2020

Geplaatst 18 december 2019

Beste Lezer, rond deze tijd verwachten jullie waarschijnlijk een stukje over de naderende feestdagen, een jaaroverzichtje of een kerst- en nieuwjaarswens. Maar ik ga dat niet doen. Uiteindelijk is dit van een verregaande meligheid waar ik het, met het voortschrijden der jaren, alleen maar moeilijker en moeilijker mee heb.

Nu ja, je hoeft aan voorgaande niet te zwaar te tillen. Maar ik heb het gehad met hypocrisie, betweterigheid, het overtuigd zijn van eigen gelijk, provocaties, manifestaties en ruzies. Polarisering gestuurd door de officiële – en sociale media. Het constant argumenteren en discuteren, wat meestal alleen maar de bedoeling heeft om de eigen al of niet vermeende intelligentie te etaleren.

Beste Lezer, met het ouder worden stel ik vast dat ik meer en meer de stelling aanhang van “Leven en laten leven”. Waarbij ik iedereen in zijn waarde wil laten en ik niet meer de neiging heb om iemand de les te lezen of op zijn onvolmaaktheden te wijzen. Onvolmaaktheden die ik, en bij uitbreiding wij allemaal, blijken te hebben. Leven en laten leven, ieder met zijn eigen kleine geluk, met liefde voor zijn gezin of als koppel.

Met enige weemoed dacht ik er opnieuw aan hoe mijn grootouders ergens tussen Boechout en Vremde in hun huisje leefden. Beide op pensioen nadat ze tot hun 72 gewerkt hadden. Hun eigen moestuin onderhoudend, wat wel een noodzaak was met hun karig pensioen, enkele kippen en de liefde voor elkaar. Elke avond luisterden ze naar het nieuws op de radio en praten er dan even over voor het slapen gaan. Ze hielden zich niet bezig met anderen te overtuigen van hun eigen grote gelijk. Ze stonden ook altijd paraat om iemand te helpen, zonder dat ze dat dan daarna op Facebook of twitter moesten uitbazuinen.

Beste lezers, misschien is dit een utopie, een maatschappij zonder afgunst en gramschap, betutteling en zonder belerende vingertjes die je om de haverklap vertellen wat je nog mag of niet zou mogen, wat kan of niet meer zou kunnen.

Beste millennials, deze boomer stopt per 1 januari 2020 met jullie te bestoken met goede raad. Als jullie die willen kan je er mij altijd om vragen. Al was het maar om te vermijden dat jullie dezelfde fouten zouden maken als ik in het verleden. Het is jullie recht om in alle vrijheid andere fouten te maken. Maar kijk vooral ook eens achterom en besef hoe jullie geholpen en gesteund werden om te komen waar jullie nu staan.

Een gezond 2020 voor iedereen zonder uitzondering. En een ongelooflijke dikke merci aan mijn trouwe lezers.

T’is verdomme toch nog een melig stukje geworden.

 

Unesco

Geplaatst 2 december 2019

Geachte Unesco,

Via de radio heb ik vernomen dat de stad Aalst gevraagd heeft om het Aalsters-carnaval van uw lijstje te schrappen, wegens onbegrip van uw kant. Er zou een probleempje zijn met het gedachtegoed achter het gebruik van reeds gedurende verschillende jaren gerecycleerde poppen met een haakneus. Ik denk mijnheer van de Unesco, dat achterliggend gedachtegoed soms te moeilijk in te schatten is. Zeker als het op een lijstje moet komen. En toch, mijnheer van de Unesco voel ik mij verplicht de pen ter hand te nemen om u kond te doen van een schrijven dat wij afgelopen week vanuit Amerika mochten ontvangen.

Het zit namelijk zo mijnheer Unesco, mijn echtgenote had met het oog op het jaarlijkse feest van de grote kindervriend zelf ook een kleine bijdrage willen leveren. Voor onze 4-jarige kleinzoon had zij een volledig indianen kostuum meegebracht van Droomland. Een verentooi om op zijn hoofdje te plaatsen, een broek met franjes en zemenlapje om voor zijn kruis te binden, een bijl en een boog met pijlen. Zoals steeds was mijn vooruitziende echtgenote goed geïnformeerd boodschappen gaan doen. Niks aan de hand zal u zeggen, maar de outfit hing nog maar juist in onze kleerkast toen de brief uit Amerika toekwam. We waren er beide geweldig van aangedaan.

In de brief mijnheer van de Unesco, stond dat de verschillende indianenstammen van Noord en Zuid-Amerika hun ongenoegen wilden uiten op het gebruik van hun klederdracht. Zij vonden dat racistisch. Zeker als de kleine dan nog rode strepen op zijn gezicht zou schilderen en met de hand voor de mond lopen wauwelen terwijl hij zijn zus achterna zit. Daar konden de indianen niet mee lachen. Zij wauwelden niet met de hand voor de mond. Wij vergisten ons daarin met de Marokkaanse vrouwen in rouw.

Mijnheer van de Unesco, ik heb nooit beweerd dat de indianen wauwelden. Hoewel ik ze in de films die ik op tv zag nooit verstond.  Of toch wel, s avonds verhalen vertellend bij het kampvuur tijdens het roken van een pijp. Dan spraken ze opeens wel goed Engels. Straffen toebak in die pijp volgens mij. Toch ondervonden wij een zekere intimidatie en hebben daarom besloten om de hele mikmak te gaan omruilen voor een ridder kostuum. Dat is meer van onze cultuur en wordt waarschijnlijk ook eerstdaags opgenomen in de Vlaamse Canon.

Bij deze wil ik u vragen, mijnheer van de Unesco, mocht u de intentie hebben om, ons familiaal sinterklaasfeest en bij uitbreiding gewoon het sinterklaasfeest tout court op uw lijstje te zetten, hiermee nog even te wachten. Toch zeker tot de indianen kwestie hier ten huize is opgelost alsook de zwarten pieten kwestie in het algemeen.

Mag ik u ook nog een kleine gunst vragen. Wilt u de grote markt van Brussel ook van uw lijstje schrappen? De onthoofding van Egmont en Hoorne vond daar plaats en de nabestaanden hebben het daar nog altijd geweldig moeilijk mee zo vertelden ze mij.

 

Met de meeste hoogachting

 

En tot de volgende….

 

Verantwoordelijkheden

Geplaatst 27 november 2019

Beste Lezer, bent u het zo langsom hand ook een beetje beu aan het worden? Ik verwijs naar het gebruikt van de term “uw verantwoordelijkheid nemen.” Wel, ik krijg er stenen kloten van telkens dit door een politicus gebruikt wordt.

Vooral de afgelopen maanden zijn het vooral onze politici die deze term te pas en te onpas gebruiken. Het is een strategie geworden om over de andere partijen een waas van onverantwoordelijkheid te gieten. Ik viseer hier niet een bepaalde partij. Neen beste lezer, allemaal hebben ze boter op het hoofd. De ene uiteraard al wat meer dan de andere.
Als je er goed over nadenkt, wordt de term “verantwoordelijkheid nemen” door de één steeds weer gebruikt om de ander onder druk te zetten om zijn visie of aanpak te volgen. De visie van degene die de ander onverantwoordelijkheid verwijt. Ook onze informateur is er niet vies van om deze term van zijn draagkracht te ontdoen en hem kwistig te gebruiken. Niet meegaan in zijn visie, politiek of strategisch is blijkbaar onverantwoordelijk. Ook de andere partijvoorzitters zwaaien lustig rond met de term “verantwoordelijkheden nemen.“

Op weg naar het werk heb ik tijdens het radioprogramma “de ochtend” interviews met bijna alle bestaande of verkiesbare partij voorzitters gehoord. Altijd stelden ze zich allemaal verkiesbaar, omdat hij of zij zijn of haar verantwoordelijkheid wilde opnemen. Het lijkt bijna een onweerstaanbare drang om zich verantwoordelijk te voelen. Ik stel mij de vraag, beste lezer waarover ze juist verantwoordelijkheid willen nemen. Voor de meeste maakt het blijkbaar niet uit als ze maar verantwoordelijk zijn. Over welke concrete projecten of mooi afgebakende initiatieven speelt blijkbaar geen rol.
We beseffen niet dat onze politici de verantwoordelijkheid willen opnemen in ons aller belang. Dus het totale altruïsme, totale onbaatzuchtigheid. Zij zelf hebben er niets aan het is allemaal voor “den brave burger.”
Mijn ervaring leert mij dat ze zonder uitzondering de biezen nemen als blijkt dat de door hen genomen verantwoordelijkheid toch iets of wat te zwaar uitviel. En dat ze er dus weinig of niets van terecht brachten. En toch duiken ze dan enige tijd later weer op om hun verantwoordelijkheid te nemen over iets helemaal anders, maar wel steeds in ‘s landsbelang.

Best lezer, bij deze wilde ik toch mijn verantwoordelijkheid nemen om u dit mee te geven.

