Kapsalon

Geplaatst 29 december 2014

Ik heb niet meer de weelderige haardos die mijn hoofd tijdens mijn jongere jaren tooide. Zo om de zes weken ga ik wel eens naar Kapsalon Wendy om de mij nog resterende hoofdtooi te laten fatsoeneren.

Gelet op het aantal Wendy’s die ik in mijn directe omgeving ken, ben je met zo een naam voorbestemd om iets met haar te doen, al dan niet officieel, minder officieel of gewoon aan huis. De kilometers die ik in ons land onder mijn wagen door laat schuiven brengen mij meer dan eens voorbij een kapsalon Wendy.

Net toen ik dacht dat ik alles gezien had in mijn leven, viel bij het afrekenen bij mijn Wendy, mijn oog op een stapeltje visitekaartjes met daarop een naam met daaronder  : Telepathische consulten en Reiki- behandelingen voor dieren en daaronder verder nog vermeld : Dierentolk & Healer.

Ik veronderstel dat de telepathische consulten zich moeten afspelen binnen een bepaalde radius en dat de efficiëntie of het resultaat bepaald worden door de afstand. Hopelijk kunnen de klanten deze behandeling ook telepathisch betalen.

Hetgeen mij het meest opviel op het kaartje was de term dierentolk. Ik bedenk daarbij ongewild dat er verschillende dierentalen moeten bestaan zoals het runds, het vis, het vogels, het honds en het kats. Ongetwijfeld vergeet ik er een paar. Er stond niet bij vermeld welke talen de consulente machtig was.

Op de  achtergrond van het kaartje stond er gras afgebeeld. Iets wat deze weldoenster volgens mij in ruime mate gerookt moet hebben tijdens het studeren van deze verschillende talen.

Eindejaar

Geplaatst 22 december 2014

De  donkerste dagen van het jaareinde varen snel  voorbij, door de koude winterwind strak in de zeilen,  verder gejaagd.

Iedereen maakt zich op om ze voor zichzelf  in te kleuren. Voor sommige mensen is het een confrontatie met een gemis. Voor anderen een aangename herinnering aan hoe het ooit was. Velen zullen er een feeëriek lichtspektakel van maken om. feestelijk het nieuwe jaar zonder zorgen in zetten.

Laat het nieuwe licht van de zonnewende voor iedereen een bron zijn om met een positieve ingesteldheid het nieuwe jaar te beginnen met een warme herinnering aan het verleden.

Aangename feestdagen!

Fietsvriend

geplaatst 15 december 2014

Hij is gevallen en heeft zijn heup gebroken, vertelde  mijn vrouw me. Hij heeft een chirurgische ingreep ondergaan en heeft een nieuw heupgewricht  gekregen.

Hij,.. hij is mijn voormalig  fietsmaatje en nu  ver  wonende vriend. Twee jaar geleden zag hij het niet meer zitten in ons regenlandje en verkocht alles om in Frankrijk te gaan wonen, ergens op de grens van de Bourgogne streek.

Ik mis hem nog steeds. Onze gesprekken tijdens onze fietstochten,  waarbij we onze probleempjes en kleine ergernissen over werk of  echtgenotes aan elkaar kwijt konden en die nadien ook tussen ons bleven. Onze etentjes en de heerlijke bacchanalen met exquise wijnen die we samen hielden. Sinds zijn vertrek hangt mijn fiets, mooi gepoetst, één van mijn vele gebreken, aan de haak.Twee jaar geen trap meer gegeven. Twee jaar en twaalf kilo geleden de laatste rit gedaan.

Nu ligt hij in het hospitaal in  Frankrijk  nabij de Cote d’Or  in de Bourgogne. Ze hebben hem een nieuwe heup gegeven na die stomme val. Titanium dacht hij. Zijn oud heupgewricht is opgestuurd voor onderzoek om eventuele andere oorzaken uit te sluiten.

Floyd Landis heeft na een heupoperatie de Tour De France nog gewonnen in 2006, weliswaar met de nodige artificiële middelen.

