ver verleden dagelijks meemaakten. Ik wil alvast niet terug naar vroeger hoe idyllisch het op het eerste zicht ook mag lijken.

Het is natuurlijk een reactie om de luxe en de weergaloze rijkdom, van één of meer eigen woningen,  één of twee auto’s en alle technische vooruitgang waarover de meesten van ons nu beschikken, te willen beschermen en dat is ons goed recht.

Ik betwijfel echter of het verstandig is om hele bevolkingsgroepen te stigmatiseren voor wat er nu gebeurt . Uit de naakte cijfers blijkt dat er per jaar in België nog altijd veel meer slachtoffers vallen in het verkeer dan door terroristische aanslagen. Misschien zouden allen die een voertuig besturen hier ook eens even moeten bij stilstaan. Ik geef hierbij geen vrijgeleide aan crapuul dat aanslagen pleegt, gewoon om onze samenleving te destabiliseren. En zoals we met ons allen moeten opletten voor gekken op de weg als  we ons in het verkeer begeven, moeten we nu ook opletten voor gekken die barbaarse plannen met onze samenleving hebben. Maar dromen van een wereld zonder auto’s of vrachtwagens is even naïef als dromen van een wereld zonder crapuul. En daar kan geen enkele overheid, hoe vastberaden de uitspraken ook klinken, iets aan veranderen. Iedereen terugsturen of aan elke kerk een bataljon soldaten plaatsen blijft een te simpele en onhaalbare redenering.

Misschien moeten we maar eens iets minder op ons zelf gericht zijn en misschien kunnen we eens terugkeren naar meer sociaal contact, meer sociale controle, alertheid voor ongewone situaties door meer interesse te tonen voor onze medemens, zodat we zelf sneller zien wat er misloopt en zo kunnen helpen om barbarisme te voorkomen.

En dát sociale contact was wèl één van de leuke en nuttige dingen van vroeger en precies dat waren we zelf al aan het kwijtraken en willen anderen nu helemaal van ons afpakken.

 

Brexit

Geplaatst 27 juni 2016

Herman  keek mij toen ik binnenkwam van  over de rand van zijn theekop aan en dronk voorzichtig van zijn gloeiend hete Earl Grey  thee. Buiten kletterde de zomerse regen tegen de ramen met de sanseveria’s. Ik sloeg enkele  regendruppels van mijn rode pak dat ik gecombineerd had met een wit hemd en blauwe das om de Britse monarchie te steunen in deze moeilijke tijden. Ook Herman had zich blijkbaar, althans toch tijdelijk, voorgenomen de theelobby te steunen.

“Ah mijnheer” begon hij,  “ Waar gaan we naartoe? “ Ik keek hem vragend aan. Weet je zei hij, – heel lang geleden besloten alle mensen samen een toren te bouwen, een toren tot in de hemel. De mensen deden hun uiterste best om het project te laten slagen en alle architecten en ingenieurs spraken dezelfde taal; ook de bouwvakkers deden hun best om elkaar te verstaan en spraken daarom dezelfde taal. De toren schoot aardig op en straalde kracht en vastberadenheid uit. Maar er was zoals steeds jaloezie in het spel en er kwamen mannetjes uit de verschillende landen die aan hun bouwvakkers gingen vertellen dat ze er beter aan deden om hun eigen taal te spreken en hun eigen vlag te hangen aan de delen die ze al afgewerkt hadden. En dat ze eigenlijk beter in hun eigen land een toren konden bouwen.

Al gauw werd de toren versierd met 28 vlaggen, voor elk land één. De architecten en ingenieurs deden alsof ze elkaar niet meer verstonden en de bouwvakkers legden van de weeromstuit het werk neer. De werken begonnen te slabakken en het aanhoudende regenweer begon de verse cement weg te spoelen. Als snel begon de toren van zijn glans te verliezen en kwamen er geen etages meer bij, het tegendeel was waar, langzaam begonnen de bovenste verdiepingen af te brokkelen.

De mannetjes die het vuur aan de lont hadden gestoken keken tevreden toe hoe de verschillende volkeren met elkaar begonnen te kibbelen; dat vonden ze eigenlijk voor hun eigen gewin ook wel veel beter.En de Britten, die gaven er als eerste de brui aan mijnheer, zij dachten nog dat ze nog steeds een imperium waren en dus trokken ze eruit om hun eigen toren te bouwen, maar waarschijnlijk zullen ze hun stenen bij de anderen moeten kopen.

Ja mijnheer, waar gaan we naartoe, de mensen willen terug naar vroeger want dan was het allemaal beter, dat denken ze toch, maar vroeger mijnheer, waren de mensen bereid om elkaar te helpen,  tegenwoordig denken ze alleen nog maar aan hun eigen profijt en kunnen ze steeds minder van elkaar verdragen.

Herman bestelde nog een Pale Ale want teveel thee is ook niet gezond en Pale Ale is nog een biertje van vroeger…….

Vakantie

Geplaatst 20 juni 2016

Passagiers met bagage zouden niet meekunnen. Deze boodschap kregen we aan de incheck balie van de luchthaven te horen. Met enige tegenzin hadden we ons zonovergoten vakantieverblijf in het land van de roemrijke dichter Fernando Pessoa, de Fado gezangen van onder meer Amália Rodrigues, de sinaasappelen, de Ameijoas – de Portugese venusschelpen – en vele andere heerlijkheden achter ons gelaten en we werden al geconfronteerd met de realiteit.

Het probleem situeerde zich op de luchthaven van Brussel.  Wie had dát kunnen denken. De bagageafhandelaars staakten; bijgevolg konden alleen de passagiers met handbagage meevliegen. Een update zou later op de ochtend volgen. En daar sta je dan, onmachtig, gegijzeld door mensen in rood, groen en blauwe plastic jasjes gestoken die samen gezellig bier drinkend  in het regenachtige thuisland, zich warmend aan in brand gestoken houten paletten,  jouw zoete vakantie herinneringen vakkundig naar de verdoemenis helpen. Op dat moment wens je ze allemaal een driedubbele hernia toe zodat ze als ze zelf op reis willen gaan hun eigen koffer niet eens meer kunnen tillen.

Na een halfuur kregen we het verlossend bericht dat we toch meekonden met uitzondering van de mensen die onze, door overvloedige vakbondsacties moe getergde luchthaven, niet als eindbestemming hadden. Al bij al verliep de vlucht vlekkeloos maar kort na de landing beseften we al snel dat onze calvarieweg nog niet ten einde was. Er stond een massa te wachten aan de levenloze transportbanden waar normaal honderden koffers, die gretig door wachtende passagiers worden weggenomen, ronddraaien. Een oorverdovende stilte heerste er in de anders zo bedrijvige  aankomsthal.

Moedige, maar fel belaagde hostessen  probeerden de aangekomen passagiers behulpzaam te zijn met de schaarse informatie die ze zelf ter beschikking  hadden en hen te helpen de nodige formulieren in te vullen om hun bagage op een later tijdstip te recupereren.

Geen van de blauw, groen en rode mannetjes liet zich zien, ongetwijfeld uit zelfbehoud; ze hadden het waarschijnlijk niet overleefd tussen de van hun bagage gescheiden reizigers. De stakers beseffen het waarschijnlijk niet maar er zijn nog andere luchthavens in de buurt. Eindhoven maakt bij mij veel kans voor een volgende reis en waarschijnlijk ben ik niet de enige die zo denkt. En zo geraken de zeurders van de Brusselse kanaalzone ook verlost van de overvliegende vliegtuigen. Iedereen opgelucht dus .

En de bagageafhandelaar kan dan aan zijn kleinkinderen vertellen over de tijd dat er nog werk was op Zaventem.