Tot de volgende

 

Bad Dag

Geplaatst 19 november 2019

“Ik neem niet elke dag een douche” hoorde ik onlangs één van mijn collega’s op het werk zeggen. “Ik ga ’s morgens met een beetje water door mijn gezicht, poets mijn tanden en vertrek naar het werk.”

Beste lezer, ongewild zag ik het beeld terug van een grote, aluminium, met water gevulde wasketel die stond te pruttelen op een duiveltje. Een duiveltje was een klein rond schoorsteenvormig gietijzeren kacheltje dat met kolen of hout gestookt werd. Bij ons thuis, tijdens mijn kinderjaren was dat antraciet 20/30 gebracht door de kolenboer. Soit, voor het bijna roodgloeiend gestookt kacheltje stond een zinken badkuip. Zes van de zeven dagen hing deze buiten op het koertje aan een haak, maar op zaterdag avond stond ze binnen.

Mijn moeder vulde die dan met een uitgebalanceerde hoeveelheid warm en koud water tot het ongeveer 10 centimeter hoog stond. Mijn jongere zus kwam eerst aan de beurt. Voor het jagende kacheltje in de tobbe gezeten werd ze vakkundig proper geschrobd. Waarna ze nog 10 minuten in het bad mocht blijven zitten tot ik aan de beurt was. Er werd terug 5 centimeter warm water bijgevuld en met geoefende bewegingen haalde mijn moeder het vuil van de voorbije zes dagen van mijn tengere lijfje. Daarna mochten we dan proper blinkend naar de Flintstones op tv kijken. In zwart wit uiteraard. Ondertussen werd het badwater terug op temperatuur gebracht met water uit de ketel en nam mijn moeder haar bad. Terwijl zij ons na haar bad moment naar bed bracht was mijn vader aan de beurt. Hoelang hij in bad vertoefde, heb ik nooit geweten. Ik lag toen al in een diepe weldoende slaap.

De volgende ochtend hing het bad terug aan de haak op het koertje achter de keuken. We kregen een washandje met koud water door ons gezicht, een boterham met choco en mochten naar school vertrekken.

“Ik doe dit om water te besparen “zei mijn collega me. Over water besparen gesproken, ik vond het beter om hem niet te vertellen dat in mijn kinderjaren heel het gezin een bad nam met ongeveer 50 liter water, 1 keer in de week.

Tot de volgende…………………

 

De Week Van Herman 20

Geplaatst 12 november 2019

Na het uitlekken van de beleidsnota van onze Vlaamse Regering kreeg ik telefoon van Herman met de vraag om even langs te komen. Ik deed mijn rode pak met gele hemd, blauwe das, groene sokken en bruine bottines aan om politiek correct te blijven in deze moeilijke tijden.

Herman zat zoals steeds aan zijn tafeltje bij het raam met de sanseveria’s. Hij wenkte me toen ik de gelagzaal binnentrad. “Pintje mijnheer” vroeg hij me toen ik me aan zijn tafel neerzette. Ik knikte en wachtte zoals steeds op zijn verhaal.

“Je hebt het ongetwijfeld gevolgd, mijnheer, die historie van de subsidies. De artiestenwereld staat op de barricaden. Moord en brand schreeuwen ze. Heel de toekomst van de Vlaamse cultuur ligt op de keien. Er kunnen geen nieuwe Breugels en Toots Tielemansen meer ontstaan bij gebrek aan subsidie. Persoonlijk denk ik dat Breugel en den Toots als beginnend kunstenaar nog niet te veel geld van de staat hebben gezien in hun tijd. Volgens mij hebben ze moeten werken voor de kost. Toots zat al als kind van drie aan zijn accordeon te trekken in het café van zijn ouders. Niks, nul de botte subsidies. Zonder eten naar bed als hij te veel valse noten na elkaar speelde, ja. En Breugel, mijnheer, die kon op zijn 15^de al op leercontract bij Pieter Coecke van Aelst, mijnheer. Voor een korst droog brood en een kruik verlept tafelbier mocht hij de verfkes maken. Noppes subsidies.

Ik denk mijnheer, dat je al die artiesten niet te veel moogt pamperen. Dan krijgt je van die zotte dingen zoals jongleren met levende katten, rauwe hesp op pilaren kleven of gebouwen in plastiek inpakken. Een goede blueszanger maakt zijn beste liedjes ook niet na een fles Veuve Clicquot en toastjes met Beluga kaviaar. We kunnen die centen beter geven aan de mensen die niet rondkomen en hun kindjes naar school moeten sturen zonder boterhammetjes. Dat is twee keer een win situatie hé mijnheer. De kindjes hebben eten en de artiesten moeten dan maar een beetje artistieker worden en zelf hun kost verdienen.

Herman stond recht, knipoogde naar mij en zei “ik kan ook verkeerd zijn hé mijnheer, maar het echt Antwaarps Theater doet het al meer dan 30 jaar zonder subsidies. En die eten toch ook geen boterham minder.”

Er speelde even een kleine glimlach rond zijn mond toen hij zich omdraaide en naar de deur van zijn stamkroeg liep.

Ikzelf heb daar toch nog lang over zitten nadenken.

Tot de volgende……

 

De Week Van Herman 19

Geplaatst 28 oktober 2019

Even twijfelde ik over wat ik zou aandoen in het kader van mijn bezoek aan Herman. Om de federale regeringsvorming niet te beïnvloeden besloot ik mijn gele kostuum met blauwe hemd en mijn oranje sokken aan te doen. Mijn rode schoenen en groene hemd mochten er ook terug bij. Mijn bruine sjaal liet toch maar ik wijselijk thuis. Herman zat zoals gewoonlijk aan zijn tafeltje bij het raam met de sanseveria’s.

Toen hij mij zag binnenkomen bestelde hij alvast 2 pintjes. Ik ging zitten en hij schoof een pint naar mij. “Op de verjaardag van Elisabeth, mijnheer.” Zei hij. “18 jaar mijnheer, de tijd gaat snel. En zoals onze koning reeds eerder zei, het is een echt vrouwtje geworden hé.  Zeg mijnheer,” zei Herman” wat vond je van dat verjaardagsfeestje? Stijve bedoening hé? 80 doodbrave leeftijdsgenootjes in jurk, broekpak of kostuum, mooi in een cirkel gezet om Elisabeth te aanschouwen. Eerst mochten ze naar een saai ballet kijken en dan naar Blanche luisteren. Daar word je ook niet echt vrolijk van, mijnheer, van die Blanche. Een speech van de papa en dan zelf nog snel even komen zeggen dat je beschikbaar bent voor het land en voilà dat was het, iedereen braafjes terug naar huis.

Terwijl hij voorzichtig om zich heen keek boog Herman voorover. “Mijnheer” Fluisterde hij. “Ons Gerda wist mij te vertellen dat Elisabeth de zaal van het Gildehuis bij ons in het dorp heeft afgehuurd. Ze heeft daar verleden vrijdag een fuif gegeven met haar echte vrienden en vriendinnen. Die mannen van discobar A Moeder zijn daar komen draaien en hun nieuwe cd –Swaffelrock– komen voorstellen. Buiten stond Patje Crimson frieten te bakken in zijn nieuwe mobiele frituur. Naar het schijnt was ons Liesbeth een beetje tipsy en moest ze overgeven na het eten van veel te vettige frit en het drinken van te veel Kir Royal. Maar die mannen van de staatsveiligheid hebben dat opgekuist voordat iemand iets kon zien. Haar broer Gabriël stond bij een Kempische schone tegen de gevel geleund wat tetteke-reus te doen, terwijl binnen de kreet: -schudden met da stoofvlees en lillen met die billen- door de boxen van discobar A Moeder knalde.”

“Afijn, mijnheer, ik mag niet te veel vertellen” zei Herman me. “ons Gerda heeft een eed moeten afleggen bij die mannen van de staatsveiligheid. En als ze niet oppast, is ze haar lidmaatschap van de boerinnenbond kwijt. Maar dat feestje is daar nog zwaar uit de hand gelopen. Zeker toen Filip daar aankwam, juist toen Elisabeth door den Antonio uit haar klas, haar koninklijke amandelen liet onderzoeken. Toen Mathilde dat zag, verslikte ze zich in haar cervela en de biscuit van s ‘middags kwam er ook terug uit. Allez, ze hebben dan uiteindelijk Lisbeth en Gabriël op de achterbank van hun Bentley gegooid en zijn terug richting Laken vertrokken. Gedaan met feesten.

Ik hoop mijnheer, dat Elisabeth ten minste van dat feestje genoten heeft. Meer dan van die saaie bedoening op het paleis. Ge wordt maar 1 keer 18 he!

Herman zette zijn klak op, knipoogde even en ging de gelagzaal uit.