Die middelen heeft mijn fietsmaatje niet nodig. Ik ben dikwijls genoeg in zijn wiel gestorven. En binnen een paar maanden beklimt hij ongetwijfeld terug gezwind de Bourgondische heuvels.

Pippen

Geplaatst 8 december 2014

Pippen is voetfetisjist geworden zei ze me. Pippen, genoemd naar de Amerikaanse Basket speler Scottie Pippen, is de dwergpapegaai van de dochter uit het voor mij, nog steeds, verre Ierland.

De laatste tijd is hij verliefd op voeten, zei ze me nog. Hij begint zelfs paringsgedrag te vertonen. Bij vogels zouden dat kleine kokhals bewegingen zijn, nog steeds volgens de dochter. Ik durfde geen toespeling maken op de reuk van de voeten en zette, gezien het gesprek over Skype verliep, mijn meest begripvolle dwergpapegaaienkennersblik op.

Hij kruipt zelfs in de schoenen van mijn vriend om daar te zitten triomferen, ging ze nog verder. Telkens als ze de  verliefde kleine gevederde uit de schoen wilde halen, ging dit steeds gepaard met de nodige bijtpogingen en was het een kleine veldslag om hem uit de schoen te halen. Het lag op mijn  tong om te zeggen dat ze moest proberen hem te lokken met een stukje “chaumes”, een kaas gemaakt aan de westelijke “voet” (sic) van de Pyreneeën. Maar een mens doet dat niet in zo een problematische situatie.

Daarbij, er komen aan de westelijke voet van de Pyreneeën niet veel in het wild levende dwergpapegaaien voor, heb ik later na enig opzoekwerk kunnen vaststellen. Dus Chaumes konden we in dit geval uitsluiten. Zou het dan toch verliefdheid wezen? Of was er nog een andere kaas in het spel?

Uiteindelijk blijkt dit dan misschien toch een geval voor de papegaaienpsycholoog te zijn. Die hierdoor  ook zijn bestaansreden heeft gevonden.

Schuurtje

Geplaatst 1 december 2014

Een beetje scheefgezakt, het opgeschoten onkruid nonchalant onderaan je voorgevel met daarin een verweerde groene poort, sta je al jaren je stukje grond te verdedigen. Vechtend tegen het oprukkend geweld van trendbewuste  nieuwbouw.

Overal wordt je omsingeld door jaren tachtig fermettes, jaren negentig neo-modernisme en jaren tweeduizendentien pastorijwoningen, de ene al bombastischer dan de andere. Vooral de grote poort, lijkt in die laatste bouwstijl een prominente plaats in te nemen. Hoewel de wagens nu bijlange na niet meer zo hoog zijn als de koetsen die destijds gebruikt werden.

Wat vervallen maar toch nog kranig geef je aan het straatbeeld die archaïsche toets die het zo interessant maakt. Dat stukje ongerept verleden, tussen alle gemillimeterde grasveldjes in de voortuintjes, afgeboord met dezelfde in lichtgrijs of beige geschilderde afsluitinkjes. Met daarachter in hetzelfde troosteloze grijs geschilderde raamkozijnen en deurlijsten.

Jouw diep donkergroene poort staat er als een statement tegen het uniformisme van de medemens die absoluut die modetrends wil volgen. Bijna nergens vindt je nog een ongerept stukje bos of  braakland waar kinderen eindeloos kunnen rondzwerven, kampen bouwen, en stiekem sigaretten rokend, kattenkwaad kunnen uithalen.

Misschien trekken we daarom zo graag naar Bokrijk. Om daar de echte, lichtjes vervallen, fermettes en pastorijwoningen te zien.

Zeeleeuwen

Geplaatst 24 november 2014

Voorbije week  in het nieuws : “ Zeeleeuwen zouden seks hebben met pinguïns “. Buiten het relatief lage maatschappelijk belang, toch even een nieuwtje dat me de wenkbrauwen deed optrekken.