Honden of Katten

Geplaatst 13 juni 2016

De meeste mensen die ik ken kan je onderverdelen in katten – of honden liefhebbers. Ikzelf behoor eerder tot de laatste groep. Maar ook niet echt fanatiek. Er lopen volgens mij genoeg honden en zeker katten, op de wereld rond. Wetten op het kweken van honden of katten kunnen voor mij niet streng genoeg zijn. Misschien is het opnieuw invoeren van een honden of poezen taks niet alleen goed voor de schatkist, maar ook een zegen voor de oprechte dierenliefhebber. Het zou er zeker  voor zorgen dat  de  lucratieve  kweek of onbezonnen aanschaf van deze dieren, met veel dierenleed tot gevolg, zou kunnen voorkomen worden.

Sinds vele  jaren geleden de wetgeving veranderd werd en de hondeneigenaar verplicht is om het pakketje van zijn hond op te kuisen, vind ik het al veel aangenamer om in de stad rond te kuieren. Ik kijk ook wel uit naar het moment dat  deze wet ook op paarden van toepassing mag worden. Het zullen wel redelijk grote zakjes en schepjes moeten zijn die de ruiters dan moeten bij hebben, om bijvoorbeeld de fietspaden zuiver te houden.

Een kattenliefhebber ben ik niet. De random kattenliefhebber vind de kat een lief, aanhankelijk en een o zo netjes gezelschapsdier.  Deze mening deel ik echter niet. Ik vind  katten buitengewoon eigenzinnig, vals en als het op zuiverheid aankomt moet ze niet onderdoen voor de hond die zich, wars van alle fatsoen, in een koeienvlaai  gaat rollen.

Minou doet het subtieler door eerst aan haar voorpoten te likken om dan, met behulp van de olie uit de klieren onder haar ogen,  haar reuk over haar lichaam te verspreiden. Hetzelfde doet Minou dan met klieren die zich rond haar aars bevinden. Nadat ze heel haar pelsmanteltje van een voor haar welriekende olie laag heeft voorzien komt ze, met haar staart recht omhoog zodat de achteruitgang ongegeneerd ten toon wordt gesteld, alles even opblinken tegen je benen of  beste broek.

Ze heeft zich net gewassen zeggen de mensen dan.

Ik blijf het toch maar een vies diertje vinden.

Dokters Bezoek

Geplaatst 7 juni 2016

Ergens op een bepaald punt in mijn leven heb ik me laten verleiden om op regelmatige basis een dokters controle te ondergaan. Onder  druk van mijn moeder en van mijn echtgenote die allebei extreem begaan zijn met mijn oude dag en  die van  mijn huisarts die heel erg bezorgd lijkt over mijn toekomst, of zijn inkomen, heb ik eraan toegegeven. Zo kunnen zowel mijn huisarts, mijn  eega  als  mijn moeder toch enigszins gerust zijn over de tijd die ik nog op dit ondermaanse  tranendal zal doorbrengen.

Toen  ik gisteravond haar kabinet binnentrad vroeg ze me,  hoe is het ermee ?  Goed, zei ik… Ik voel me goed. – Je komt om een nieuw voorschrift voor jou medicatie, vroeg ze me. Reeds verschillende jaren neem ik cholesterol- en bloeddruk verlagende  pillen, gevolg van mijn bourgondische levensstijl. – Ja, zei ik dus als antwoord op haar vraag, in de hoop zo snel mogelijk terug huiswaarts te kunnen keren.

Ben je niet ziek vroeg ze me, terwijl ze me met een vriendelijke doch doordringende blik aankeek. Op slag voelde ik me nu toch wel een beetje wee worden. Toch antwoordde ik – neen… . Echt niet?… zei ze me nog , om  me direct daarna te vragen of ik soms al eens pijn in de borststreek voelde. – Niet echt, antwoordde ik naar waarheid. Heel soms als ik me een beetje druk maak, maar het gaat snel over. Bij fysieke inspanningen, vroeg ze me nog. -Neen dan juist niet, zei ik haar. Ik beken hierbij dat ik dit soort inspanningen tot het strikte minimum tracht te beperken, maar dat vertelde ik uiteraard niet tegen haar. -Ik wil voor jou toch een afspraak maken voor een uitgebreid onderzoek bij de “hartspecialist” vertelde ze me gedecideerd.

Je voelt je goed?  zei ze me opnieuw,  nog steeds met die onderzoekende, vragende ondertoon. – ik begon nu toch wel serieus te twijfelen. Maar ik liet me niet uit mijn lood slaan . Waarop ze me een tijdlang onbegrijpend aankeek. Ik was onderwijl volledig klaar om naar de spoedafdeling over gebracht te worden. Ik heb daarna nog een  week pijn in de borststreek gevoeld zelfs toen ik mijn sokken aandeed  of mijn tanden stond te poetsen.

Bij de tandarts de dag nadien viel het gelukkig nog wel mee. Mijn tanden zullen mijn tijd nog wel meegaan, zei hij. Naar de reactie van mijn huisarts lijkt dat echter niet  lang meer te zijn.

Tot volgende week bij leven en welzijn. (naar Jos Ghysen)

Herman in België

Geplaatst 30 mei 2016

Herman zat voor het raam, met zijn rug naar de deur,  door de sanseveria’s heen naar buiten te staren. Hij schrok even toen ik als teken van begroeting mijn hand even op zijn schouder lei. Ah,.. mijnheer zei hij, U ziet er goed uit. Ik had voor  de gelegenheid mijn bruine kostuum , met een groen hemd, rode das en blauwe sokken en gele schoenen gecombineerd, kwestie van politiek correct te blijven.

Ik bestelde twee pintjes en terwijl Herman zijn glas in één teug leegdronk vroeg ik hoe het met hem ging. Ach mijnheer, zei hij, met mij gaat het wel, maar heeft u het nieuws gehoord over het hoofd van de douanediensten van onze nationale luchthaven. Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauwen even vragend aan. Ja, ging hij verder, ze blijkt nu getrouwd te zijn met een veroordeelde cocaïnesmokkelaar, stel je voor. Hoe zouden die elkaar leren kennen hebben? En nu mag ze niet meer binnen op de luchthaven juist nu haar douaniertjes hun pistooltjes moeten afgeven om dat ze pang, pang roepen terwijl ze elkaar  door de gangen achterna rennen. Als ze braaf zijn krijgen ze hun geweertjes wel terug, tenminste als ze hun handjes wassen voor het eten  en hun bordje flink leeg eten. Herman ledigde  zijn glas verder en schudde meewarig zijn hoofd.

Ach ja, zei hij terwijl hij twee verse pintjes bestelde, het ziet ernaar uit dat onze Waalse vrienden harder moeten werken dan hun Vlaamse collega’s – en wij die altijd dachten dat die Walen luieriken waren – blijkt nu dat die mensen stik kapot zijn en wij hadden dat niet door. En net nu vraagt de regering om een tandje bij te steken, dat is om problemen vragen hé mijnheer. En nu hebben de Waalse cipiers de ronde gedaan van de Vlaamse gevangenissen om uit te vogelen hoe ze hun job ginder moeten organiseren. Ook de Waalse treinbestuurders zien het niet meer zitten en daarom reden de treinen maar tot in Brussel.

Het gaat er nog op lijken dat de sossen het land willen splitsen hé,  mijnheer, terwijl iedereen dacht dat het den Bart was. Ik kan het niet meer volgen mijnheer, zei hij nogmaals, en hij dronk van zijn glas en schudde meewarig zijn hoofd.