 

Tot de volgende……

 

Men’s Club

Geplaatst 21 oktober 2019

Laatst las ik in mijn kwaliteitskrant, De Gazet van Antwerpen, het volgende bericht: “Antwerpse muziekstudente richt symfonisch orkest op met alleen vrouwen: “Mannen krijgen al genoeg kansen”

Beste lezer, op het eerste gezicht lijkt het een lovenswaardig initiatief. Maar meestal als ik een symfonisch orkest zie dan zie ik tussen de violen en cello’s toch een groot aantal musiciennes. Toen ik enkele dagen later op de radio een reportage hoorde over een clubje met uitsluitend vrouwelijke ornithologen “De Duifjes “waar mannen niet toegelaten werden, begon ik mij toch enkele vragen te stellen. Om uw vicious mind voor te zijn heren: Ja, vrouwen kunnen gaan vogelen zonder dat er mannen bij zijn. Maar deze bedenking kwam zelfs niet bij mij op.

Ik dacht terug aan de hetze die destijds ontstond rond de problematiek van de moslimvrouwen die aparte zwemuren eisten in het gemeentelijk zwembad. Gewoon vrouwen onder elkaar, gehuld in een boerkini, die gezellig met elkaar wilden keuvelen zonder dat hun mannen erbij waren. Hel en verdoemenis werd er over uitgestort beste lezer. Deze gedachte druiste volgens velen volledig tegen onze normen en waarden in . De geest van de verlichting kon hier niet meer bij en stond op het punt er de brui aan te geven. Een groot deel van de bevolking sprak er schande over, zwemmen was voor de mensen een gemeenschappelijke bezigheid. Misschien, bedenk ik nu, om het testosteron / oestrogeen gehalte in het badwater in evenwicht te houden. Tja, het zou zo maar kunnen.

Beste lezer, er lopen in Antwerpen en Gent een koppel losgeslagen feministes rond die juist hetzelfde willen. Een clubje waar alleen vrouwen welkom zijn. Ik dacht dat het iets was uit de oude Angelsaksische traditie, een soort Men’s Club, alwaar de uitverkorenen hun krant kwamen lezen, met een goede Brandy en tijdens het roken van een forse sigaar. Maar dan nu voor vrouwen.

Ik vrees, beste lezer, dat de verlichting bij sommige jongeren voorbij is gekomen zonder dat ze deze opgemerkt hebben. Het zinnetje “Mannen krijgen al genoeg kansen” maakt de perceptie alleen maar erger. Vooraanstaande feministen zoals Germaine Geer, Warren Farrell, Camille Paglia namen in zekere zin al afstand van deze bijna extremistische stellingen.

Ik geef toe dat die “Men’s Club” in de Angelsaksische landen toch wel iets hebben. Weet je, de echtgenote heeft thuis ook  wel geweldig veel in de pap de brokken………………

Misschien tot de volgende………

 

De Week Van Herman 18

Geplaatst 9 Oktober 2019

Jan Jambon I

Herman zat zoals steeds bij het raam met de sanseveria’s. Ik had voor de gelegenheid mijn blauw kostuum met gele das en oranje sokken aangedaan om de Vlaamse regering te plezieren. Ik vond het ongepast om al van de eerste dag op lange tenen te trappen. Mijn rode muts, groene handschoenen en bruine bottines liet ik thuis om de oppositie niet op de kast te jagen.

Herman stond recht, gaf me een hand en ging samen met mij terug zitten. ‘Wel mijnheer’, stak hij van wal, ‘We hebben een nieuwe regering hé!’ Dit was geen vraag eerder een vaststelling. Ik knikte met enige argwaan. ‘Mijnheer’ zei Herman, ‘We zijn op de goede weg.’ Ik bekeek hem met vragende blik. ‘Ik vind persoonlijk ‘zei hij, ‘dat ze nog niet ver genoeg gaan.

Ik zou het kindergeld helemaal afschaffen. Verder zou ik vanaf het 3de kind een belasting heffen die met elk volgend kind verdubbeld wordt. Ten slotte, kindergeld was in 1928 een regeling van de toenmalige CVP- regering. Hoe meer kindjes hoe meer zieltjes er te winnen zijn snap je? Maar zeg nu zelf, mijnheer, het zou helpen het klimaat onder controle te houden. Ten eerste: de vervuiling, tonnen minder pampers, lege potjes voeding en plastiek van al dat speelgoed. Ten tweede: de bevolkingsexplosie tegengaan, minder kindjes betekent op termijn minder mensen op de wereld. Op hetzelfde moment zouden we ook het probleem van de kinderarmoede oplossen mijnheer en de on-geschooldheid of de kinderarbeid, omdat er te weinig kandidaten zullen zijn en omdat de ouders toch geld genoeg voor hun studies zullen hebben. Anuna en Greta zouden hier ook wel kunnen achter staan. Géén geld geen kindjes! Het vrijgekomen geld kunnen we dan aan de Oosterweelverbinding spenderen mijnheer. Of aan de pensioenen, dat lijkt mij ook een goede keuze. Straaljagers voor het leger kan ook nog, mijnheer.

Toen ik de zes lege Duvel-glazen op de tafel zag staan, begon ik mij toch enige vragen te stellen over Herman zijn betoog. De volgende twee uur gaf Herman verder zijn visie over de 300 bladzijden tellende september verklaring van Jan Jambon I, waarover later meer…..

Tot de volgende……….

 

Ik Word Daar Zo Moe Van

Geplaatst 9 september 2019

 

 

 

 

 

Ik heb hem destijds in een vorig leven nog mee achterop mijn motor genomen, om tussen de middag snel een hap te gaan eten. Ik denk dat we geen helm droegen. Het waren de jaren 80 en het was toch maar een kort stukje, er kon ons niets gebeuren.

Op latere leeftijd had hij het op zijn bucket list geplaatst. Zo een lijst die je als oudere moet opstellen met daarop de uitdagingen die je nog wil aangaan voor magere Hein je komt halen. Bij hem was dat onder meer een tochtje met de Vespa. Trots poseerde hij in jeans gehuld met bijhorende helm op een rode Vespa. Een jongensdroom die in vervulling ging. Hij postte de foto op zijn Facebookpagina om vriend en kennis kond te doen van zijn exploot.

De virtuele inkt was nog niet droog en één of andere gecrispeerde connectie moest er even op wijzen dat dit geen milieuvriendelijk initiatief was. Ze postte dit nog snel alvorens haar twee betweterige voeten op de trap van het vliegtuig naar Turkije te planten. Het begint langzamerhand een plaag te worden. Een mens kan niets meer doen zonder dat één of andere betweter er zijn morele afkeuring moet voor laten blijken. Erg sociaal is dit volgens mij niet. Zo wordt Facebook een forum waarop men op alle mogelijke manieren wil laten zien hoe tof, medelevend, milieubewust, diervriendelijk, politiek correct en intelligent men wel is.

George Herbert een Engelse dichter schreef ooit:

De deugd begeeft zich zelden op straat zonder dat de ijdelheid aan haar zijde gaat.

Laat ons dat misschien in gedachten nemen,

 

Tijd Voor iets Anders

Geplaatst 13 augustus 2019

Mijn oude caravan vertelde me dat hij moe was. Het begon een jaar of 3 geleden, toen hij me voor de eerste maal liet verstaan dat hij wat ouder werd. Ik denk dat het rond zijn 28^ste zal geweest zijn toen hij even door de knieën ging op een onverharde weg en daardoor met zijn onderkant in de grond haakte. Ik hoorde hem zuchten en kraken en stopte meteen. Het letsel viel enigszins mee en met wat rust en een kleine operatie zou het wel weer goed komen.

Dit jaar op 31-jarige leeftijd nadat hij de operatie prachtig doorstaan had en we samen terug hoopvol naar de toekomst zouden kunnen kijken, sloeg het noodlot opnieuw toe. Voor het eerst liet hij de moed zakken. Bij een zeldzame windvlaag liet hij moedeloos het slaapkamerraam dicht vallen. Het door de buitensporige hitte verzwakte plexiglas barstte en het hele raam werd onbruikbaar. Ik troostte hem nog een beetje door het raam zo goed en zo kwaad als het kon met Duct tape terug op zijn plaats te zetten. Erg esthetisch was deze plastische ingreep niet en hij leek er ook niet echt vrolijk van te worden. Toen de boer hem kwam halen om hem naar zijn winterverblijf te brengen zakte hij nogmaals even door de knieën waardoor hij alweer brut-weg door de aarde gesleurd werd.

Mijn oude caravan vertelde me dat hij moe was. En samen met hem voelden we, na al die jaren samen, ook wel dat we er niet jonger op geworden waren. Het zal wel aan de hittegolf van de voorbije weken gelegen hebben. Maar het viel ons dit jaar ook iets moeilijker om ons oude verblijf op te tuigen om dan drie weken later terug alles op te bergen. Misschien is de tijd aangebroken om na al die mooie jaren samen eens iets anders te zoeken.

Mijn oude caravan vertelde me dat hij moe was, ik worstel al een paar weken met mezelf om een manier te vinden om waardig afscheid van hem te nemen.