Al in 2006 zouden wetenschappers ontdekt hebben dat zeeleeuwen op autoritaire wijze geslachtsgemeenschap opeisen bij die arme koningspinguïnnetjes. En het blijkt geen eenmalig  gegeven zoals de onderzoekers verder onderzochten. Steeds meer oververhitte – zou het aan de opwarming van de aarde kunnen liggen ? – jonge zeeleeuw- mannetjes zitten achter de pinguïnnetjes aan. Wat volgens mij, met de stijl de ze beiden bij het lopen hanteren, niet echt snel zal gaan.

In het vertoonde  wetenschappelijk filmpje was ook duidelijk te zien dat de zeeleeuw een voorkeur had voor de missionarishouding en bij voorkeur bovenaan zat. Wat mij ook logisch lijkt. Anders zouden we de pinguïn toch van een of andere vorm van  kangoeroebal-fetisjisme kunnen verdenken.

Meestal laat de zeeleeuw de pinguïn na de daad gewoon terug naar de groep gaan. Waarbij niet echt zou opvallen of de pinguïn raar loopt, melde het onderzoek. Wat mij met het verschil in gewichtsklasse en grootte , toch normaal zou lijken. Maar dit geheel terzijde.

Eén enkele maal wordt de pinguïn als maaltijd gebruikt, vermelden de onderzoekers nog in hun onderzoeksrapport. Alweer had ik het omgekeerde veel opmerkelijker gevonden.

Ik verwacht één dezer dagen de bevestiging dat de beren in het woud hun achterste afvegen met een jong konijntje na de grote boodschap of met een egel voor hen die niet van zacht houden.

Wat kan  de natuur toch mooi zijn !

Veel gekker  moet de wereld niet worden.

Gesprekje

Geplaatst 17 november 2014

Wat denk je, vroeg hij. Neen zei ze, nee, nee nee. Ja, maar luister even, ik denk wel…, neen zei ze weer, nee, nee en nog eens nee. Neen! ik zeg ja,  ja toch? Neen ! ja maar ja! Neen! Jawel ! Nee! Het moet kunnen zei hij. Neen antwoordde ze. Ja het kan wel,  zei hij. Driftig roerde hij zijn koffie.

Ok, zei ze maar dan moeten we,… . Aah neen zei hij. Jawel zei ze. Neen nee nee antwoordde hij, nee!  Jawel! Neen vergeet het.  Ah neen zei ze. Jawel zei hij. Nee nee nee, en ja, ik blijf erbij repliceerde ze. En toch is het ja. Het blijft neen !

Niemand in de tearoom keek op van zijn koffie, thee of chocolade melk, terwijl zij rustig verder argumenteerden. Niemand wist waar het over ging. De kelner keek strak voor zich uit telkens hij voorbij hun tafeltje kwam. En toen hij hen nog twee koffies met bijbehorend gebakje ging brengen, bleven zij elkaar zonder verpinken in de ogen kijken.

Luister nu eens, zei hij toen de ober weg was, waarom niet? Neen en neen en nog een keer nee. En toch!  zei hij nog eens. Nééééé, nee nee. Jawel, en ik zal…. .Stop!  Ok dan,… ok, in dat geval, ja! Echt, nee? Ja! je meent het niet? Neen hé. Jawel zei ze. Je meent het echt? Ja! Neen…? toch!

Ze pikten de laatste kruimeltjes gebak op met hun wijsvinger, terwijl ze elkaar verliefd in de ogen keken. En even later gaven ze elkaar ongegeneerd  een zoen op de mond over de tafel heen zonder nog een woord te zeggen. Gearmd, met haar hoofd tegen zijn  schouder geleund, gingen ze buiten.

Een goed gesprek kan toch wonderen doen!

Ja toch?

Stilte

Geplaatst 10 november 2014

Vier jaar kanon gebulder, het brullen van bevelen, onophoudelijke ontploffingen, afgewisseld met het staccato van geweer-  en mitrailleur schoten, het gekerm van gewonden, het klepperen van voortsnellende paardenhoeven en het geratel van karren en de eerste wagens. Ratten en slijk.

