Beste Lezer, ik heb het een beetje gehad met het woord knuffelen. Nu de corona cijfers de goede richting uitgaan hoor je op de radio ongeveer 2000 keer per dag het woordje knuffelen uitspreken. In de jaren tachtig had je een reeks cd’s die het label “knuffelrock” droegen. Daar kreeg ik toen al stenen dinges van.

Rock, beste lezer, hoort luid, anarchistisch en opzwepend te zijn. Knuffelrock is hetzelfde als samoeraisaus met een liter yoghurt overgoten om de pikante smaak te temperen. Het wordt dan een flauw sausje waar de frit helemaal wak van wordt. Dat wak worden heb ik ook als ik het woordje knuffelen hoor. Knuffelen doe je met je vrouw op zachte romantische muziek op de bank of in het bed. Tijdens het knuffelen wil ik geen rock uit de speakers van mijn installatie horen knallen. Het haalt je zo uit de concentratie.

Knuffelen is tegenwoordig niet echt meer knuffelen het is een begroeting geworden. Het woord knuffelen wordt hier verkeerd gebruikt. Knuffelen is tegen iemand aanliggen, lepeltje, lepeltje als het ware. Zachtjes over iemands rug wrijven en liefelijke woordjes in het oor fezelen. Dat doe je niet als je je beste vriend op straat tegen het lijf loopt. Het wordt al helemaal melig als je dan op de radio iemand hoort zeggen dat je elke dag een knuffelmomentje moet inbouwen. Mijn baas zal me graag zien komen. En met de vrouwelijke collega’s zit je algauw tegen de #Me Too aan te schurken, wat dan ook niet goed is voor jouw verdere carrière.

Beste lezer, voor mij mogen ze stoppen met die onzin. Al dat theatrale gedoe hoeft voor mij niet.

Ik ga nu mijn geduldige echtgenote eens stevig vastpakken.

Tot de volgende