Weet je mijnheer, zei hij nog terwijl hij met trage bewegingen rechtsstond en met vermoeide blik naar mij keek, de Obama’s moeten binnenkort ook kleiner gaan wonen. Zou die van Schauvliege daar voor iets  tussen zitten? Allee dan hebben wij nog geluk hé, wij krijgen nog tijd tot 2050.

Met een knipoog in mijn richting draaide hij zich om en ging met vermoeide tred naar de deur.

Het leven is zwaar als je alles op de voet volgt dacht ik bij mezelf……….

Blankenberge (wondermooie stad)

Geplaatst 23 mei 2016

Iedereen kent het nog wel uit zijn kinderjaren, het houten velodroom in Blankenberge, waar je met gekke fietsen en fietsjes kon rondrijden. Ik heb er zelf wel meerdere rondjes gereden, in mijn jongere jaren, tijdens  vakanties aan zee. Fietsen met ovale wielen waar je je als een jockey op zijn paard voelde, fietsen met een groot wiel vooraan en een klein wieltje achter, of juist andersom. Er waren fietsen waarvan het zadel op en neer wipte, anderen waarvan het kader met een scharnier naar links en rechts plooide, tandems waarbij men rug aan rug zat en fietsen waarbij je achteruit moest trappen om voorruit te rijden.

Allemaal kenden we het “Lustige velodroom”. Generaties kinderen hebben op de houten ovale piste rondjes gereden. Ook volwassenen hebben er plezier beleefd, nuchter of lichtjes aangeschoten. Voor sommige fietsen moest je wel over een kleine dosis moed beschikken om er mee rond te rijden of er naast te liggen en dan hielp een biertje wel. Ongetwijfeld liggen er in talloze huishoudens nog wel  foto’s in een  oude doos waarop één of ander familielid staat afgebeeld, zittend op iets wat op een fiets moet lijken.

Volgens mij heeft de uitbater van het lustige Velodroom de laatste jaren zijn handel stevig uitgebreid. Meer en meer zie je in het dagelijkse verkeer rijwielen rijden die op het velodroompje aan zee niet zouden misstaan. Fietsen met achteraan een kinderfietsje aan vastgemaakt waar de kleine rustig kan meetrappen met zicht op de ritmisch bewegende kont van mama of papa, fietsen waar vooraan een kinderfietsje is vastgemaakt zodat zoon of dochtertje papa of mama tijdig kan verwittigen als er een auto aankomt op het eerstvolgende kruispunt. Bakfietsen die de hele breedte van de Belgische fietspaden in beslag nemen en fietsen met een aanhangwagentje waar de koters rustig zitten rond te daveren tot ze aan school toekomen, de hersentjes flink dooreen geschud. Ligfietsen in de vorm van een sigaar, andere ligfietsen waarbij het stuur onder je kont zit en de trappers op ooghoogte voor je neus, oma en opa fietsen, je kan het zo gek niet bedenken.

Ik wacht nog even om een nieuwe wagen te kopen tot ze met gekke autootjes op de proppen komen.

Dan lijkt het alle dagen kermis.

Meisjes Van Dertig

Geplaatst 16 mei 2016

Telkens als ze elkaar zien vallen ze mekaar al gillend in de armen en springen tranen van blijdschap in hun ogen, vreugdetranen die ze met kirrende geluidjes, begeleid door wapperende handbeweginkjes onder de ogen proberen weg te krijgen. Prille dertigers die in hun hoofd toch nog tieners lijken te zijn, hun onschuld nog niet helemaal verloren hebben en hun emoties nog durven te laten zien. Toch enigszins aandoenlijk.

Arm in arm met een aan elkaar aangepaste tred stappen ze langs de uitstalramen, af en toe halt houdend om de inhoud van één of andere étalage aan een nader onderzoek te onderwerpen zonder elkaar los te laten. Zo fladderen ze, als een vlinder van bloem tot bloem, van winkelraam tot winkelraam om zich te laven aan de uitgestalde heerlijkheden. Een hele namiddag lang, zonder zich rekening te geven van de afgelegde kilometers.

Naarmate de middag vordert hebben ze meer en meer zakken met zich mee te zeulen maar ook daar zijn ze zich nu nog niet van bewust. Net zoals van de pijn aan hun voeten die zich heel subtiel begint te manifesteren maar waarmee ze pas, wanneer ze straks thuiskomen, nadat ze hun ballerina’s of pumps hebben uitgedaan, op een pijnlijke manier zullen geconfronteerd worden. Waarna ze tussen de zakken met aangekochte kleding de cadeautjes die ze voor elkaar meenamen en andere lingerie, al puffend in een fauteuil neerzakken, ondertussen over hun pijnlijke voeten wrijvend,  nog steeds opgewonden hun relaas verder doende over hoe druk het overal wel was, zo te proberen de pijnlijke ongemakken een beetje te verzachten.

Al snel staan ze terug op om de pas gekochte waren aan elkaar te showen, elkaar overladend met complimentjes over hoe mooi deze of gene jurk hun wel past en hoe fantastisch de gekochte schoenen er wel uitzien.

Huwlijksvoorbereidingen, het is een niet zo voor de hand liggende, zware taak voor meisjes van dertig……………

Dublin 2016

Geplaatst 9 mei 2016

Het lag aan de terroristen en ook een beetje aan het geplande bezoek aan de dochter op het groene eiland, dat ik verleden maandag geen column heb geschreven.

We moesten na de alarmerende berichten op de radio zeker rekening houden met een wachttijd van drie uur om onze kont in de veel te smalle, kort opeen opgestelde vliegtuigzetels te  murwen. Gezien onze vlucht gepland was om kwart over negen leek het beter dat we onszelf voor alle zekerheid rond vijf uur op onze nationale luchthaven aanboden  zodat we onze vlucht niet zouden missen, zoals onze ex premier Yves Leterme diezelfde ochtend overkwam , om zo onnodige de extra kosten om een nieuwe vlucht te boeken te vermijden.

Elke maandag probeer ik rond zessen een nieuwe column op mijn blog te plaatsen, maar ik zat dus vast op de luchthaven. Ik hoor jullie al zeggen, Hey,… dat had je dan maandag avond wel even snel kunnen recht zetten, maar ik reken op jullie begrip voor het feit, dat de ontvangst rond elf uur in de “ Mansion” van de dochter met een lekkere Whiskey, mijn plichtsbewustzijn even onderuit haalde. Ik begrijp dat het voor sommige lezers zoals ik achteraf vernam  hun dagelijkse routine compleet overhoop gehaald heeft. Ik beloof dus plechtig dat ik zulke onderbrekingen zoveel mogelijk zal trachten te vermijden.

Ik hoop echter te mogen rekenen op enig begrip omtrent mijn bezoek aan de toekomstige Ierse tak van de familie in het kader van het aanstaande huwelijk. Door omstandigheden was ik in dit bezoek meegetrokken als enig mannelijk persoon en was het uiteindelijk de bedoeling dat het vrouwelijk gedeelte   van het gezelschap tijdens het samen shoppen en houden van  High-Tea’s allerhande vrouwenzaken zouden bespreken. Dus een plezierreisje was het voor mij niet echt.  Toch is het mij gelukt om op enigszins deftige manier tussen alle huwelijksvoorbereidingsgesprekken door een aangename tijd samen met mijn dochter te beleven.

Zo dikwijls zie ik haar nu ook weer niet.

Limburgse Mijnen

Geplaatst 25 april 2016

Ik heb ze in de vroege jaren tachtig nog uit de mijnschacht zien komen, de zwarte kompels, die het daglicht tegemoet traden, knipperend met de ogen tegen het felle zonlicht. Italianen, Oost-Europeanen en inheemse Limburgers, ook mensen uit het Franstalige Waalse bekken. Afgepeigerd, vuil, uitgeput ,aan het eind van hun krachten, zichzelf voortslepend naar de douches ,de kleedkamers en dan naar huis.