En nu stilte. Alleen de wind en de schuin vallende kille novemberregen teisteren het landschap met de uniforme grijze graven. Arduinen grafzerken met daarop een koperen plaat met een naam en twee jaartallen, meestal met minder dan twee decennia verschil

Rij per rij, zoals vroeger in het gelid. Trots… trots zoals ze toen optrokken naar het front, overtuigd van het recht op zelfbeschikking. Het recht om neutraal te zijn in een veel groter conflict.

Volledige generaties weggevaagd, in hun jeugdige oorsprong weggemaaid. Geen vooruitzichten op een gezin, kinderen of kleinkinderen. Neergemaaid of verstikt door het gas in de loopgraven, weggezakt in het slijk.

Rij per rij, en toch eenzaam. De stilte weegt zwaarder dan de kreet van woede.

“ het moest maar eens terug oorlog worden”  zei hij me  “de jeugd zou  dan wel ondervinden hoe goed ze het hebben.”

Hij heeft waarschijnlijk de oorverdovende stilte van de meer dan “ vijfendertig  miljoen “ gesneuvelde  soldaten  van WO 1 niet gehoord. Vijfendertig miljoen die net voor dat “goed hebben” gevallen zijn.

Alpetreintje

Geplaatst 3 novenmber 2014

Krakend en af en toe heftig heen en weer schommelend trok het, uit twee wagonnetjes met stuurpost samengestelde, rode tandrad treintje zich moeizaam de steile berghelling op. 1871 stond boven de voorruit te lezen, in reliëf op een dikke koperen plaat, waar voeger rode verf over had gezeten.

De machinist zat lichtjes onderuitgezakt in het sappige “Schwyzerdytsch “ met een al wat oudere passagier te keuvelen over het erg uitzonderlijk mooie oktober weer.  18 graden op een hoogte van 1800m is eind oktober wel erg “ seltsam.“

In het treinstelletje volgeladen met over enthousiaste oosterse toeristen, driftig fotograferend met smartphone of tablet, een groep oudere bergstappers en enkele authentieke bewoners van de berg zelf, overstemden Babylonische klanken het steunen en zuchten van het meer dan 140 jarige treintje.

Na een harde luchtstoot, die het beeld opriep van een corpulente flatulerende bergbewoner na het consumeren van teveel “  bratwurst “, stopte het vehikel aan het laatste station. Voor het grote restaurant, hoog boven het wolkendek gelegen, strekte zich een enorm terras uit.

Op de uiterste punt van het terras gezeten, met een frisse pint bier, neerkijkend op het zich onder het wolkendek bevindende dal, kreeg men hetzelfde gevoel dat de Goden op de Olympus waarschijnlijk hadden toen ze ” Odysseus ” met arendsblik volgden en hem zijn beproevingen oplegden.

“ Lohnis ässe ond trenke, mer chönnte morn scho tod sy “  zoals ze daar zeggen.

(laat ons eten en drinken, morgen kunnen we dood zijn)

Verrassing

Geplaatst 27 oktober 2014

Of ze volgende maand het derde weekend kon?  Neen…of eigenlijk …  dat wist ze nog niet.  Een van de kinderen had haar gevraagd niets te plannen.

Geheim, het moest geheim blijven. Ze mocht het zeker niet te weten komen, anders was het geen verrassing meer. Er moest nog een plannetje bedacht worden. En op welke dag  wisten ze ook nog niet.

Maar zoals op andere van haar verjaardagen,  waren ze vast al dagenlang samen aan het  bekokstoven om iets te doen. De ene zorgde voor de locatie, een ander voor de drank en nog iemand voor  de hapjes of misschien voor een bescheiden etentje.

De hele familie zou er zijn, de kinderen en de kleinkinderen en zoals steeds zouden ze wel iets ludieks voorbereiden, een leuke toespraak, een kleine power point presentatie met leuke foto’s,  zo van,  weet je nog toen we samen…… .