 

Abnormaal Normaal

Geplaatst 13 juni 2019

Beste Lezer, vandaag had ik het graag met u eens gehad over het woord normaal. Steeds meer hoor ik hoe er met de termen normaal en abnormaal gegoocheld wordt. Het wordt meer en meer een trend om zaken die normaal zijn als abnormaal te beschouwen, of vice versa, om toch maar politiek correct te blijven.

Het woord normaal betekent in mijn beleving, de algemene gang van zaken. Wat ervan afwijkt omschrijven we als abnormaal of afwijkend. Er zit geen enkele negatieve connotatie aan het woord abnormaal. Je kan tegen een of andere artiest die gedurfde oefeningen aan een hoge paal doet ook zeggen, “dit is abnormaal wat je doet”. Of in het Antwerps dialect “ das ni normoal gast.” Hij zal dit dan ook als een compliment beschouwen. Een schilderij kan je abnormaal knap geschilderd vinden. De schilder zal in de wolken zijn over jouw reactie. Zeg je dat een boek abnormaal mooi geschreven werd, dan zal de schrijver het gevoel hebben dat hij een uitzonderlijke prestatie heeft geleverd. Normaal is, om een Engelse term te gebruiken, mainstream (alvast mijn excuses Rob). Alles wat daarbuiten gebeurd is per definitie abnormaal. Het maakt in wezen geen enkel verschil of het in negatieve of positieve zin is. Net zoals het woord normaal niet altijd als positief ervaren wordt. Het is normaal dat als je je hand tegen een gloeiende kachel houdt je je hand verbrand, maar het is abnormaal om dat te doen.

Ook in de natuur wordt de normale gang van zaken afgewisseld met afwijkende gedragingen of gebeurtenissen. Het klimaat gedraagt zich abnormaal sinds de mensheid de aarde zonder scrupules uitbuit. We moeten op de één of de andere manier leren leven met een abnormale toestand. Sommige mensen reageren abnormaal op een normale toestand. Persoonlijk vind ik het normaal als iemand, zoals laatst een West-Vlaamse politica, zegt dat het Holebi-huwelijk abnormaal is. Hoewel het sociaal aanvaard is,  wijkt het nu eenmaal af van het gangbare. Zij bedoelt daar waarschijnlijk niets negatiefs mee. Wat ik echter wel erg bedenkelijk vind, is dat zij datzelfde homohuwelijk “een brug te ver” vindt.

En dat vind ik pas getuigen van een ongelofelijke bekrompenheid en kortzichtigheid

Dat is niet normaal!

Tot de volgende……

3 Dagen

Geplaatst 5 juni 2019

Beste lezer, laatst hoorde ik op de radio dat de vakbonden van ons Belgisch leger een 3 dagen werkweek willen voorstellen. Spontaan zag ik In mijn gedachten aan onze landsgrenzen grote borden opduiken waarop te lezen stond “Geachte potentiële vijand, als u het plan opvat om ons land te veroveren, houdt er dan rekening mee dat u van Woensdag 17:00h tot Maandag 08:00h niet op enige tegenstand van betekenis hoeft te rekenen”. Aan de kazernes hangen dan bordjes met de openingsuren. “Open: maandag, dinsdag en woensdag van 08:00h tot 17:00h.”

Nu er binnenkort verschillende ministeriële postjes vrijkomen had ik me graag kandidaat gesteld voor de functie van minister van landsverdediging.    Met mijn gedurfd plan om een eventuele vijand te verschalken zou ik het totale effectief, van de gewone piot tot en met de onderofficieren, in 2 groepen verdelen. Eén groep die aanwezig is van maandagochtend 8 uur tot woensdagavond 17:00h en een tweede groep die van woensdag 8u tot vrijdag 17:00 de boel in de gaten houdt. Ja beste lezer ongetwijfeld heeft u de sluwheid van mijn plan doorzien. Woensdag staan onze ABL-lers op volle sterkte paraat. Als we dan eventuele malversieve sujetten kunnen overtuigen om hun activiteiten bij voorkeur op woensdag te ontplooien, komt het veiligheidsgevoel van Jan met de pet niet in het gedrang. De officieren zou ik dan opdragen om tijdens het weekend hun mess te komen bevolken, dat doen ze nu ook al. Ik herinner mij nog dat ik in mijn jeugdjaren met een oom op zondag met de hele familie in Leopoldsburg in de officieren-mess ging eten. Het eten was daar, in die tijd toch, best te pruimen. Hoewel ik me niet meer herinner of er toen pruimen op het menu stonden.

Over andere mogelijke calamiteiten moet nog even onderhandeld worden. Om problemen bij overstromingen, aardbevingen en andere natuurrampen te helpen opvangen zou ik alvast een openbare aanbesteding uitschrijven waarbij via het Flexi Job statuut de nodige equivalenten stand-by zullen staan.

 Ik wil eventuele beslissingsnemers nog even meegeven dat ik eind jaren 70 geruime tijd heb doorgebracht in een kazerne in Brasschaat. Juist maar om aan te tonen dat ik ruime ervaring heb om urenlang de tijd in ledigheid te zien verglijden.

Tot de volgende………

 

Mannen Met Baarden

Geplaatst 23 april 2019

Je houdt het niet voor mogelijk beste lezer maar laatst las ik in de kwaliteitskrant Het Laatste Nieuws een artikel met de titel ‘Mannen met lang haar of baarden hebben kleinere ballen’. Reeds heel mijn leven loop ik op deze aardkloot (pun intended) rond met langere haren een stevige baard. U begrijpt dat deze titel boven het artikel mijn onverdeelde aandacht trok.

Niet dat ik te klagen heb over mijn voortplantingsorgaan, ik heb er tenslotte de grondstoffen mee aangeleverd waarmede mijn ex-echtgenote 3 kinderen heeft gemaakt. Toch kan ik niet zeggen dat mijn ballen echt groot zijn. Vanochtend dacht ik nog bij mezelf dat ik misschien beter mijn haren en baard kortgeschoren had tijdens mijn adolescentie-jaren. Verder redenerend op de uitspraak van professor Cyril Grueter, van  de universiteit  Western Australia, zouden mijn ballen dan aanzienlijk groter geworden zijn. Ik dacht nog even aan de ruime joggingbroeken die de generatie kaalgeschoren Gabbers plachten te dragen. Daar was dus blijkbaar een gegronde reden voor.

De ondertitel van het artikel waarschuwde dat het lezen ervan onze manier van kijken naar mannen met baarden compleet zou veranderen. Ik heb dat mogen ondervinden, beste lezer. De blikken vol medelijden die ik toegeworpen kreeg spraken boekdelen. Ik zag ze haast denken ‘och Here die heeft waarschijnlijk kleine ballen’. Ze lieten mij nog net niet voorgaan aan de kassa van de supermarkt. Of hielpen me de straat niet over. Die ene keer dat men mij toch liet voorgaan bij de bakker dacht ik bij mezelf: het zal wel met mijn ballen te maken hebben. Ziet u beste lezer, een mens zou van minder onzeker worden.

Al enkele weken sta ik in twijfel om mijn baard af te scheren en mijn haren een beetje korter te laten knippen. Ik vrees echter dat mijn ballen dan zouden kunnen zwellen en ik verplicht zal zijn om een nieuwe reeks broeken aan te schaffen om het zomerseizoen door te komen.

Het lezen van het bewuste artikel heeft mijn leven volledig ondersteboven geworpen, begrijpt U.

En zo hebben jullie dan 2 columns over eieren in deze paasperiode gekregen beste lezer.

Tot de volgende………………….

 

Eitje

Geplaatst 15 april 2019

Laatst, beste lezer, las ik in de krant dat verschillende grootwarenhuizen ervoor gekozen hebben om witte eieren in de plaats van bruine te verkopen. Door over te schakelen op witte eieren zouden we de CO2-uitstoot kunnen verlagen met 8.868 ton. Dat is de uitstoot van 1.657 Belgische gezinnen in een volledig jaar, of van een autorit van 50 miljoen kilometer, 1.232 keer de wereld rond. Een witte kip zou meer eieren leggen, heeft een langer productief leven en eet zeven gram minder per dag dan een bruine kip.

Ikzelf vind zo een redenering wel erg op het randje, beste lezer. Gaan we nu de bruine kip veroordelen omdat ze minder lang leeft, te veel eet en niet productief genoeg is? Het beest heeft het al zwaar genoeg zonder dat wij haar nu ook nog gaan stigmatiseren. Nog niet zo lang geleden had ik op een of ander sociaal media een foto gezien met witte en bruine eieren en op de voorgrond een koppel dooiers in een bord met daaronder een goedbedoelde slogan tegen racisme. “Vanbinnen zijn we allemaal hetzelfde.” Nu blijkt dat dit niet het geval is. Het begint al met de kip. Zelfs de wetenschap schuwt de clichés niet in dit debat. Ik vind persoonlijk dat het centrum voor gelijke kansen deze zaak ten gronde moet onderzoeken. Het begint bij een kip en waar eindigt het?