Na mijn legerdienst werkte ik voor een bedrijf dat veiligheidsuitrustingen aan de industrie leverde. In die periode kwam ik beroepshalve op diverse mijnsites in  Wallonië en Vlaanderen. Ik heb ze zien rondlopen, de met zwart koolstof bedekte helden  die op   meer dan één kilometer diepte, aan het kolenfront, gebukt onder tropische temperaturen van ongeveer veertig graden, het zwarte goud van het gesteente probeerden te scheiden. Om met zware primitieve boormachines tegen hun gespierde schouders gedrukt met om zich heen het onophoudelijke lawaai van het boren, het sissen van de ontsnappende perslucht, het gekrijs van ijzer op ijzer van de af- en aanrijdende treintjes en de benauwde warme lucht, gebukt, hun zuurverdiende loon te verdienen. Maar trots op het door hun gepresteerde werk, trots op hun mijn.

Vandaag was ik in het Belgisch Limburgse Beringen waar de plaatselijke mijnsite ondertussen geconverteerd was tot een florerend winkelcentrum waar Limburgse vrouwen van verschillende origine met of zonder hoofddoek genoten van de eerste lentezon en  gezellig met elkaar keuvelend rondliepen over het terrein waar hun opa’s, vaders, voor sommigen zelfs broers gewerkt hebben,  en niet zelden hun leven lieten als gevolg van  stoflong , ontploffingen van het mijngas of andere  ontberingen voor het  behalen van een schamele premie.

Voor diegenen die ons daar vooraf gingen hoop ik dat de reconversie van de verschillende mijnsites   een succes mag worden en dat allen die er nu rondkuieren met respect terugdenken aan hun voorouders, die ervoor gewerkt hebben, en ongetwijfeld met dit nieuwe beeld rust kunnen vinden.

Het Kleine Mannetje Met Handleiding

geplaatst 18 april 2016

Hoewel hij erop staat en het ook absoluut wil proberen, kan hij nog niet echt alleen eten. Ook zijn achterste afvegen na het toiletbezoek kan hij nog niet. Maar op de vraag van de zoon of we hem uit de nood konden helpen door het kleine mannetje twee namiddagen op te vangen, moesten we alle moeite doen om niet te overenthousiast te reageren.

We waren al snel plannen aan het maken hoe we dit zouden regelen. Het kleine mannetje stapt nu al parmantig rond en is in alles geïnteresseerd. Alles bij hem is erop gericht de fantastische wereld rondom hem te ontdekken en deze op een rustige manier met een zekere wijsheid te onderzoeken. We moesten vaststellen dat de inrichting van onze woning niet echt voorzien is om op onderzoek trekkende kleine mannetjes te herbergen. Maar het was voor korte tijd en met het nodige toezicht moest het wel lukken. Gelukkig kan ik mijn agenda nogal autonoom bepalen en mits wat verschuivingen kan ik ervoor zorgen om ook aanwezig te zijn om het kleine mannetje mee te begeleiden, moest de echtgenote even afgeleid zijn door haar immer voortgaande dagelijkse beslommeringen.

Een paar dagen voor de  officiële tijdelijke overdracht van de kleine mannetjesbegeleiding zouden  ze ook nog even langs komen. Al snel bleek dat de reden van het voorafgaandelijk bezoek het gezamenlijk doornemen van de kleine mannetjeshandleiding was, samen met een doorgedreven cursus kleine mannetjes taal begrijpen. Omdat het voor ons toch wel enige tijd geleden was kon een kleine opfrissing altijd wel enig nut hebben. Hoewel we beiden dachten de nodige ervaring te hebben blijkt dat er op gebied van kleine mannetjesverzorgingsbenodigdheden toch nieuwe ontwikkelingen waren. Een uitgeschreven handleiding was er echter niet omdat niet alle kleine mannetjes hetzelfde zijn.

Gelukkig hebben wij nog zo iets als onze intuïtie en daar komen we ook al een heel eind mee.

Het word alvast een spannende en  heerlijke dag morgen.

Ja toch ?

Herman en de Panama Papieren

Geplaatst 11 april 2016

Bij het binnenkomen zag ik Herman met zijn hoofd tussen de pagina’s van de krant “ De Tijd ” aan zijn tafeltje bij de sanseveria’s. In nasleep van de paasdagen had ik mijn geel kostuum met paars hemd, groene das met oranje strepen en rode schoenen aangedaan, kwestie van politiek correct te blijven. Ik bestelde een koffie voor mij en een pintje voor Herman.

Ha mijnheer, begroette hij mij. Heeft u ook Panama papieren? Ik begreep waar hij naartoe wilde. Ha ja, ging hij verder; juist, bij u in Nijlen was er niemand volgens de krant. Maar in Brasschaat, Schoten, Schilde en Kapellen krioelde het van mensen met Panama papieren zo vertelde Herman me. Toevallig was er een oude kennis van hem nog niet zo heel lang geleden naar Kapellen verhuisd. Zou die  ook Panama papieren hebben?

Hij bestelde nog een pintje en een koffie voor mij. Stel je voor, zei hij ,  nu kunnen ze daar weer niet tegen. Iedereen doet toch wel eens iets in het zwart hé mijnheer?  De ene gaat wat bijklussen en de andere speelt wat met zijn centen; maar allemaal doen we toch wel eens iets. En waarom moet het nu toch altijd het groot kapitaal zijn dat gezocht wordt ? Die arme drommels doen toch niks verkeerd. Ze proberen toch ook maar een spaarcentje bijeen te krijgen en laat dat nu in Panama zijn, daar is toch niks verkeerd mee. Of die overwerkte regeringsleiders waarvan ze de namen hebben vrijgegeven; ik denk dat die gewoon in Panama aan het sparen zijn om hun staatskassen terug aan te zuiveren ingeval ze moeten vertrekken. Dat zou toch kunnen  hé mijnheer? Daarbij, wie betaalt er graag belastingen. De regering gooit ze toch maar door deuren en vensters buiten. Ze zouden het belastinggeld toch maar gebruiken om weg te geven aan arme sukkelaars die er “niets “ voor gedaan hebben. Of de vreemdelingen met al hun kinderen. Allemaal kindergeld hé,… betaald van de belastingen.

Herman dronk zijn glas leeg en ging naar de deur. Met de klink in zijn hand draaide hij zich naar mij toe en zei :

Ik zeg het u mijnheer, de wereld gaat ten onder aan jaloezie. De mensen kunnen niks meer van elkaar verdragen… een prettige dag nog verder. En hij stapte op zijn fiets.

Het Witte Vilaatje

Geplaatst 4 april 2016

Veel tijd hadden ze niet nodig, de betonschaar en de bulldozer, om het charmante wit geverfde villaatje uit de dertiger-jaren met de grond gelijk te maken. Jarenlang was het, midden in een kort gemaaid uitgestrekt grasveld met bijhorende vijver gelegen, dominant in ons zichtveld aanwezig geweest.

De vier jaargetijden hebben we aan ons kantoorraam zien voorbij schuiven met telkens hetzelfde witte villaatje in de hoofdrol, als waren het prentkaarten uit vroeger tijden. Dan eens in een sneeuwlandschap  of in de ochtendlijke voorjaarsmist, soms stralend in de felle zomerzon of grauw en sinister op de donkere winterdagen.