Het zou zeker een drukke dag worden. Zo één die ze nooit meer zou vergeten. Waarschijnlijk vermoeiend maar toch leuk. En dan had ze toch ook iedereen nog eens terug gezien.

Het is leuk als de kinderen op een zeker moment beseffen dat samen een verrassingsfeestje in elkaar steken zeker zo prettig is dan er gewoon naartoe te gaan.

En dan kan zij – gespeeld –  zeggen dat het allemaal niet hoefde , maar tegelijkertijd gewoon heel stilletjes genieten van hun aanwezigheid.

Jantje Beer

Geplaatst 20 oktober 2014

Hij ziet er niet meer uit, een rond hoofdje, met twee knopen als ogen en een getekend gezichtje. Rond zijn hals een gebreid sjaaltje in iets te grove steek, waarvan je kan zien dat het artisanaal gebreid  is en geen fabrieksgedoe. Het eens zo stevige lijfje is wat slapjes geworden maar wat wil je na zowat dertig jaar.

Hij sleurde hem overal mee, zijn Jantje Beer, maar hij.., is er niet meer. Alleen Jantje Beer is er nog.

Elke avond voor het inslapen draait ze het sjaaltje rond haar linker wijsvinger . Op haar linkerzij gelegen probeert ze de slaap te vatten met haar gezicht naar zijn foto. En wrijft ze zachtjes over Jantje Beer.  Elke avond keer op keer, sedert  19 jaar nu al.

Hij gaat zelfs mee op reis.  Overal  is hij al samen met haar geweest. De  Dominicaanse Republiek, Egypte of Malta,  Jantje Beer was er altijd bij,  aan de rechterzijde van het bed, meestal samen met de foto. Anders  kan ze moeilijk in slaap vallen.

Een keer nadat ze in Frankrijk vertrokken was, ontdekte ze na  200 km dat Jantje Beer nog in de caravan lag. Daar werd ze wel heel  erg stil en  verdrietig van. Terug rijden wilde ze niet.  Thuisgekomen kreeg  Jantje Beer er een vriendje bij als tijdelijke vervanger. Bobke probeerde zich zo goed en zo kwaad  mogelijk van zijn taak te kwijten.

Het jaar daarop had ze Jantje Beer terug bij uit Frankrijk . En nu staan ze beiden naast haar tijdens de nacht.

Misschien was Jantje Beer  gewoon aan een jaartje tijdskrediet toe.

i.m. Kristian Germanus

Nazomertje

Geplaatst 13 Oktober 2014

De vroege ochtendmist schuift langzaam langs de bosrand en hult daarbij de onderstammen van de bomen in ragfijn suikerspin. Op het met glinsterende minuscule pareltjes gerijmde grasveld ervoor graast een toom ganzen statig van het frisse vochtige gras. Heel af en toe gakken ze om elkaar te kennen te geven dat ze er nog allemaal zijn.

Langzaam warmt de dag zich op. Het vroege waterzonnetje doet zijn uiterste best om de nevels te doorboren. Bomen camoufleren zich met varianten van bleek geel, over oker tot diep donker bruin en  rood. De eerste bladeren geven er ook de brui aan; na een hele zomer de brandende zon getrotseerd te hebben, dwarrelen ze doelloos naar beneden.

De gezellige barbecues in de zoete avondwarmte liggen achter ons. Het drukke gedoe van oververmoeide spelende kinderen, voor wie bedtijd reeds lang overschreden werd, het klinken van de glazen en tikken van het bestek dat de geanimeerde gesprekken van de volwassenen ondersteunt, lijkt alweer lang voorbij.

De wereld maakt even plaats voor rust en af en toe een aangename namiddag op een terrasje, uit de wind, liefst achter een doorzichtig scherm, zodat we, mensjes kijkend, van de spaarzame zonnewarmte kunnen genieten. Truien en jassen worden stilaan weer boven gehaald.