Om mijn betrokkenheid bij dit heikele onderwerp te laten blijken ga ik een opvangcentrum voor bruine eieren starten. Alle bruine eieren mogen bij mij binnen gebracht worden in doosjes van zes, twaalf of op plateaus van 36 stuks. Zelfs een eenzaam bruin ei is bij mij welkom. Ik zal ze met zorg omringen. Ik heb de echtgenote gevraagd om op korte termijn te zorgen voor een aantal koekenpannen met redelijke diameter, zodat ik binnenkort een pannenkoekenzaak kan starten. Iedereen kan dan bij mij een pannenkoek komen eten, gemaakt met alleen maar bruine eitjes. Gewoon om te proeven dat er geen verschil is tussen de pannenkoeken gemaakt met witte eitjes thuis, en mijn pannenkoeken. Van het eventuele overschot van de opgevangen bruine eieren maak ik advocaat, die kan ook nog van pas komen.

Ik zoek ook nog een partner om een asielcentrum voor bruine kippen op te richten, in de omgeving van “het Merchtem van Maggie” als het kan.

Tot de volgende………….

 

De Peuk

Geplaatst 8 april 2019

Beste Lezer, iets meer dan 40 jaar geleden waren de meesten onder ons nog niet zo met het milieu begaan als vandaag de dag. Ik zelf allerminst. En als verstokte roker slingerde ik mijn sigarettenpeuken lustig de vrije natuur in en samen met mij vele anderen. Het gebeurde met de regelmaat van de klok dat één of andere wachtende automobilist de inhoud van zijn asbak in de goot langs de straatkant ledigde. We verwensten de dader dan wel, maar dat kwam meer omdat we de berg peuken moesten opruimen. We vonden het smerig maar dachten niet echt aan de natuur. De tijden veranderen en jaren geleden was ik klaar met het roken en bijgevolg ook met het wegslingeren van sigarettenpeuken. Niet dat ik toen al milieubewuster was geworden, beste lezer, het roken was gewoon te duur geworden.

Vandaag reed er een klein groezelig autootje voor me uit, waaruit langs chauffeurszijde een behaarde getatoeëerde onderarm hing. Tussen duim en wijsvinger hield de arm een sigaret vast. Af en toe verdween hij met de sigaret terug in het autootje waarna er een grijsblauwe walm door het open raam naar buiten kwam, een beetje later gevolgd door de harige arm. Dit ging zo een tijdje door. De ruiten van het autootje hadden bijna dezelfde kleur als de sigarettenrook die uit het vehikel kwam.

Na een kwartiertje of zo verdween de arm voor iets langere tijd terug in het autootje waarna er een enorme hoeveelheid rook naar buiten kwam. En toen gebeurde het, de arm kwam nog éénmaal even naar buiten en de sigarettenpeuk werd met een vlugge beweging van duim en wijsvinger de natuur ingekeild. Ik staarde vol ongeloof naar wat zich voor mij afspeelde. En oprechte verontwaardiging kwam in me op. Even had ik meelij met de harige arm die blijkbaar nog steeds geen rekening hield met de natuur. Maar toen daagde het mij beste lezer. Ze voorzien geen asbak meer in de auto’s van tegenwoordig.

Dat is in de moderne auto’s een optie geworden. Voor een asbak moet je nu bijbetalen. Je zou toch voor minder stoppen met roken.

Tot de volgende

 

Android

Geplaatst 1 april 2019

Lieve lezer, laatst vroeg mijn alsmaar slimmer wordende smartphone me om een update uit te voeren. Niets aan de hand zal u zeggen, gewoon even install now aanklikken en de rest volgt vanzelf. Dat dacht ik ook en daarom tikte ik dus op Install Now.

Beste lezer, dat had ik beter niet gedaan. Eerst kwam er een groen mannetje op mijn scherm met allerlei draaiende wieltjes in zijn buik. Dat duurde naar mijn gevoel een eeuwigheid. Er leek wel geen eind aan te komen. Tot opeens mijn scherm volledig uitging. En dan word je toch even argwanend. Ik nam het ding op en probeerde er weer leven in de krijgen. Over de reanimatie van een dode Smartphone heb ik nooit iets geleerd. Het weinige dat ik ervan weet komt grotendeels door zelfstudie. Na enkele vruchteloze pogingen om  weer leven in de zaak te krijgen, legde ik het ding na een tijdje moedeloos terug opzij en staarde er vol onbegrip naar.

Maar kijk beste lezer, amper had het toestel de tafel geraakt of het scherm floepte terug aan. Er kwam nu zo een raar balkje op dat van links naar rechts langzaam opgevuld werd met een groene lijn. “Installatie voorbereiden” stond eronder. Dit duurde enkele minuten en al die tijd zat ik met het akelige idee dat de echtgenote wel eens zou kunnen bellen met één of ander leuk nieuwsje en ik dit dan zou missen. Waarna ik haar een hele uitleg zou moeten geven over waarom en hoe. Ah! Het rare balkje was nu helemaal groen om daarna gelijk even te verdwijnen en terug te verschijnen. “Installatie uitvoeren” stond er nu onder. En het balkje begon langzaam van links naar rechts opnieuw groen te kleuren. Het leek me iets sneller te gaan. Afijn, na ongeveer een half uurtje afgesneden te zijn van de buitenwereld startte het dingetje terug op en moest ik mijn code invoeren. Wel beste lezer, ik moet in mijn leven al zoveel codes onthouden dat ik van de zenuwen spontaan een complete code black-out kreeg. Na enig zoekwerk vond ik deze terug op het kaartje van mijn telefoon operator.

Mijn scherm lichte vrolijk terug op. En tot mijn verbazing beste blogvolger, zag mijn scherm er nu volledig anders uit. De mij vertrouwde icoontjes van mijn contacten, foto app, berichten, galerij en andere waren veranderd in één of andere debiele Fisher-Price versie. Ik was erg aangedaan. Ik ben op een leeftijd gekomen, beste lezer, dat ik allergisch ben voor veranderingen. Zeker als die opgelegd worden door één of andere pipo die juist zijn kinderspeelgoed ontgroeid is.

Ik vind mijn telefoon er niet meer uitzien.

Tot de volgende………….

 

De Week Van Herman 17

Geplaatst 26/03/2019

Herman had me gebeld met de boodschap dat hij terug was uit Spanje. Hij keek ernaar uit om me te ontmoeten. Ik deed mijn zwarte pak aan, met zwarte hemd, zwarte sokken en zwarte das. Niet om politiek correct te blijven, maar gewoon omdat er deze tijden op het politieke forum niet te veel te lachen valt.

Herman zat zoals steeds aan zijn tafeltje bij het raam met de sanseveria’s. Hij liet met een bedenkelijk gezicht zijn pint tussen duim en wijsvinger ronddraaien, terwijl hij door het raam staarde. ‘Ha Mijnheer’ zei hij.  ‘Zet u erbij. Kunt u nog volgen mijnheer? Ik las vandaag in de krant dat de Jakobshavn Gletsjer in Groenland terug aan het aangroeien is.’ Ik keek hem blij verrast aan. ‘Neen mijnheer’ zei hij ‘het is niet goed volgens de wetenschappers. De groei zou door het koudere zeewater komen. De wetenschap is erachter gekomen dat gletsjerijs gevoelig is aan schommelingen van de watertemperatuur.’ Ik keek hem vragend aan. ‘Wel’ ging hij verder ‘Ik heb dat enkele keren mogen ondervinden met de ijsblokjes in mijn sangria. Die smolten ook sneller als ik in de zon zat.  IJs is gevoelig aan zijn omgevingstemperatuur mijnheer, dat weet ik uit ondervinding. De wetenschappers weten dat nu en zijn misnoegd want het wordt nu volgens hen moeilijker om voorspellingen te doen. Straf hé?’

Ik staarde Herman met open mond aan. ‘Weet je mijnheer’ ging hij verder. ‘Frank Deboosere vertelde deze week op de radio dat er 50% minder mist is dan vroeger. Dat komt omdat onze lucht zuiverder is, minder fijn stof. En minder fijn stof betekend minder mist. Ook geen goed nieuws hé mijnheer. Doordat er minder fijn stof is, warmt de aarde sneller op. En doordat de aarde sneller opwarmt, komt er meer Co2 in de lucht.’

‘Weet je mijnheer, ik denk dat die milieu-kampeerders in Brussel nog aardig wat werk hebben om alles terug op een rijtje te krijgen.’

Herman dronk zijn pint leeg, knipoogde even naar mij en verliet de kroeg.

Ikzelf kreeg opeens heel veel zin om enkele maanden naar Spanje te trekken. Misschien dat Herman een goed adresje voor een lekkere sangria weet.

Tot de volgende…….