Met het verstrijken van de jaren hebben we het witte villaatje alle levensvreugde zien verliezen. Elk jaar scheen de muur van het bijhorende schuurtje een beetje schever te staan. Begon het dak iets meer door te hangen. Af en toe waaide het vergeten glasgordijn door een kapot raam driftig naar buiten als wilde het ontsnappen aan de onontkoombare ondergang. Door de jaren heen sprankelde de wit geschilderde gevel steeds minder in de augustuszon, en bladderde het groen van de deur en de ramen steeds verder af tot een onherkenbare grijzigheid.

Een halve dag hadden de stalen monsters nodig om het stervende villaatje de genadestoot te geven. Rond het middaguur was er nog alleen een berg steenpuin over die snel door de ijzeren schep in vrachtwagens geladen werd. Rond de koffie pauze was alles verdwenen en begon een heel arsenaal van moderne dinosauriërs het uitgestrekte grasveld vakkundig af te graven en een gigantische put te maken. Er komt een grote loods met wel vijftig laadkades.

De generatie na ons zal het nooit gekend hebben, het charmante witte villaatje. Misschien verschijnt het ooit op een kerstkaart en zullen de mensen zeggen – Wat mooi !Maar het is weg,…….voorgoed.

Sommige zaken worden nooit meer als vroeger en andere zaken verdwijnen gewoon.

Terrorisme

Geplaatst 28 maart 2016

 

Beschaamd,

Droef,

Onbegrip,

Ingehouden razernij,

liefde,

Achterlijke laffe honden,

Moorden

Onze wereld kan nooit

terug gebracht worden

tot hun bekrompen geest

ALLE NATIES TEGEN TERRORISME

i.m. met de slachtoffers van de barbaren

Geplaatst 28 maart 2016

Het blijft een week na de feiten een moeilijke opdracht om een nieuwe column te schrijven. Om de kleine kantjes van het leven onder de loep te nemen en op een min of meer humoristische manier te belichten. Ik zat verleden dinsdag zoals zovelen van jullie vanaf de ochtend met mijn oor aan de radio gekluisterd. Met als gevolg dat ik dinsdagavond voor het slapengaan moest vaststellen dat ik een overdosis aan informatie en indrukken had moeten verwerken. Met daar bovenop de veronderstellingen en oplossingen van de beste stuurlui die nog steeds aan wal staan en  geen kans voorbij laten gaan om hun wijsheden te verkondigen.

We hadden allemaal wel voor onszelf een scenario in het hoofd van hoe dit is kunnen gebeuren. Meestal was het ook wel  de schuld van iemand anders. Was het niet de overheid dan waren het wel de vluchtelingen en waren het de vluchtelingen niet dan was het wel de politie en was het de politie niet dan was het het  leger of nog iemand anders. Zou het een onderdeel van het verwerkingsproces zijn? Een zondebok zoeken om hem met de vinger te kunnen wijzen. Uitroepen wat er vroeger en nu allemaal is misgelopen, om daarna meestal zonder enige kennis van zaken de meest rare  oplossingen voor te stellen. Allemaal hadden we wel een oplossing.  Met een stijgende verbazing zag ik, hoe op de sociale media de meest rare reacties verschenen. Reacties waarvan ik hoop  dat de uiting hiervan de schrijvers helpt dit onwezenlijk trauma te verwerken, eerder dan dat sommige voorgestelde oplossingen zouden toegepast worden. Het is mooi dat we zonder uitzondering allemaal de nationale Belgische driekleur over ons Facebookprofiel zetten. Ongeacht tot welke politieke strekking we ook horen. Blijkbaar kan onze Belgische driekleur soms toch nog een troost zijn. hieruit blijkt nog maar eens hoe opportunistisch we in bange dagen allemaal ook wel een beetje zijn.

Toen ik woensdagochtend opstond was ik nog steeds murw geslagen. En moet ik eerlijk toegeven  dat ik het niet meer begrijp en als ik heel eerlijk voor mezelf ben, te dom ben om hier een oplossing voor te zien. Heel de dag bleef er in mijn hoofd een soort waas hangen. Een waas die de brutale ontmaagding van onze verlichte maatschappij probeert te verzachten. Maar de beelden die op mijn netvlies gebrand staan zijn te scherp, te alles onthullend. Doe daarbovenop de plaatsvervangende schaamte die  mij bekroop, toen ik op het nieuws zag hoe een paar honderd in het zwart geklede paljassen rel kwamen schoppen aan de Brusselse beurs en mijn maag draaide nog een kwart slag verder. Denk er in de hand van de opgedraaide hooligans een Kalasjnikov bij en een patronen gordel om hun schouders en we zijn een fractie verwijderd van de idioten van IS in Syrië.

Ik ben zoals velen onder ons dezer dagen wanhopig op zoek naar iemand die mij kan vertellen waarom? En hoe we hier moeten mee omgaan. Zonder dat we zelf in extreme linkse of rechtse clichés te vervallen. Want dat we intelligenter zijn dan zij die ons dit aandeden staat buiten kijf.

Kunnen we misschien samen zoeken…

alstublieft?

Krimpen

Geplaatst 14 maart 2016

Echt groot was ik niet. Maar ik was wel trots op mijn meter vierenzeventig toen ik mijn dienstplicht ging vervullen. Voor mijn generatie was ik niet bij de grootste, maar toch ook geen dwerg. Dus volgens de onze toenmalige legerleiding imposant genoeg om enig afschrikkingseffect te hebben op de  potentiële vijand in die tijd, zijnde “ De Rus.”

Door de  jaren heen moest ik vaststellen dat de jeugd mij boven het hoofd begon te groeien. Zij die ik gekend heb toen ze nog in luiers rondliepen en die ik nog spichtig heb zien opschieten als  hooiwagens – de zo in de volksmond gekende spinnensoort – met hun buiten proportionele armen en benen, schoten mij langs alle kanten voorbij, als waren het rijzige populieren of de met kleine bloemknoppen getooide voorjaarswaterscheuten van een rozenplant.

Met enige deemoed stelde ik met de jaren vast dat ik tussen de jongere generaties bij het aanschouwen van live concerten, theater voorstellingen en andere culturele tijds-verdrijven, niet meer kon optornen tegen de jeugdige rijen voor mij. De laatste tijd neem ik uit eigenbelang alleen nog deel aan zulk tijdverdrijf als er zitplaatsen zijn. De weinige keren dat ik beroepshalve gebruik maak van het openbaar vervoer, trein of vliegtuig, betrap ik mij erop dat ik op de een of de andere manier toch iets meer rechtop en ook iets meer vooraan op bal van mijn voet liep om alsnog  van enige importantie te lijken.

Op familiaal gebied is het mij al een tijdje duidelijk dat ik meer  indruk begin te maken door mijn omvang dan door mijn hoogte. Ergo,  dat bij het recente nameten van mijn lengte werd de bittere waarheid mij zonder enige omhaal door mijn echtgenote  gepresenteerd. Ik was in vol ornaat recht tegen de muur staande nog één meter tweeënzeventig en een volledige halve centimeter hoog. Alras besefte ik, dat  als ik dit verlies verder in de breedte zou proberen  te compenseren, het op termijn ietwat belachelijk zou kunnen overkomen.

Ik troost mij met de gedachte dat ik met het ouder worden dus steeds meer op de ooghoogte van mijn kleinkinderen kom, en er zo ook meer kan van genieten.

 

Dingens

Geplaatst 7 maart 2016

Meen je dat? Doe jij ook al mee aan…, die dingens…, allee,.… die dingens hé? – dagen zonder vlees vulde haar tafeldame aan. – Ja dagen zonder vlees, dat wilde ik zeggen.  – Het is voor een weddenschap. Laatst waren we op restaurant en ik had …. dingens, hoe heet dat nu weer? Met van die paddenstoelen….. – Cordon Bleu vulde haar vriendin aan. Juist cordon bleu, maar zonder vlees, maar met….. dingens,…. je weet wel, je kent het, het komt  uit Japan of toch van het oosten. – Tofu? – Juist ja, dat is het, tofu, of toch zo iets in die aard.