Het buitenleven verplaatst zich langzaam aan naar binnen, waar de verwarming de taak van de vermoeide winterzon op zich neemt en het interieur baadt in sfeervolle verlichting. Maar toch niet teveel,  want

hoe zat het nu weer met dat afschakelplan ?

Verhuis

Geplaatst 28 september 2014

We gaan verhuizen, niet dat we dit echt graag doen, maar omstandigheden dwingen ons ertoe. Niks erg, maar het is nu zo. Van een huis naar een ander huis, al is dat natuurlijk wat verhuizen gewoonlijk is.

En ja,  we hebben op al die jaren best wel wat verzameld. Mijn echtgenote op haar gebied en ik op het mijne en samen op de overlappende gebieden. Gaan we het nu allemaal terug inpakken en meenemen of gaan we samen  bekijken wat wel en wat er niet meegaat.

Hier begint het mis te gaan. Samen bekijken, worden loodzware onderhandelingen waarbij de problematiek in Oekraïne kinderspel lijkt. Op onbewaakte momenten kunnen de emoties heel erg oplopen en moeten er compromissen gesloten worden. Roestige vijsjes die je nog kan gebruiken om een schilderijtje op te hangen, moeten geruild worden voor een oud serviesje waarvan alleen de thee kopjes nog kunnen gebruikt worden, om bijvoorbeeld,…………… roestige vijsjes in te bewaren.

Waar gaan we de meubelen zetten in het nieuwe huis?  Ook op dit gebied moeten woorden gewikt en gewogen worden. Het dressoir zou best in de woonkamer komen, dat lukt nog wel. En het bed in de slaapkamer is ook een voor de hand liggend gegeven. Maar dat bijzet tafeltje daar moeten we het nog eens over hebben. En dan hebben we het nog niet over de kleur van de gordijnen, de kleur die op de muren moet  komen.

Soms blijven de gesprekken onbeslist. We hebben nog tijd. We verhuizen tenslotte pas eind november, en we zijn nu eind september, dus we hebben nog een zee van tijd.

Sommige zaken moeten misschien zelfs niet besproken worden en lossen zich wel vanzelf op.

Denk ik toch ?

Poetin Peertje

Geplaatst 24 september 2014

Je zal maar peer zijn in Haspengouw. Al van het begin, toen je nog een knopje was werd je vertroeteld. Als het te koud was werd je met blazers verwarmd, werd het te droog vernevelde men water om je te koelen.

Toen je nog een ontluikend bloempje was deed je je best om er zo goed mogelijk uit te zien en attractief te ruiken. Dagen aan een stuk aantrekkelijk te zijn voor de voorbij vliegende bijtjes. In de hoop dat ze bij jou zouden landen.

Eindelijk werd je een vruchtje. Je klampte je vast, met je frêle stengeltje aan je tak. Zelfs stormwinden,  stortregens of hagel konden je niet los wrikken van je stamboom.

Het hele voorjaar en de hele zomer zoog je gulzig alle sappen op die je een mooi dik buikje gaven. Het peer model, door de modewereld bekritiseerd, maar door de fruitteler geapprecieerd.

Je doorworstelde je pubertiteit zonder moeite en eind augustus was je een mooie glanzende, gezonde, sappige en volwassen peer. Men mocht je komen plukken!

Maar… dank zij Poetin laten ze je nu gewoon wegkwijnen aan jouw boom.

Tja nu ben je “DE PEER”!

Bilboard

Geplaatst 24 september 2014

Al een aantal weken word ik elke morgen bij het binnenrijden van de gemeente Sint Katelijne Waver begroet door jouw stralende glimlach. Ongetwijfeld heb je die overgehouden aan die reclame met de elektrische tandenborstel die onze tanden met tienduizend toeren per minuut kan omtoveren tot diezelfde verblindend witte glimlach.