 

Rekenwerk

Geplaatst 18 maart 2019

De nachtelijke koude had mij verrast toen ik deze ochtend naar het werk wilde vertrekken. Ik heb een hekel aan krabben. Ik bedoel hiermee de voorruit van mijn auto ijsvrij maken. Ik hoorde juist nog hoe de weerman op de radio vertelde dat de dagen en de nachten even lang waren op dit moment van het jaar. Ik weet niet hoe het komt maar bij mij lijken de nachten het hele jaar door korter dan de dagen.

Tijdens mijn ochtendlijk ritueel is mijn tijd zorgvuldig verdeeld over de verschillende uit te voeren taken. Voor het toiletbezoek, tandenpoetsen, douchen, baard verzorgen en aankleden voorzie ik ongeveer 25 minuten. Ontbijt en medicatie tegen allerlei ouderdomskwaaltjes samen met het doorbladeren van de ochtendkrant nemen ongeveer 10 minuten in beslag. Snel uitgerekend verloopt er tussen het opstaan en het in de wagen stappen ongeveer 35 minuten. Tel bij deze 35 uiterst welbestede minuten, mijn reistijd naar het werk, die gemiddeld 45 minuten bedraagt en je trekt deze af van het uur dat ik op kantoor verwacht word dan kom je uit op het uur dat mijn wekker afloopt.

Dit is een geijkte formule. Tot de vrieskoude roet in het eten komt gooien. Een beetje uit de kluiten gewassen voorruit vraagt al snel een aantal minuten werk. Spuitbus uit de garage halen, uit het zijvak in de autodeur nemen het lijkt allemaal niets maar het vraagt tijd. Als de ruit aan de buitenkant ijsvrij is ben je er nog niet. Vanaf het moment dat je instapt, dampt de voorruit langs de binnenkant gegarandeerd helemaal aan. Je ziet geen meter ver. Het is allemaal makkelijk op te lossen. Je zet simpelweg de voorruitverwarming op en tergend langzaam zie je de mist optrekken. Allemaal niet erg. Maar het vraagt tijd.

En die heb ik ’s ochtends niet……

Tot de volgende

 

De Week Van Herman 16

Geplaatst 11 maart 2019

Het was er donker toen ik de gelagzaal binnenstapte. De deur was los dus de zaak was volgens mij niet gesloten, toch waren alle lichten uit. Herman had me gevraagd om langs te komen en ik had hiervoor speciaal mijn oranje kostuum met blauwe hemd, gele das, rode schoenen en groene sokken aangedaan, dit alles om politiek correct te blijven.

Op het moment dat ik de deur achter me dicht deed ging het licht aan. Herman stond achter zijn tafeltje aan het raam met de sanseveria’s, met zijn pint in de lucht te zwaaien. Hij werd omringd door talloze andere stamgasten. “Hartelijk gefeliciteerd mijnheer “zei hij. “Gefeliciteerd met uw 200^ste column. Hip hip hoera “riep hij er nog achter alsof het mijn verjaardag betrof. De vrije stoel aan zijn tafeltje waarop ik plaats moest nemen was versierd met veelkleurige linten. Om politiek…. juist ja.  De waard bracht, op de tonen van de triomfmars uit de opera Aida, een taart met 20 kaarsjes erop één voor elke 10 columns. Ook zette hij een postzak naast mijn stoel met daarin wenskaarten van hoogwaardigheidsbekleders en andere lezers van over de hele wereld. Gelukwensen uit Amerika, Spanje, Nederland, Portugal, Ierland en zelfs uit Indië en China, te veel om op te noemen.

“Mijnheer” zei Herman, “Vandaag gaan we alleen maar vieren. We vergeten de Joodse praalwagen in de stoet van Aalst. We vergeten ook alle Anuna’s en andere De Wevers. We denken even niet aan opwarming, afkoeling, gele hesjes, gevallen regeringen, stakingen, loonkloven of wat dan ook. We laten ons gewoon eens goed gaan.” Ook de burgemeester deed zijn duit in het zakje een gaf een rondje voor de hele zaak. Zijn voorstel om mij ereburger te maken heb ik nederig van de hand gewezen. Gerda trok mij stevig tegen haar weelderige boezem aan en gaf me drie klinkende zoenen op de wang. Ze overhandigde me een mooie oorkonde waarop ik uitgeroepen werd tot de beste columnschrijver van het noordelijk halfrond.

Het feest ging onverminderd door en onder invloed van het tot mij genomen gerstenat en de muziek van ene Frank Sinatra, die My Way zong, kwam ik in de behaaglijke wereld tussen droom en werkelijkheid terecht. De polonaises en de stemmen klonken steeds verder weg.

Ik voelde nog hoe iemand me met de schouder schudde en hoorde mijn naam steeds luider klinken. Het was de echtgenote die me half slapend, aan mijn bureau gezeten, wakker schudde en vroeg hoe ver ik stond met mijn 200^ste column.

Tja, daar moet ik toch eens werk van maken.

Tot de volgende………

 

Café-Praat

Geplaatst 4 maart 2019

Soms vind je er nog één, of je stapt er tot je eigen verrassing één binnen na een weldoende wandeling. Ik weet nog dat er vroeger veel meer waren en dat elk dorp er wel een paar had. Voor de één een dagelijkse ankerplaats, voor de ander een wekelijks klankbord.

De Kroeg, bruine kroeg of praatcafé. Een plaats waar je je vrienden kon ontmoeten en ongestoord van gedacht kon wisselen. Verstandige en minder verstandige gesprekken kon voeren, discussies, hoogoplopende discussies, ruzies en heel uitzonderlijk een opstandje. Dit alles min of meer in goede banen geleidt door een sympathieke cafébaas vanachter zijn tapkast. Een praatcafé waar café-praat verkondigd werd door nuchtere en minder nuchtere café-gasten. Dit alles overgoten met een saus van tabaksrook, verschaald bier, cola, vriendschap en persoonlijk contact. Maar bovenal, wat er in de kroeg verteld werd bleef in de kroeg. En als je buiten ging vervaagden je woorden als vanzelf in een zee van voortkabbelende gesprekken en veranderende onderwerpen.

Steeds meer zie ik op sociale media dezelfde cafépraat opduiken over de meest uiteenlopende onderwerpen. Dezelfde meningen maar dan vanuit de anonimiteit van de luie zetel ingetypt op een klavier of Smart Phone. Dezelfde gratuite boutades, over recht of onrecht, etnische verschillen, levensovertuigingen en levensvisies. Ieder overtuigt van zijn eigen gelijk, maar dan nuchter zonder de verzachtende nevel van alcohol, althans dat hoop ik of moet ik zeggen, dat vrees ik. Want deze uitspraken staan wel voor de eeuwigheid op het internet. Het zou misschien een idee zijn moesten sommigen onderaan hun posts vermelden hoeveel glazen ze al binnen hebben vooraleer ze hun grote gelijk aan het publiek voorschotelen.

Vroeger in de kroeg kon je dat zien…..

Tot de volgende

 

Bloemen

Geplaatst 25 februari 2019

Beste Lezer, enkele jaren al heb ik de gewoonte om tijdens de middagpauze even mijn echtgenote te bellen. Dit is zo gegroeid dat het  een automatisme is geworden.

Gewoonlijk gaan onze gesprekken over gewone dingen. – Of ze goed geslapen heeft, vraag ik haar dan waarna ze naar goede gewoonte “zo zo ” antwoordt. Of er iets speciaals was met de ochtendpost vraag ik haar dan ook nog, louter om mijn nieuwsgierigheid te sussen. Gevolgd door nog een aantal andere triviale vragen. En gewoonlijk vraagt zij dan of mijn boterhammetjes, die ze de avond ervoor liefelijk bereid heeft, gesmaakt hebben. Waarop ik op mijn beurt uiteraard een bevestigend antwoord geef. Dit zijn zo de dagelijkse wederkerende middagconversaties tussen de echtgenote en mezelf. Niets speciaals dus.

Verleden donderdag liep het echter anders. Toen ik haar opbelde wenste ze me, alvorens ik iets kon zeggen, hartelijk proficiat. Opslag voelde ik mijn hart in mijn keel bonzen. Koortsachtig begon ik in mijn hoofd alle mogelijke scenario’s te overlopen, terwijl het zweet in mijn handpalmen kwam te staan. Niemand van de kinderen had een naderende geboorte aangekondigd in de eerstvolgende maanden. Dus daarop konden de gelukwensen niet alluderen. Promotie of loonopslag buiten mijn medeweten lag  ook  niet direct voor de hand. Een gewonnen Lotto zou ze wel anders aangebracht hebben. En de Nobelprijs voor letterkunde lag bij mijn weten ook nog niet direct in het verschiet.