Was het lekker? – Eh,… ja het was zeker niet slecht. – Waar zijn jullie gaan eten? – Wel bij….. dingens,… in Antwerpen aan de, ja….. hoe heet die straat nu ook weer? Ja zeg,…. ze komt uit op de kade,….. – De Suikerrui misschien? – Ja  dat is het de Suikerrui, bij dingens hé…… ja ik kan nu niet op de naam komen….. ik zou het duizend keer zeggen, kom, help mij eens? Haar vriendin keek haar met vragende ogen aan. – ik zou het echt niet weten, zei ze.

Kom,…. het speelt nu geen rol, het schiet me zo nog wel te binnen, maar ik zei toen nog tegen onze dingens,…. onze Marc, dat het toch wel smaakte die dingens….. – Tofu? – Juist ja tofu.

Het gesprek ging zo nog een tijdje verder. Uiteindelijk is het wel  een zegening  dat we het woord “ dingens “ in onze woordenschat hebben. Het maakt de gesprekken voor ieder van ons een stuk makkelijker. “ Dingens “ kan voor alles gebruikt worden, om personen te benoemen, voorwerpen aan te duiden, gevoelens te omschrijven, kortom de mogelijkheden  voor het gebruik van het woord “ dingens “ zijn legio. En de voordelen van het gebruik van  “ dingens “ worden alleen maar groter met het ouder worden.

Ik dronk dus mijn kop dingens uit,  vroeg aan de dingens, de rekening, betaalde en keerde tevreden huiswaarts…….

 

Herman en het ziekenfonds

Geplaatst 29 februari

Dag mijnheer, heeft u het ook gehoord? Herman zat met zijn rug naar de statige sanseveria’s die voor het raam stonden, hij keek me onderzoekend aan terwijl hij zijn sigaretje rolde. Langzaam stak hij het artisanaal gevormde kunstwerkje  in zijn mond. Met de ogen een beetje dichtgeknepen keek hij naar het puntje, aarzelde even en deponeerde zijn sigaretje dan op de rand van de asbak. – Het was laatst op de radio, zei hij,  het ziekenfonds wil de terugbetaling van geneesmiddelen koppelen aan de levenswijze van de patiënt. Ik had het bericht vaagweg opgevangen toen ik mijn groene pak met geel hemd een bruin-rood-oranje stropdas en blauwe suède schoenen aandeed kwestie van politiek correct te blijven.

Allez….luister, ging Herman verder, ze willen de terugbetaling stoppen voor de medicatie van mensen met een longaandoening als ze niet stoppen met roken. Is dit christelijk mijnheer? Als ge niet stopt met roken moet ge maar wegkwijnen op de meest afgrijselijke manier. Allemaal eigen schuld dikke bult. Hij  keek nog even begerig naar zijn sigaretje op de rand van de asbak. En wat is de volgende stap mijnheer? Ik zie het al aankomen zei hij terwijl hij in zijn koffie roerde.

Binnenkort krijgen ze geen terugbetaling meer van de pilletjes voor maagpatiënten als blijkt dat ze teveel vet eten of teveel rood vlees gegeten hebben? Hoestsiroop aan de volle pot te betalen als ge teveel mensen kent in uw vriendenkring die de griep hebben of een hoestje gehad hebben? Pijnstillers tegen de hoofdpijn aan volle prijs als ge teveel stress van uw job of uw kinderen gekregen hebt. Geen medicatie voor het hartlijders meer als ze niet aangesloten zijn bij een sport- of fitness-club.

Stel u voor geen pilletjes tegen de cholesterol of medicatie voor de lever als ze in uw bloed zien dat ge een week ervoor een glaasje wijn gedronken hebt . Allez…. zei hij nog, ze laten u in de toekomst gewoon creperen als ge niet volgens het boekje geleefd hebt, en pech voor u als ge daarna niet genoeg geld hebt om uw dure medicamenten te betalen.

Ik knikte en begreep alvast waarom Herman aan de koffie was….

 

Een Velouren Zondag

Geplaaatst 22 februari

Ze waren, na een  erg gezellige avond,  op een  erg christelijk uur naar huis gegaan. Het etentje was goed verlopen en de hele avond werden er anekdotes opgehaald uit een ondertussen ver verleden. Er werd beschaafd omgegaan met alcohol, er werd gelachen, er werden foto’s uitgewisseld van kleinkinderen en kinderen, kortom een geslaagde avond. Het opruimen van de tafel en keuken na hun vertrek was binnen een redelijke tijdspanne geklaard, zodat we toch nog op een aanvaardbaar tijdstip onze sponde vervoegden.

We bleven iets langer dan gewoonlijk uitslapen en terwijl ik nog een paar korte hazenslaapjes aan het verwerken was, had mijn vrouw de keuken verder opgeruimd en het ontbijt klaargemaakt. Na een uitgebreide douchesessie was het bijna middag. De verwarming iets hoger, terwijl de wind zich buiten om het huis liet horen. Het middag nieuws op de televisie, de natuur documentaire nog met één oog open meegepikt, een beetje computeren en een beetje wegdommelen.

Een stukje in een boek gelezen dat ik al veel te lang geleden had weggelegd, om het toen begonnen verhaal  nog verder te kunnen volgen. Waardoor  ik dus pagina per pagina terug naar voor in het boek moest gaan tot ik de draad weer kon oppikken. Om me dan te realiseren dat ik, nadat ik er enkele woorden terug van gelezen had, de daaropvolgende pagina’s toch nog in het hoofd had zitten. Opnieuw even de ogen sluiten, nu met het boek op mijn schoot.

Het zes uur journaal bekeken en het zondags gebraadje in de oven gezet, een kleine salade erbij gemaakt en alles met een bescheiden glaasje wijn overgoten. Juist op tijd om gezellig met een kop thee, samen met mijn vrouw, van de nieuwe zondagavondreeks op televisie te genieten.

Een ” velouren ” zondag.

Het mag ook wel eens

 

Herman en de wereld

Geplaatst 15 februari

Met een halfvolle pint in zijn rechterhand geklemd staarde Herman tussen de sanseveria’s door naar de voorbijrijdende wagens. – Ik had u zien aankomen, mijnheer, zei hij me met trage diepe stem toen ik aan zijn tafeltje ging neerzitten. Herman noemde me altijd mijnheer. Wellicht kwam dit door het driedelige blauwe pak met bijhorende gele stropdas voorzien van groene, rode en oranje bollen  dat ik altijd draag, met daaronder bruine schoenen, kwestie van politiek neutraal te blijven in deze troebele tijden.

Toen ik op het roze-wit geruite pakje voor hem wees, zei hij: ik kom juist van de slager, een steak gaan halen voor vanavond. Voorzichtig opperde ik dat er toch een spontane actie bezig was onder de noemer “Dagen zonder vlees”. Hij verslikte zich bijna in zijn pint, zette zijn glas neer en bekeek mij met een blik vol ongeloof . Maar mijnheer,  zei hij,  gelooft u die verhaaltjes ook al? Allez,… luister eens zei hij.., de katholieke kerk zegt al tweeduizend jaar aan zijn volgers dat ze tijdens de vasten het vlees moeten derven. Ik denk dat die met een pak meer waren dan de pakweg zeventigduizend die zich  nu als wereldverbeteraar willen opwerpen.