Gedrapeerd over een lederen sofa, gekleed in een prachtig roze, in schotse ruit geweven jurk, heb je één van je blonde lokken nonchalant vast met je rechterhand. De ondeugende blik die je op de weggebruikers afstuurt geeft iets gedurfd aan de reclame campagne. Gelukkig hangt deze bilboard niet in Edinburgh. De uitslag van de volksraadpleging had er volledig anders kunnen uitzien.

Er zijn minder aangename verwelkomingen bij het binnenrijden van een gemeente. Het gastvrije Limburg heet ons welkom langs de snelweg en we zijn “ bienvenue “ in Waals Brabant. Anderen hebben het dan weer technisch aangepakt met borden die de drie snelheidszones vermelden of het aantal hardrijders dat er de voorbije maand betrapt werd.

Maar nu rijd ik liever naar Sint-Katelijne – Waver. Automatisch beperk ik mijn snelheid om door jou begroet te worden. Ik heb nog steeds niet kunnen zien waarvoor jouw reclame affiche staat. Maar als doel om mijn snelheid in toom te houden werkt ze.

Misschien moeten we eens bekijken of we die koude, zakelijke snelheidsborden niet moeten vervangen. Maar waarschijnlijk zou het de veiligheid toch niet ten goede komen, wegens te veel afgeleid.

In elk geval begin ik mijn werkdag blijgezind en vol energie.

Recht op rust

Geplaatst  24 september 2014

Harry Mulisch, de zelfverklaarde geniale Nederlandse schrijver , wat ontegensprekelijk ook zo is, poneerde ooit: dood ben je nooit zelf, Je bent dood voor anderen.

Volgens mij heeft hij hier een punt. Dood zijn is een toestand waarbij jezelf nooit het besef zal hebben dat je niet meer bestaat.

Wat wel is: Je bestaat niet meer voor je familie, vrienden en kennissen. Voor hen ben je dood. Je draagt niet verder bij tot hun leven en gebeurtenissen, je hebt geen invloed meer op de ontwikkelingen die hun tijdslijn verder bepalen. Ze horen, zien en ruiken je niet meer, althans niet echt. Je zit niet meer mee aan hun tafel samen te dineren met een goed glas wijn. Samen te discuteren met nog een goed glas wijn, of samen van muziek te genieten na nog meer goede glazen wijn.
Je praat niet meer met hen over de kinderen, het leven of politieke veranderingen. Ze kunnen je niet meer bereiken, niet bellen of langskomen op de koffie. Alle contact is verbroken.
Voor hen ben je dood,.. punt.

Zelf ben je nooit dood, je gaat dood, je neemt afscheid en laat alles achter je. Alle besef van tijd, familie, kinderen, vrienden en kennissen houd op.
Je bent niet meer.

Misschien is het goed zo. Misschien beschermt het ons tegen alle verdriet van hetgeen was en komen zou. Alles waar we geen invloed op hebben of dachten gehad te hebben.
Misschien is dat de hemel die we verdiend hebben. En is het dan aan de anderen om hem te verdienen.

Of misschien moeten we hem niet verdienen en hebben we er gewoon recht op.
Recht op rust , niet in het besef dat de anderen je missen.

Lanzarote

geplaatst 24 september 2014

Lanzarote! riep ze door de telefoon, we hebben de knoop doorgehakt. Rome was ook een tijdje in de running. Maar mama had dit afgeraden. Niets te zien in Rome.

Dus het werd Lanzarote. Een luxe resort. Zes dagen All-in. Ze hadden iets meer betaald om de prestige versie te boeken. Maar dan kreeg je ook iets meer All-in.

Voor de eerste keer samen op reis zonder ouders, ooms of tantes. Samen naar de zon. Weg uit hun regenland, land van muziek, Guinness, wolken en wind. Vijf zwembaden, een overvloed aan restaurants, Spa, massage, alles was er. In één woord: genieten !