Ik voelde hoe ik kostbare tijd dreigde te verliezen in het raden naar… . Dus antwoordde ik heel vrijpostig;  “allee voor u ook hé..”. Doch beste lezer, de aarzeling in mijn stem, hoe licht ook, verraadde mijn onwetendheid. Er klonk in elk geval tussen de achterdocht door een zekere vorm van triomf in de hare. -Hij weet het niet, hoorde ik haar denken. “We zijn vandaag 22 jaar gehuwd” zei ze me. Ik opperde nog dat ik dat ook wel wist maar dat ik haar op het ontiegelijk vroege uur deze ochtend niet wilde wekken en dat ik het als een verrassing wilde houden. Ik wist echter dat dit niet heel overtuigend over kwam.

Het lijkt de meeste mannen wel eens te overkomen, het vergeten van de huwelijks datum. Voor ons, mannen is dat een normale zaak. Contract getekend, punt daar hoeven we niet meer op terug te komen. Voor de echtgenote is het blijkbaar belangrijk deze gebeurtenis jaarlijks te herdenken, zoals de ondertekening van de wapenstilstand jaarlijks gevierd wordt. Een subtiele verwijzing naar hetgeen we jaren geleden beloofd hebben. Juist maar om ons er nog eens even aan te herinneren.

Ik ben die avond toch maar langs de bloemenwinkel gereden en heb een boeketje voor haar meegenomen.

Tot de volgende………………..

Dilemma

Geplaatst 11 februari 2019

Als ik het me goed herinner flitste het een maand of twee geleden voor de eerste maal door mijn hoofd. In het begin wilde ik er niet te veel aandacht aan schenken, maar het liet me niet meer los. Niet dat ik ervan wakker lag en toch, bij het inslapen dacht ik eraan en in de ochtend juist na het ontwaken ook. Misschien moest ik er maar eens over schrijven, dacht ik bij mezelf.

Maar ja, als ik het zou opschrijven en publiceren bracht het ook onmiddellijk zoveel verantwoordelijkheid mee. De ene lezer kan het een plaats geven en een ander begint ermee te worstelen zoals ik. De ene lezer vindt er inspiratie in, de ander wordt er depri van. Ik kwam er alleen niet uit. Ten einde raad sprak ik erover met mijn echtgenote. Toen ik haar vroeg of ik er iets zou over schrijven in mijn wekelijkse column keek ze me bedenkelijk aan. “Tja… “zei ze, “het is niet gemakkelijk hé”.

Ik begreep dus dat het ook voor haar niet makkelijk was. Dagen gingen voorbij en ik ging met mijn dilemma naar mijn hoogbejaarde moeder. Ik legde op één van haar heldere momenten de zaak uitvoerig aan haar uit en stelde de belangrijke vraag. Erover schrijven of niet?  “Jongen, jongen toch” antwoordde ze “hoe zou ik je kunnen helpen. Daarbij, ik lees jou stukjes toch niet want mijn bril is versleten en ik vind ze toch maar zever in pakjes.”

Met haar wijze raad op zak en met kwellende gedachten in mijn hoofd reed ik naar huis. Ik stond er dus helemaal alleen voor. Zoveel was nu wel duidelijk. Zittend op een bolder naast het kanaal, overwoog ik de pro’s en de contra’s toen het langzaam begon te dagen.  Voor half februari zou ik een beslissing nemen. Half februari zou ik voor mezelf uitmaken of ik erover schreef of niet. En kijk, opslag waren al mijn demonen verdwenen. Ik werd er vrijwel onmiddellijk veel rustiger onder. Er was eindelijk een einde gekomen aan mijn tantaluskwelling. De langverwachte terugkeer van mijn geestelijk evenwicht was een feit.

Afgelopen week heb ik dus besloten om er niet over te schrijven en nu slaap ik ook veel beter en vooral vaster. En ik hoop dat u, beste lezer, dat nu ook doet. Zo zie je maar, te veel tobben is niet goed.

 

Tot de volgende…….

 

The Letter

Geplaatst 4 februari 2019

Ik weet niet meer in welk jaar het juist was. Maar het was in de tijd dat “de apen nog spraken en de mensen nog pek scheten” zoals mijn vader steeds plastisch placht te zeggen. Het was de tijd van de zwart-wit TV met 5 posten: BRT, RTBF, Holland 1, Holland 2 en met een beetje geluk als het weer meezat Rijsel, als de antenne op het dak juist stond.

In Antwerpen en daarrond was het de tijd van de Radiodistributie. Je kon je daarop abonneren en dan kreeg je een bakelieten kastje met 2 draaiknoppen aan de muur bevestigd. Eentje om het volume te regelen en één om van zender te veranderen. Je had ongeveer 12 zenders waaruit je kon kiezen. De klank kwam uit een speaker met een houten gelamineerde kast rond. Hij zag eruit als een antieke radio maar zonder zenderkeuze en volumeknoppen.

Mijn ouders hielden toen een boeken- en krantenzaak. Het was in die periode dat ik toevallig tussen de niet verkochte tijdschriften de “LUI” vond. Een blad waarin vrouwen zich in al hun heerlijkheid lieten zien. Terwijl de radiodistributie “The Letter “ van de “ Box Tops” uit de speaker liet knallen, kreeg ik mijn eerste bewuste erectie bij het zien van de blote borsten en behaarde venusheuvels. Ja beste lezers, toen waren de venusheuvels nog weelderig begroeid. De Pavlov-reactie bestaat echt heb ik toen mogen ondervinden. Jarenlang kreeg ik een spontane erectie alleen al bij het horen van The Letter, zelfs zonder “vieze boekjes” in te kijken. Ik hoefde The Box Tops maar te horen en ik had het zitten. Thuis, bij familie, op de kermis in de botsauto’s, aan de schietkraam of in de rups. Het was een kommerloze tijd zonder protestbetogingen en zonder klimaatproblemen. Het was de tijd van The Box Tops.

Toch The Letter nog eens opzetten straks, meer dan 50 jaar later. Niet dat ik het nodig heb, maar je weet maar nooit….

Liefje ?………………

 

Stik-Kapot

Geplaatst 28 januari 2019

4 dagen materniteit, dat vreet aan je.  Jouw eersteling die piepklein is, maar die een massa verantwoordelijkheid vraagt. Het heeft een ongelofelijke impact op het,tot nu toe, vrije leven van de jonge ouders. Geboorte via keizersnede en na 4 dagen mochten ze terug naar huis, steendood, kapot vertelde ze me. Ik herinner me nog de geboorte van mijn oudste. Éen maand te vroeg en geboren via keizersnede. Mijn ex echtgenote werd veroordeeld tot een kleine 10 dagen hospitaal.

Daar stond ik dan 40 jaar geleden als kersverse vader. 10 dagen stress en zorgen. De avond na de geboorte moest ik eerst de drukker op de hoogte brengen van de naam die we mijn oudste hadden toebedeeld, zodat de brave man de kaartjes  tegen de volgende ochtend kon drukken. Nog voor het bezoek aan mijn vrouw die eerste ochtend, even langs de supermarkt om een bak bier, flessen frisdrank, sinaasappelsap, een fles schuimwijn en de  onmisbare chips en nootjes buiten te halen. Koelkastjes waren niet standaard op de materniteit in die barre tijden. Snel werd het kinderbadje dat wel op de kamer aanwezig was gevuld met koud water om zo de drank koel te houden. Het werd een dagelijks dilemma: de kleine een bad geven betekende de drank warm laten worden. Hier moest stevig over nagedacht worden. Ik geef toe dat de kleine meestal wel won.

Het bezoek. Al na de eerste dag stroomde de kamer 2 maal daags vol met familie, vrienden, kennissen, vrienden van vrienden en andere mensen die gewoon een glas kwamen drinken. Als prille vader werd er van mij verwacht telkens mee een toost uit te brengen op het kleine wonder. Tussen 2 bezoek-stonden door moest ik terug naar de drukker om de kaartjes op te halen en terug naar huis om de suikerbonen te gaan halen die ik die ochtend vergeten was. Ik kwam net op tijd in het hospitaal om de volgende bezoekersgolf te verwelkomen en hen en ook mezelf te voorzien van drank. Sinas? Heb je geen appelsap? Neen, sorry niet aan gedacht.

De aangifte. Drie vrije dagen kreeg ik wettelijk, Ja beste lezer u leest het goed, 40 jaar geleden kreeg een jonge vader 3 dagen bevallingsverlof. De tweede dag ging ik vroeg in de ochtend met 2 getuigen naar het gemeentehuis om de kleine spruit te laten inschrijven in het bevolkingsregister. Daarna moesten we dit belangrijke moment in het leven van mijn eersteling even laten bezinken in café De Valk in Lier. Vervolgens snel naar het moederhuis, maar niet zonder eerst even te stoppen bij de supermarkt om toch maar een fles appelsap mee te graaien. Ik was net op tijd terug om de eerste nieuwsgierigen van de dag op te vangen en hen van drank en spijs te voorzien. Na de tweede dag lag de kamer vol met cadeautjes, bloemen, papiertjes platgetrapte chips en nootjes. De witte lakens op het bed van mijn echtgenote stonden vol kleine oranje vingertjes van de chips etende kindertjes die op haar bed rond hadden getuimeld. Er begon ook een verschaalde reuk in de kamer te hangen die ik in café De Valk ook al meende te ruiken. Die avond  restte er mij niets beter dan de auto vol te laden met de gekregen giften en bloemen. De ochtend daarop heb ik dan de geboortekaartjes op de post gedaan, het leeggoed binnen gebracht, nieuw volgoed buiten gesleurd en ben ik op tijd naar de jonge moeder gereden in afwachting van de eerste bezoekers.