Ja maar, probeerde ik. En!…. ging hij onverstoord verder,  een paar miljoen gelovigen en is de wereld daar beter van geworden? Niks hé. Hij  goot het restant van zijn pint in zijn mond. Hij hief zijn glas in de hoogte richting toog en schudde er even mee. “ Salaad ” zei hij, hij bedoelde uiteraard sla,… heeft ook water nodig en per kilo meer dan een koe, mijnheer. En de koeien pissen nog een deel terug uit en de urine en uitwerpselen voeden de aarde weer…. En zo is de cirkel rond. Altijd die panikerende cijfertjes. De koeien drinken dan nog water uit een put….Wat is dan eigenlijk het probleem vraag ik me af. Het enige wat ik denk, mijnheer, is dat ze al hun cijferwerk kunnen steken daar waar de zon nooit schijnt.

Hij zette zijn glas aan zijn mond,  dronk het in één teug leeg, nam zijn pet, graaide zijn dierbare steak mee en  stapte driftig naar de deur. Met de klink in zijn hand draaide hij zich naar mij toe en zei met zijn neus in de lucht, Allez,… smakelijk met uwe…… “ salaad ”, en trok de deur achter zich dicht.

Hij bedoelde sla natuurlijk……..

 

Tradities

Geplaatst 8 februari 2016

“Hi Werner, are you available, to take a call. Don’t worry everything’s ok.”  Deze sms kreeg ik enige tijd terug vanwege de Ierse vriend van mijn dochter. Afijn, een berichtje dat bij elke vader  die over een gezonde dosis bezorgdheid over zijn dochter beschikt, de bloeddruk op korte termijn redelijk doet pieken. Iets wat mijn huisarts mij op mijn leeftijd ten stelligste afraad. Te laat dus. De gedachte kwam zelfs niet bij mij op om dit berichtje met een sms’je te beantwoorden en voor ik het zelf besefte had ik het nummer van de vriend gevormd en ging het belsignaal op zijn GSM op het verre groene eiland over.

Hallo, Werner? Hoorde ik ietwat gereserveerd aan de andere kant. Maar voor hij verder iets kon zeggen vroeg ik hem op de man af wat er aan de hand was,  ik hoopte zo snel mogelijk te horen welke malheuren er gebeurd waren of stonden te gebeuren. – Wel,….. zei hij  en het klonk zelfbewust, hij wilde mij contacteren om mij, zoals de traditie het voorschreef in Ierland, te vragen of hij met mijn dochter mocht huwen. Was het de slechte lijn of was ik te gespannen en was mijn vocabulaire niet snel genoeg naar de Angelsaksische taal overgeschakeld, maar het laatste gedeelte van zijn zin ontging me volledig. Dus stotterde ik een “repeate please”. Waarop de jongeheer nu na een korte maar duidelijke waarneembare aarzeling, met enige schroom, zijn vraag opnieuw iets beter articulerend probeerde te herhalen.

Mijn dochter had mij er vroeger al voor verwittigd. En ik wist dat de traditie, waarbij de jongen officieel de hand moest vragen aan de vader van het meisje, in de familie van de jongeman gevolgd werd. Ik was er mij ook van bewust dat het niet de bedoeling was dat ik hier urgent  een familieraad bijeen zou  roepen  om te bepalen hoeveel koeien en schapen de jongeman moest meebrengen. Dat het over meerdere dieren zou gaan was tenslotte een uitgemaakte zaak, het ging hier over mijn enige dochter, doch onze woning is niet echt voorzien op het herbergen van een uitgebreide veestapel.

Een beetje overrompeld door de Ierse traditie,  gaf ik met rustige warme vaderlijke stem mijn toestemming, gevolgd door een aantal overbodige richtlijnen over graag zien, respecteren en zorgdragen voor haar, in goede en kwade dagen. Ze hadden tenslotte samen meer dan de wettelijk bepaalde proefperiode al achter de rug.

Toch maakte het wel een beetje indruk op mij, dit officiële gedoe. Na het gesprek, nam ik, niet ontdaan van enige trots, op de bank plaats naast mijn echtgenote en vertelde haar wat er ons allemaal te wachten stond.

We hadden misschien toch een stalletje moeten bouwen om een paar van die kleine geitjes in te huisvesten  dacht ik nog even, maar dit geheel terzijde… .

 

Herman 

Geplaatst 1 februari 2016

Met zijn knoestige oude hand geklemd rond een halfvol bierglas, waarvan het schuim bijna helemaal verdwenen was,  staarde Herman me aan. Zijn oogleden vochten een moedige strijd tegen de zwaartekracht en zijn hoofd knikte nu en  dan een beetje naar voren om bijna op hetzelfde ogenblik met een korte snok terug omhoog te gaan  en mij dan met vranke blik doordringend aan te kijken.

Ik zal u eens vertellen , wauwelde hij binnensmonds , – Ik zal u eens vertellen – herhaalde hij, waarna zijn hoofd opnieuw voorover knikte. Met een schok kwam het terug recht, – ik zeg u -, sprak hij nu met ferme stem, – het had allemaal niet mogen gebeuren, neen, het had allemaal niet mogen gebeuren, mompelde hij er nog eens ongearticuleerd achter. Hij bracht het bierglas naar zijn mond en toen hij dronk liep er langs beide mondhoeken een straaltje bier naar beneden, die hij met de achterkant van zijn vrije linkerhand wegveegde.

Ze hebben veel kapot gemaakt, mijnheer, alles maken ze kapot. Hij nam zijn zakdoek uit zijn zak en snuite zijn neus luidruchtig. Alles maken ze kapot zei hij nogmaals terwijl zijn oogleden terug begonnen te zakken.- Ze kunnen diepe wonden slagen, man, en scherp zijn. Ze, ze… ze maken een mens kapot, althans mij hebben ze kapot gekregen, mijnheer.

Hij zette zijn glas neer en deed een poging om recht te staan, waarbij hij juist op tijd naar de stoel naast hem kon graaien om zijn evenwicht te herstellen. – ze hebben mij kapot gekregen,  herhaalde hij  terwijl hij naar de koperen potten op de vensterbank wees waarin  enkele sansevieria’s statig rechtop stonden. Vrouwentongen,  zei hij, waarbij hij het woord bijna uitspuwde. Hij waggelde naar de deur en verliet het café.

Door de sansevieria’s heen zag ik hem over zijn fiets geleund met een  groteske beweging een plantje aanwijzen bij de bloemenverkoopster aan de overkant.

Vrouwentongen,……………..

 

Kapsalon Wendy  4

Geplaatst 25 januari 2016

Het is er eindelijk van gekomen zei ze terwijl ze driftig de schaar zette in de mij resterende schaarse hoofdtooi. Ze was begonnen aan een cursus digitale fotografie. Reeds twee jaar had ze een naar de gangbare normen fatsoenlijk fototoestel. En nu had ze in haar drukke agenda tussen het knippen, kleuren en brushen , de home partijtjes van Victoria en Tupperware, het huishouden met man en twee puberende dochters, eindelijk de tijd gevonden om eraan te beginnen.

“Niet simpel” zei ze me nog. Er komen veel cijfertjes en berekeningen aan te pas vooraleer je een presenteerbare foto kan nemen, terwijl ze mijn fragile haren met een soort plantenspuit terug bevochtigde. “Een dikke syllabus” ging ze verder, waarin je toch best even op voorhand las wat de volgende les brengen zou. Want ja, de man die de cursus gaf was niet erg eloquent of welbespraakt. Hij ging er nogal vlot over.

Ja,… opdrachten moesten ze ook uitwerken. Ik zei haar nog dat deze tijd van het jaar prachtig is om de over de Nete-vallei trekkende ochtendnevels,  bij zonsopgang, vast te leggen op de gevoelige chip. Laat dit nu net haar nieuwe opdracht geweest zijn. Als beginnend fotografe moest je ontiegelijk vroeg uit de veren om deze  ochtendlijke pastorale pracht op de gevoelige plaat vast te leggen. Ik placht er op dat tijdstip liever in mijn warme bed over te dromen.