En of ik er een idee van had hoe het weer op Lanzarote zou zijn in Oktober? Dertig graden? En zon, er zal zeker wel zon zijn? Eerder 25 graden zei ik tegen haar, en zon, natuurlijk zon. Veel zon. Tonnen, of beter gezegd, liters zonnecrème moesten ze meenemen. Hun bleke, bijna transparante vel, zou anders nogal heftig reageren. Factor 50+ om toch maar op zeker te spelen. En niet te lang in de zon blijven liggen. De Angelsaksen hadden hun reputatie op dat vlak al verdiend in het zuiden.

Een heerlijke vakantie zou het worden. Van zwembad naar bar en van bar naar restaurant. En af en toe op de kamer, maar zo weinig mogelijk. Vijf dagen lang!

Rome lijkt me toch ook wel iets hebben.

Alhoewel, er is toch niets te zien.

Scampi

Geplaatst 24 september 2014

Het is zover, de vriendin is zwanger. Van een scampi, had de gynaecoloog het genoemd. Weg het idee van eerst het hok of in dit geval het aquarium en dan het varken.

En hoe we wilden aangesproken worden, oma, mèmè, grootmoeder. Het klinkt allemaal zo oubollig. Bonnie zou het zijn, maar er was al een Bonnie. Bonnie Bevel dan, of Bonnie Nijlen want we staan op het punt te verhuizen.

En of we de kleine één dag per week wilden bijhouden? Tja…. Dat lag iets moeilijker, niet dat we het niet willen. Maar we hebben het nog zo druk. En willen ons leven nog met zoveel indrukken vullen. En we zijn niet van de jongsten, anderen zijn daar zoveel beter in. Als scampi zelf zijn boterham kan smeren en zijn achterste kan afvegen na het toiletbezoek. Dan staan we er! Dan kunnen we scampi alles bijbrengen wat we onze kinderen hebben bijgebracht en wat ze grotendeels ook al schijnen vergeten te zijn.

Bonnie Bevel is apetrots en heeft het nieuws op alle mogelijke manieren kenbaar gemaakt. Op de koffie bij vriendinnen, telefonisch en uiteraard via het oma medium bij uitstek: Facebook. De ene oma al trotser dan de andere op de door hen geposte foto’s van het nageslacht, tussen de honden en katten- foto’s en melige spreukentegeltjes geprangd.

Scampi zal ongetwijfeld uitgroeien tot een mooie………… Dat mochten we nog niet weten. Een eventuele naam wilden ze ook nog niet vrijgeven.

Scampi lijkt me wel OK !

De Computer

Geplaatst 21 september

Het is een computer voor gepensioneerden zei ze me. Dat  hij traag was bedoelde ze eigenlijk. En ze had gelijk, het duurde een hele tijd om hem op te starten. Het zandlopertje op haar scherm bleef minutenlang ronddraaien. Tijd genoeg om koffie te zetten en een eerste kop te drinken.

Ik zal traag typen zei ik haar, dan zal hij zeker kunnen volgen. Blijkbaar toch nog te snel.  ”De computer” liep bijna tegen een indigestie aan, dewelke hij te kennen gaf door datzelfde zandlopertje radeloos te laten ronddraaien en door de harde schijf  hoorbaar te laten tikken.  Tijd voor een tweede kop.

Via allerlei omwegen probeerde ik hem te slim af te zijn om de gewenste link op de taakbalk te kleven. Daar kon ze hem makkelijk terug vinden.

Ze hadden haar al aangeraden om een laptop te kopen en dat oude geval weg te doen. Maar ze was er aangehecht. En een laptop was nu ook niet bepaald goedkoop. Het meest gebruikte ze haar computer om iets op te zoeken op het internet en om mailtjes te versturen.

Mailtjes naar de kinderen, de kleinkinderen en binnenkort ook naar de achterkleinkinderen want tegenwoordig zijn die  er altijd maar vroeger  bij om met hun kleine vingertjes de digitale wereld  te ontdekken.

Op haar zesentachtigste had  ze genoeg aan het model voor gepensioneerden. Een laptop zou ze ……….. later nog wel eens bekijken.