Na drie hectische dagen ” mocht ” ik terug gaan werken en kon ik er ook nog zeven avonden lang voor zorgen dat het de stroom bezoekers in het moederhuis aan niets ontbrak.

Ik heb er alle begrip voor dat ze zich steendood voelden. Ik was dat ook.

De fles appelsap heb ik zelf mogen leegdrinken.

Tot de volgende……………..

 

Nazaten

Geplaatst 21 januari 2019

Wees geduldig met mij als het niet waar is maar ik meen eens ergens gelezen te hebben dat over het algemeen, in weerwil van wat altijd aangenomen werd, de vrouwelijke bloedlijn bepalend zou zijn voor de voortzetting van het geslacht. Onze voorouders die er nogal een machocultuur op nahielden zouden dit niet graag gehoord hebben. En ook nu nog, in deze moderne tijden, zijn er mensen die geloven dat het mannelijke zaad heilig is omdat het wit ziet. In de bijbel wordt er eveneens op gealludeerd in de passage dat Onan zijn zaad niet nodeloos mocht verspillen door het op de grond de laten vloeien. (Voor de intelligentsia: Genesis 38: 8-10)

Doorheen de eeuwen werd dus blindelings aangenomen dat er een jongen nodig was om het geslacht voort te zetten. Ook in de hedendaagse koningshuizen wordt de macho-eer gestreeld bij de geboorte van een mannelijke erfgenaam. Blijkt nu dat deze gedachtegang niet helemaal correct is. Toch zijn er in onze huidige tijd ook nog mannen die ervan overtuigd zijn dat alleen mannelijke erfgenamen hun bloedlijn kunnen voortzetten. Een verkeerde veronderstelling naar ik onlangs las in de Libelle, Dag Allemaal of een ander wetenschappelijk magazine, ik lees immers niets anders, maar ik kan alsnog verkeerd zijn. Ja beste lezer ook ik kan af en toe wel eens dwalen.

Verleden vrijdag heeft mijn dochter in het verre Ierland een dochtertje op de wereld gezet. Dit vernam ik na een licht emotioneel getint telefoontje van mijn schoonzoon; kersverse en trotse vader van “Teagan”. Zo heet het wichtje. We noemen haar dan ook Teagan. (Ik kon het niet laten het onderscheid tussen noemen en heten even in de verf te zetten voor de jeugdige lezers). Mijn dochter die op een ingetogen stille manier de taak op zich had genomen om de eilandbewoners van nieuw bloed te voorzien is dus onstuitbaar begonnen, om als een van mijn nazaten, het Ierse eiland op een vrouwelijke en zachte maar besliste manier te veroveren. Teagan is mijn kleine soldaatje dat helemaal klaar is om samen met haar moeder de Ierse harten in te palmen.

Zo is het.

Daarbij ik heb een hekel aan dat Macho gedoe.

Tot de volgende

 

Sorry

Geplaatst 14 januari 2019

Het lijkt wel of excuses aanbieden een nieuwe hype is geworden. Sorry zeggen is blijkbaar weer in. Maar te dikwijls sorry zeggen doet af aan de geloofwaardigheid en aan de draagkracht van het woord zelf. De intentie vervaagt en in sommige gevallen dient het als een doekje voor het bloeden. Zelfs als dat bloed al lang gestold is, de wond geheeld en er alleen nog een litteken overblijft. Verleden week heeft de Duitse regering bij monde van Mevrouw Merkel zich verontschuldigd bij de Grieken voor de behandeling die ze ondergaan hadden tijdens de oorlog.

Sta me toe even in te zoemen op dit gebeuren. De huidige Duitse regering biedt zijn excuses aan voor hetgeen het Griekse volk pakweg 75 jaar geleden heeft meegemaakt. Het lijkt er dus sterk op dat een minister van een generatie die zelf niets misdaan heeft, zijn excuses aanbiedt in naam van iemand die er niet meer is maar die wel iets op zijn kerfstok had, aan iemand die er waarschijnlijk toen nog niet was en het ook zelf niet meegemaakt heeft

Ik had me juist even in mijn luie stoel gezet om dit ethisch en psychologisch dilemma te overpeinzen toen de bel ging.

Er stond een Nederlander voor de deur met een assortiment kaas en een bus karnemelk. Hij wist dat ik een tot in Amerika bekend column schrijver was en kwam uit hoofde van het Nederlandse volk zijn excuses aanbieden voor de dingen die de Hollanders tijdens de regering van Willem II tussen 1814 en 1830 met mijn voorvaderen hadden uitgespookt.

Ik zat nog maar net terug neer en er werd opnieuw met aandrang op de belknop gedrukt. Een deftige, in kostuum gestoken fransman kwam mij, samen met een fles bordeaux, de excuses aanbieden van de regering Macron voor de baldadigheden van Napoleon. Toen ik hem een uurtje en 3/4 liter goede bordeaux later terug buitenliet zijn we elkaar broederlijk in de armen gevallen. Alles was vergeten en vergeven.

Ik had mijn deur nog niet gesloten toen er een man in Tiroler kostuum de hoek omkwam zwaaiend met een bosje Edelweiss.  Hij stond erop dat ik zijn excuses aanvaarde voor hetgeen de Habsburgers ons aangedaan hadden. Maar toen hij mij absoluut op een lied met veel gejodel wilde trakteren heb ik hem beleefd maar gedecideerd de deur gewezen.

Terwijl ik voordeur wilde sluiten zag ik nog net hoe een stelletje dronken Spanjaarden met veel lawaai de straat in gezwaaid kwam. Ik heb snel mijn deur op slot gedraaid, de lichten uitgedaan en de bel afgezet.  Ik had even mijn bekomst van al deze verontschuldigingen. Trop is te veel zou wijlen Vanden Boeynants (minister van staat 1969) destijds gezegd hebben.

Toen kwam de echtgenote mij wakker maken om te zeggen dat er een of andere Italiaan met een fles Chianti en een doosje echte truffels aan de deur stond die mij dringend wilde spreken. Die heb ik dan maar binnen gelaten. De Romeinen hebben tenslotte ook nog iets goed te maken met ons.

Sorry voor de lengte van deze column.

Tot de volgende………..

 

We Hebben Het Weer Gehad

Geplaatst 7 januari 2019

Het was weer leuk de voorbije weken. Voor de meeste mensen was het peis en vree.  Zelfs de gele hesjes hielden het een beetje rustiger tijdens de feestdagen. Er waren er ook aanzienlijk minder, de familieplicht roept, weet je. Je wordt verwacht aan de dis met ooms en tantes tijdens de kerst en dan kun je moeilijk tijd vrijmaken om de politie te gaan bekogelen met alles wat er los en vast zit. In deze gedragen sfeer van zaligheid komt het ook niet goed over om de boel kort en klein te slagen en elkaars gezicht te vertimmeren.

In Molenbeek werd echter de traditie voortgezet en hielden de rijkelijk van zuiders bloed voorziene jongeren hun jaarlijkse Nieuwjaars – veldslag met de politie. De burgemeester van Molenbeek scheen de jaarlijkse feestelijkheden vergeten te zijn want ze was op verlof in het buitenland. Een veilige vrijhaven, of misschien waren ze haar vergeten uit te nodigen, waaruit blijkt dat er opvoedkundig nog wel iets aan die jongeren verbeterd kan worden. Niet getreurd ze hebben nu al gezegd dat het spektakel volgend jaar nog straffer zal worden. Een hint voor de burgermoeder van Molenbeek om volgend jaar niet op wintersport te gaan  maar mee te vieren in haar gemeente.

We hebben ze weer gehad. De obligatoire nieuwjaarswensen van geluk, goede gezondheid, succes en dat we de lotto mogen winnen. En vooral een goede gezondheid. Ik beken, ik heb dapper meegedaan in het rondstrooien van clichés. Ik heb zodanig mijn best gedaan dat ik er mijn buik van vol heb. Er kan haast geen gelukkig 2019 meer bij. Ik wil het de eerstvolgende 11 maanden ook niet meer horen.

Wel wens ik dat jullie allen ontzettend veel zullen lachen in 2019. Want lachen is gezond, lachen doe je samen. Immers als je alleen lacht komt dat redelijk dwaas over. En mensen die samen lachen zullen elkaar niet op het gezicht slaan. En als je samen lacht ben je samen gelukkig. En samen gelukkig zijn is vrede. Want als je samen lacht begrijp je elkaar. En daar draait het om.

Tot de volgende…………..