Er is in onze gemeente geen fotostudio meer waar je foto’s kan laten nemen voor je identiteitskaart. Dit is misschien een gat in de markt. Stel je voor Kapsalon & Fotostudio Wendy.

Je haar ligt altijd beeldig op je paspoort.

 

Co-slapen

Geplaatst  18 januari 2016

Verleden week  op de radio : co-sleeping of met zijn allen in één bed. Ikea zou er zelfs speciale bedden voor verkopen. Op allerlei fora wordt erover gedebatteerd, de hele familie in één leger, sponde, tram of slaapstede. Vader, moeder en de hele reutemeteut. De oma en de opa nog net niet. Maar dat komt misschien nog.

Natuurlijk kunnen de believers een hele lijst aan voordelen voorleggen. Het zou mij te ver brengen om die hier allemaal op te sommen. Ieder halfzachte, van empathie overlopende fantast, zou deze lijst uit één van zijn duimen hebben kunnen zuigen. Alle argumenten zijn echter heel makkelijk met twee woorden te weerleggen.

In antwoord op de vraag hoe de ouders dan hun intieme fantasieën na het lezen van vijftig tinten grijs konden botvieren gaf de co slapende mama als antwoord dat vrijen, vossen of boem-boem niet alleen in bed hoeft te gebeuren. Nu heb ik in mijn jonge jaren ook wel eens gestoeid in de korenvelden van het zacht glooiende  agrarische landschap van de Boshoek, maar ik hoef je zeker niet te vertellen waar je die irritante korenaren nadien overal terug kon vinden.

Een  dame van kind en gezin werd er  ook bij gehaald maar deze bleek niet onverdeeld gelukkig met het blindelings promoten van een gezinsbak als slaapplaats. In sommige omstandigheden kon het wel soelaas bieden maar het was toch niet echt aan te raden.

Ik was echt wel blij toen ik mijn eigen  kamertje kreeg, een kamertje waarvan ik de intimiteit met het ouder worden jaar na jaar meer kon appreciëren. Ik heb in mijn heel prille kinderjaren noodgedwongen na het ontdekken van een muis in de logeerkamer en nadat mijn grootmoeder mij had voorgesteld van bed te  wisselen, omdat ik toen nog bang was van muizen in alle vormen, welgeteld één keer bij mijn grootvader geslapen. Geen oog heb ik toen dicht gedaan, naast die houtzagerij.

De nacht daarop nam ik er op zevenjarige leeftijd mijn eerste muis alvast met plezier bij.

Ik zal ze nooit vergeten.

Column

Geplaatst 11 januari 2016

Dagje verlof in het vooruitzicht, een beetje uitslapen om dan na een verkwikkende douche nog enkele restanten van het jaarlijks nieuwjaarsdiner dat we samen met de kinderen  hielden, op te ruimen. En rond zes uur mijn blog even bijwerken met een stukje dat ik deze week al had geschreven. Maar het liep anders.

Uit dank voor de fantastische steun die ik ieder jaar opnieuw van mijn soulmate krijg om een uitgebreid menu aan te bieden had ik haar vanochtend koffie op het bed beloofd. Onachtzaam zette ik de radio op terwijl ik haar koffie klaarmaakte en op de weg fadende  tonen van Major Tom hoorde ik de nieuwslezer zeggen dat David Bowie het tijdelijke met het eeuwige had gewisseld. Zoals zovelen waren  we beide Bowie fan.

Ik leerde hem kennen na de aanschaf van de vinyl plaat “ Ziggy  Stardust “ dewelke ik 43 jaar geleden kocht zonder echt te beseffen welk meesterwerk ik in handen kreeg. In tegenstelling tot mijn geliefde was ik minder fan van zijn latere werk maar zij bleef Bowie fan tot de laatste snik. Alhoewel naar eigen zeggen niet alleen voor de muziek. Ik legde me er graag bij neer wetende dat ik nooit de ranke slanke modebewuste blitse verschijning van de heer Bowie zou kunnen evenaren.

Het dagje verlof begon met koffie aan bed toch in mineur, dankzij de technologie van de slimme telefoon was het nieuws reeds tot in de slaapkamer doorgedrongen.

De heren King, BB & Ben .E, Thé Lau, Armand en Sjef Van Uytsel en ik kan ze niet meer allemaal opnoemen krijgen er een mooie collega bij om te jammen. Hij was ongetwijfeld één van de hele groten en zal zo verder herinnerd worden door velen die een beetje met muziek begaan zijn.

De wereld wordt er alleen nog een beetje triester door.

 

Nieuwjaar

Geplaatst 4 januari 2016

De laatste Nieuwjaarszangertjes zijn nog maar net om de hoek van de straat verdwenen of de driekoningenzangertjes beginnen hun stembanden al te opwarmen om binnen enkele dagen hun tocht langs de huizen aan te vatten. We genieten het voorrecht om in een gemeente te wonen waar de traditie van de zangertjes hoog in het vaandel wordt gevoerd. Met als gevolg dat onze landelijke Kempische gemeente met oudejaarsdag overspoeld werd door ongeveer achthonderd zangertjes.

Achthonderd, deel die door, laat ons clement zijn, vier, dan hou je ongeveer 200 groepjes over, die van deur tot deur op strooptocht trekken. Je zal maar in het centrum van het dorp wonen als je een kleine honderd keer je deur moet openen om op enkele varianten na telkens naar hetzelfde liedje te moeten luisteren. Op het einde van de dag zijn de scharnieren van de voordeur zeer zeker aan een druppeltje olie toe en heb je zelf, als je heel eerlijk bent, minstens tien maal de neiging moeten onderdrukken de deur niet terug dicht te knallen alvorens je één noot hebt gehoord. Maar dat doe je niet natuurlijk.

Financiële vergoedingen na het aanhoren van de verkrachte toonladders worden door het hoge aantal kandidaten ook quasi onbetaalbaar. Bij het zien van de begeleidende ouders compleet met bolderwagen of caddie, die zelfs al geen moeite meer doen om zich discreet op de achtergrond te houden, bekruipt me dan ook eerder de neiging om twee “Poetin” peren per persoon in hun handjes te duwen. Die zijn nog enigszins betaalbaar. De pompoen die reeds buitenstaat sinds Halloween zou ook een volwaardig alternatief zijn om mee te geven. Een kinderhand is dan ook trouwens snel gevuld. Om de gezondheid verder te bevorderen denk ik dat één of twee uien en een wortel per zangertje beter zou zijn dan al het suikergedoe en mama kan er nog soep van maken. Ik ben er zeker van dat er minder aan de bel getrokken zou worden.

Op het gevaar af beschouwd te worden  als een verzuurde ouwe brompot, wil ik  die dagen liefst ergens in een hutje op de hei vertoeven op minstens drie uur loopafstand van het dichtstbijzijnde  dorp. Het viel me trouwens op dat de rolluiken van verschillende huizen merkwaardigerwijs de hele  dag dicht bleven.

Tradities zijn er natuurlijk om in ere gehouden te worden maar overdaad maakt het soms dat traditie een mens serieus de keel kan beginnen uithangen. Wat vroeger een kinderfeest was wordt meer en meer door de commercie uitgemolken met drankstalletjes op het parcours om de dorstige kelen van vooral de ouders te smeren met jenever en glühwein. Hamburger kraampjes om de honger die men van de trektocht heeft gekregen te stillen.

Op 6 januari ben ik niet thuis. Men zegge het voort.